တအာင္းေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ရဲ႔ဘ၀အေၾကာင္း တစ္ေစ့တစ္ေစာင္း

Part One: “My name is Mai Naww Hment… By uscampaignforburma I was born in Loi Kang village, Kutkai Township, Northern Shan State, Burma. When I was four years old, my family moved to Kutkai because there was fighting between the Burmese military and other ethnicities around my village. The Kachin Independent Army (KIA) tried to recruit my oldest brother and sister as child soldiers. Being raised only by my mother, we had little money and my mother was often forced to sell her jewelry so that we could eat and have shelter. An early and vivid memory I have of this time was encountering a violent storm after we left our village. We all were carrying something when the storm came and it swept many things away from our arms, but luckily our lives were spared. ( အပုိင္း တစ္) က်ေနာ္နာမည္ မုိင္ ေနာ္မွင့္ ႕ကြ်န္ေတာ္သည္ လယ္ေကာင္ ေက်းရြာ၊ ကြက္ခုိင္ျမိဳဳနယ္၊ ရွမ္းျပည္နယ္ေျမာက္ပုိင္း၊ ျမန္မာနုိင္ငံ မွာ ေမြးဖြားခဲ့ပါတယ္။ က်ေနာ္အသက္ ေလးႏွစ္အရြယ္တြင္ က်ႏု္ပ္၏ မိသားစု က ကြတ္ခုိင္ျမိဳ့သုိ့ ေျပာင္းေရြ့ခဲ့ပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆုိေတာ့ က်နု္ပ္ရဲ့ ေက်းရြာ ပတ္၀န္က်င္း တြင္ ဗမာ့ တပ္မေတာ္ ႏွင့္ တုိင္းရင္းသား လက္နက္ကုိင္တပ္ဖြဲ့မ်ား တုိ႔အၾကားမွာ တုိက္ပြဲ ျဖစ္ေန ေသာေၾကာင့္ျဖစ္ပါတယ္။ ေကအုိင္ေအလုိ႔ ေခၚေသာ ကခ်င္တပ္မေတာ္ဟာ က်ွန္ုပ္ အကုိၾကီးနဲ့ အစ္မၾကီး တုိ့ကုိ ကေလးစစ္သားအျဖစ္အသုံးျပဳရန္ ၾကိဳးစားခဲ့တယ္။ မိသားစု အားလုံး အေမက ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ေပးခဲ့တယ္။ က်ႏု္ပ္တုိ့က ပုိက္ဆံအနည္းငယ္သာရွိျပီး အေမ၏ ရတနာပစၥည္းမ်ား ေရာင္းခ်ေပါင္းႏွံရန္ အျမဲတေစ တြန္းအားေပးခဲ့ပါတယ္။ ထုိေၾကာင့္ က်ႏုပ္တုိ့ ေနစရာႏွင့္စားစရာ ရနုိင္မွာျဖစ္ပါတယ္။ ထုိျဖစ္ရပ္မ်ားကုိ ထင္သာျမင္သာစြာ ေခါင္းထဲမွ မွတ္မိခဲ့တယ္။ ေက်းရြာမွ ေျပာင္းခဲ့ေသာအခါ ထုိအခ်ိန္တြင္ အၾကမ္းဖက္မွဳမုန္းတုိင္ကုိ ခံစားခဲ့ေသာအခ်ိန္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ မုန္တုိင္းလာေနေသာအခ်ိန္တြင္ က်ႏု္ပ္တုိ့သည္အခ်ိဳ့ေသာ ပစၥည္းမ်ားသယ္ေဆာင္ခဲ့ၾကျပီး မုန္းတုိင္ေၾကာင့္ ထုိပစၥည္းမ်ားႏွင့္အတူ ေရစုိးခဲ့ပါတယ္။ သုိ့ေသာ္ ကံေကာင္းေထာက္မစြာ က်ႏု္ပ္တုိ့အသက္ လြတ္ေျမာက္ခဲ့ပါတယ္။ That journey was not the end of the difficulties. Our family could only speak our Ta’ang language and everyone in our new environment spoke a different language. We couldn’t communicate with anyone and that made it nearly impossible to be accepted, but we had to get on with our lives, and so my mother enrolled me in the local school. I was lucky that I have a supportive family that worked very hard to earn the money necessary to allow me to attend school. Even with their support I started working to contribute to my family’s income at ten years old because my mother fell down from a horse on the journey. My older sisters and brothers also had to drop out from their education. In high school, I worked helping truck drivers load and unload cargo; it was hard physical work for a young boy. Additionally, education is being sold like a commodity in my community. Students were expected to pay exorbitant tuition fees and many other “nameless donations” to the school. My family couldn’t pay for the tuition so I couldn’t take part in many activities. Therefore, I did not learn well from school and I was always upset and confused of how the school was running at that time. I studied hard even though there were many difficulties during my student life in Burma. ထုိခက္ခဲမွဳ မ်ားစြာလွတဲ့ ခရီးၾကမ္းဟာ မျပီးဆုံးေသးပါ။ က်ႏုပ္မိသားစု အားလုံး ပေလာင္ဘာသာစကားတစ္ခုသာ ေျပာနုိင္ခဲ့ပါတယ္။ ထုိေနာက္ က်ေနာ္ ပတ္၀န္က်င္းအသစ္မွာေတာ့ ဘာသာစကားမ်ိးစုံး လူတုိင္းလုိလုိ ေျပာတက္ၾကပါတယ္။ က်ေနာ္ ပတ္၀န္က်င္းအသစ္ ႏွင့္ အဆက္အသြယ္မျပဳနုိင္ခဲ့ေပ။ ထုိေၾကာင့္ ထုိျဖစ္ရပ္ဟာ ဘယ္လုိမွ မျဖစ္နုိင္သည့္အေနအထားသုိ့ နီးကပ္စြာ ျဖစ္ေစခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ က်ႏုပ္တုိ့ အသက္ရွင္သန္ေရးအတြက္ ကုိယ္ကုိ ၾကိဳးပမ္းရအုံးမမယ္။ ထုိေၾကာင့္ က်နုပ္မိခင္သည္ ေက်ာင္းတက္ရန္ နယ္ေက်ာင္းတစ္ခုသုိ့ စာရင္းသြားသြင္ခဲ့ပါတယ္။ က်ေနာ္ သည္ ကံေကာင္းေထာက္မစြာ ေထာက္ပံ့ေပးတဲ့ အျခားမိသားစု ရွိခဲ့ပါတယ္။ လုိအပ္ေနေသာ ပုိက္ဆံအတြက္ ေက်ာင္းတက္ခြင့္ရဖုိ့ရန္ အလုပ္ၾကိဳးစားလုပ္ခဲ့တယ္။ ထုိမိသားစု ေက်ာင္းစားရိတ္ေထာက္ပံ့ေသာျငားလည္း မိသားစု၏ တစ္ဖက္တစ္လမ္း ၀င္ေငြရရန္ အတြက္ က်ေနာ္ အသက္(၁၀)ႏွစ္သားကတည္းက အလုပ္လုပ္ခဲ့တယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲ ဆုိေတာ့ ခရီးတစ္ခုတြင္ က်ေနာ္ အေမက ျမင္းေပၚမွာ လိမ့္က်ခဲ့ေသာေၾကာင့္ျဖစ္တယ္။ က်ေနာ္၏အကုိၾကီးႏွင့္ အစ္မ ႏွစ္ေယာက္တုိ့ကလဲပဲထုိ ဒီအခ်ိန္တြင္ အထက္တန္းေက်ာင္းမွ ထြက္လုိက္ရတယ္။ က်ေနာ္သည္ ကားစပယ္ယာေနာက္လုိက္အျဖစ္ ကုန္တင္ကုန္ခ် အကူလုပ္ခဲ့တယ္။ ထုိအလုပ္က ကာယလုပ္သားအျဖစ္ ကေလးအတြက္ ခက္ခဲတယ္။ ထုိအျပင္ က်ႏုပ္ရဲ့ အဖြဲ့အစည္းတစ္ခုထဲမွာ ပညာေရးဟာ လူသုံးကုန္အျဖစ္ေရာင္းခ်ေနသလုိပင္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ေက်ာင္းသားမ်ားဟာ မတန္တဆ က်ဴရွင္းခေပးရန္ႏွင့္ ေက်ာင္းမွာ အမည္မေဖာ္ပဲ အျခားအလွဴေငြ မ်ားလည္း ထည့္ဖုိ့ ေမွ်ာ္လင့္ရေသးတယ္။ က်ႏုပ္၏ မိသားစုက က်ဴရွင္းခ အတြက္ မေပးနုိင္ပါ။ ထုိေၾကာင့္ က်ႏု္ပ္ က်ဴရွင္း မတက္နုိင္ခဲ့ပါ။ ဒါေၾကာင္မုိ့ က်ႏုပ္က ေက်ာင္းသင္ခန္းစာ ကုိ ေကာင္းမြန္စြာ မလုိက္နုိင္ခဲ့ေပ။ ျပီးေနာက္ က်ႏုပ္သည္ အျမဲတန္း စိတ္ပ်က္ခဲ့ျပီး ထုိအခ်ိန္တြင္ ေက်ာင္းဘယ္လုိျပန္ဖြင့္လ်င္ ဘယ္လုိျပန္တက္ရမလဲ စိတ္ရွဳပ္ေထြးခဲ့ပါသည္။ က်ႏု္ပ္ျမန္မာနုိင္ငံမွေနစဥ္တြင္ အခက္အခဲမ်ားစြာ ေတြ့ၾကဳံေသာ္ျငားလည္း ေက်ာင္းသားဘ၀ မွာ စာကုိ အေတာ္ၾကိဳးစား လုိက္ခဲ့တယ္။ Learning to work hard at an early age has helped me to succeed; I was the first person in my community to graduate from high school with high scores and got a chance to go to university to study Computer Science. Before university, I earned very little money as a trucker smuggling from China to Burma. It was very dangerous situation for me as I was not old enough to drive and could be sent to jail. However, I was lucky and was able to continue my studies. အသက္ငယ္ငယ္ရြယ္၂ အခ်ိန္တြင္ အလုပ္ကုိ ၾကိဳးစားစြာလုပ္ကုိင္ျခင္းသည္ က်ႏု္ပ္ေအာင္ျမင္မွဳ အကူအညီ ျဖစ္ေစခဲ့တယ္။ အထက္တန္းေက်ာင္းမွာ က်ႏု္ပ္၏အဖြဲ့အစည္းထဲမွာ အမွတ္ေကာင္းစြာ ေအာင္ျမင္၍ ဘြဲ့ရခဲ့ေသာ လူတစ္ေယာက္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ အမွတ္ေကာင္းရျပီး ကြန္ပ်ဴတာသိပၸံတကၠသုိလ္ တက္ခြင့္အခြင့္အလမ္းရခဲ့တယ္။ တကၠသုိလ္မတက္ခင္ လခနည္းနည္းျဖင့္ တရုတ္ျပည္မွ ျမန္မာျပည္သုိ့ တရားမ၀င္ပစၥည္းမ်ားကုိ ကုန္တင္ကားျဖင့္ အလုပ္လုပ္ရတယ္။ က်ေနာ္အတြက္ အရမး္အႏၱာရယ္မ်ားစြာ ရင္ဆုိင္ရမည့္အေျခအေန ျဖစ္ျပီး က်ေနာ္ ကားေမာင္းရန္အသက္ကငယ္ေတာ့ ေထာင္က်နုိင္ပါသည္။ မည္သုိ့ျဖစ္ေစကားမူ ကံေကာင္းေထာက္မခဲ့၍ ပညာေရးဆက္လက္ သင္ယူနုိင္ခဲ့တယ္။ I funded my undergraduate education by trading motorbikes from China to Burma as I needed to pay for my education and send money back home to support my mother and little brother. Oftentimes it was difficult to balance work and study at the same time, but I was so determined to get my degree that I persevered. I wasn’t able to attend class for the whole day because I had to drive cargo in the afternoon. Even though my grades were just okay, I encouraged myself to become a smart person for my community and especially for my family. I was very proud of myself because I would be the first person who graduated in computer science. However, I felt very sad after finishing my first year; not only was there no Internet among the students but also for the tutors. ပညာေရးေထာက္ပံေၾကး စားရိတ္ ရ ရန္ႏွင့္ က်ေနာ္မိသာစုးနွင့္အေမ၊ ညီငယ္မ်ား ကုိ ေထာက္ပံဖုိ့ အိမ္ကုိေငြ ျပန္ပုိ႔ဖုိ႔အတြက္ တရုတ္ျပည္မွ ျမန္မာျပည္သုိ့ ဆုုိင္ကယ္အေရာင္းအ၀ယ္လုပ္ငန္း လုပ္ခဲ့ပါတယ္။ အျမဲလုိလုိပင္ အလုပ္ႏွင့္ ပညာေရးအတြက္ညီမွ်ျဖစ္ဖုိ့ ခက္ခဲျပီး တျပိဳင္နက္ ပညာသင္ျခင္း မျဖစ္နုိင္ေပ။ သုိ့ေသာ္ ထုိက္သင့္ေသာ္ဘြဲ့ တစ္ခု ရဖုိ႔ စိတ္ပုိင္းျဖတ္ခဲ့ပါသည္။ အတန္းကုိ တစ္ေန့ ကုန္ မတက္နုိင္ပါ။ ဘာေၾကာင့္လဲဆုိေတာ့ ေန့လည္းပုိင္းမွာ ကုန္ကားေမာင္းရပါသည္။ သုိ့ေသာ္ျငားလည္း က်ေနာ္အတန္းအဆင္ေျပပါေသးတယ္။ က်ေနာ္၏ အသင္းအဖြဲ့ထဲမွာ အေတာ္ဆုံးျဖစ္ေအာင္ ကုိယ့္ကုိ အျမဲ အားေပးလ်က္ရွိတယ္။ ထုိေနာက္ အထူးသျဖင့္ က်ႏုပ္၏မိသားစုေပါ့။ က်ေနာ္သည္ မိမိကုိယ္ကုိ ဂုဏ္ယူေနတယ္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆုိေသာ္ မိသားစုထဲက ကြန္ျပဴတာသိပၸံဘြဲ့ရလူတစ္ေယာက္ျဖစ္မွာမုိ့ပါ။ ပထမႏွစ္ျပီးေသာအခါ အရမ္းစိတ္ပ်က္ခဲ့သလုိပဲ ခံစားရပါသည္။ ထုိေနရာႏွင့္ ေက်ာင္းသား၊ဆရာမ်ား ၾကားမွာ အင္တာနက္မရွိခဲ့ၾကေပ။ I really expected that everything would improve in the second year but it didn’t. We didn’t have enough tutors and equipment for the classroom. To be honest, most of the tutors are unqualified at teaching and providing technological support because they did not study Computer Science. I hesitate to express that I graduated from computer science without having Internet access at University. က်ေနာ္ ဒုတိယႏွစ္ထဲမွာ အရာရာတုိင္းတုိးတက္လိမ့္မယ္ ဟု ေမ်ွာ္လင္ခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ မတုိးတက္ခဲ့ပါ။ ဆရာအျပည့္အ၀ မရွိခဲ့ေပ။ ထုိေနာက္ အတန္းအတြက္ အ ေထာက္အကူပစၥည္းမရွိပါ။ ရုိးသာစြာေျပာရလွ်င္ သင္ေပးေသာဆရာေတြ အရည္အခ်င္းမရွိၾကေပ။ ျပီးေနာက္ စက္ပုိင္းဆုိင္ရာသင္ေထာက္ကူ မရွိ ဘာေၾကာင့္လဲ ဆုိေတာ့ သူတုိ့ဟာကြန္ျပဴတာသိပၸံကုိ မသင္ခဲ့ရလုိပါ။ က်ေနာ္သည္ အင္တာနက္ကြန္ယက္မရွိပဲ ကြန္ျပဴတကၠသုိလ္ဘြဲ့ရ တစ္ေယာက္ေျပာဖုိ့ ရန္ အင္မတန္ တြန့္ဆုတ္ပါတယ္။ I must also share one heartfelt incident from my undergraduate studies. One instance I had to spend time convalescing from emergency medical treatment at the hospital during the period of my final exams. I would have missed the exam if my teacher had not taken me to the hospital when I lost consciousness. I took my final exam at the hospital and I was very lucky that as a result I qualified to continue onto the master program. I will never forget the care and kindness shown to me from my teachers and professors when I was ill. They supported me even after I got better and left university. Honestly, I sometimes feel that they are a part of my family. က်ေနာ္လဲပဲ ဘြဲ့ရဖုိ့ ပညာသင္ယူခဲ့ရတဲ့ ျဖစ္ရပ္ မွန္ တစ္ခုမွ ရင္ထဲခံစားခ်က္ ကုိ မ်ွေ၀းရမယ္။ ဥပမာ တစ္ခုေတာ့ ေနာက္ဆုံးႏွစ္စာေမးပြဲေျဖဆုိခါနီးအခ်ိန္မွာ သတိလစ္ခဲ့လုိ့ အေရးေပၚေဆးရုံ သုိ့ ေဆးကုသရန္ ေဆးရုံးမွာ နာလန္ထူးအားေမြးဖုိ့ အခ်ိန္ေပးခဲ့ရပါတယ္။ ဆရာမ်ားက က်ႏု္ပ္သတိလစ္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ေဆးရုံးမတင္ေပးခဲလ်ွင္ စာေမးပြဲ ေျဖဆုိဖုိ့ လြတ္သြားနုိင္ပါတယ္။ ျပီးေနာက္ က်ႏု္ပ္ ကံေကာင္းခဲ့၍ စာေမးပြဲ ေအာင္စာရင္းတြင္ မာစတာတန္းတက္ဖုိ့ အမွတ္မွီခဲ့ပါတယ္။ က်ေနာ္ေနမေကာင္းျဖစ္စဥ္ ဆရာႏွင့္ပါေမာကၡတုိ့၏သနားၾကင္နာမွဳေတြ က်နုပ္ ဘယ္ေတာ့ မွ မေမ့နုိင္ပါ။ သူတုိ့သည္ ေနေကာင္းသည့္အထိ က်ေနာ္ကိုေထာက္ပံေပးခဲပါတယ္။ ျပီးေနာက္ ေက်ာင္းထြက္ခဲ့ပါသည္။ ရုိးသာစြာ ေျပာရလ်ွင္ တစ္ခါတစ္ေလ သူတုိ့ကက်ေနာ္ရဲ့ မိသားစု ကဲ့သုိပင္ ခံစားရပါတယ္။ Then I moved to Mandalay University for my master program. It was the first time as a computer student that I had access to the Internet but only for a very limited time, about two hours per week. After the first year of the Master’s program in the Mandalay Division, I got in contact with Ta’ang Students and Youth Organization (TSYO) through a local Ta’ang community leader. I found that I was very interested in what they were trying to do and I made the decision to leave university, having a greater and more heartfelt interest in the mission of TSYO and wanting to get involved and support their activities sooner rather than later. ျပီးေနာက္ က်ေနာ္ မႏၱေလးကြန္ျပဴတာသိပၸံတကၠသုိလ္ မဟာတန္းတက္ရန္ ေျပာင္းေရြ့ခဲ့ပါတယ္။ ထုိအခ်ိန္သည္ ကြန္ျပဴတာေက်ာင္းသားက ေက်ာင္းမွာ ပထမဆုံး အင္တာနက္ကြန္ယက္ရတယ္။ သုိ့ေသာ္ အခ်ိန္ကန့္သတ္ထားတယ္။ တစ္ပတ္လ်ွင္ ႏွစ္နာရီမွ်သာသုံးရတယ္။ မႏၱေလးတုိင္းတြင္ မဟာတန္း ပထမႏွစ္ျပီးဆုံးေသာအခါ က်ေနာ္ တအာင္းေက်ာင္းသား လူငယ္အဖြဲ့ ထံသုိ့ ေဒသခံေခါင္းဆာင္မွတဆင့္ အဆက္အသြယ္ရခဲ့ပါတယ္။ သူတုိ့ဘာေတြ ၾကိဳးစားလုပ္ကုိ္င္ေနတာကုိ က်ေနာ္ စိတ္၀င္စားေနတာစရာတစ္ခု ေတြ့ခဲ့ပါတယ္။ ျပီးေနာက္ တကၠသုိလ္မွထြက္၇န္ ဆုံးျဖတ္ခဲ့ပါတယ္။ တအာင္းေက်ာင္းသားလူငယ္အဖြဲ လုပ္ေဆာင္ခ်က္ ပုိ၍ ပုိ၍ စိတ္၀င္စားျပီး သူတုိ့၏ လုပ္ေဆာင္ခ်က္မ်ား ၀င္ေရာက္ျပီးပါ၀င္လုိေသာစိတ္၊ ကူညီလုိေသာ စိတ္ ျဖစ္ေပၚလာပါခဲ့တယ္။ One of the main reasons that influenced my decision to leave school and to work more directly for my community was an almost fatal incident back in 2004. While attending University and selling motorbikes between China and Burma, some of my friends and I were arrested on our journey by the military. They pointed their guns at us. One of the soldiers had his gun pointed directly at my forehead. Terrified about what might happen, I hurriedly kicked down my gear and took off as fast as I could on the motorbike. My head was cut by the barrel of the soldier’s gun and another soldier shot at me and missed. With blood gushing from my forehead and blood blinding my eyes, I narrowly managed to escape. Unfortunately, all of my friends were arrested by the military and I never saw any of them again. I still am unsure of their fate. This was the scariest experience of my life, and brought home to me the power that people with guns and their mal-intent to use them have over others. I realized that I wanted to do something to change this power structure, to do away with violence and live in peace. Since then I have always wished and wanted to work toward peace in Burma.” To be continued– အဓိက အေၾကာင္းျပခ်င္တစ္ခုကေတာ့ က်ေနာ္ဆုံးျဖတ္ခ်က္လြမ္းမုိးေနတာက ေက်ာင္းထြက္ျပီး အသင္းအဖြဲ့အတြက္ တုိက္ရုိက္အလုပ္လုပ္လုိေသာစိတ္နဲ့ မထင္မွတ္ပဲ ၂၀၀၄ႏွစ္မွာ ျဖစ္ေပၚခဲ့ပါတယ္။ တကၠသုိလ္ ေက်ာင္းတက္ေနစဥ္မွာ တရုတ္ျပည္မွ ျမန္မာျပည္သုိ့ ေမာ္ေတာ္ဆုိင္ကယ္ေရာင္း၀ယ္ေနတဲ့ၾကားတြင္ တစ္ခ်ိဳ့ေသာ သူငယ္ခ်င္းႏွင့္ က်ေနာ္တုိ့ကုိ လမ္းခရီးတစ္ခုတြင္ စစ္တပ္က အဖမ္းခံခဲ့ၾကရပါတယ္။ ေသနတ္ကုိ က်ႏု္ပ္တုိ့ရင္၀ ခ်ိန္းထားခဲ့တယ္။ေနာက္စစ္သားတစ္ေယာက္က က်ႏု္ပ္ နဖူးထိပ္တည့္တည့္ကုိ ေသနတ္ခ်ိန္းထားတယ္။ ဘာျဖစ္မယ္ဆုိေတာ့ ေၾကာက္ခဲ့၍ ေမာ္ေတာ္ ဆုိင္ကယ္ကုိ ေမာင္းတင္ျပီး ထြက္ေျပးလြတ္ေျမာက္ခဲ့တယ္။ က်ေနာ္ရဲ့ ေခါင္းမွာ စစ္သားရဲ့ ေသနတ္ေျပာင္းထိပ္နဲ့ ထိရွခဲ့ပါတယ္။ ျပီးေနာက္ စစ္သားတစ္ေယာက္ က က်ေနာ္ကို လြဲပစ္ခဲ့တယ္။ က်နုပ္ရဲ့ နဖူးက ေသြးထြက္လာပါေတာ့တယ္။ မ်က္လုံးေတြလဲ ျပားေမွာင္၍ သီးသီးေလးျဖင့္ အသက္ေဘးမွ လြတ္ေျမာက္ခဲ့ပါသည္။ ကံဆုိးခ်င္ေတာ့ က်နု္ပ္သူငယ္ခ်င္းေတြက စစ္တပ္ေတြ ဖမ္းဆီးထားခဲ့တယ္။ ထုိေနာက္ထပ္တဖန္ သူတုိ့ကုိ ေနာက္ထပ္တဖန္မေတြ႔ရေတာ့ပါ။ သူတုိ့၏ ကံၾကမၼာေတာ့ ေသခ်ာစြာ မသိပါ။ ထုိျဖစ္ရပ္ဟာ က်ေနာ္ ဘ၀မွာ အေၾကာက္ဆုံး ေသာ အေတြ႔အၾကဳံတစ္ခု ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ထုိေနာက္ က်ေနာ္ကုိ အိမ္ေရာက္ေစတဲ့စြမ္းအားႏွင့္ ထုိ ထုိလူမ်ားဟာ ေသနတ္ကုိ အျခားသူမ်ားအတြက္ မွားယြင္းစြာအသုံးျပဳခဲ့ၾကပါတယ္။ က်ေနာ္ဟာ တစ္စုံတစ္ခုႏွင့္ ထုိစြမ္းအားကုိ ေျပာင္းလဲ လုပ္ခ်င္ခဲ့တယ္လုိ့ နားလည္သေဘာေပါက္ခဲ့ပါတယ္။ ထုိအၾကမ္းဖက္မွဳကုိပေပ်ာက္ကာ ေအးခ်မ္းစြာေနခ်င္ခဲ့ပါတယ္။ ထုိကတည္းက က်ေနာ္အျမဲတန္းဆုေတာင္းေလ့ရွိတာက ျမန္မာျပည္ထဲမွာ ျငိမ္းခ်မ္းေရးအလုပ္ လုပ္ခ်င္ပါတယ္။ ဆက္လက္ေရးသာပါမည္……………….