လြယ္ဆုိင္ေတာင္ကုိ ဆင္ျဖဴေတာ္ဦးတုိက္ျခင္းအေၾကာင္း

အျခားရူမုိင္တုိ႔၏ နတ္ပြဲမ်ားသည္ သာမာန္ဗုဒၶသာဘုရားပြဲမ်ား ျဖစ္ၾကပါသည္။  ဗမာ့လူမ်ိဳးတုိ႔၏ပြဲ ႏွင့္ တူပါသည္။ ကြဲျပာျခားနားမွဳ မရွိေပ။ ရူမုိင္တုိ႔၏ အထူးထုတ္လုပ္ကုန္အျဖစ္ကား လက္ဖက္ျခံ လုပ္ငန္းပင္ျဖစ္ပါသည္။ နိဒါန္း၏ မိတ္ဆက္ဒ႑ာရီအျဖစ္ ဟန္ပန္အမူအရာကား ေအာက္ပါအတုိင္းေျပာျပခဲ့ပါ သည္….။

လြန္ခဲ့ေသာေျမာက္မ်ားစြာ ကာလတုံးက၊ နတ္ပြဲမ်ားကုိ ဘီလူးေတြက မထင္မရွာေသာျမစ္တစ္ခုတြင္ က်င္းပခဲ့သည္ ဟု ဆုိ၏။ ဘီလူးကေလးတစ္ေယာက္ ျမစ္ထဲသုိ႔ က်သြားေလ၏။ ထုိေနာက္ ကေလးသည္ ေရနစ္၍ ၾကီးက်ယ္မဟုတ္ေသာ“ယမဒီေက်သူ ” (အေလာင္းမဏိစည္းသူ) က ထုိကေလးကုိ ကယ္တင္ခဲ့သည္။ ထုိကေလး၏မိခင္က ထုိယမဒီေက်သူ ကုိ ေက်းဇူးဆပ္သည္႔အေနျဖင့္ ငွက္အေသမ်ားကုိ ဆက္သေလ၏ နွစ္ေပါင္းမ်ားစြာမပ်က္မစီး ပကတိအတုိင္း ၾကြင္းက်န္ေနခဲ့ပါသည္။  ယမဒီက  စစ္ေဆးခဲ့၏။  ထုိေနာက္ လည္းေခ်ာင္းထဲမွာ အခဲတုံးတစ္ခုေတြ႔ခဲ့သည္။သူသည္ ခႏၶာကုိယ္ကုိ ေဖါက္၍ ဖြင့္ေလ၏။  အေစ့တစ္ေစ့ လည္းေခ်ာင္းထဲ၌ ပိတ္ဆုိ႔ေနပါသည္။ ထုိငွက္ကုိသတ္ျဖတ္ခဲ့ေလ၏။  ခႏၶာကုိယ္ထဲ သုိ႔  အေစ့ကုိ ဖယ္လုိက္ေသာအခါ သူသည္ ခ်က္ခ်င္းပင္ အုိမင္းရင့္ေရာ္ခဲ့ပါသည္။  ထုိေနာက္ ထုိငွက္ကုိ အေ၀းသုိ႔ လြင့္ပစ္လုိက္ေလ၏။  ယမဒီေက်သူ သည္ ထုိအေစ့ကုိသိမ္းဆည္းခဲ့ပါသည္။ အခ်ိဳ႔ေသာေနရာသုိ့ ထုိအေစ့ကုိသင့္ေတာ္ေသာေနရာႏွင့္ ေျမဆီေကာင္းေနရာ မ်ား  စုိက္ပ်ိဳးရန္ သြားေရာက္ျပီး လည္ပတ္သင့္သည္ဟု ေျပာဆုိခဲ့ေလ၏။

လြန္ခဲ့ေသာ နွစ္ေပါင္းသုံးရာေျခာက္ဆယ္ခန့္ေလာက္က သူသည္ ေတာင္ပုိင္း၌ ရွိေသာ လြယ္ဆုိင္းေတာင္ကုိ( တန္ခုိးရွိေသာေဖာင္ေတာ္) အရာရွိႏွင့္ ေနာက္လုိက္၁၀၀,၀၀၀(တစ္သိန္း) ေဖာင္စၾကားျဖင့္ လွည့္လည္ခဲ့ပါသည္။ သူသည္ တမန္ဆာေက်းရြာတြင္ ေတာင္မွ ကုိက္ငါးရာအေ၀းခန့္ လြယ္ဆုိင္ေတာင္ကုိ ဆင္ျဖဴေတာ္ျဖင့္ ၾကြေတာ္မူပါသည္။ ထုိဆင္ျဖဴေတာ္သည္ လြယ္ဆုိင္းေတာ္ေျခသုိ႔ဆုိက္ေသာအခါ ဒူးေထာက္၍ ဦးတုိက္ေနခဲ့ပါသည္။ ထုိေၾကာင့္ လည္းေကာင္းေနရာ ျမတ္စြာဘုရား၏ အခ်ိဳ႔ ဓါတ္ေတာ္မ်ား ရွိခဲ့သည္ဟု ရည္ညြန္ေနပါသည္။ ထုိစဥ္ ဘုရား၏ဓါတ္ေတာ္မ်ားကုိ ရွာေဖြခဲ့၏။ ထုိေနာက္ အပ်က္အစီးေအာက္တြင္ အရုိးမ်ားေတြ႔ခဲ့၏။ ထုိအရုိးမ်ားျပန္လည္းေျမၾကီးထဲသုိ့ျမွပ္ျပီး ထုိအေပၚတြင္ ယမဒီေက်သူကေစတီေတာ္တစ္ဆူ  ျပန္လည္းတည္ေဆာက္ခဲ့သည္။ ထုိေနရာ အမ်ားျပည္သူမ်ား ကုိးကြယ္ၾကရန္ ေၾကျငာခဲ့သည္။ ျပီးေနာက္သူ မုဆုိးႏွစ္ေယာက္ကုိ ေခၚခဲ့ေလ၏။ ( ထုိမုဆုိးသည္ေတာင္သူဟုဆုိ၏) သူတုိ့သည္ လာဆန္ ႏွင့္လာဆီ တုိ႔သည္ ထုိလူမ်ိဳးမ်ားကုိ အေစ့ေပးခဲ့သည္။ ငွက္ေသ၏ ဇလုပ္မွရရွိခဲ့ေသာ အေစကုိ စုိက္ပ်ိဳးဖုိ့ရန္ ေပးခဲ့၏။ ထုိသခင္သည္ တမန္ဆာေက်းရြာ ကုိ တစ္ပတ္ေနထုိင္ခဲ့သည္။ ထုိေနာက္ သူ၏အရာရွိသုံးေယာက္ ထားခဲ့၍ ထုိအပင္မ်ားၾကီးၾကပ္ဖုိ႔ရန္ ႏွင့္စုိက္ပ်ိဳးရန္ ျဖစ္ၾကပါသည္။

ထုိေတာင္သူမ်ားသည္ လက္တစ္ဖက္ျဖင့္ ထုိအေစ့ကုိလက္ခံ၍  စုိက္ပ်ိဳးခဲ့ရာ “ လက္တစ္ဖက္ပင္” ဟု ေခၚၾကေလ၏။ ထုိေ၀ါဟာရ ကုိ ခုကာလေရြ႔ေျပာင္း၍ လက္ဖက္ျဖစ္၏။ ေက်းဇူးသခင္သည္ ထုိေတာင္သူမ်ားကုိ ဤ ကဲ့သုိ႔ေျပာဆုိေလ၏။ အကယ္၍ လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္လက္ခံခဲ့ေသာ္ (ေလာက၀တ္ႏွင့္ ရုိေသျခင္း လုိအပ္ခ်က္အရ ) သူတုိ႔သည္ ခ်မ္းသားၾကပါလိမ့္မည္။ မည့္သုိ႔ပင္ဆုိေစကာမူ ယခုသူတုိ႔သည္ဆင္းရဲၾကသည္။ လြယ္ဆုိင္းေတာင္သည္ ပေလာင္လူမ်ိဳးမ်ားအတြက္ တကယ့္ျမင့္ျမတ္ေသာ ေတာင္ ထိမ္းသိမ္းထားပါသည္။  နွစ္စဥ္တေပါင္းလတြင္ ဘုရားပြဲ စည္းကားသုိက္ျမိဳက္စြာ က်င္းပၾကပါသည္။

ေစတီေတာ္မ်ားအနက္ ကြဲျပားျခားနားစြာ လြယ္ဆုိင္ေတာင္ေပၚတြင္ တည္ထားကုိးကြယ္ခဲ့ၾက၏။ ေစတီတစ္ခုမွာ မွန္ျဖင့္ျပဳလုပ္၍ တည္ထားကုိးကြယ္၏။ လက္ဖက္ပင္ၾကိီးသည္ မူလ ယမဒီေကသူ (အေလာင္မဏိစည္းသူ) က စုိက္ပ်ိဳးခဲ့သည္႔လက္ဖက္ပင္ကုိ     ယေန႔တုိင္ရွိပါသည္ဟု ဆုိေလ၏။ အခ်ိဳ႔ကေတာ မူလလက္ဖက္ပင္ကုိ ဗမာ့စစ္သား မ်ားက ခုတ္ျဖတ္ခဲ့သည္ဟု ဆုိၾက၏။

ထုိလက္ဖက္ပင္ၾကီးကုိ ပေလာင္လူမ်ိဳးမ်ားသည္ အသက္သခင္ကဲ့သုိ႔ ရုိေသၾက၏။လြယ္ဆုိင္ေတာင္သည္ ေရွးေဟာင္း ဓါတ္ပုံအနည္းငယ္ရွိပါသည္။ ထုိေတာင္ေျခတြင္ နြားတင္ကုန္ႏွီးရွိသည္။ ပထမဦးဆုံး လက္ဖက္ကုန္သည္အျဖစ္ စတင္လုပ္ကိုုင္သူကုိ ရုပ္ထုလုပ္ထားပါသည္။ ရွမ္းဘာသာအမည္အားျဖင့္ “ ဆမ္ေလာ” ဟုေခၚပါသည္။ ထုိ ေနရာ ၌ပင္ႏြားတင္လာသည္ ကြယ္လြန္ခဲ့သည္ ကုိ ရည္စူး၍ ရုပ္ထုျပဳလုပ္ထားျခင္းျဖစ္ပါသည္။

အျခားတစ္ဖက္တြင္ ငွက္တစ္ေကာင္းက ေက်ာက္သားျဖစ္ေနသည္။ ယမဒီမဒိေကသူ က တည္ေဆာက္ေပးခဲ့သည္ဟု သူတုိ႔ေျပာဆုိေလ၏။ ယမဒီေကသု( အေလာင္းမဏီစည္းသူ) တပ္မန္ဆာေက်းရြာကုိ စခန္းခ် ေသာအခါ  ပေလးလူမ်ိဳးထဲက ပေလာင္တုိင္းရင္းသားမ်ား ( အေလာင္းမဏိစည္းသူ)ကုိ ထမင္းခ်က္ျပဳတ္ခဲ့ပါသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆုိေသာ္ ဆံပင္တစ္မ်ွင္ ကုိ အစားထဲသုိ့က်ခဲ့၍ ပေလးအမ်ိဳးသမီး မ်ားအား ဆံပင္ရိတ္ရမည္ ဟု သူက အမိန္႔ေပးခဲ့ပါသည္။ ထုိအက်ိဳးဆက္အားျဖင့္ ယေနတုိင္ပေလးအမ်ိဳးသမီးမ်ားသည္ ဆံပင္တုိးေအာင္ ရိတ္ထားၾကပါသည္။

က်မ္းညြန္တစ္ခုကုိ ႏွိင္ယွဥ္၍ ေ၀ါဟာရမ်ား သက္ေသတစ္ခု ျပည့္စုံခုိင္လုံစြာ ေက်ာင္းသားမ်ားအတြက္ ၀ ႏွင့္ပေလာင္ ( လာ၀ူႏွင့္ (သုိ႔မဟုတ္) ၀ူ ပေလာင္ (သုိ႔မဟုတ္) ပေရာက္ တုိ့၏ ဘာသာစကားတုိ႔သည္ နီးစပ္လ်ွက္ပါသည္။ ခ်င္းေဖာ္ တုိ႔ထက္ ဘာသာစကား အရမ္းကြာျခားမွဳ မရွိေပ။ ( သုိ႔မဟုတ္) ခ်င္လူမ်ိဳးျဖစ္ပါသည္။ မည့္သုိ႔ဆုိေစကာမူ ရူမို္င္တုိ႔သည္ ရွိလိမ့္မည္မဟုတ္ေပ။ ထုိေနာက္ အျခားေဒသစကားမ်ား ကုိ ပယ္ခ်ဖုိ႔ရန္ႏွင့္ သက္သက္ျပဖုိ့ရန္ မေစာ္ကားေပ။ ၀လူမ်ိဳးတုိ႔သည္ မိမိေက်းရြာထဲတြင္ ရူမုိင္ႏွင့္ပေလာင္ အေၾကာင္းကုိ ဗဟုသုတမရွိၾကပါ။ သုိ႔ေသာ္ သူတုိ႔သည္ ေဆြမ်ိဳးေပါက္ေဖာ္ ၏ အစိတ္အပုိင္းျဖစ္ၾကသည္ ဟု ယုံၾကည္ခဲ့ပါသည္။

သုိ႔ေသာ္ျငားလည္း ၀လူမ်ိဳးႏွင့္ ပေလာင္လူမ်ိဳးမ်ားသည္ ကုိလုိနီမ်ားက အင္မတန္ အေနခက္ေအာင္ မျပဳလုပ္ေပ။ ၀လူမ်ိဳးမ်ားႏွင့္ အတူတကြ က်ိဳင္းတုံထဲမွာ နီးကပ္စြာ ေနထုိင္ခဲ့ၾကသည္။ ထုိေနာက္ ေဆြးမ်ိဳးမ်ားအျဖစ္ ျငင္းပယ္ျခင္းမရွိၾကေပ။ မစ္စတာ စတီလုိင္း( Mr, Stirling)က ပေလာင္လူမ်ိဳးမ်ား အေျခခ်ေနထုိင္ပုံ အခ်က္အလက္မ်ားကုိ ေအာက္ပါအတုိင္းေဖာ္ျပပါသည္…..။

“  က်ိဳင္းတုံတြင္ လူမ်ိဳးစု အနည္းငယ္ရွိပါသည္။ က်ိဳင္းတုံျပည္ ၌ ေရွးပေ၀သဏီက အေျခခ်ေနထုိင္ခဲ့သည္ဟု အမ်ားခဲ့ၾကပါသည္။ သူတုိ႔သည္ သူတုိ႔၏ အဖုိးက ေတာင္ပုိင္းနယ္မွ လာခဲ့သည္ဟု ယုံၾကည္ခဲ့ပါသည္။ သူတုိ႔သည္ ဗုဒၶဘာသာ၀င္မ်ားျဖစ္ၾကပါသည္။ အေနာက္ပုိင္းစရုိက္လကၡဏာမ်ားမူ သူတုိ႔၏ ဘုန္းေတာ္ၾကီးမ်ားတြင္ သင္ယူခဲ့ၾကသည္။ အျခားလူမ်ိဳးျခားမ်ား ႏွင့္ အိမ္ေထာင္ျပဳျခင္းကုိ   အင္မတန္ရွားပါးသည္။ အျခားလူမ်ိဳးမ်ား အားအိမ္ေထာင္ျပဳရန္ မျငင္းပယ္ပါ။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆုိေသာ္ သူတုိ႔၏ အမ်ိဳးသမီးမ်ားက မလွေသာေၾကာင့္ျဖစ္ပါသည္။ အမ်ားအားျဖင့္ဆင္းရဲၾကပါသည္။ မိန္းကေလးမ်ားကုိ ေငြေၾကးျဖင့္သူမ၏  အမ်ိဳးသားက ခ်မ္းသာခဲ့ေသာ္ မိဘမ်ားအား ရူပီ (၇၀) ျဖင့္  တင္းေတာင္းရပါသည္။ ထုိေနာက္သူမသည္ သူမ၏ လင္ေယာက်ၤားမိသားစုက ေသဆုံးသည့္တုိင္ေအာင္ပိုိင္ဆုိင္ထားပါသည္။  သက္ၾကီးရြယ္အုိးႏွင့္ဘုန္းေတာ္ၾကီး ပ်ံလြန္ေတာ္မူေသာအခါ မီးျဖင့္ သျဂိဳဟ္ၾကပါသည္။ အျခားသူမ်ားကုိ  ေျမျမွပ္ၾကပါသည္။ ပေလာင္လူမ်ိဳးမ်ားသည္ ရုိးရာနတ္ကုိ ပူေဇာ္ပသေနမွဳ ကုိ ၀မ္းနည္းသည့္ပုံမေပၚေပ။ ထုိေၾကာင့္ ဖ်ားနားေသာအခါ မိရုိးဖလားရုိးရာနတ္ကုိ ပူေဇာ္ပသပါသည္။ သူတုိ႔သည္လက္ျဖစ္ မီးလင္းဖုိးမရွိပါ။ (သုိ႔မဟုတ္) သူတုိ႔အဘုိးဖြားအတြက္ နတ္စဥ္မရွိပါ။ သုိ့ေသာ္ထုိနတ္မ်ားသည္ ပူေဇာ္ပသေသာသူမ်ား အၾကိဳက္ျဖစ္ရန္ နွင့္အလာတူ ေဒသခံနတ္မ်ားလည္းပူေဇာ္ၾကပါသည္။ မိသားစုအမ်ားအျပား တစ္အိမ္ထဲပင္ ေနထုိင္ၾကပါသည္။ ေက်းရြာမ်ားသည္ စည္းကမ္းတင္းၾကပ္ၾကပါသည္။ အစဥ္အျမဲပင္လယ္မ်က္ႏွာအျမင့္ေနထုိင္ၾကပါသည္။ သူတုိ႔လယ္ယာအျဖစ္ ဘိန္းစုိက္ပ်ိဳးၾက၏။ သူတုိ႔သည္ေတာင္ေစာင္ လယ္ ရွိေသာ္ျငားလည္း  မိမိ၀မ္းစားဖူးလုံရန္အတြက္ မစုိက္ပ်ိဳးၾကေပ။ရွမ္းလူမ်ိဳးထံမွ ၀ယ္ယူစားသုံးၾကပါသည္။ ပေလာင္လူမ်ိဳးအင္မတန္ ရုိသာၾကပါသည္။ အလုပ္ၾကိဳးစားၾကပါသည္။ သူတုိ႔၏ အမ်ားဆုံးအေျခခ်ေနထုိင္ေသာေနရာကား ၾကြယ္၀ခ်မ္းေသာသူမ်ားၾက၏။”

ပေလာင္လူမ်ိဳးမ်းသည္မ်ားစြာ ေျခဦးတည္ရာသုိ႔ အေျခခ်ေနထုိင္ျပီး ရွမ္းျပည္နယ္ေျမာက္ပုိင္း၌ အနည္းငယ္ပ်ံက်ဲစြာ ေတာင္ကုန္းျမင့္ေပၚတစ္ေလ်ာက္တြင္ အေျခခ်ေနထုိင္ခဲ့ၾကပါသည္။ သုိ႔ေသာ္ပေလာင္လူမ်ိဳးမ်ားအားလုံးတုိ႔သည္ အျမဲတန္း ေတာင္ပုိင္းမွ လာခဲ့သည္ဟု လူတုိင္း၀န္ခံခဲ့ၾကပါသည္။ ၀လူမ်ိဳးမ်ားကုိ အခ်ိတ္အဆက္ရွိခဲ့ပါသည္။ (သုိ႔မဟုတ္) ရီအာင္းေတာင္ေပၚသားျဖစ္ၾကေသာ.. (Yang Lam)ယမ္လင္(Yang Sek) ၊ယမ္ဆက္ႏွင့္ (Yang Wan Hkun) ယမ္၀မ္ခြန္ တုိ႔ျဖစ္ၾကပါသည္။ ၀လူမ်ိဳးမ်ားသည္ မိမိကုိယ္ကုိယ္ “ ေဒသခံတုိင္းရင္း(၀)လူမ်ိဳးမ်ား” ဟု ေၾကြးေၾကာ္ထားပါသည္။ က်ိဳင္းတုံ၌ရွိေသာ ၀လူမ်ိဳးမ်ားသည္ တနည္းအားျဖင့္ေျပာရေသာ္ သူတုိ႔သည္ က်ိဳင္းတုံမွ ထုိင္းနုိင္ငံ၊ ခ်င္းမိုိင္ အထိ မူလ၀လူမ်ိဳးမ်ားျဖစ္ၾကသည္ဟု ေျပာဆုိခဲ့ၾကပါသည္။ ဤ အခ်က္သည္ ထူးျခားေသာ ရူမို္င္းမ်ိဳးနြယ္တုိ႔၏ရုိးရာဓေလ့ထုံးတမ္းမ်ားႏွင့္အတူ ၀လူမ်ိဳးတုိ႔ဆက္ႏြယ္ပါ၀င္ပတ္သက္ပုံကား သူတုိ႔၏ ဘုိးေဘးဘီ၊ဘင္ကတည္းက  သထုံျပည္မွ လာခဲ့ၾကျခင္းပင္ ျဖစ္ၾကပါသည္။ ႏွာ ၅၂၇။

၉၊၂၃၊၂၀၁၁ ည ၉း၂၀ မိနစ္ေရးသာျပီးသည္။

ေမတၱာျဖင့္

အရွင္ဇ၀န

(ကုိလံဘုိျမိဳ႔။ သီရိလကၤာနုိင္ငံ)

ရုိးရာနတ္ပြဲက်င္းပပုံ

ဤအခ်က္သည္ ဗမာ့လူမ်ိဳးထံမွ လြမ္းမုိးလာပါသည္။  အႏွစ္ခ်ဳပ္အားျဖင့္ အမ်ိဳးသားထုံးတမ္းဓေလ့သည္ ေအာင္ဘာေလထီကဲ့သုိ႔ အခြင့္အလမ္း ျဖစ္ပါသည္။ သုိ႔မဟုတ္လ်ွင္  ဖြဲ႔စည္းပုံ ရည္မွန္းခ်က္ ကင္းမဲ့ပုံေပၚပါသည္။ ထုိကိစၥ ျဖစ္ေပၚလာေသာအခါ ထုိညသည္ ထုိမိန္းကေလးကုိ လာေရာက္ခုိးေျပးယူဖုိ႔ရန္အလုိငွား  သူမအား ရက္စြဲ တပ္ထားရပါသည္။ သူမလက္ခံထားျပီးေသာ ခ်စ္သူက သူ၏ ေဆြမ်ိဳးအိမ္သုိ႔ ေခၚေဆာင္သြားပါသည္။ ထုိေနာက္ မိန္းကေလး၏ အိမ္သုိ႔ သူမ၏ မိဘမ်ားအား ျပန္ေျပာျပပါသည္။

မိန္းကေလးသည္ ေယာက်ၤားကုိ လုိက္ဖုိ့မထြက္ခြာမွိီ မိဘမ်ားအားရွင္းျပအသိေပးသည့္ပုံစံျဖင့္ ေဆးရြက္ႏွင့္ ဆန္အနည္းငယ္ ကုိ မိဘႏွစ္ပါး  အတြက္ ကန္ေတာ့ခဲ့ျပီးကား အသိေပးခဲ့ျပီး ေယာက်ၤားေလးေနာက္သုိ႔ လုိက္သြားပါသည္။ လုပ္ရုိးလုပ္စဥ္အတုိင္း သတုိးသား၏မိဘမ်ား က ေနာက္ေန႔တြင္ အကယ္လုိ႔ မသင္႔ေတာ္ ဘူး ဟု ထင္ခဲ့လွ်င္ ၾကီးမားေသာေၾကးမ်ားျဖင့္ (တင္ေတာင္းမွဳ) အလုိရွိပါသည္။ မိန္းကေလး မိဘမ်ားသည္ သူတုိ႔သမီးကုိ ေနရာလြဲျပီး ရွာေဖြပါသည္။ သတုိးသားမိဘမ်ား လာေရာက္ သူတုိ႔၏သမီးကုိ တရား၀င္ ေတာင္းဆုိသည့္ထိ အဆင္သင့္ျပင္ဆင္ထားပါသည္။ ထုိဟာသည္ မသက္ဆုိင္ေသာကိစၥ မျပီးျပတ္ေသးေသာအခါ ေတြ႔ရန္ ထုိပြဲသည္ တားျမစ္နုိင္ပါသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆုိေသာ္ မိန္းကေလး၏အိမ္လုပ္ငန္းမ်ား အကူအညီ လုိအပ္ခဲ့ပါလ်ွင္  (သုိ႔မဟုတ္) သတုိးသားဖက္ ျဖစ္ေသာ ေယာက်ၤားကအသက္ငယ္ျပီး ဆင္းရဲခဲ့လ်ွင္ လက္ထက္ဖုိ႔ တားျမစ္နုိင္ပါသည္။ တစ္ခါတစ္ရံ လူပ်ိဳသည္ မိန္းကေလးသုံးၾကိမ္ထိမိန္းကအား လက္မထပ္ခင္  ခုိးၾကသည့္ အျဖစ္အပ်က္မ်ားလည္းရွိၾကပါသည္။  မည္သုိ႔ဆုိေစကာမူ ထုိဧည့္ခံပြဲကုိ မည္သူမွ် မတားျမစ္မကန္႔ကြက္ထားေပ။  ေက်းရြာအၾကီးအကဲမ်ားလည္း ပင့္ဖိတ္ခဲ့ပါသည္။ သူတုိ႔သည္ ထုိစုံတြဲကုိ ေကာင္းခ်ီၾသဘာမဂၤလာ ေပးသည္ဟု ဆုိပါသည္။ မိန္းကေလးဘက္ မိဘမ်ားကုိမူ မလုိအပ္ပါ။ သတုိးသမီးက သတုိးသားဖက္တုိ႔ေပရေသာ လက္ဖြဲ႔ပစၥည္းမ်ား လဲမလုိအပ္ပါ။

ထုိဓေလ့ထုံးတမ္းမ်ားသည္ သက္ေသအားျဖင့္ လက္ထပ္ျခင္း   ၏ ကုိယ္ေတြ႔မွတ္တမ္အရ   ဖမ္းဆီးသည္ ဟု ဆုိပါသည္။ ဥပမာ။  ။ ( Wale) ေ၀လ္မွာရွိေသာ ေက်းလက္ေတာေဒသ ဓေလ့ထုံးတမ္းထဲတြင္ ဇာစ္ျမစ္ကုိလုိက္ ရန္ စပါတာ( Sparta) ႏွင့္ ခရီေတ ( Crete) ကဲ့သုိ့ျဖစ္ပါသည္။ ႏွာ ၅၂၅

ပေလးလူမ်ိဳးမ်ား၏ ၾကားတြင္ ဥပေဒ ကြာျခားပါသည္။ ေယာက်ၤားေလးသည္ အိမ္ေထာင္ျပဳဖုိ႔ ရည္ရြယ္ထားလ်ွင္ သူ၏ သတုိးသမီးကုိ (တင္ေတာင္မည္႔)ေစ်းဆစ္ရသည္။ ထုိေနာက္သူမသည္  တစ္ရာ ရူပီ ႏွင့္ ငါးဆယ္ရူပီ ေလာက္သာ ကုန္က်ေလ့ရွိပါသည္။  ေငြျဖင့္ျဖစ္ေစ၊ (သုိ႔မဟုတ္) ပစၥည္းျဖင့္ျဖစ္ေစ၊ ထုတ္ကုန္ပစၥည္းတစ္ခုခု ျဖစ္ေစ ေပးနုိင္ပါသည္။ ပေလာင္လူမ်ိဳးမ်ား ကြယ္လြန္ေသာအခါ အနီးစပ္ဆုံးေသာ မိသားစုႏွင့္ ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္းက လာေရာက္မွဳ မရွိခဲ့လ်ွင္ သူတုိ႔အား ခ်က္ခ်င္း အေၾကာင္းၾကားရပါသည္။ သူသည္ အသုဘ ကိစၥ လာေရာက္ေဆာင္ရြက္ရပါမည္။ လုိအပ္ေသာေငြေၾကးကုန္က်ခံေပးရပါသည္။ အသုဘအေလာင္းကုိ မည္မ်ွထားမည္ (သုိ႔မဟုတ္) အသုဘခ်မည္ ကုိ အခ်ိန္အကန္႔အသတ္ မရွိေပ။ သုိ႔ေသာ္ ေက်းရြာအၾကီးအကဲ က မည္မွ်ထားမည္၊ခ်ရမည္ကုိ ဆုံးျဖတ္ေပးပါသည္။

ေသဆုံးေသာပုဂၢိဳလ္၏ ေနာက္ဆုံးလကုန္ခါနီးတြင္ ေသဆုံးပါက အေလာင္းကုိခ်က္ခ်င္းပင္ ေျမခ်ရပါသည္။ သုိ႔မဟုတ္လ်ွင္ ေက်းရြာကုိ ခုိက္နုိင္သည္ ၊ မေကာင္းက်ိဳးမ်ား က်ေရာက္တက္သည္၊ေက်းရြာမီးေလာင္တက္သည္ ၊ (သုိ႔မဟုတ္) ကပ္ေရာဂါ နွင့္ လူသတ္မွဳခင္းမ်ားျဖစ္နုိင္သည္  ဟု ပေလာင္လူမ်ိဳးမ်ား ယုံၾကည္ၾက ပါသည္။ အေလာင္းေကာင္း ရွိေနသည့္ကာလပတ္လုံး  ေက်းရြာထဲမွာ ရြာသူ၊ရြာသားမ်ား (သုိ႔မဟုတ္) အျခားေသာရြာသား၊သူမ်ား အားလုံး ဧည့္ခံေက်ြးေမြးရပါသည္။ ရြာသားမ်ားသာ အေခါင္းတလား ကုိ ကူညီျပီး ျပဳလုပ္ေပးပါသည္။ ေျမၾကီး ကုိ က်င္းတူေပးပါသည္။ ေျမၾကီး ေလးေပးခန္႔ နက္ေအာင္တူးရပါသည္။ အေလာင္း၏ေခါင္းကုိ ရြာဖက္သုိ႔ တစ္ေပအကြာတြင္ ထားပါသည္။ ဗုဒၶဘာသာနုိင္ငံအမ်ားထဲတြင္ ဘုန္းၾကီးေတာ္မ်ား၏ ရုပ္ကလာပ္ကုိမူ မီးျဖင့္ပူေဇာ္ၾကပါသည္။ ထုိအျပင္ ေစာ္ဘြား ႏွင့္ မိသားစုမ်ားလည္း မီးျဖင့္ သၿဂိဳလ္ၾကပါသည္။

ပေလာင္လူမ်ိဳးမ်ားသည္ ဗုဒၶဘာသာကုိ ထက္သန္စြာ ကုိးကြယ္ေသာလူမ်ိဳးမ်ားျဖစ္ၾကပါသည္။ သုိ႔ေသာ္ သူတုိ႔သည္ နတ္ကုိ လည္းယုံၾကည္ၾကပါသည္။ နတ္သည္သစ္ပင္ၾကီးထဲတြင္ ေနထုိင္သည္။ ေတာင္ကုန္းေပၚ၊ေက်ာက္တုံးၾကီးမ်ား (သုိ႔မဟုတ္)ထင္ရွာေသာ သဘာ၀လကၡဏာမ်ားကဲ့သုိ႔တည္း။ နတ္ထီး၊နတ္မ မ်ားရွိၾကပါသည္။ သူတုိ႔အားလုံး နာမည္ကုိယ္စီရွိၾကသည္။ တန္ခုိးအၾကီးဆုံးေသာနတ္သည္ လြယ္ဆုိင္ေတာင္ေပၚ ေနထုိင္ပါသည္။ “ တာကလု” ဟု ေခၚပါသည္။ ဤေနရာတြင္ အမ်ားဆုံးေသာ အျခားေသာမွတ္စုမ်ားမွာ “ Taru –rheng” တာရု ရုိင္ သည္ ဇယန္းၾကီးေက်း၏ေစတီေတာ္အမ်ား အနီးတြင္ ေနထုိင္ေသာနတ္ျဖစ္ပါသည္။ ( Peng  Mong) ပန္မုံနတ္သည္ ေတာေတာင္ထူထပ္ေသာ ဇယန္းၾကီးေက်းရြာ အနီး အေနာက္ဖက္ ၏အၾကီးဆုံးေတာင္တြင္ အျမဲေနေလ့ရွိပါသည္။(တာကလြတ္) “တာခူေလာင္”နတ္သည္ ဘုရားၾကီး၏ေရွးေဟာင္းေစတီအပ်က္ေနရာတြင္ေနထုိင္ေလ့ရွိပါသည္။ ( သို႔မဟုတ္) ဆဲလန္ေက်းရြာ မည္သုိ႔ျဖစ္ေစကာမူ  သူသည္မ်ားစြာ ဥေပကၡာအျပဳခံရျပီး သူကုိယ္တုိင္ အရုိအေသေပးဖုိ႔ရန္ ေတာအုပ္တစ္အုပ္ထဲမွာ နမ့္ဆန္ျမိဳ႔၏အေရွ႔ဂိတ္တြင္ ေစာ္ဘြား၏ ေဟာ္ေတာ္(နန္းေတာ္) ကုိ သူအား ပင့္ဖိတ္ခဲ့ပါသည္။  လြယ္နမ့္နတ္သည္ မုိးမိတ္ျမိဳ႔ေတာင္အနီးတြင္ေနထုိင္ပါသည္။ ထုိအျပင္ နတ္မ်ားစြာ ရွိပါေသးသည္။ ႏွာ ၅၂၆။

ေတာ္သလင္းလ (စက္တင္ဘာမွေအာက္တုိဘာလအထိ) နမ့္ဆန္ျမိဳ႔ေတာ္တြင္ ရုိးရာနတ္ပြဲစည္းကား သုိက္ျမိဳက္စြာ ဒမဒ ေစာ္ဘြားၾကီးက ဦးေဆာင္၍ ႏွစ္စဥ္က်င္းပပါသည္။  “ဒမဒ ”ေစာ္ဘြား နတ္၏ရုိးရာအေမြးဆက္ခံေသာ နတ္ဆရာ တစ္ေယာက္ျဖစ္ပါသည္။ သူသည္ အသက္ၾကီးေသာ လူႏွစ္ေယာက္အကူခန့္အပ္ထားပါသည္။ တာ၀ုိင္ေလာင္ နွင္ ေဆရုိင္ တုိ႔ျဖစ္ပါသည္။ သူတုိ႔သည္ ရူမုိင္မ်ိဳးႏြယ္တုိ႔၏ေခါင္းေဆာင္(သုိ႔မဟုတ္) ထုိမိသားစုနာမည္ မ်ားကုိ ခန္႔အပ္ထားပါသည္။ အထူး ရက္စြဲ မ်ား ကုိမူ အခါေပးေဗဒင္ဆရာ တြက္ခ်က္ေပးပါသည္။ ထုိရက္စြာမ်ား အခါေပးေဗဒင္ဆရာမ်ားက ေသခ်ာတြက္ျပီးေသာအခါ “ဒမဒ ”ေစာ္ဘြားၾကီး က တာ၀ုိင္ေလာင္ ႏွင္ေဆရုိင္တုိ့ကုိ နတ္ပြဲ က်င္းပဖုိ႔ရန္ စနစ္တက် သတ္မွတ္ေပးပါသည္။ ေယဘုယ်အားျဖင့္ အရင္ ေန႔စြဲသတ္မွတ္ရန္ ၾကိဳတင္လုပ္ရပါသည္ ။ “ “ဒမဒ” ေစာ္ဘြားေဟာ္ေတာ္ကုိ သန္႔ရွင္းေရး လုပ္ေဆာင္ရပါသည္။ ကန္႔လန့္ကာႏွင့္ မ်ားခ်ိတ္္ဆြဲထားရပါသည္။ ဖ်ားမ်ား ျဖန္႔ခင္းထားျခင္း၊ နတ္ေဟာ္မ်ား စကၠဴမ်ားကပ္ျခင္း၊ နတ္ေဟာ္မ်ားျပင္ဆင္ျခင္းစသည္ ျပဳလုပ္ရပါသည္။

ေရွးေခတ္တအာင္းလူမ်ိဳးမ်ားခ်စ္တင္စကားေျပာၾကပုံ

ထုိေတာင္ပုိင္းေစာ္ဘြားၾကီး ကုိသူမအား လက္ထပ္ရန္ ေတာင္းဆုိခဲ့ပါသည္။ သုိ႔ေသာ္ျငားလည္း “ သူမ၏ရင္သားက အသက္ၾကီးရင့္သည္ဟု”  အရိပ္နိမိတ္ျပခဲ့သည္။ ထုိေနာက္ေစာ္ဘြားက  လက္ထပ္ဖုိ႔ရန္  မ၀ံမရဲ့ျဖစ္၍ သူမအား ေရွာင္ေျပးခဲ့သည္။ ထုိေၾကာင့္ေစာ္ဘြားသည္ ပရိတ္သတ္ေရွ႔တြင္ သူ၏ ဇနီးမ်ားစြာရွိခဲ့သည္ဟု ေၾကျငာခဲ့ပါသည္။ သူမသည္ ေဖာင္ကုိစီးျပီး ေနရပ္သုိ႔ ျပန္ခဲ့ပါသည္။ သုိ႔ေသာ္ျငားလည္း သူမ၏ေဖာင္ကုိ အခ်ိဳ႔ေသာလူငယ္မ်ားက မီးျဖင့္ ရွို႔ ဖ်က္ဆီးခဲ့သည္။

ထုိေၾကာင့္ နန္ခမ္းလုံက “ေဖာင္ မီးေလာင္သည္ ”ဟု ေအာ္ဟစ္ခဲ့သည္။ သုိ႔ေသာ္ျငားလည္း တရုပ္မင္းသမီးက ဗမာ့စကားသိခဲ့၏။ ရူမုိင္လူမ်ိဳး ထုိအဆုိကုိ လက္မခံခဲ့ေပ။ သူတုိ႔သည္ ေဖာင္ေလာင္ ဟူေသာစကားကုိ မွတ္ထားခဲ့၏။ ထုိ ေဖာင္မီးေလာင္ကုိ မူရင္းေျပာင္းသြားခဲ့ရာ မွ  ပေလာင္ဟု ျဖစ္လာျပီး၍ ထုိေနာက္ သူတုိ႔၏ထုိသူ၏နာမည္ကုိ လက္ခံခဲ့ပါသည္။ ထုိပုံျပင္သည္ သိသာထင္ရွားစြာ ဗမာ့ လူမ်ိဳးတုိ႔၏အေကာင္းဆုံးေသာ ေ၀ါဟာရ(ရင္းျမစ္)  သမုိင္း ပုံစံ ျဖစ္သည္။  

မည္သုိ႔ဆုိေစကာမူ ပေလာင္လူမ်ိဳးမ်ား ယုံၾကည္ရန္ အလုိငွား သရုပ္သ႑ာန္ကုိ အစစ္ပုံေဖာ္ျခင္း ျဖစ္ခဲ့ပါသည္။ အကယ္၍ ပေလာင္ေစာဘြားက နန္ခမ္လုံကုိ( Nan Khin Long) လက္ထပ္ထိမ္ျမားခဲ့ေသာ္ နမၼတူျမစ္သည္ နမ့္ဖရာျမစ္ထဲ သုိ႔စီးဆင္းေနမည္ျဖစ္ပါသည္။ ထုိေနရာသည္ ေတာင္ကုန္းေတာင္တန္ မဟုတ္ေတာ့ပဲ ေျမျပန္႔ျဖစ္ပါမည္။ မင္းသမီးသည္ အမ်ိဳးသမီးေပၚညွာတာ ေထာက္ထားေသာ အိမ္နားနီးခ်င္း ျဖစ္ေသာ လက္ရွိနမၼတူ ျမစ္ မွ သီေပါ  ဆီသုိ႔ ယူေဆာင္စီးဆင္း ေစျပီး ေစာ္ဘြားႏွင့္အတူေခတၱ ေနထုိင္ခဲ့ျပီး ေနာက္ အင္း၀ သုိ႔ ဆက္လက္ခရီးဆက္ခဲ့ပါသည္။ နမၼတူ ျမစ္သည္ ဗမာ့စကားလုိ ျမစ္ငယ္ဟု ေခၚဆုိပါသည္။ မင္းသမီး၏ လမ္းေၾကာင္းခရီ အမွတ္သေကၤတ ျဖစ္ခဲ့သည္။ မွန္ပါသည္ ထုိခရီးမ်ားကုိ သူမက ဖန္တီခဲ့ပါသည္။

ဤသမုိင္းအမွန္သည္ နမ့္ဖရာမွ ရွိေသာ ေစတီေတာ္၏ သက္သက္သာဓက ပင္ျဖစ္ခဲ့သည္။ တရုပ္မင္းသမီး က ထုိေစတီကုိ တည္ထားခဲ့၍ ရူမုိင္လူမ်ိဳးမ်ားက ယေန႔တုိင္ေအာင္ ဆက္လက္ ကုိးကြယ္ခဲ့ၾကပါသည္။ ပေလာင္လူမ်ိဳးမ်ားသည္ မိမိကုိယ္ပုိင္ ဗ်ည္း ႏွင့္အကၡရာ ေရးသာမွဳမရွိခဲ့ေပ။ မည္မွ်ပင္ျဖစ္ေစကာမူ ပေလာင္ လူမ်ိဳးမ်ား၏ကေလးမ်ားကုိ နာမည္ေပးနည္း ရွိခဲ့ပါသည္။ ယခုအခါ ပေလာင္လူမ်ိဳးမ်ားသည္ ရက္၊လ၊ သတၱပတ္စသည္ ဗမာ့လူမ်ိဳးမ်ားထံမွ  ေမြးစားခဲ့သည္။  မည္သုိ႔ျဖစ္ေစကာမူ အနည္းငယ္ အစီအစဥ္မက်ပဲ ေအာက္ပါအတုိင္းျဖစ္ပါသည္………..။

တနလၤာေန့..    က၊ ခ ၊ဂ၊ ဃ……

ေယာက်ၤားေလး….ေက်ာ္သာ။ ေက်ာ္သိန္း

မိန္းခေလး……….ေအးက်ား။ ေအးေက  ႏွာ ၅၂၃

အဂါၤေန့……….စ ၊ဆ၊ ဇ စ် ၊ည

ေယာက်ၤားေလး……..ဆန္ဆ၊ ေသြလွ

ဗုဒၶဟူးေန့……. ဟ၊လ၊ ၀

ေယာက်ာၤးေလး….ေမာင္ လွ၊

မိန္းကေလး………အီ လွဳ ၊ အီေထြး

ၾကာသပေတးေန႔……..ပ၊ ဖ၊ ဗ၊ဘ၊မ

ေယာက်ၤားေလး………အုိက္ပန္၊ ပန္ျဖဴ

မိန္းကေလး……………မ ေဖ၊ အီ ေဖါင္၊ ပုိင္ စန္

ေသာၾကာေန႔…………သ၊ဟ

ေယာက်ၤား………….အုိက္ေသြ၊ ေရႊေအာင္

မိန္းကေလး………….အီေစာ၊ အီ စီ၊အီစန္

စေနေန႔……………..သ၊ထ၊ န

ေယာက်ၤားေလး…….သန္းလွ၊ ေနထြန္း

မိန္းကေလး………..အီ ထီ၊ အိီႏု၊ အိီထြမ္း

အီ ဟူေသာ စကားလုံးသည္ မိန္းကေလး မ်ား၏ နာမည္ေရွ႔ဆုံးအသုံးျပဳထားေသာပုံစံျဖစ္ပါသည္။  သုိ႔ေသာ္ျငားလည္း ဗမာ့လူမ်ိဳးႏွင့္ ရွမ္းလူမ်ိဳးမ်ားတုိ႔၏ ပုံစံမ်ားမွ ေစာလ်င္စြာ ေမြးစားထားပါသည္။ အိမ္ေထာင္ျပဳေသာဓေလ့ရုိးရာသည္ မ်ွတပုံေပၚပါသည္ တစ္မူထူးျခားေသာ ဗမာ့လူမ်ိဳး၏ဖက္ရွင္မ်ားႏွင့္ အမ်ိဳးသားရုိးရာဓေလ့မ်ား ေရာေထြးမွဳမ်ား ျဖစ္နုိင္ပါသည္။ တစ္ႏွစ္လွ်င္ တစ္ၾကိမ္၊ ေဒသခံ အခါေပးဆရာက ရက္စြဲ စသည္တုိ႔ကို သတ္မွတ္ေပးပါသည္။ လူငယ္မ်ားအားလုံး အိမ္ေထာင္ျပဳဖုိ႔ အရြယ္ေရာက္လာေသာအခါ အခါေပးဆရာကုိ ေတြ႔ဆုံၾကျပီး လက္ထပ္မည့္ရက္ ကုိ  သတ္မွတ္က်င္းပၾကပါသည္။

သူတုိ႔သည္ အဖြဲ႔ရွိၾကပါသည္။ ထုိေနာက္ လက္ထပ္ ရန္ အရြယ္ေရာက္ျပီးေသာ မိန္းကေလးမ်ားအိမ္သုိ႔ သူတုိ႔ကုိ  ဆြဲေခၚ ပါသည္။ ထုိေနာက္  သင့္ေလ်ာ္ေလ်ာက္ပတ္ေသာ၊  ယဥ္ေက်းေသာလူမွဳေရးက်င့္၀တ္ ထုံတမ္းအတုိင္း သူတုိ႔ကုိ ဆြဲေခၚရပါသည္။ အပ်ိဳတုိ႔၏မိဘမ်ားက  အိပ္ယာ၀င္ျပီးမွ လူပ်ိဳမ်ားက ခ်စ္တင္စကား ေျပာဆုိၾကပါသည္။ လူပ်ိဳအဖြဲ႔မ်ားသည္ အရာရာတုိင္း စည္းကမ္းတင္းၾကပ္ထားသည္ကုိ တိက်စြာ လုိက္နာရပါမည္။ ေယာက်ၤားကေလး က အပ်ိဳလွည့္ရန္ ျပင္ဆင္ထားျပီးဟု ေျပာဆုိျပီးေနာက္ သုံးရက္အလြန္တြင္ အပ်ိဳ ႏွင့္ေတြ႔ရန္ ခ်ိန္ဆုိျခင္း ျပဳလုပ္ပါသည္။  အပ်ိဳလွည့္ရန္ မ်ားစြာ ပင္ပန္းလွပါသည္။ လူပ်ိဳ၏နာမည္ႏွင့္ လူပ်ိဳနာမည္ ႏွစ္ခုလုံးကုိ စာရြက္တစ္ေပၚတြင္ေရးျပီး သူတုိ႔သည္စုံတြဲလုိက္ စကားေျပာျပီး ေနာက ္ညလုံးေပါက္  လူပ်ိဳအပ်ိဳမ်ားက ပင္ပန္းၾကပါသည္။ႏွာ ၅၂၄

ေနာက္သုံးရက္ေျမာက္အလြန္တြင္ အေတြ႔အၾကဳံ ႏွင့္ အေျပာက်ြမ္းက်င္ေသာ မိန္းကေလး ရွိေသာအခါ လူငယ္သည္ ခ်စ္ေရးဆုိေသာနည္းကုိ ဆရာထံမွ သင္ယူရပါသည္။ တတိယေျမာက္ရက္တြင္ မိန္းကေလးအား ခ်စ္ေရးဆုိ ရန္ ေယာက်ၤားေလက ေငြလက္ကုိင္ပု၀ါ ႏွင့္ ေငြကြမး္အစ္ ပုိ႔ထားရပါသည္။ ထုိကြမ္းအစ္အဖုံေပၚတြင္ ၾကည့္လုိက္ျခင္းအားျဖင့္ ထုိအပ်ိဳ နာမည္ကုိ ေရးထားခဲ့ပါသည္။ ေနာက္သုံးရက္အလြန္ မိန္းကေလး က ေယာက်ၤားေလး အပ်ိဳကို ပန္းဖြားအ၀တ္ ျပန္ပုိ႔ရပါသည္။ မ်က္ႏွာသုတ္ပ၀ါႏွင့္ ပန္းဖြား တုိ႔၏သေဘာ သူတုိ႔ႏွစ္ဦးကုိ ခ်ိန္ဆက္ထားသည့္သေဘာပင္ျဖစ္ပါသည္။ သူမကုိယ္တုိင္လုပ္ထားေသာ ခါးပတ္ ပန္းဖြား ကုိလည္း အပ်ိဳကုိ လက္ေဆာင္ေပးရပါသည္။ ထုိလူပ်ိဳ၏ေနာက္မွာ ၾကားခံေအာင္သြယ္ေပးေသာသူ တစ္ေယာက္လြတ္လပ္စြာ ထားရွိျပီး ထုိသူသည္ မိန္းကေလးအိမ္သုိ႔ အပ်ိဳလွည့္ခ်င္ပါမူ ၾကားခံေအာင္သြယ္ေပးေသာသူက ည( ၉)နာရီေလာက္္ မိန္းကေလးအား ၾကိဳ တင္ ေျပာထားရပါသည္။ ပထမည တြင္ လူပ်ိဳက စကားေျပာက်ြမ္းက်င္ေသာနည္းျပႏွင့္အေဖာ္ျပဳကာ  အနည္းငယ္ ခ်စ္တင္စကား ဆုိပါသည္။

မိန္းကေလးဖက္သည္းလည္း ခ်စ္တင္စကားလုနုိင္ေအာင္ သူမ၏ခ်စ္ေရးက်ြမ္းက်င္ေသာနည္းျပအမ်ိဴးသမီးထံမွ   အကူအညီယူရပါသည္။ အကယ္၍ မိန္းကေလး အိပ္ယာ၀င္ခဲ့လ်ွင္ သူမကုိ ႏုိးယူ၍ ခ်စ္ေရး ဆုိနုိင္ေသာထုံးစမ္းရွိပါသည္။  သူတုိ႔သည္ မီးဖုိး ၏ အျခားတစ္ဖက္တြင္ ထုိင္ရပါသည္။ မိန္းမလုိက္စားေသာသူအဖုိ႔ ထုိအေျခအေနတစ္ရပ္သည္ထိ ခြင့္ျပဳထားပါသည္။  သူတုိ႔၏နည္းျပဆရာမ်ားလည္း သူတုိ႔ကုိ ေကာင္းမြန္စြာ သင္ၾကားေပးခဲ့ပါသည္။

စိတ္ေအးေစရန္ အားေပးထားသည့္သေဘာပင္ျဖစ္ပါသည္။ အကယ္၍ မိန္းကေလးက ေယာက်ာၤးေလးရ ရန္ ႏွင့္ သူမ၏ အခ်စ္ထိီေပါက္ဖုိ႔၇န္ ခ်စ္ရည္ စကား မျဖစ္မေနသင္ၾကားရမည္။သုိ႔ေသာ္  စီးပြားေရးသမား ကဲ့သုိ႔ မဟုတ္ပါ။  သူမသည္ သူမသေဘာက်ေသာသူကုိ အခ်စ္ေရး ေအာင္ျမင္ပါလိမ့္မည္။  ခ်စ္ရည္လာဆုိၾကသူမ်ားထဲမွာ သူမက ထုိသူမ်ားကုိ လြတ္လပ္စြာ ေရြးခ်ယ္ပုိင္ခြင့္ရွိပါသည္။ ႏွာ ၅၂၅

ေတာင္ပုိင္းေစာ္ဘြာႏွင့္နန္းခမ္းလုံ( ခမ္းရုန္း)

ရွမ္းလူမ်ိဳးအိမ္ကဲ့သုိ႔ မိသားစုမ်ားလာေသာအခါ အိမ္ကရွည္ေအာင္ ေဆာက္ထားၾကပါသည္။ တစ္ခါတစ္ရံအားျဖင့္ ေပ တစ္ရာ ၀န္းက်င္းေလာက္ တည္ေဆာက္ၾကပါသည္။ ထုိအိမ္ရွည္ တည္ေဆာက္ျခင္းသည္ ေတာင္ေပၚတြင္ အိမ္ေဆာက္ဖုိ႔ ေနရာရွားေဖြရန္  ခက္ခဲေသာေၾကာင့္ မိသားစု စုေပါင္းတည္ေဆာက္ခဲ့ျခင္းျဖစ္နုိင္ပါသည္။ ထုိအိမ္သည္ အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာမိသားစုႏွင့္ ေဆြမ်ိဳးမ်ားအတူ ေနထုိင္ဖုိ႔ ေသခ်ာေအာင္ မေလ့လာမစီစစ္ခဲ့ပါ။  သုိ႔မဟုတ္ ထုိအဆက္အသြယ္မ်ား အဆင္ေျပမွဳတစ္ခုသာျဖစ္နုိင္ပါမလား။ သူတုိ႔ိအိမ္သည္ ကန့္လန္ျဖတ္ျဖင့္ အျမဲခြဲျခားထားပါသည္။ ထုိေနာက္ အခန္းမ်ား ကုိ မွ်တစြာ ဖြဲ႔ထားၾကပါသည္။ အိမ္၏ေျမညီထပ္တြင္မူ တစ္ခါတစ္ရံသာအသုံးျပဳၾကပါသည္။ စပါးမ်ားသုိေလွာင္ဖုိ့ရန္သာျဖစ္ၾကပါသည္။ သုိ့ေသာ္လည္း ထင္းမ်ား ႏွင့္ အသုံးအေဆာင္ပစၥည္းမ်ား ထားေကာင္း ထားပါလိမ့္မည္။

          ပေလာင္အမ်ိဳးသမီမ်ားသည္ သာမာန္ေန႔စဥ္၀တ္ဆင္ေသာ၀တ္စုံကား မဲျပာေရာင္ျဖင့္ ျဖတ္ထားေသာ အက်ႌ ႏွင့္လုံခ်ည္(ထဘီ) ေျခပတ္အျပာေရာင္မ်ားျဖင့္  ၀တ္ဆင္ထားၾကပါသည္။  ၀တ္စုံအျပည္အစုံကုိမူ အေရာင္ပုိမုိ၍ ေတာက္ပပါသည္။  ၾကီးေသာေခါင္းျခဳံထည္ကုိလည္း ၀တ္ဆင္ထားပါသည္။  ေခါင္းကေန ေနာက္ေက်ာဖက္ အထိ ႏွင့္ ပခုံးမ်ား  အေပၚထိေရာက္ေအာင္ ၀တ္ဆင္ထားပါသည္။ အလွဆင္ထာသည့္အနားသတ္၏အေရာင္မွာ အျဖဴေရာင္ႏွင့္ အျပာေရာင္၊နီျမန္းေသာ  အစိတ္အပုိင္းႏွင့္ ခ်ည္ထည္ျဖင့္ ျပဳလုပ္ထားေသာ ျခံဳထည္အေရာင္အမ်ိဳးမ်ိဳး ေဘာင္ဘီသုိင္းေသာၾကိဳးႏွင့္သာမာန္ လုိက္ဖက္ေအာင္ ေသာအေရာင္မွာ မိီးခုိးေရာင္ျဖစ္ပါသည္။ ေငြနားကပ္ႏွင့္ လက္ေကာက္မ်ားသည္ အဆင္တန္ဆာမ်ားျဖစ္ၾကပါသည္။ ထုိေၾကာင့္ နားကပ္မ်ား အထူးဆင္ယင္ၾကျပီး  မည္သုိ႔ေစကာမူ သိရသေလာက္ေတာ့ အခ်ိဳေသာ ၀တ္စုံမ်ား အကန့္အသတ္ထားပါသည္။ အမ်ိဳးသမီးၾကီးမ်ားထက္ ကေလးမ်ားက ပုိ၍ ၀တ္ဆင္ၾကပါသည္။ သုိ႔ေသာ္လည္း ေစာ္ဘြားကေတာ္မ်ားသည္ အမ်ိဳးမ်ိဳးမ်ား ၀တ္ဆင္ေလ့ရွိၾကပါသည္။ ခါးပတ္ကြင္း မ်ားကား အမဲေရာင္မ်ား  ျဖင့္ အေရာင္တင္ဆီ ျဖင့္၀ါးႏွင့္ ကခ်င္လူမ်ိဳးကဲ့သုိ႔ ပုံစံတူစာရုိက္တူ ျပဳလုပ္ထားပါသည္။ တစ္ခါတစ္ရံ ေျဗာင္အေရာင္ႏွင့္ေငြေစ့ျဖင့္  (ဒဂါၤျပား)တန္ဆာဆင္သည္။ အခ်ိဳ႔ေသာအမ်ိဳးမ်ားသည္ ထုိကဲ့သုိ႔မ၀တ္ဆင္ၾကပါ။

          သုိ႔ေသာ္ျငားလည္း အဘယ္ေၾကာင့္ဆုိေသာ္ သူတုိ႔သည္ အဆင္မေျပၾကပါ။ (သုိ႔မဟုတ္)  မ်ိဳးႏြယ္မ်ားသေကၤတျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ရည္ညြန္းထားသည္ ဟု မေသခ်ာခဲ့ပါ။ ပေလးလူမ်ိဳးအမ်ိဳးသမီးမ်ား ေခါင္းျခံဳထည္မ်ားကုိမူ အျဖဴေရာင္ တစ္ခုသည္သာ ျဖစ္ၾကပါသည္။ မဲျပာေသာအက်ႌ ႏွင့္အတူ အလ်ားလုိက္အစင္းေရာင္မ်ားႏွင့္ အနီေရာင္၊အျပာေရာင္ မ်ားျဖစ္ၾကပါသည္။

          ရူမုိင္၏ဓေလ့ထုံးတမ္းစဥ္လာအရ  ေလးစားအားေပးသူမ်ားက ေပးပုိ႔ေသာစာမ်ားကုိ တရား၀င္အားျဖင့္သူ၏ ခ်ိန္ဆုိခ်က္မွ လက္ခံၾကပါသည္။ ထုိေနာက္ ရုံးထဲမွာသူ ရွိေနသည့္ကာလပတ္လုံး ႏွင့္ သူ၏အလုပ္ကုိ ႏွစ္ေထာင္းအားရမွဳ ကုိ ေပးစြမ္းနုိင္ပါသည္။ တစ္ႏွစ္တစ္ၾကိမ္  ေစာ္ဘြားထံမွ အသစ္တစ္ခုရရွိလာေသာ စာကုိ သူလက္ခံပါသည္။ ထုိႏွစ္ေထာင္းအားေပးမွဳမ်ားသည္ တန္ဖုိးၾကီးမာေသာ ရာထူးတံဆိပ္တစ္ခုျဖစ္ပါသည္။ ေဒသခံ အေခၚအားျဖင့္ ေပါလမ္ (Paw Lan) ႏွင့္ လမ္မုိင္( Lam Moung)တုိ႔သည္ ေတာင္ပုိင္း၏ရုံးေတာ္အတြက္အသုံးျပဳၾကပါသည္။ ေရႊလီ၏အေနာက္ဖက္ အခ်ိဳ႔ေနရာမ်ားတြင္ သတိမမူၾကေပ။ သိရသေလာက္ ေျပာရလ်ွင္၀လူမ်ိဳး၏ အိမ္နားနီးခ်င္း အေနာက္ဖက္ပုိင္း ကိုသာ သတိမျပဳၾကေပ။

          ရူမုိင္ ဓေလ့ထုံးတမ္း မ်ား မွတ္စု ၌ ေဖာ္ျပခ်က္မ်ားႏွင့္ ( Mr, W.G. Wooster) မစၥတာ ဒဗလြီ၊ဂ်ီ ၀ူစတာ၏ သူ၏မွတ္စုမွ  တစ္ယူသန္းျခင္းႏွင့္ ပါ၀င္ပတ္သတ္ေနၾကပါသည္။…. “ပေလာင္” ဟူေသာ မူလနာမည္သည္ ဤကဲ့သုိ႔ ရွင္းျပေလ၏။ လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာက ထူးကဲေသာ ဘုရင္မ တစ္ပါး ရွိခဲ့ေလ၏။  နန္ခမ္းလုံ( နန္ခမ္းရုန္) (Nan Khan Long) သည္ တရုပ္ျပည္ တစ္ေနရာတြင္ ေနထုိင္ခဲ့ပါသည္။ ထုိေနာက္ သူမသည္ တန္းခုိးရွိသည္ ဟု ဆုိ၏။ သူမသည္ ေဖာင္စီးျပီး ခရီးထြက္ခဲ့သည္။ သူမအေရွ႔တြင္ ပင္ ေရရွိေအာင္ ဖန္းတီနုိင္သည္။ ထုိေၾကာင့္ သူမ ေရြးခ်ယ္ျပီးေသာ မည္သည့္အရပ္မ်က္ႏွာ ခရီးမ်ားကုိ မဆုိ ေရာက္နုိင္ပါသည္။ သူမသည္ ခရီးမ်ားထြက္ခဲ့ျပီးေနာက္ဆုံးတြင္ (Loi Hpra) “လြယ္ဖရာ”သုိ႔လာခဲ့ပါသည္။ ထုိ လြယ္ဖလာသည္ ေတာင္ပုိင္း၌ရွိေသာ ၾကီးမားေသာေတာင္တန္ တစ္ခု၏ ဇယန္းၾကီးေက်းရြာ ၏ေျမာက္ဖက္တြင္ တည္ရွိပါသည္။ ထုိေနရာသည္ သူမ၏ ေဖာင္ဆုိက္ေရာက္ေသာ ေနရာျဖစ္ျပီး ေတာင္ပုိင္းေစာ္ဘြားထံ သြားေရာက္လည္ပတ္ခဲ့ပါသည္။

ပုဂံျပည္ႏွင့္တအာင္းသမုိင္းဆက္စပ္ပုံ

အၾကီးဆုံးေသာ  မင္းေရႊသဲ သည္ ကေလးဘ၀မွ နူနား  ေရာဂါတစ္မ်ိဳးမွ နွိပ္စက္ေနသည္ ။ သူသည္ ေတာင္ကုန္းနွင့္ေအးေသာေနရာေဒသတြင္ ႏွစ္သက္ပါသည္။ထုိေၾကာင့္   စကားပင္၏ေတာင္ထိပ္ေပၚတြင္ လြယ္ဆုိင္ေတာင္ကုိ  စဲတြန္စံ ျမိဳ႔ကုိ တည္ေဆာက္ခဲ့ပါသည္။  ထုိေနရာ၌ ေစာ္ဘြားအျဖစ္ ေနထုိင္ခဲ့ပါသည္။ သူထံမွ ပေလာင္အားလုံး(Bo ဗုိ႕) ( သုိ႔မဟုတ္) ရူမုိင္တုိ႔သည္ ေစာ္ဘြား ထံမွ ဆင္းသက္လာခဲ့ၾကပါသည္။အျခားေသာ ဥႏွစ္လုံးသည္ ျမစ္ထဲသုိ့ ေပါကၠံျပည္သုိ့(ပုဂံ) ေရာက္သည့္တုိင္ေအာင္  တသြင္သြင္စီးဆင္းေနပါသည္။  ထုိဥ ႏွစ္လုံးကုိ ( Dobhi) ဒုိဘိ လင္မယားတုိ႔မွ ေကာက္ယူခဲ့ပါသည္။ ထုိဥႏွစ္လုံးကုိ ေရႊအုိးထဲသုိ့ ထည့္ထားခဲ့ပါသည္။  ထုိဥသည္လည္း ကေလးအျဖစ္ ေပါက္ဖြားလာပါသည္။ ထုိကေလးသည္လည္းပဲ  ျမင့္ျမတ္ေသာေၾကာင့္ သူကုိ “ မင္းရာမ” ဟုနာမည္မွည့္ေခၚခဲ့ပါသည္။

          အဘယ္ေၾကာင့္ဆုိေသာ္ သူတုိ႔သည္ ပုဂံျပည္ “ရာမဘုရင္” မိသားစုမွေပါက္ဖြားလာသည္ဟု ထင္ခဲ့ပါသည္။တတိယ ဥ ကုိမူ က်ပ္ျပင္ ( မုိးကုတ္ျမိဳ႔) ထဲသုိ႔ ေက်ာက္တုံးႏွင့္ထိမွန္၍အထဲမွာရွိေသာ အရာမ်ားကုိ ပ်ံက်ဲေနခဲ့ပါသည္။ ထုိေနရာသည္ ယေနတုိင္ေအာင္ ပတၱျမားအမ်ိဳးမ်ိဳး  ျဖစ္ေစျပီး ေနာက္  မုိးကုတ္ ဟု သိၾကပါသည္။   ( မုိး သည္ ေက်ာက္ ဂူဒ္ သည္ လင္းသည္ ပေလာင္ဘာသာအားျဖင့္ ေက်ာက္လင္းေတာ္ေနရာဟု အဓိပါၸယ္ရသည္။) ဘာသာျပန္သူ။

          ထုိအျပင္ လြယ္လုံေစာ္ဘြားသည္  တရုပ္ျပည္ ၌ ဦးတီးဘြား ႏွင့္ မင္းရာမ သည္ ပုဂံဘုရာျဖစ္ခဲ့ေသာသူ ညီအကုိမ်ားျဖစ္ခဲ့ၾကပါသည္။ ထုိသူမ်ားသည္ နဂါးမင္းသမီး သုစႏၵီ ထံမွ ဆင္းသက္လာေသာသူမ်ားျဖစ္ၾကပါသည္ ။ေတာင္ပုိင္း ေစာ္ဘြားႏွင့္ သူ၏ လူမ်ားသည္ ထုိနဂါးမင္းသုစႏၵီထံမွ ဆင္းသက္လာခဲ့ပါသည္။  ထုိေနာက္ ယေန႔ေခတ္ ရူမုိင္အမ်ိဳးသမီးမ်ားသည္ နဂါး၏အေရးခြံကဲ့သုိ႔  ၀တ္ဆင္ၾကပါသည္။  

          ဤပုံျပင္သည္ ဗမာ့ပုံျပင္အေၾကာင္း စာရုိက္ ခပ္ဆန္းဆန္း ရွိပါသည္။ ထုိေနာက္ ေယဘုယ် အဓိက အားျဖင့္  အနီးစပ္ဆုံးအမ်ိဳးအစားႏွင့္ ထုိ အေၾကာင္းအရာမ်ား ျပန္လည္း၍ စဥ္းစားခဲ့ေသာ အေနာရထားဘုရင္ က သထုံျမိဳ႔ ကုိ တုိက္ခုိက္ ဖ်က္ဆီးခဲ့သည့္တုိင္ေအာင္ ပုဂံျပည္သူမ်ားသည္ နဂါးကုိ  ရွိခုိးခဲ့ၾကသူမ်ား ျဖစ္ခဲ့ၾကပါသည္။ ဦးတီဘြား သည္ ေရွးေဟာင္းပေ၀သဏီ တရုပ္ျပည္ ကုိ ယူနန္ျပည္နယ္ ၏ ဘုရင္ (Sen) ဟု ေသခ်ာသေလာက္ပင္ျဖစ္ခဲ့ပါသည္။ ထုိေၾကာင့္ တုိင္း( Tai ) ဟုလည္း ျဖစ္နုိင္ပါသည္။  ထုိေၾကာင့္ ထုိရူမုိင္မ်ာသည္ ေတာင္ပုိင္းထဲတြင္ ျဖစ္ခဲ့ၾကပုံေပၚပါသည္။ ထုိေနာက္ အျခားရွမ္းျပည္နယ္၏ေနရာတစ္ေနရာ ျဖစ္နုိင္ပါသည္။ ရွမ္းေရွးဘုရင္ ၏ နမ့္ေခ်ာင္( Nanchoa) နုိင္ငံေတာ္ အာဏာမျဖဳတ္ခ်ခင္ အရင္ကတည္းက ျဖစ္နုိင္ပါသည္။  ထုိေနာက္ (ရွမ္း)တုိင္းလူမ်ိဳးမ်ား ထုိးေဖာက္၀င္ေရာက္ျခင္းေၾကာင့္  ပေလာင္လူမ်ိဳးမ်ားသည္ ပ်ံက်ဲကား အဆက္အသြယ္ျပတ္ေတာက္ခဲ့ပါသည္။ ႏွစ္ေပါင္း ( ၆၀၀) ထဲမွာ အခ်ိန္အမ်ားအျပားကြဲျပားျခားစြာ ျပဳလုပ္ဖန္းတီဖုိ႔ရန္ ရူမုိင္လူမ်ိဳးမ်ားသည္ မြန္အုပ္စုတုိ႔ပါ၀င္ခဲ့သေလာ့ (သုိ႔မဟုတ္) ကရင္လူမ်ိဳးအုပ္စုထဲပါ၀င္သေလာ သူတုိ႔သည္ ေတာင္သူတုိ႔ထက္ ၀လူမ်ိဳးက ပုိ၍ နီးစပ္ပါေလာ ဟု  ယခုေလာေလာဆယ္တြင္ ဆုံးျဖတ္ခ်က္သည္ကား  အခက္အခဲျဖစ္ေစနုိင္ေသာအရာတစ္ခုက   ျဖစ္ခဲ့ပါသည္။

          သူတုိ႔၏ ဘာသာစကားမ်ားကုိ မည္သူတစ္စံုတစ္ေယာက္က  ေလ့လာသင္ၾကားျခင္းမရွိေသးပါ။ ထုိေနာက္ ထုိအရာမ်ားအားလုံးတုိ႕သည္ ဗမာ့( သုိ႔မဟုတ္) ရွမ္းလူမ်ိဳးမ်ား ဆင္းသက္ခဲ့သည္ ဟု သိၾကပါသည္။ ထုိေၾကာင့္ မလြဲဧကန္ေသြးေရာ(ကျပား)မ်ား တုိးတက္ဆဲပင္ရွိခဲ့ပါသည္။ ထုိေၾကာင့္ ကြဲျပားျခားနားေသာ သူတုိ႔၏အေၾကာင္း အခ်က္အလက္ႏွင့္ စာရုိက္ လကၡဏာမ်ား ျဖစ္ၾကပါသည္။ ပေလာင္လူမ်ိဳးမ်ားသည္ အုပ္စု အားလုံးထဲမွာ မသဲကြဲေသာ အရာတစ္ခုရွိပါသည္။  ပေလးလူမ်ိဳးမ်ားမွာမူ   ၀တ္စုံ အတန္းအစားခြဲျခမ္းစိပ္ျဖာျခင္း၏  အေျခခံ တစ္ခုႏွင့္ ေဒသသုံးစကား မ်ားရွိၾကပါသည္။  သုိ႔ေသာ္ျငားလည္း အမ်ိဳးသားစကား ထက္ ဗမာ့လူမ်ိဳးစကား သာသုံးၾကပါသည္။

ရာဇ၀င္ထဲဓါတ္ပုံ

          သုိ႔ျဖစ္၍ ဤကဲ့သုိ့ဆုိပါသည္။ ပေလးလူမ်ိဳးမ်ားသည္ ေျမာက္ပုိင္းႏွင့္ အေနာက္ပုိင္းတြင္ ခြန္ေဟာက္မွ ဇယန္းၾကီး အထိ မ်ဥ္းေၾကာင္း ေပၚတြင္ ေတြ႔ရွိခဲ့သည္ ဟု ဆုိပါသည္။ ထုိေနာက္ မုိင္ေ၀း( Man Wai)  ႏွင္႔ အေနာက္ဖက္ျခမ္း ပေလာင္လူမ်ိဳးမ်ား ေတြ႔ရွိခဲ့ၾကပါသည္။ မၾကာေသးခင္အခ်ိန္တြင္ ကခ်င္လူမ်ိဳးမ်ားသည္ ရူမုိင္လူမ်ိဳးမ်ားကုိ ေတာင္ပုိင္း၏ ေျမာက္ဖက္တစ္ခုလုံး ေမာင္းထုတ္ခဲ့ပါသည္။ ထုိ ေရွး အစိတ္အပုိင္း မ်ား၏ အေဟာင္း ကား ရွဳပ္ေထြးေလ့ရွိခဲ့ပါသည္။  ေယဘုယ်အားျဖင့္ေျပာရေသာ္  ပေလာင္လူမ်ိဳးမ်ားသည္ ေတာင္ကုန္းျမင့္ေပၚတြင္ စုိက္ပ်ိဳးေရးႏွင့္ လက္ဖက္စုိက္ပ်ိဳးၾကသည္ဟု ေျပာဆုိနုိင္ပါသည္။ ပေလးလူမ်ိိဳးမ်ားသည္ ေအာက္ဖက္ပုိင္းတြင္ အေျခခ် ေနထုိင္ၾကျပီး လက္ဖက္စုိက္ခင္းမ်ားထက္ လယ္စပါးကုိ စုိုက္ပ်ိဳးၾကပါသည္။

          အျခားေသာအုပ္စုသည္ကား မန္တုံအုပ္စုထဲတြင္ ဟူခင္း (Ho Khun)၊ ဟူမုိင္းႏွင့္ မုံကြမ္း( Mong Kwang) ပေလာင္မ်ားသည္ အမ်ိဳးသားထက္ကုိယ္ပုိင္ အုပ္ခ်ဳပ္စီးမံပါသည္။ သုိ႔ေသာ္ျငားလည္း  သူတုိ႔သည္ ေဒသသုံးစကားမ်ား ကြဲျပားျခားနားၾကပါသည္  ထုိသူမ်ားသည္ လူမ်ားယုံၾကည္ရေလာက္ေအာင္ လူမ်ိဳးအႏြယ္မ်ား ကြဲျပားျခားသည္ကုိ သူတုိ႔ကုိယ္တုိင္ပင္ မွတ္သားေစခဲ့ပါသည္။ အိမ္တြင္သာ ပုံျပင္ေျပာရမည္အစား သူတုိ႔ကုိယ္တုိင္ပင္ ဗန္းစကားမ်ားေျပာဆုိနုိင္၍ တုိးတက္ေသာဘာသာစကားမ်ားရွိၾကပါသည္။

          ေနာက္တစ္ခု အုပ္စုတစ္ခုတြင္ ေဖာ္ျပပါမ်ိဳးႏြယ္စုတစ္ခုျဖစ္ပါသည္…..ကဒု(Kadu) မ်ိဳးႏြယ္ သည္ နမ့္ဆန္ျမိဳ႔ေတာ္ ၏ အနီးတစ္၀ုိက္တြင္ေနထုိင္ပါသည္။ ( Padweဲ ) ပဒြယ္မ်ိဳးႏြယ္မ်ားသည္ မန္လြယ္ႏွင့္ ကြန္ဆာ ( Kong Has) မ်ား၀န္းက်င္းတြင္ ေနထုိင္ၾကပါသည္။ ထေယာင္ရုိင္မ်ိဳးႏြယ္သည္ နမ့္လင္ အနီးတစ္၀ုိက္တြင္ေနထုိင္ပါသည္။ ( Kyawn Gyawn) ကြမ္၀မ္း မ်ိဳုးႏြယ္သည္ ေတာင္မႏွင့္ေတာင္မဲတုိ႔၏  ၀န္းက်င္းႏွင့္ ကြမ္လဲ( Kwan Leဲ)မ်ိဳးႏြယ္သည္ ပေလးမ်ား ႏွင့္အလာတူ တူညီၾကပါသည္။ ရူမုိင္ ဘာသာစကားထဲတြင္ ပေလးဟူေသာအဓိပါၸယ္သည္ “ အေနာက္ပုိင္း လူမ်ိဳးႏြယ္စု ” ဟု ျဖစ္ပုံေပၚပါသည္။ အျခားအမ်ိဳးနာမည္သည္ “  Pa to Ru  ”  “ ဗဟုိမ်ိဳးႏြယ္စု ” မ်ားျဖစ္ၾကပါသည္။ ဟူမုိင္ သည္ (အေနာက္ပုိင္းမ်ိဳးႏြယ္စု)ႏွင့္ အုမၼေကာ့ ( Om ko ) သည္ ( ျမစ္ဟုိဘက္ကမ္းမ်ိဳးႏြယ္) သည္ နမၼတူ (သုိ႔မဟုတ္) ျမစ္ငယ္ ဟု အဓိပါၸယ္အသီးသီး ျဖစ္ပုံေပၚပါသည္။ ပတုိရူသည္ သူတုိ႔ကုိယ္တုိင္ “ရူမုိင္”စစ္စစ္ ဟု ၾကံဳ၀ါးခဲ့ပါသည္။ ထုိေနာက္ သူတုိ႔၏ ေတာင္မ ေက်းရြာ ႏွင့္ ျမိဳ႔ေတာ္နမ့္ဆန္၏ ေတာင္ဖက္ တြင္ သူတုိ႔ကုိယ္တုိင္ပင္  နာမည္ၾကီးေသာအၾကီးဆုံးျမိဳ႔ေတာ္ျဖစ္သည္ ဟု  ၾကံဳ၀ါးထားပါသည္။  ထုိဟာသည္ မူလ မ်ိဳးႏြယ္စုတစ္ခုတည္းေသာအိမ္ကုိအုပ္ခ်ဳပ္ေသာ ေဆြမ်ိဳးမ်ားျဖစ္ခဲ့ၾက၍  ထုိသူမ်ားသည္ အထူးမနာလုိသ၀န္တုိ သူမ်ား  ဆက္လက္တည္ရွိေနပါသည္ ဟု   ရဲရဲတင္းတင္းအခုိင္အမာ ေျပာဆုိပါသည္။ ထုိေနာက္ သူတုိ႔၏ မ်ိဳးႏြယ္မ်ားကုိ အိမ္ေထာင္ျပဳေလ့မရွိၾကပါ။ သူတုိ႔သည္ ခ်က္ခ်င္ပင္ “ယင္တလဲ” (Yintaleဲ) (သုိ႔မဟုတ္ ) ယင္တလုိင္း အနားရင္ေသာ ကရင္နီျဖစ္သည္ ဟု ျပန္လည္းအမွတ္ရေစပါသည္။ သိသာထင္ရွားစြာ ပတုိရူ( PatoRu) သည္ တစ္ခ်ိန္တစ္ခါတြင္ အမ်ိဳးမ်ိဳးအဖုံဖုံေသာအခြင့္အေရး  တစ္ခုႏွင့္ အတန္အစားအလုိက္   ရရွိေသာသူမ်ားဟု အခုိင္အမာဆုိသည္။

         

          သူတုိ့သည္ ရူမုိင္အမ်ိဳးသားမ်ားက ၀တ္စုံမ်ားကုိ (တစ္ေရာင္)   တစ္မ်ိဳးတည္းသာ ၀တ္ဆင္ၾကပါသည္။ အျခားေသာမ်ိဳးႏြယ္စုမ်ားကုိမူ ရုိးရုိးအနက္ေရာင္ႏွင့္အျဖဴေရာင္  ၀တ္ဆင္ရမည္ဟု စည္းကမ္းတင္းၾကပ္ထားပါသည္။  မည္သုိ႔ပင္ျဖစ္ေစကာမူ ယေန့ေခတ္တြင္ ထုိကြဲျပားျခားနားမွဳသည္ကား ကြယ္ေပ်ာက္ခဲ့ပါသည္။ ထုိစည္းကမ္းတင္းၾကပ္ျခင္းကဲ့သုိ႔  မရွိေတာ့ပါ။ ထုိေနာက္ မ်ိဳးႏြယ္စု၀င္အားလုံး က မ်ိဳးမတူဇာတ္ျခား လက္ထပ္ထိမ္းျမားျခင္း ကုိ  လြပ္လပ္စြာ လက္ထပ္ၾက၍ ေရွးေဟာင္းစည္းကမ္းတင္းၾကပ္မွဳမ်ား  ေပ်ာက္ကြယ္ခဲ့ပါသည္။  ပေလာင္အမ်ိဳးသားတုိ႔၏ ၀တ္စုံမ်ားကုိမူ ရွမ္းလူမ်ိဳးတုိ႔၏ ရုိးရာ၀တ္စုံမွ ဆင္းသက္ပါသည္။  ထုိေနာက္ ထုိပေလာင္အမ်ိဳးသမီး၏ရုိးရာ၀တ္စုံ ထုိလူမ်ိဳးထံမွ မေပၚေပါက္ခဲေပ။  သုိ႔ေသာ္လည္း ရွမ္းရုိးရာ၀တ္စုံႏွင့္ ကခ်င္ရုိးရာ၀တ္စုံ တုိ႔မွကြဲျပားျခားနားျပီး ေရွးေဟာင္း၀တ္စုံ အတန္အစားမ်ားကုိ ဆက္လက္ ထိမ္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ခဲ့ၾကပါသည္။

          အဆင့္အတန္းရွိေသာအမ်ိဳးသမီးမ်ားသည္ က်ယ္ျပန့္ေသာ ခါးပတ္အျပားမ်ားကုိ   ၀တ္ဆင္ခဲ့ၾကပါသည္။  ထုိလူမ်ိဳးကဲ့သုိ႔ ေအးခ်မ္းေသာလူမ်ိဳးမ်ားႏွင့္ ဇြဲလုံလၾကီးေသာလူမ်ိဳးျဖစ္ၾကပါသည္။  သုိ႔ေသာ္လည္း ၾကမ္းတမ္းသည္ ။ ၀တ္စုံ ဖက္ရွင္ မျဖစ္ပါ။ ထုိ၀တ္စုံမ်ားသည္ တုိးၾကပါသည္။ ခုိင္ခံေအာင္ခ်ဳပ္ထားပါသည္။ အသားအေရာင္လဲ သင့္ေတာ္ပါသည္။ မီးခုိးေရာင္ မရွိပါ။  ( သုိ႔မဟုတ္) ေတာက္ပေသာ အညိဳေရာင္မ်က္လုံးမရွိပါ။ ႏွားေခါင္းျပားသည္။ နွားေခါင္းေပါက္ ထးူျခားစြာ က်ယ္ပါသည္။ သူတုိ႔တစ္ယူသန္းေသာသူမ်ားျဖစ္ၾကပါသည္။ မည္သုိ႔ျဖစ္ေစကာမူ တစ္ခ်ိန္ထဲမွာပင္  ဗုဒၶဘာသာကုိ အလြန္ေလးစားကုိင္ရွိဳင္းေသာ လူမ်ိဳးမ်ားျဖစ္ၾကပါသည္။

         

          ေက်းရြာတစ္ရြာတြင္ အိမ္ေျခေပါင္း ေလးငါးအိမ္ရွိေစကာမူ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းရွိပါသည္။ သူတုိ႔၏အိမ္မ်ားသည္ ရွမ္းလူမ်ိဳးတုိ႔၏အိမ္အစိတ္အပုိင္းႏွင့္တူညီၾကပါသည္။  ၀ါး၊ သစ္၊စသည္ျဖင့္အိမ္ကုိ တည္ေဆာက္ခဲ့ၾကျပီး ေျမၾကီးေပၚမွ အျမင့္ဆုံးေျခာက္ေပေလာက္ ျမင့္ထားပါသည္။  အိမ္၏အမုိးမ်ားကား သစ္ကယ္ျဖင့္ မုိးထားပါသည္။ ရွမ္းလူမ်ိဳးအိမ္ကဲ့သုိ႔ ႏွိီျဖင့္ အမုိးမ်ားကုိ ရစ္ခ်ည္ထားပါသည္။ ကခ်င္လူမ်ိဳးမ်ားအိမ္ကဲ့သုိ႔အမွ်င္ပါးပါး ကဲ့သုိ႔မဟုတ္ေပ။  သူတုိ႔အိမ္မ်ားသည္ ေအာက္ထပ္တြင္ ဖြင့္ထားေလ့ရွိပါသည္။  တစ္ခါတစ္ရံ အေပၚထပ္ႏွင့္ေအာက္ထပ္ နွစ္ခုစလုံးဖြင့္ထားေလ့ရွိပါသည္။ ထုိေနာက္ ေထာင့္တြင္ ထုိအိမ္၏ဘုရားခန္း အလာတူပါသည္။  တစ္အိမ္ထည္တြင္ မိသာစုးမ်ားစုေပါင္းေနထုိင္ၾကပါသည္။