တအာင္းေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ရဲ႔ဘ၀အေၾကာင္း တစ္ေစ့တစ္ေစာင္း

Part One: “My name is Mai Naww Hment… By uscampaignforburma I was born in Loi Kang village, Kutkai Township, Northern Shan State, Burma. When I was four years old, my family moved to Kutkai because there was fighting between the Burmese military and other ethnicities around my village. The Kachin Independent Army (KIA) tried to recruit my oldest brother and sister as child soldiers. Being raised only by my mother, we had little money and my mother was often forced to sell her jewelry so that we could eat and have shelter. An early and vivid memory I have of this time was encountering a violent storm after we left our village. We all were carrying something when the storm came and it swept many things away from our arms, but luckily our lives were spared. ( အပုိင္း တစ္) က်ေနာ္နာမည္ မုိင္ ေနာ္မွင့္ ႕ကြ်န္ေတာ္သည္ လယ္ေကာင္ ေက်းရြာ၊ ကြက္ခုိင္ျမိဳဳနယ္၊ ရွမ္းျပည္နယ္ေျမာက္ပုိင္း၊ ျမန္မာနုိင္ငံ မွာ ေမြးဖြားခဲ့ပါတယ္။ က်ေနာ္အသက္ ေလးႏွစ္အရြယ္တြင္ က်ႏု္ပ္၏ မိသားစု က ကြတ္ခုိင္ျမိဳ့သုိ့ ေျပာင္းေရြ့ခဲ့ပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆုိေတာ့ က်နု္ပ္ရဲ့ ေက်းရြာ ပတ္၀န္က်င္း တြင္ ဗမာ့ တပ္မေတာ္ ႏွင့္ တုိင္းရင္းသား လက္နက္ကုိင္တပ္ဖြဲ့မ်ား တုိ႔အၾကားမွာ တုိက္ပြဲ ျဖစ္ေန ေသာေၾကာင့္ျဖစ္ပါတယ္။ ေကအုိင္ေအလုိ႔ ေခၚေသာ ကခ်င္တပ္မေတာ္ဟာ က်ွန္ုပ္ အကုိၾကီးနဲ့ အစ္မၾကီး တုိ့ကုိ ကေလးစစ္သားအျဖစ္အသုံးျပဳရန္ ၾကိဳးစားခဲ့တယ္။ မိသားစု အားလုံး အေမက ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ေပးခဲ့တယ္။ က်ႏု္ပ္တုိ့က ပုိက္ဆံအနည္းငယ္သာရွိျပီး အေမ၏ ရတနာပစၥည္းမ်ား ေရာင္းခ်ေပါင္းႏွံရန္ အျမဲတေစ တြန္းအားေပးခဲ့ပါတယ္။ ထုိေၾကာင့္ က်ႏုပ္တုိ့ ေနစရာႏွင့္စားစရာ ရနုိင္မွာျဖစ္ပါတယ္။ ထုိျဖစ္ရပ္မ်ားကုိ ထင္သာျမင္သာစြာ ေခါင္းထဲမွ မွတ္မိခဲ့တယ္။ ေက်းရြာမွ ေျပာင္းခဲ့ေသာအခါ ထုိအခ်ိန္တြင္ အၾကမ္းဖက္မွဳမုန္းတုိင္ကုိ ခံစားခဲ့ေသာအခ်ိန္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ မုန္တုိင္းလာေနေသာအခ်ိန္တြင္ က်ႏု္ပ္တုိ့သည္အခ်ိဳ့ေသာ ပစၥည္းမ်ားသယ္ေဆာင္ခဲ့ၾကျပီး မုန္းတုိင္ေၾကာင့္ ထုိပစၥည္းမ်ားႏွင့္အတူ ေရစုိးခဲ့ပါတယ္။ သုိ့ေသာ္ ကံေကာင္းေထာက္မစြာ က်ႏု္ပ္တုိ့အသက္ လြတ္ေျမာက္ခဲ့ပါတယ္။ That journey was not the end of the difficulties. Our family could only speak our Ta’ang language and everyone in our new environment spoke a different language. We couldn’t communicate with anyone and that made it nearly impossible to be accepted, but we had to get on with our lives, and so my mother enrolled me in the local school. I was lucky that I have a supportive family that worked very hard to earn the money necessary to allow me to attend school. Even with their support I started working to contribute to my family’s income at ten years old because my mother fell down from a horse on the journey. My older sisters and brothers also had to drop out from their education. In high school, I worked helping truck drivers load and unload cargo; it was hard physical work for a young boy. Additionally, education is being sold like a commodity in my community. Students were expected to pay exorbitant tuition fees and many other “nameless donations” to the school. My family couldn’t pay for the tuition so I couldn’t take part in many activities. Therefore, I did not learn well from school and I was always upset and confused of how the school was running at that time. I studied hard even though there were many difficulties during my student life in Burma. ထုိခက္ခဲမွဳ မ်ားစြာလွတဲ့ ခရီးၾကမ္းဟာ မျပီးဆုံးေသးပါ။ က်ႏုပ္မိသားစု အားလုံး ပေလာင္ဘာသာစကားတစ္ခုသာ ေျပာနုိင္ခဲ့ပါတယ္။ ထုိေနာက္ က်ေနာ္ ပတ္၀န္က်င္းအသစ္မွာေတာ့ ဘာသာစကားမ်ိးစုံး လူတုိင္းလုိလုိ ေျပာတက္ၾကပါတယ္။ က်ေနာ္ ပတ္၀န္က်င္းအသစ္ ႏွင့္ အဆက္အသြယ္မျပဳနုိင္ခဲ့ေပ။ ထုိေၾကာင့္ ထုိျဖစ္ရပ္ဟာ ဘယ္လုိမွ မျဖစ္နုိင္သည့္အေနအထားသုိ့ နီးကပ္စြာ ျဖစ္ေစခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ က်ႏုပ္တုိ့ အသက္ရွင္သန္ေရးအတြက္ ကုိယ္ကုိ ၾကိဳးပမ္းရအုံးမမယ္။ ထုိေၾကာင့္ က်နုပ္မိခင္သည္ ေက်ာင္းတက္ရန္ နယ္ေက်ာင္းတစ္ခုသုိ့ စာရင္းသြားသြင္ခဲ့ပါတယ္။ က်ေနာ္ သည္ ကံေကာင္းေထာက္မစြာ ေထာက္ပံ့ေပးတဲ့ အျခားမိသားစု ရွိခဲ့ပါတယ္။ လုိအပ္ေနေသာ ပုိက္ဆံအတြက္ ေက်ာင္းတက္ခြင့္ရဖုိ့ရန္ အလုပ္ၾကိဳးစားလုပ္ခဲ့တယ္။ ထုိမိသားစု ေက်ာင္းစားရိတ္ေထာက္ပံ့ေသာျငားလည္း မိသားစု၏ တစ္ဖက္တစ္လမ္း ၀င္ေငြရရန္ အတြက္ က်ေနာ္ အသက္(၁၀)ႏွစ္သားကတည္းက အလုပ္လုပ္ခဲ့တယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲ ဆုိေတာ့ ခရီးတစ္ခုတြင္ က်ေနာ္ အေမက ျမင္းေပၚမွာ လိမ့္က်ခဲ့ေသာေၾကာင့္ျဖစ္တယ္။ က်ေနာ္၏အကုိၾကီးႏွင့္ အစ္မ ႏွစ္ေယာက္တုိ့ကလဲပဲထုိ ဒီအခ်ိန္တြင္ အထက္တန္းေက်ာင္းမွ ထြက္လုိက္ရတယ္။ က်ေနာ္သည္ ကားစပယ္ယာေနာက္လုိက္အျဖစ္ ကုန္တင္ကုန္ခ် အကူလုပ္ခဲ့တယ္။ ထုိအလုပ္က ကာယလုပ္သားအျဖစ္ ကေလးအတြက္ ခက္ခဲတယ္။ ထုိအျပင္ က်ႏုပ္ရဲ့ အဖြဲ့အစည္းတစ္ခုထဲမွာ ပညာေရးဟာ လူသုံးကုန္အျဖစ္ေရာင္းခ်ေနသလုိပင္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ေက်ာင္းသားမ်ားဟာ မတန္တဆ က်ဴရွင္းခေပးရန္ႏွင့္ ေက်ာင္းမွာ အမည္မေဖာ္ပဲ အျခားအလွဴေငြ မ်ားလည္း ထည့္ဖုိ့ ေမွ်ာ္လင့္ရေသးတယ္။ က်ႏုပ္၏ မိသားစုက က်ဴရွင္းခ အတြက္ မေပးနုိင္ပါ။ ထုိေၾကာင့္ က်ႏု္ပ္ က်ဴရွင္း မတက္နုိင္ခဲ့ပါ။ ဒါေၾကာင္မုိ့ က်ႏုပ္က ေက်ာင္းသင္ခန္းစာ ကုိ ေကာင္းမြန္စြာ မလုိက္နုိင္ခဲ့ေပ။ ျပီးေနာက္ က်ႏုပ္သည္ အျမဲတန္း စိတ္ပ်က္ခဲ့ျပီး ထုိအခ်ိန္တြင္ ေက်ာင္းဘယ္လုိျပန္ဖြင့္လ်င္ ဘယ္လုိျပန္တက္ရမလဲ စိတ္ရွဳပ္ေထြးခဲ့ပါသည္။ က်ႏု္ပ္ျမန္မာနုိင္ငံမွေနစဥ္တြင္ အခက္အခဲမ်ားစြာ ေတြ့ၾကဳံေသာ္ျငားလည္း ေက်ာင္းသားဘ၀ မွာ စာကုိ အေတာ္ၾကိဳးစား လုိက္ခဲ့တယ္။ Learning to work hard at an early age has helped me to succeed; I was the first person in my community to graduate from high school with high scores and got a chance to go to university to study Computer Science. Before university, I earned very little money as a trucker smuggling from China to Burma. It was very dangerous situation for me as I was not old enough to drive and could be sent to jail. However, I was lucky and was able to continue my studies. အသက္ငယ္ငယ္ရြယ္၂ အခ်ိန္တြင္ အလုပ္ကုိ ၾကိဳးစားစြာလုပ္ကုိင္ျခင္းသည္ က်ႏု္ပ္ေအာင္ျမင္မွဳ အကူအညီ ျဖစ္ေစခဲ့တယ္။ အထက္တန္းေက်ာင္းမွာ က်ႏု္ပ္၏အဖြဲ့အစည္းထဲမွာ အမွတ္ေကာင္းစြာ ေအာင္ျမင္၍ ဘြဲ့ရခဲ့ေသာ လူတစ္ေယာက္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ အမွတ္ေကာင္းရျပီး ကြန္ပ်ဴတာသိပၸံတကၠသုိလ္ တက္ခြင့္အခြင့္အလမ္းရခဲ့တယ္။ တကၠသုိလ္မတက္ခင္ လခနည္းနည္းျဖင့္ တရုတ္ျပည္မွ ျမန္မာျပည္သုိ့ တရားမ၀င္ပစၥည္းမ်ားကုိ ကုန္တင္ကားျဖင့္ အလုပ္လုပ္ရတယ္။ က်ေနာ္အတြက္ အရမး္အႏၱာရယ္မ်ားစြာ ရင္ဆုိင္ရမည့္အေျခအေန ျဖစ္ျပီး က်ေနာ္ ကားေမာင္းရန္အသက္ကငယ္ေတာ့ ေထာင္က်နုိင္ပါသည္။ မည္သုိ့ျဖစ္ေစကားမူ ကံေကာင္းေထာက္မခဲ့၍ ပညာေရးဆက္လက္ သင္ယူနုိင္ခဲ့တယ္။ I funded my undergraduate education by trading motorbikes from China to Burma as I needed to pay for my education and send money back home to support my mother and little brother. Oftentimes it was difficult to balance work and study at the same time, but I was so determined to get my degree that I persevered. I wasn’t able to attend class for the whole day because I had to drive cargo in the afternoon. Even though my grades were just okay, I encouraged myself to become a smart person for my community and especially for my family. I was very proud of myself because I would be the first person who graduated in computer science. However, I felt very sad after finishing my first year; not only was there no Internet among the students but also for the tutors. ပညာေရးေထာက္ပံေၾကး စားရိတ္ ရ ရန္ႏွင့္ က်ေနာ္မိသာစုးနွင့္အေမ၊ ညီငယ္မ်ား ကုိ ေထာက္ပံဖုိ့ အိမ္ကုိေငြ ျပန္ပုိ႔ဖုိ႔အတြက္ တရုတ္ျပည္မွ ျမန္မာျပည္သုိ့ ဆုုိင္ကယ္အေရာင္းအ၀ယ္လုပ္ငန္း လုပ္ခဲ့ပါတယ္။ အျမဲလုိလုိပင္ အလုပ္ႏွင့္ ပညာေရးအတြက္ညီမွ်ျဖစ္ဖုိ့ ခက္ခဲျပီး တျပိဳင္နက္ ပညာသင္ျခင္း မျဖစ္နုိင္ေပ။ သုိ့ေသာ္ ထုိက္သင့္ေသာ္ဘြဲ့ တစ္ခု ရဖုိ႔ စိတ္ပုိင္းျဖတ္ခဲ့ပါသည္။ အတန္းကုိ တစ္ေန့ ကုန္ မတက္နုိင္ပါ။ ဘာေၾကာင့္လဲဆုိေတာ့ ေန့လည္းပုိင္းမွာ ကုန္ကားေမာင္းရပါသည္။ သုိ့ေသာ္ျငားလည္း က်ေနာ္အတန္းအဆင္ေျပပါေသးတယ္။ က်ေနာ္၏ အသင္းအဖြဲ့ထဲမွာ အေတာ္ဆုံးျဖစ္ေအာင္ ကုိယ့္ကုိ အျမဲ အားေပးလ်က္ရွိတယ္။ ထုိေနာက္ အထူးသျဖင့္ က်ႏုပ္၏မိသားစုေပါ့။ က်ေနာ္သည္ မိမိကုိယ္ကုိ ဂုဏ္ယူေနတယ္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆုိေသာ္ မိသားစုထဲက ကြန္ျပဴတာသိပၸံဘြဲ့ရလူတစ္ေယာက္ျဖစ္မွာမုိ့ပါ။ ပထမႏွစ္ျပီးေသာအခါ အရမ္းစိတ္ပ်က္ခဲ့သလုိပဲ ခံစားရပါသည္။ ထုိေနရာႏွင့္ ေက်ာင္းသား၊ဆရာမ်ား ၾကားမွာ အင္တာနက္မရွိခဲ့ၾကေပ။ I really expected that everything would improve in the second year but it didn’t. We didn’t have enough tutors and equipment for the classroom. To be honest, most of the tutors are unqualified at teaching and providing technological support because they did not study Computer Science. I hesitate to express that I graduated from computer science without having Internet access at University. က်ေနာ္ ဒုတိယႏွစ္ထဲမွာ အရာရာတုိင္းတုိးတက္လိမ့္မယ္ ဟု ေမ်ွာ္လင္ခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ မတုိးတက္ခဲ့ပါ။ ဆရာအျပည့္အ၀ မရွိခဲ့ေပ။ ထုိေနာက္ အတန္းအတြက္ အ ေထာက္အကူပစၥည္းမရွိပါ။ ရုိးသာစြာေျပာရလွ်င္ သင္ေပးေသာဆရာေတြ အရည္အခ်င္းမရွိၾကေပ။ ျပီးေနာက္ စက္ပုိင္းဆုိင္ရာသင္ေထာက္ကူ မရွိ ဘာေၾကာင့္လဲ ဆုိေတာ့ သူတုိ့ဟာကြန္ျပဴတာသိပၸံကုိ မသင္ခဲ့ရလုိပါ။ က်ေနာ္သည္ အင္တာနက္ကြန္ယက္မရွိပဲ ကြန္ျပဴတကၠသုိလ္ဘြဲ့ရ တစ္ေယာက္ေျပာဖုိ့ ရန္ အင္မတန္ တြန့္ဆုတ္ပါတယ္။ I must also share one heartfelt incident from my undergraduate studies. One instance I had to spend time convalescing from emergency medical treatment at the hospital during the period of my final exams. I would have missed the exam if my teacher had not taken me to the hospital when I lost consciousness. I took my final exam at the hospital and I was very lucky that as a result I qualified to continue onto the master program. I will never forget the care and kindness shown to me from my teachers and professors when I was ill. They supported me even after I got better and left university. Honestly, I sometimes feel that they are a part of my family. က်ေနာ္လဲပဲ ဘြဲ့ရဖုိ့ ပညာသင္ယူခဲ့ရတဲ့ ျဖစ္ရပ္ မွန္ တစ္ခုမွ ရင္ထဲခံစားခ်က္ ကုိ မ်ွေ၀းရမယ္။ ဥပမာ တစ္ခုေတာ့ ေနာက္ဆုံးႏွစ္စာေမးပြဲေျဖဆုိခါနီးအခ်ိန္မွာ သတိလစ္ခဲ့လုိ့ အေရးေပၚေဆးရုံ သုိ့ ေဆးကုသရန္ ေဆးရုံးမွာ နာလန္ထူးအားေမြးဖုိ့ အခ်ိန္ေပးခဲ့ရပါတယ္။ ဆရာမ်ားက က်ႏု္ပ္သတိလစ္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ေဆးရုံးမတင္ေပးခဲလ်ွင္ စာေမးပြဲ ေျဖဆုိဖုိ့ လြတ္သြားနုိင္ပါတယ္။ ျပီးေနာက္ က်ႏု္ပ္ ကံေကာင္းခဲ့၍ စာေမးပြဲ ေအာင္စာရင္းတြင္ မာစတာတန္းတက္ဖုိ့ အမွတ္မွီခဲ့ပါတယ္။ က်ေနာ္ေနမေကာင္းျဖစ္စဥ္ ဆရာႏွင့္ပါေမာကၡတုိ့၏သနားၾကင္နာမွဳေတြ က်နုပ္ ဘယ္ေတာ့ မွ မေမ့နုိင္ပါ။ သူတုိ့သည္ ေနေကာင္းသည့္အထိ က်ေနာ္ကိုေထာက္ပံေပးခဲပါတယ္။ ျပီးေနာက္ ေက်ာင္းထြက္ခဲ့ပါသည္။ ရုိးသာစြာ ေျပာရလ်ွင္ တစ္ခါတစ္ေလ သူတုိ့ကက်ေနာ္ရဲ့ မိသားစု ကဲ့သုိပင္ ခံစားရပါတယ္။ Then I moved to Mandalay University for my master program. It was the first time as a computer student that I had access to the Internet but only for a very limited time, about two hours per week. After the first year of the Master’s program in the Mandalay Division, I got in contact with Ta’ang Students and Youth Organization (TSYO) through a local Ta’ang community leader. I found that I was very interested in what they were trying to do and I made the decision to leave university, having a greater and more heartfelt interest in the mission of TSYO and wanting to get involved and support their activities sooner rather than later. ျပီးေနာက္ က်ေနာ္ မႏၱေလးကြန္ျပဴတာသိပၸံတကၠသုိလ္ မဟာတန္းတက္ရန္ ေျပာင္းေရြ့ခဲ့ပါတယ္။ ထုိအခ်ိန္သည္ ကြန္ျပဴတာေက်ာင္းသားက ေက်ာင္းမွာ ပထမဆုံး အင္တာနက္ကြန္ယက္ရတယ္။ သုိ့ေသာ္ အခ်ိန္ကန့္သတ္ထားတယ္။ တစ္ပတ္လ်ွင္ ႏွစ္နာရီမွ်သာသုံးရတယ္။ မႏၱေလးတုိင္းတြင္ မဟာတန္း ပထမႏွစ္ျပီးဆုံးေသာအခါ က်ေနာ္ တအာင္းေက်ာင္းသား လူငယ္အဖြဲ့ ထံသုိ့ ေဒသခံေခါင္းဆာင္မွတဆင့္ အဆက္အသြယ္ရခဲ့ပါတယ္။ သူတုိ့ဘာေတြ ၾကိဳးစားလုပ္ကုိ္င္ေနတာကုိ က်ေနာ္ စိတ္၀င္စားေနတာစရာတစ္ခု ေတြ့ခဲ့ပါတယ္။ ျပီးေနာက္ တကၠသုိလ္မွထြက္၇န္ ဆုံးျဖတ္ခဲ့ပါတယ္။ တအာင္းေက်ာင္းသားလူငယ္အဖြဲ လုပ္ေဆာင္ခ်က္ ပုိ၍ ပုိ၍ စိတ္၀င္စားျပီး သူတုိ့၏ လုပ္ေဆာင္ခ်က္မ်ား ၀င္ေရာက္ျပီးပါ၀င္လုိေသာစိတ္၊ ကူညီလုိေသာ စိတ္ ျဖစ္ေပၚလာပါခဲ့တယ္။ One of the main reasons that influenced my decision to leave school and to work more directly for my community was an almost fatal incident back in 2004. While attending University and selling motorbikes between China and Burma, some of my friends and I were arrested on our journey by the military. They pointed their guns at us. One of the soldiers had his gun pointed directly at my forehead. Terrified about what might happen, I hurriedly kicked down my gear and took off as fast as I could on the motorbike. My head was cut by the barrel of the soldier’s gun and another soldier shot at me and missed. With blood gushing from my forehead and blood blinding my eyes, I narrowly managed to escape. Unfortunately, all of my friends were arrested by the military and I never saw any of them again. I still am unsure of their fate. This was the scariest experience of my life, and brought home to me the power that people with guns and their mal-intent to use them have over others. I realized that I wanted to do something to change this power structure, to do away with violence and live in peace. Since then I have always wished and wanted to work toward peace in Burma.” To be continued– အဓိက အေၾကာင္းျပခ်င္တစ္ခုကေတာ့ က်ေနာ္ဆုံးျဖတ္ခ်က္လြမ္းမုိးေနတာက ေက်ာင္းထြက္ျပီး အသင္းအဖြဲ့အတြက္ တုိက္ရုိက္အလုပ္လုပ္လုိေသာစိတ္နဲ့ မထင္မွတ္ပဲ ၂၀၀၄ႏွစ္မွာ ျဖစ္ေပၚခဲ့ပါတယ္။ တကၠသုိလ္ ေက်ာင္းတက္ေနစဥ္မွာ တရုတ္ျပည္မွ ျမန္မာျပည္သုိ့ ေမာ္ေတာ္ဆုိင္ကယ္ေရာင္း၀ယ္ေနတဲ့ၾကားတြင္ တစ္ခ်ိဳ့ေသာ သူငယ္ခ်င္းႏွင့္ က်ေနာ္တုိ့ကုိ လမ္းခရီးတစ္ခုတြင္ စစ္တပ္က အဖမ္းခံခဲ့ၾကရပါတယ္။ ေသနတ္ကုိ က်ႏု္ပ္တုိ့ရင္၀ ခ်ိန္းထားခဲ့တယ္။ေနာက္စစ္သားတစ္ေယာက္က က်ႏု္ပ္ နဖူးထိပ္တည့္တည့္ကုိ ေသနတ္ခ်ိန္းထားတယ္။ ဘာျဖစ္မယ္ဆုိေတာ့ ေၾကာက္ခဲ့၍ ေမာ္ေတာ္ ဆုိင္ကယ္ကုိ ေမာင္းတင္ျပီး ထြက္ေျပးလြတ္ေျမာက္ခဲ့တယ္။ က်ေနာ္ရဲ့ ေခါင္းမွာ စစ္သားရဲ့ ေသနတ္ေျပာင္းထိပ္နဲ့ ထိရွခဲ့ပါတယ္။ ျပီးေနာက္ စစ္သားတစ္ေယာက္ က က်ေနာ္ကို လြဲပစ္ခဲ့တယ္။ က်နုပ္ရဲ့ နဖူးက ေသြးထြက္လာပါေတာ့တယ္။ မ်က္လုံးေတြလဲ ျပားေမွာင္၍ သီးသီးေလးျဖင့္ အသက္ေဘးမွ လြတ္ေျမာက္ခဲ့ပါသည္။ ကံဆုိးခ်င္ေတာ့ က်နု္ပ္သူငယ္ခ်င္းေတြက စစ္တပ္ေတြ ဖမ္းဆီးထားခဲ့တယ္။ ထုိေနာက္ထပ္တဖန္ သူတုိ့ကုိ ေနာက္ထပ္တဖန္မေတြ႔ရေတာ့ပါ။ သူတုိ့၏ ကံၾကမၼာေတာ့ ေသခ်ာစြာ မသိပါ။ ထုိျဖစ္ရပ္ဟာ က်ေနာ္ ဘ၀မွာ အေၾကာက္ဆုံး ေသာ အေတြ႔အၾကဳံတစ္ခု ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ထုိေနာက္ က်ေနာ္ကုိ အိမ္ေရာက္ေစတဲ့စြမ္းအားႏွင့္ ထုိ ထုိလူမ်ားဟာ ေသနတ္ကုိ အျခားသူမ်ားအတြက္ မွားယြင္းစြာအသုံးျပဳခဲ့ၾကပါတယ္။ က်ေနာ္ဟာ တစ္စုံတစ္ခုႏွင့္ ထုိစြမ္းအားကုိ ေျပာင္းလဲ လုပ္ခ်င္ခဲ့တယ္လုိ့ နားလည္သေဘာေပါက္ခဲ့ပါတယ္။ ထုိအၾကမ္းဖက္မွဳကုိပေပ်ာက္ကာ ေအးခ်မ္းစြာေနခ်င္ခဲ့ပါတယ္။ ထုိကတည္းက က်ေနာ္အျမဲတန္းဆုေတာင္းေလ့ရွိတာက ျမန္မာျပည္ထဲမွာ ျငိမ္းခ်မ္းေရးအလုပ္ လုပ္ခ်င္ပါတယ္။ ဆက္လက္ေရးသာပါမည္……………….

တအာင္းဓေလ့ရုိးရာ ခ်စ္စရာ( ထုိင္းနုိင္ငံ)

This is about how our people stay in Thailand what are doing for surviving and how much they respect the "King" ...By De Moe Rain.

ပန္စရီ မ်ိိဳးဆက္သစ္ လူငယ္အကအဖြဲ့

တအာင္း - ပေလာင္ ခ်စ္စရာအကပေဒသာ (၁၅) တအာင္းစာေပႏွင့္ ယဥ္ေက်းမွဳ ေကာ္မတီ ( ကြက္ခုိင္) က်င္းပစဥ္မွတ္တမ္းရုိက္ကူးခဲ့ပါသည္။

ကထိန္ပြဲေတာ္

ခူန္ဆာမ္ေလာ ဂါရ္ နာင္အူေပန္ ၂

တအာင္းဆာဆနာ၀က္ဆုိက္ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္။

ကူန္ဆငီ ဂါရ္ မာလဂါ(Ta'ang song (Yangon)4 )

ခူန္ဆာမ္ေလာ ဂါရ္ နာင္အူေပန္ ၁

တအာင္းဆာဆနာ၀က္ဆုိက္မွကူးယူပါသည္။ http://taangssn.ning.com/video/6409015:Video:34830?xg_source=activity

မန္မုိင္ေက်းရြာ မ်ိဳးဆက္သစ္ေတးဂီတအဖြဲ့

တအာင္းႏွစ္သစ္ကူး ဗိီစီဒီ အေခြမွ မွတ္တမ္းတင္ထားပါသည္။

တအာင္းလူငယ္မ်ိဳးဆက္သစ္မ်ား( ထုိင္းနုိင္ငံ)

တအာင္းေက်ာင္းသား ၊ သူမ်ား တအာင္း၀တ္စုံ၀တ္ျပီး ေက်ာင္းတက္တာ အင္မတန္ခ်ီးမြမ္းပါတယ္။ ဘယ္ေနရာပဲ ေရာက္ေရာက္ ကုိယ့္ အ၀တ္အစားက ေပါျပဴလာ ျဖစ္ေနမယ္။ လူနည္းစု ၀တ္စုံကုိ အမ်ားက အာရုံစုိက္ၾကပါတယ္။

လက္ဖက္လုပ္ငန္း

From Ta-ang Palaung,Pansali Village,Nanmhsan Township,Shan, Myanmar

ပေလာင္ဓေလ့ရုိးရာ ခ်စ္စရာ

ေက်ာက္မဲျမိဳ့နယ္တအာင္းမ်ားအမွတ္တရ

ပေလာင္သီခ်င္းေတးသံသာ

ကထိန္ပြဲေတာ္အလွဴအေၾကာင္းေတးသံသာျဖင့္ သီဆုိပါသည္။

အံင္မိန္(၃)

အေနာက္ကင္းေက်းရြာသမုိင္း အဆက္

 သုံးရက္ၾကာေသာ္………..

တရုတ္လူမ်ိဳးတစ္ေယာက္ေရာက္အလည္အပတ္ေရာက္လာသည္။ တရုတ္ကလဲ အလာသလႅာပ စကားစျမည္းေျပာဆုိသည္။ (၀ုိင္းရာဇာမုိင္းစီ) ဘုရင္ထံ တရုတ္လူမ်ိဳးမ်ား ျဖစ္ၾကေသာ ေလာင္အုိ၊ေလာင္ရီ၊ ညီအကုိႏွစ္ေယာက္ ေရာက္ပါသည္။ ထုိေက်းရြာကုိ အိမ္ေဆာက္ျပီးေနထုိင္ရန္မည့္သေဘာရွိ၏။ ထုိရြာသည္ ယဇ္ပူေဇာ္ပြဲ ခန္းနားသုိ္က္ေျမာက္စြာ က်င္းပၾကသည္။ ထုိညတြင္ က်ားတစ္ေကာင္း က ရြာ သားတစ္ေယက္ကုိ ရြာ ထဲသုိ့၀င္၍ ကုိက္သတ္ခဲ့သည္။ တစ္ရြာလုံးပဲ ထုိျဖစ္စဥ္ကုိ အုတ္အုတ္က်က္က်က္ ျဖစ္ခဲ့ရသည္။ ထုိရြာ မွ အျခားျမိဳ့သုိ့ သြားေရာက္၍ ဘုရင္ထံသံေတာ္ဦးတင္ေလွ်ာက္ထားေလသည္။ ဘုရင္မင္းျမတ္က ထုိက်ားကုိ မရ၊ရေအာင္ ေတာထဲသုိ့လုိက္မည္ဟု မိန့္ဆုိကာ ဘုရင္ကုိယ္တုိင္ႏွင့္ရြာသူရြာသားမ်ားႏွင့္ ေတာနင္း၍ က်ားကုိလုိက္ရွာၾကပါသည္။   ဘု၇င္မင္းျမတ္က ထုိက်ားရေသာသူအား ဆုလတ္မ်ား ေပးသနားေတာ္မူမည္ ဟု ေၾကျငာပါသည္။  ထုိက်ားကုိခံေသာေနရာကုိ သစ္မ်ားခုတ္ျပီး အိမ္ေဆာက္ေစကာ ရြာတည္ခဲ့ပါသည္။ ထုိရြာသည္ ဘုရင္တစ္ပါးအုပ္ခ်ဳပ္ေစ၍ ေနာက္ပုိင္းတြင္ တျဖည္းျဖည္း နာမည္ ေက်ာ္ၾကား လူသိမ်ားေသာ တုိင္းျပည္တစ္ျပည္ျဖစ္ခဲ့ပါသည္။ တျဖည္းျဖည္းရြာၾကီးသည္စည္ပင္ဖြံျဖိဳးလာပါသည္။ ထုိစဥ္အသက္ၾကီးေသာ ရွမ္းလုူမ်ိဳးလင္မယားနွစ္ေယာက္ ေရာက္လာပါသည္။  ထုိလင္းမယားသည္ ေတာထဲသုိ့ ထင္းေခြရန္ ၀င္သြားပါသည္။

       ေတာနတ္မ်ားက ထုိလင္းမယားႏွစ္ေယာက္ကုိ ျဖားေယာင္ကား အျခားေတာနက္ထဲ ေခၚေဆာင္သြားပါသည္။ ထုိေတာနက္ထဲတြင္ အဖုိးထုိက္ေသာ ပတၱျမားတစ္လုံးကုိ ေက်ာက္တုံးတစ္လုံးေပၚတြင္ ထင္၍ ျပေပး၏။ ထုိပတၱျမား လအ၀ုိင္းတစ္ခုကဲ့သုိ့ရွိ၏။ ထုိေက်ာက္ကုိ ေသခ်ာစြာထုပ္ပုိးျပိး လမ္းမွာ မက်ေအာင္ ယူေဆာင္ခဲ့၍ တုိင္းျပည္မင္းလုပ္ အုပ္ခ်ဳပ္ေနေသာ(စ၀္ေဆဖကိ္န္းဟုိင္း) ဘုရင္သာထုိက္တန္သည္ ေတြးေတာကာ ဘုရင္ထံသြားေရာက္ဆက္သခဲ့ပါသည္။  ဘုရင္မင္းျမတ္က ႏွစ္ျခဳိက္ေတာ္မူ၍  ထုိေက်ာက္ကုိ လက္ခံေတာ္မူခဲ့ပါသည္။ လင္မယားႏွစ္ကုိလည္း တဖန္ ဒဂၤါးေငြ တင္းေတာင္မခ်ိန္ေတာ့ပဲ ဆုခ်ေပးသနားေတာ္မူပါသည္။

       ထုိေနာက္ ထုိလင္မယားသည္ သမီးတစ္ေယာက္ရသည္။ လွပ၍ ဘုန္းတန္းခုိးၾကီးသည္။ အျခားေသာ ကလာသားလူပ်ိဳမ်ားက သူမကုိ မပုိရဲမပန္းရၾကေပ။ သူမ၏မိဘမ်ားကုိ ထုိသမီးငယ္က ဘုရင္နဲ့သာ ထုိက္သန္သည့္ဟု  ဆုံးျဖတ္ကာ ဘုရင္ထံ သြားေရာက္ဆက္ခဲံပါသည္။ ထုိေနာက္ ဘုရင္ သမီးအားမိဘုရားအျဖစ္လက္ခံေတာ္မူျပိး သူတုိ့ႏွစ္ကုူိမူ ရာထူးစည္စိမ္းမ်ားျပန္လည္းဆုခ်ီးျမင့္ျပန္ပါသည္။  ကုန္ေရာင္းကုန္၀ယ္ ေဖာက္ကားေကာင္းျပီး စည္ပင္သာယာေသာ တုိင္းျပည္တစ္ျပည္ျဖစ္ခဲ့ပါသည္။

တရုတ္နုိင္ငံ ယူနန္ျပည္နယ္ရွိ တအာင္း လွပ်ိဳျဖဴ ၏ဘ၀ သရုပ္ေဖာ္

ဗီဒီယုိ တင္ေပးေသာ ဗီဒီ အငယ္( စုိင္းငယ္ေလး) မန္လီ မွ ေက်းဇူးဥပကာရတင္ရွိပါသည္။

တရုတ္ျပည္ ၊ ယူနန္ တအာင္းမိသားစုမ်ား အသုဘအခမ္းအနား

The Palaung Buddhism at  Chang-kaoe village,Nang-san township,Yunnan in China. Produced by V.De Ah Nge [Sai Nge Lay]Manlee .  Contact at ;  tataarng1@gmail.com

တအာင္းမိသားစု

တအာင္းလူမ်ိဳး( ထုိင္းနုိင္ငံ)

အေနာက္ကင္းေက်းရြာ သမုိင္းအဆက္

နိဒါန္း ( ႏွာ ၉) 

အခန္း(၂ )

ဒကၡိဏာေတာင္ဖက္ဘုရင္တုိ့သည္ တစ္ေခတ္ျပီးတစ္ေခတ္ အုပ္စုိးေတာ္မူေလသည္။ ဘုရင္တစ္ပါးနတ္ရြာစံခဲ့ေသာ အစဥ္အဆက္ ဆက္လက္အုပ္ခ်ဳပ္ေတာ္မူပါည္။  ထုိဘုရင္အဆက္သည္ (၇၇)ဆက္သာမကပါ။ ေကာင္းကင္ထက္ေပၚတြင္ ၾကယ္ထက္ မက ပုိမုိမ်ားျပားပါလိမ့္မည္။ (အႏွစ္ခ်ဳပ္အားျဖင့္ ဘုရင္အေျပာင္းအလြဲမ်ားျပားသည္ဟု တင္စားေရးသာထားဟန္ရွိပါသည္။ ) စာေရးသူ။

       ထီလာ၀ုိးပုိင္က်င့္( ထီလာျမိဳ့) ကုိ အုပ္ခ်ဳပ္ေသာဘုရင ္

ထီလာျမိဳ့၏ နယ္ပယ္သည္  မုိင္ကုိင္၊ က်ယ္လန့္(စယ္လန့္)ေဒသတြင္ အုပ္ခ်ဳပ္ပါသည္။ထီလာ၀ုိးပုိင္က်င့္ ဘုရင္သည္ အလြန္ဘုန္းတန္းခုိးၾကီးမားပါသည္။ သိၾကားမင္းကုိယ္တုိင္း အဖုိးတန္းေသာ ေက်ာက္မ်က္ရတနာ မ်ားကုိ လာေရာက္ဆက္သရ၏။ ထုိဘုရင္သည္ ဂုဏ္သတင္းေက်ာ္ေဇာ္၏။  ေနာက္ပုိင္းတြင္ျမိဳ့ကုိ တစ္၀က္ပဲ အုပ္ခ်ဳပ္၍ မိမိအလုိဆႏၵျပည့္၀ေတာ္မူသည္။ စ၀္ထာနိဆရာ ဘုရင္သည္ ထီလာဘုရင္ကုိ သမီးေတာ္တစ္ပါး လာေရာက္ဆက္ေတာ္မူ၏။ ထုိဘုရင္သည္ ကံေတာ္ကုန္နတ္ရြာစံ၍ ထုိသမီးတစ္ေယာက္တည္းကုိ က်န္ရစ္ခဲ့သည္။ ထုိဘုရင္မ အား ဆြာ၀တီ ဟု ေခၚပါသည္။ စ၀္ထာနိဆရာ ဘုရင္သည္ ပထမ မိဘုရားၾကီးက သမီးေတာ္ တစ္ေယာက္ထြန္းကားခဲ့ပါသည္။ ဒုတိယေျမာက္ မိဘုရားၾကီး သားေတာ္ (ရ)ေယာက္ရွိခဲ့ပါသည္။ အငယ္ဆုံးသားေထြးသည္ကာ အင္မတန္လိမၼာပါသည္။ သူ၏အမည္မွာၾသရစ ျဖစ္သည္။ ထုိခုႏွစ္ေယာက္ထဲမွ သားေတာ္ တစ္ေယာက္ကားမုိးေကာင္းျမိဳ့ကို သြားေရာက္အုပ္ခ်ဳပ္ေစခဲ့ပါသည္။ ထုိသားေတာ္ ခုႏွစ္ေယာက္ ကုိ တုိင္းျပည္ ခုႏွစ္တုိင္းျပည္ေစလြတ္၍ အုပ္ခ်ဳပ္ေစခဲ့ပါသည္။

               မုိးေကာင္းျမိဳ့သြားေရာက္အုပ္ခ်ဳပ္ေသာ ဘုရင္၏အမည္ေတာ္သည္ကား ေဆထီပထီခံ ျဖစ္ပါသည္။ထုိေနာက္ သားေတာ္တစ္ပါးက မုိးညွင္း (ကခ်င္ျပည္နယ္) ႏွာ (၁၁)  ထုိဘုရင္၏အမည္ေတာ္မွာ ေဆဟုန္ဖ ျဖစ္ပါသည္။ မိန္းလ်န္းေဒသ(………..?) ကုိ သြားအုပ္ခ်ဳပ္ဘုရင္အမည္ေတာ္မွာ ေဆတင္ဖပ္ ကျဖစ္ပါသည္။ ထုိျမိဳ့သည္ ျမစ္အနီးတြင္ရွိသည့္ဟန္ေရးထားသည္ ။သေဘၤာဆိပ္ကမ္းစသည္လည္း ရွိပါသည္။ ထုိဘုရင္သည္ ဘုန္းတန္းခုိးအာႏုေဘာ္ၾကီးသည္။ ကိႏၷရီမ မိဘုရားေျမာက္၍ တုိင္းျပည္ထဲသုိ့ေခၚေဆာင္၍ အတူေနေတာ္မူ ၏။ ထုိကိႏၷရာ မိဘုရားႏွင့္ရလာေသာ သားသမီး ခုႏွစ္ေယာက္ထဲမွအ ငယ္ဆုံးသမီးေတာ္ကုိ နဂါးမင္းက လာေရာက္ ေကာက္ယူခဲ့သည္။ နဂါးမင္းႏွင့္ အငယ္ဆုံးသမီးေထြးသည္ သားေတာ္ တစ္ေယာက္တည္သာ ထြန္းကာခဲ့ပါသည္။  က်န္(၆)ေယာက္သည္ တစ္ေယာက္ကုိ တစ္တုိင္းျပည္စီ အုပ္ခ်ဳပ္ၾက၏။ ထုိေနာက္ ဘုရင္တစ္ပါးက နတ္ရြာစံ၍ နတ္စိမ္းျဖစ္၏။ လူျပည္မွာေနစဥ္ သက္ေတာင္သက္သာစြာ ေနေတာ္မူေလခဲ့သည္။ နတ္ျဖစ္သြားေသာ ဘုရင္က ျပည္သူျပည္သားမ်ားက ပူေဇာ္ပသမွဳခံယူသည္။ ရြာကုိေစာင့္ေသာနတ္သြားျဖစ္သည္။ ေနာက္ဘုရင္တစ္ပါးနတ္ရြာစံ၍ နတ္ျပည္ ေရာက္၏။ ေနာက္ဘုရင္တစ္ပါးကပုဂံျပည္မွာ တုိင္းျပည္အုပ္ခ်ဳပ္ဘုရင္လုပ္ေတာ္မူ၏။ ေနာက္တစ္ပါးကမူ မုိးျပဲျမိဳ့ကုိ ဘုရင္ျဖစ္သည္။( အဆက္အစပ္မရွိေသာ အခန္းတစ္ခု ေအာက္ပါအတုိင္းစကားတစ္ခုဆုိထားသည္) နန္းလုံပုိင္လ်ာ ဆုိေသာ အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦးသည္ သူေဌးကေတာ္ ျဖစ္သည္။ လင့္ေယာက်ၤားမိဘမ်ားက သူမကုိ ခ်စ္ခင္ျမတ္နုိးၾကသည္။ သူ၏ဆႏၵအတုိင္းျပည့္ေအာင္ျဖည့္ဆီေပးၾကသည္။ လင့္ေယာက်ၤားမိဘမ်ားကြယ္လြန္ၾက၍ က်န္ရစ္အေမြးခံပစၥည္း သူမပုိပ္ဆုိင္ၾကသည္။ အေမြးဆက္ခံခြင္ရသည္။ သူတုိ့သည္ သားသမီးမထြန္းကာေပ။ အလွဴအတန္း ကုသုိလ္ေကာင္းမွဳမ်ားစြာျပဳလုပ္၍  သားသမီးထြန္းကားရန္ ဆုေတာင္းခဲ့ၾကသည္။ နတ္ေကာင္းနတ္ျမတ္မ်ားထံ သစၥာဆုိ၍ တုိင္းတယ္၏။ နတ္တစ္ပါးစုေတ၍ ထုိအမ်ိဳးသမီးထံ ပဋိသေႏၵလာတည္းေစပါသည္။ သားတစ္ေယာက္ေမြးဖြားပါသည္။ေသာၾကာေန့သားျဖစ္သည္။ သူ၏နာမည္ ခမ္းလွိဳင္ ဟုေခၚသည္။ အမွန္မွာ ရွမ္းလုိ ေကာဖျဖစ္၍ အသက္ခုႏွစ္ႏွစ္အရြယ္တြင္ ဖင္ခင္ကြယ္လြန္ခဲ့ပါသည္။ သားေတာ္တက္၍ ဖခင္ျဖစ္သူက အင္မတန္ခ်စ္ခင္ပါသည္။ ထုိ(ရ)ႏွစ္အရြယ္ကေလးသည္ နြားေက်ာင္းေသာအလုပ္ကုိ ဦးစီးျပီးလုပ္ကုိင္ရသည္။ ထုိကေလးသည္ သူ၏လုပ္ေဖာ္ကုိင္ဖက္ကေလးမ်ားက အထူးေလးစားၾကပါသည္။ အစားစားမ်ားလာေပးပါသည္။ ခ်စ္ခင္ေလးစားၾကပါသည္။

       ထုိစဥ္ႏြားေက်ာင္းေနေသာ မုဆုိးတစ္ဦးရွိသည္။ သူတုိ့ႏွင့္ႏြားမ်ားအတူေက်ာင္းရ၍ အျမဲတန္းလုိလုိ က်ြဲႏြားမ်ားစီျပီးလာပါသည္။ မုဆုိးမသည္ သူမက်ြဲႏြားမ်ားကုိ ေရာေႏွာျပီး သူတုိ့ႏြားမ်ားႏွင့္ ေန့စဥ္လုိလုိ လြတ္ေလသည္။  ထုိကေလးမ်ာသည္ အၾကံတစ္ခု ၾကံစည္းေလၾကသည္။ ေန့စဥ္လုိလုိ သူမ၏ႏြားမ်ားေက်ာင္းေနရသည္။ ထုိေၾကာင့္ ႏြားေပါက္စမ်ား သတ္စားရန္ တုိင္ပင္ၾကသည္။ တပည့္မ်ားကလည္း ဆရာခုိင္းေစခ်က္အရ ေပ်ာ္ရြင္စြာ အမဲသားစားေသာက္ၾကသည္။ ျပီးေနာက္ မုဆုိးမက ႏြားေပ်ာက္လုိ္က္ရွာကာ သူတုိ့အားေမးျမန္ပါသည္။ မေတြ့ပါဟု ေျဖဆုိၾကသည္။ သုိ့ေသာ္ ထပ္မံ၍ ဆရာကုိ သြားေရာက္ေမးျမန္ခဲ့ျပန္သည္။ ထုိဆရာသည္ သင့္တုိ့ႏြားေပါက္စေလးက ေျမမ်ိဳးထားသည္ဟု ေျပာဆုိသည္။ေျမျမွပ္ထားေသာႏြားေပါက္စကုိ အမွီတစ္စကုိေျမၾကီးေပၚ ေပၚေနသည္။ သူတပည့္မ်ားက ထုိမုဆုိးမကုိ ေၾကာက္၍ ထြက္ေျပးၾကပါသည္။

အေနာက္ကင္းေက်းရြာသမုိင္း

အေနာက္ကင္းေက်းရြာသမုိင္း ရွမ္းျပည္နယ္ေျမာက္ပုိင္း

ရွမ္းပုရပုိက္စာေပမွကူးယူျပီး ျမန္မာဘာသာျပန္ဆုိပါသည္။

ရွမ္း စာေရးဆရာ ေမာင္နႏၵာ

5/13/2012

                         အေနာက္ကင္းေက်းရြာသမုိင္း

 (ရွမ္းဘာသာမွ ျမန္မာဘာသာသုိ့ ျပန္ဆုိပါသည္။ )

 နိဒါန္း

၁၂၂၁ ခုႏွစ္ တြင္ပူေက်ာင္း၏သား ယခု စာမူၾကမ္းကုိေရးသာျပီး ေက်းရြာမွာေနေသာ အမည္မသိလူတစ္ေယာက္လြဲအပ္ခဲ့ပါသည္။ မူလ ကမၻာေျမၾကီးသည္ တျဖည္း၂ခ်င္ၾကီးထြားလာသည့္အညီ ေတာ ေတာင္ က်ြန္းမ်ား ျဖစ္လာခဲ့ပါသည္။ ထုိေတာ ေတာင္ က်ြန္းမ်ားထဲမွာ ျခေသၤ့ ၊ကိႏၷရာ၊မႏုသီဟ၊စာမရီငွက္မ်ား ေနထုိင္ၾကပါသည္။ က်ြန္းတစ္က်ြနး္ကေန ေရ တစ္ခုျဖစ္လာသည္။ ေနာက္ျပီး ျဗဟၼာ( ၈) ေယာက္အေၾကာင္းကုိ ရွင္းျပပါသည္။ ထုိျဗဟၼာ ရွစ္ေယာက္တုိ့သည္ ေျမျပင္သုိ့ဆင္းသက္ျပီး ေျမဆီမ်ားကုိ စားေသာက္ခဲ့သည္ဟုဆုိခဲ့ပါသည္။ ထုိ ျဗဟၼာ ရွစ္ေယာက္အနက္ ေလးေယာက္က ပုရိသလကၡဏမ်ားေပၚေပါက္ျပီး ေနာက္ေလးေယာက္ကေတာ့ မိန္းမလကၡဏာၾကီးငယ္တုိ့ကုိ ထင္လာခဲ့ပါသည္။ေျမၾကီးသည္ယူဇနာေပါင္း ၅၉၅ စင္းႏွင့္တစ္ေသာင္း ရွိသည္ဟု ဆုိပါသည္။ ထုိေနာက္ သတၱ၀ါအေၾကာင္းကုိထပ္မံ၍ ရွင္းလင္းေဖာ္ျပသည္။ သမင္၊ဆတ္၊က်ား။ေအာင္း၊က်ီးကန္။ ခုိးငွက္ေၾကးသာဒကာမ်ား စုေပါင္း၍ ေတာထဲတြင္ ညီညြတ္စြာ ေနထုိင္ၾကေကာင္း ဆက္၍ ရွင္းျပပါသည္။

       တုိင္းျပည္ ( ၁၆)ျပည္အေၾကာင္း

ကမၻာ့အလယ္တြင္ ျမတ္စြာဘုရားပြင့္ေတာ္မူေသာ ေဗာဓိပင္ရွိပါသည္။ ထုိေဗာဓိပင္သည္ အိႏၵိယနုိင္ငံ ဗုဒၵဂယားဟု ျဖစ္ပါသည္။ ေရွးအခါတြင္ ထုိေနရာသည္ ေတာၾကီးမဲေမွာင္ေနပါသည္။ သူသည္ ဗုဒၵဂယားဘုရားဖူးမွတ္တမ္းသေဘာ ျဖစ္၍ ေတြ့ၾကဳ့ခဲ့ေသာ အေတြ့အၾကဳ့လမ္းခရီးစဥ္မ်ား ေျပာျပပါသည္။ အေနာက္တည့္တည့္ ေဗာဓိပင္ဆီသုိ့လာခဲ့ေသာ္ တစ္လၾကာမည္။ ဘုရားပရိနိဗာန္စံယူေတာ္မူေသာေနရာ ကုသုိနာရုံကေန ေဗာဓိပင္ဆီသုိ့ ကုန္းလမ္းခရီးသြားခဲ့ေသာ္ တစ္လၾကာမည္။ စမၼနဂုိျပည္မွ ေဗာဓိပင္ဆီသုိ သြားေသာ္ တစ္လၾကာမည္။ ေ၀သာလီျပည္မွ ေဗာဓိပင္သုိ့ လမး္ခရီးတြင္ ႏွစ္ေက်ာ္ၾကာမည္။ပါတလိပုတ္ျပည္မွ ေဗာဓိပင္သုိ့ သြားေသာ္ သုံးရက္တိတိၾကာမည္။ပစၦႏၱ ရိတ္ျပည္မွ ေဗာဓိပင္သုိ့ ၁၅ ရက္ၾကာမည္။ ေကာသ မၻီျပည္မွ သြားေသာ္ ၂ လၾကာျမင့္မည္။ ေစတုတၱရ ျပည္မွ သြားေသာ္ (၁၅) ရက္ၾကာမည္။ ေဗာဓိပင္သည္ တကၠသီလာျပည္အေရွ့ဖက္တြင္ တည္ရွိပါသည္။ ထုိ တကၠသီလာျပည္မွ သြားေသာ္ တစ္လၾကာမည္။ အရုိန္ကရစ္(……………?)ျပည္မွသြားေသာ္ ႏွစ္လၾကာမည္။ကလိဂၤျပည္မွ သြားေသာ္ ၂ လၾကာမည္။ ပါတလိပုတ္ျပည္မွ သြားေသာ္ သုံးလေက်ာ္ၾကာမည္။ ပါတလိပုတ္ျပည္သည္ ျမစ္အနီးတြင္ရွိသည္။ ထုိျမိဳ့မွ လူစည္းကာေသာတုိင္းျပည္ျဖစ္ေသာ ဗာရာဏသီျပည္ကုိေလွျဖင့္ကူးလူးသြားလာရ၍ ယူဇနာေပါင္း ၁၂ ယူဇနာရွိပါသည္။ ထုိျပည္မွ ေဗာဓိပင္သုိ့သြားေသာ္ ၁၅ ရက္ၾကာမည္။ ေကာလိယျပည္မွ သြားေသည တစ္လၾကာမည္။

       ျဗဟၼာရွစ္ေယာက္တုိ့က တုိင္းျပည္ကုိစတင္တည္ခဲ့သည့္အေၾကာင္း(ႏွာ ၈)

ျဗဟၼာရွစ္ေယာက္တုိ့မွစတင္၍ တျဖည္းျဖည္းလူဦးေရးမ်ားျပားေသာေၾကာင့္ တုိင္းျပည္ေပါင္း(၁၆)ျပည္ကုိ ခြဲေ၀းအုပ္ခ်ုဳပ္ခဲ့ၾကပါသည္။ ထုိတုိင္းျပည္သည္ သေဘၤာဆိပ္ကမ္းေပါင္း ကုိးသိန္းႏွင့္ကုိးသန္းရွိပါသည္။

 အခန္းတစ္ျပီး၏။ ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္။......

တအာင္းရုိးရာ၀တ္စုံ

ဖုိမ္ဇာရ္ ဒုိေပႅင္

ဖူိမ္ဇာရ္ဒုရ္ ေပႅင္ တရားေတာ္