ပေလာင္လူမ်ိဴးႏွင့္ဘာသာစကားမ်ား

The Palaung, Pale Language

Language Name:	Palaung, Pale
Alternate Name(s):	Bulai Bulei Di-Ang Dlang Ngwe Palaung Palay Pale Pulei Silver Palaung Southern Ta'ang Southern Ta-Ang
Dialect Name(s):	Bulei Raojin
Spoken in:	China Myanmar Thailand
Language Code :	pce (Former code: PCE)
Status:	Living
Family:	Austro-Asiatic
Subgroup:	Palaung
Subgrouping Code: ွSource;	AIAEDAB http://linguistlist.org/forms/langs/LLDescription.cfm?code=pce

The Western Lawa of China

The Western Lawa inhabit the mountains and valleys in the Yunnan province of southern China. They are divided into two nationalities, the Blang and the Va.

Although the Westeren Lawa are related to the Eastern Lawa of Thailand, there are no similarities in their dialects. The Western Lawa were gradually reduced in number and forced into the hills, possibly by migrating Chinese who took over the more desirable land areas. During the Chinese Cultural Revolution (between 1965 and 1976) more than 60 million students, officials, peasant migrants, and unemployed were sent to the countryside to settle borderlands for economic reasons. Otherwise, the minorities are little affected by changes in the rest of the country.

The Lawa are known as great ironsmiths, but very little of their work is exported due to lack of transportation. Isolation has helped them retain their traditions.

What are their lives like
Traditionally, the Western Lawa only divided their land between families; it could not be sold. If a villager migrated out, the land he owned would be returned to the village. However, since 1956, the control of all land has been transferred to the Chinese government.

The Western Lawa who live in the hills generally have a lower standard of living than those in the valleys, and they speak only Western Lawa. For this reason, there is a steady trickle of migration from the hills into the valleys. Where the land permits, the Lawa cultivate rice, pickled tea, and some opium.

There has been some development in the remote regions of western Yunnan recently, even though goods are still transported on men's backs or by pack animals. Truck transport does reach most villages, bringing necessities to the farmers and enabling their products to be sold in distant markets.

Traditionally, the Lawa selected the oldest male of the family as a village head. They also elected a chief to be a representative of the village. However, since the Chinese Communist government was established in 1949, the administrative system has been submitted to the Communists. They have divided the country into provinces, districts, cities, counties, regions, townships, and local peoples.

Although there is a birth limit of only one child per family in China, the Western Lawa are exempt from this law. They may have two or more children if their living conditions permit them. Education is inadequate, giving rise to an illiteracy rate that is second only to Tibet.

What are their beliefs?
In the 1960's, a French missionary reported that the Lawa were identical to the "Wild Wa," a headhunting people group of northern Burma and southwestern China. However, since many Western Lawa have adapted to the prevailing Buddhist culture, it is possible that they have abandoned headhunting.

Half of the Western Lawa practice ethnic religions such as animism (a belief that non-human objects have spirits). The villagers believe in house spirits, local spirits, and spirits of the iron mines. They also rely heavily on witchdoctors. Many deities are regarded as disembodied spirits of ancient heroes.

Forty-eight percent of the Western Lawa claim to be Buddhists. Buddhist practices have had a greater affect on the animists living in the valleys than those in the hillls; however, they are still referred to as "Buddhist animists."

What are their needs?
Education is vital for the Western Lawa since most of them cannot read or write. They also desperately need teachers to help them understand the portions of the New Testament that they have access to, lest there be Christian animists as well as the Buddhist animists.

The Western Lawa do not have the Jesus film or any Christian broadcasts available to them, neither are there any missions agencies working among them. Presently, there are only a handful of known Christians.

Prayer Points

• Take authority over the spiritual principalities and powers that are keeping the Western Lawa bound.
• Ask the Lord to call missionaries and teachers who are willing to go to China and share Christ with the Western Lawa.
• Pray that the doors of China will soon open to missionaries.
• Ask God to strengthen, encourage, and protect the small number of Western Lawa Christians.
• Pray that God will raise up qualified linguists to translate the Bible into the Lavua language.
• Ask the Holy Spirit to soften the hearts of the Western Lawa toward Christians so that they will be receptive to the Gospel.
• Pray that God will open the hearts of China's governmental leaders to the Gospel.
• Ask the Lord to raise up a strong local church among the Western Lawa .

See also the following Group:
The Bulang of China

---

Statistics
Latest estimates from the World Evangelization Research Center.

THE PEOPLE

• People name: Western Lawa
• Country: China
• Their language: lavua
• Population: (1990) 75,100
  (1995) 79,400
  (2000) 83,600
• Largest religion: Ethnic Religionists 50%
  Buddhists (Therevada) 48%
• Christians: 2%
• Church members: 1,589
• Scriptures in their own language: New Testament
• Jesus Film in their own language: None
• Christian broadcasts in their own language: None
• Mission agencies working among this people: None
• Persons who have heard the Gospel: 16,700 (21%) Those evangelized by local Christians: 6,400 (8%)
  Those evangelized from the outside: 10,300 (13%)
• Persons who have never heard the Gospel: 62,700 (79%)

THEIR COUNTRY

• Country: China
• Population: (1990) 1,135,043,400
  (1995) 1,199,901,200
  (2000) 1,262,195,800
• Major peoples in size order: Han Chinese (Mandarin) 67.7%
  Han Chinese (Wu) 7.5%
  Han Chinese (Cantonese) 4.5%
• Major religions: Nonreligious 55%
  Chinese folk-religionists 17%
  Atheists 12.7%
• Number of denominations: 42

The Palaung of China

The Palaung, also known as the De'ang, live scattered across the Yunnan Province of southwestern China. The Palaung are the smallest registered minority in China, due largely to a high infant mortality rate. Fortunately, China's medical care has greatly improved since the 1950's, and their population growth rate has seen a steady increase.

Most of the Palaung live in mountainous areas that are also inhabited by the Jingpo, Han, Lisu, and Va peoples. A small number of Palaung also live in flatland villages among the Dai. Because they generally share villages with other minority groups, most of the Palaung are bilingual. Their native language is called Benglong.

Although most of the Palaung are farmers or lumberjacks, many earn their incomes by growing and selling opium.

What are their lives like?
Though the Palaung resemble the Dai in many aspects, they are easily identifiable when wearing their traditional costumes. The women keep their hair cut short and wrap their heads in black turbans. They also wear heavy earrings and silver necklaces. The men are fond of tattoos.

The Palaung usually settle in isolated farming villages that consist of a few dozen households. Their chief crops are grain and tea. In addition to farming, they also engage in the production of various handicrafts such as bamboo weaving, making gunnysacks, and fashioning silverware. With profits earned by selling such items, the Palaung are able to buy metal tools, salt, cloth, and other manufactured goods at neighboring Dai or Han markets.

Among the Palaung, everyone's primary work is directly related to agriculture. Tasks are divided by age and sex. The men perform heavy work in the fields such as plowing, while the women are responsible for transplanting rice seedlings. The elderly engage in weaving and taking care of household chores.

Traditionally, all land was the property of the entire Palaung village. Each family had the right to use the land, but not to own it. In the late 19th century, the economic forces of the Dai and Han peoples gradually began infiltrating the Palaung villages. By 1956, they had occupied 80-90% of the rice fields by buying the land from Palaung landowners. Losing the fields, many Palaung were reduced to being tenants of the Dai and Han land owners.

What are their beliefs?
The Palaung are 99.9% Hinayana Buddhists. Most of their villages have a temple, and the monks who live there depend on the offerings of the followers to provide for their daily needs. The villagers, in turn, depend on the monks for spiritual guidance. Each village also looks to one layman who directs the offering-making ceremonies and practices divination.

Like all Buddhists, the Palaung believe that they should try to do good works in order to gain merit for their next life. Since they believe that fate predetermines the events of their lives, they have little concern for changing their ways. Their consciences have long been deadened in regard to sin.

Although the Palaung consider themselves to be Buddhists, their practices are heavily mixed with animism, (the belief that non-human objects have spirits). Shamans, or witch-doctors, are powerful figures in the Palaung society. In funeral rites, monks chant for the dead. They believe that this will release the soul of the dead from purgatory, so that the ghost will not harm the people or the livestock.

What are their needs?
A majority of the Palaung have never heard the name of Jesus Christ. The Bible has not yet been translated into Benglong, and there are currently no missions agencies working among them. Trapped in bondage to demons, the Palaung have no hope without Jesus.

Prayer Points

• Take authority over the spiritual principalities and powers that are keeping the Palaung bound.
• Ask the Lord to call people who are willing to go to China and share Christ with the Palaung.
• Pray that the doors of China will soon open to missionaries.
• Ask God to protect and encourage the small number of Palaung believers.
• Pray that the Palaung Christians will be a clear witness to their people of God's goodness and grace.
• Ask the Holy Spirit to soften the hearts of the Palaung so that they will be convicted of their sins.
• Pray for God to raise up qualified linguists to translate the Bible into Benglong.
• Ask God to create a hunger within the hearts of the Palaung to know the Truth
• Pray for a strong church to be raised up among the Palaung.

See also the following Group:
The Golden Palaung of China; and The Western Lawa of China.

---

Statistics
Latest estimates from the World Evangelization Research Center.

THE PEOPLE

• People name: Palaung
• Country: China
• Their language: benglong
• Population: (1990) 15,400
  (1995) 16,300
  (2000) 17,200
• Largest religion: Buddhists (Therevada) (99%)
• Christians: 1%
• Church members: 163
• Scriptures in their own language: None
• Jesus Film in their own language: None
• Christian broadcasts in their own language: None
• Mission agencies working among this people: None
• Persons who have heard the Gospel: 3,300 (20%) Those evangelized by local Christians: 1,100 (7%)
  Those evangelized from the outside: 2,200 (13%)
• Persons who have never heard the Gospel: 13,000 (80%)

THEIR COUNTRY

• Country: China
• Population: (1990) 1,135,043,400
  (1995) 1,199,901,200
  (2000) 1,262,195,800
• Major peoples in size order:
• 
  
• Major religions: Nonreligious 55%
  Chinese folk-religionists 17%
  Atheists 12.7%

Source; http://www.prayway.com/unreached/peoplegroups/2046.html

ပေလာင္ရုိးရာအကပေဒသာ

ပေလာင္လူမ်ိဴးမ်ား၏ ပြဲတုိင္းမပါမျဖစ္ အုိးစည္ အကပေဒသာသည္ ခါၾကီးရက္ၾကီးေသာ္၄င္း၊ ဘာသာေရးပြဲက်င္းပေသာအခါ၄င္း၊
အပ်ိဳလူပ်ိဳးမ်ားက စည္းလုံးညီညြတ္စြာျဖင့္ ေျဖေဖ်ာ္ျပီး ရုိးရာသီးခ်င္ မ်ားေနာက္ဆက္တြဲအျဖစ္ စီးကုံးပတ္ကာဖြဲ့နြဲ့ကာ သီဆုိေနၾကပါသည္။

တအာင္းပေလာင္သုိင္းအက

ပေလာင္လူမ်ိဴးမ်ား၏ယဥ္ေက်းမွဴတစ္ခုျဖစ္ေသာအုိးစည္တီးကာအကြက္စနစ္က်နစြာျဖင့္ကျပေနေသာလူငယ္္

အဂၤလိပ္စကားေျပာသင္တန္း

အူက်ျခင္းအေၾကာင္း

မဂၤလာပါ ဆရာ...။
အူက်ျခင္းအေၾကာင္းဆရာေရးတာဖတ္ ရလို႕ သိခ်င္တာေလးေတြ ေမးလိုက္ပါတယ္ခင္ဗ်ာ။

Hernia ေသျခာရင္ ခြဲရမွာပါ။ မခြဲဘဲ ယာယီ သက္သာေအာင္ လုပ္တာမ်ိဳးလည္းရွိတယ္။ အသက္ၾကီးသူေတြ၊ အခြဲမခံသင့္ေသးသူေတြ ဥပမာ ဆီးခ်ိဳ၊ ႏွလံုးေရာဂါရွိေနသူေတြ အတြက္သာ ညႊန္းပါတယ္။ ခါးပတ္တမ်ိဳး ပတ္ထားရတဲ့ နည္းပါ။

အူက်တာ ဟုတ္-မဟုတ္ သိရမယ္။ ၀င္လိုက္-ထြက္လိုက္၊ တက္လိုက္-က်လိုက္ ေနတယ္။ ၾကာေလက်ေလ-ၾကီးေလ ျဖစ္တယ္။ က်ေနတဲ့ အထဲက အူ ေခါက္ေနတာ မဟုတ္ဘဲ ျဖစ္တာ ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာ မနာပါ။ အေစ့ေရာင္၊ အေၾကာေရာင္တာပါ တြဲလာခ်ိန္မွာေတာ့ နာမယ္။ လွည္းလိုက္၊ အိပ္လိုက္ရင္ ေသးသြား ေလွ်ာ့သြား-၀င္သြားမယ္။ သူ႔ဖါသာ မဟုတ္ရင္ ကိုယ့္ဖါသာျဖစ္ျဖစ္ ဆရာ၀န္ကျဖစ္ျဖစ္ သြင္းေပးတာနဲ႔ အဲလိုျဖစ္ေစတယ္။

ထေနတာနဲ႔ အိပ္ေနတာ မထူးသူက အူက်တာ မဟုတ္ပါ။ Hernia မွာ က်လာတဲ့အူက အေစ့ရဲ႕အေပၚမွာ၊ သီးသန္႔ စမ္းလို႔ ရတယ္။ ျဖစ္တဲ့ဘက္မွာ အေစ့ကို စမ္းမရသူ၊ အိပ္လို႔လည္း ေသးမသြားသူဆိုရင္ Hydrocele မုတ္ေရာဂါျဖစ္မယ္။ ခြဲရမဲ့ ေရာဂါပါဘဲ။ လက္ႏွိပ္မီးနဲ႔ ထိုးစမ္းနည္း လုပ္တယ္။ ခပ္ေမွာင္ေမွာင္ အခန္းထဲမွာ တဖက္ကေန မီးထိုးၾကည့္ရင္ တဖက္အထိ အလင္းေရာင္ ေဖါက္ထြက္လာတာမ်ိဳးက မုတ္ေရာဂါ၊ အလင္းေရာင္ ထြက္မလာရင္ အူက်တာျဖစ္မယ္။ မုတ္ဆိုေပမဲ့ ဆင္ေျခေထာက္ပိုးေၾကာင့္လည္း အဲလို ျဖစ္တတ္ေသးတယ္။

အေစ့တဖက္က နည္းနည္း ပိုၾကီးေနတာ၊နည္းနည္းေအာက္ပိုတြဲက်ေနတာေရာဂါမဟုတ္ပါ။
ထူးျပီးတဖက္ဖက္ကသိသိသာသာၾကီးလာရင္ ဆရာ၀န္ျပပါ။
ခြဲစိတ္တာကထမင္းစားေရေသာက္ေျပာလို႔ရပါတယ္။အသက္ၾကီးသူေတြအတြက္ေတာ
့နည္းနည္းပိုလုပ္ေပးရတာမ်ိဳး ရွိတယ္။ ဖါေထးရတာမ်ိဳး။ ခြဲျပီးမွ ျပန္ျဖစ္သူေတြလည္း ရွိတတ္တယ္။
ျဖစ္ေနသူနဲ႔ ျဖစ္ျပီးသူေတြအားလံုး Abdominal pressure ဗိုက္တင္းအား မ်ားတာမ်ိဳး ဂရုစိုက္သင့္တယ္။ စက္ဘီးစီးတာ၊ အျမင့္ခုန္တာ၊ အေလးအပင္မတာ၊ အပါအ၀င္ ေခ်ာင္းဆိုး၊ ႏွာေျခ၊ ၀မ္းညွစ္ရတာလည္း ပါတယ္။ အထိုင္အထမွာပါ သတိနဲ႔ လုပ္သင့္တယ္။ ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္တာ မေကာင္းဘူး။ Piles လိပ္ေခါင္း သမားေတြကို ေျပာရတာေတြပါ အၾကံဳး၀င္ေနတယ္။

copy from forward

ျဖစ္ခ်င္တာ မျဖစ္ စိတ္မညစ္နဲ့

ဲ႔
လူအမ်ားစုဟာကိုယ္လိုခ်င္တာ မရဘူး ၊ကိုယ္ၿဖစ္ခ်င္တာမၿဖစ္ဘူးဆိုရင္ အလြယ္တကူလည္း စိတ္ညစ္တတ္တယ္။ အၿပင္းအထန္လည္း စိတ္ညစ္တတ္တယ္၊ ကိုယ္မရတာ ကိုယ္မၿဖစ္တာကိုပဲ ထပ္တလဲလဲေတြးၿပီး ကိုယ့္စိတ္ကို ညွင္းဆဲေနတတ္တယ္ ။

လူရယ္လို႕ၿဖစ္လာရင္ ပစၥည္းဥစၥာလည္း ၿပည့္စံုခ်င္တယ္၊ အၿခံအရံလည္း ေပါမ်ားခ်င္တယ္၊ အခ်ီးအမြမ္းလဲခံယူခ်င္တယ္၊ ကိုယ္စိတ္ႏွစ္ပါးလဲ ခ်မ္းသာခ်င္တယ္၊ ဒါေပမဲ ့တစ္ခါတစ္ရံ ကိုယ့္မွာ အဲဒါေတြအားလံုး၊ ဒါမွမဟုတ္ တခ်ိဳ႕မၿပည့္စံုဘူး။ အဲဒီအခါ ကိုယ့္ရဲ႕မၿပည့္စံုတဲ့ အခ်က္ေတြကို ေတြးၿပီး စိတ္ညစ္ေနမယ္၊ စိတ္ဆင္းရဲေနမယ္၊ ဟိုလူ ဒီလူကို အျပစ္ဖို႕ေနမယ္ဆိုရင္ ကိုယ္ဟာ စိတ္ဓါတ္ေပ်ာ့ညံ့တဲ့သူ၊ ေလာကဓံ ခံႏိုင္ရည္ မရွိတဲ့သူၿဖစ္သြားမယ္။

ေလာကမွာ အဆိုးေလာကဓံေတြနဲ႔ ေတြ႕ၾကံဳခ်င္တဲ့သူရယ္လို႔ တစ္ေယာက္မွမရွိပါဘူး။ ဒါေပမဲ့့ အနည္းနဲ႔ အမ်ားဆိုသလို တစ္ခ်ိန္မဟုတ္တစ္ခ်ိန္မွာ ေတြ ့ၾကံဳေနရတာပါပဲ။ အဲဒီလို ေတြ႔ၾကံဳလာတဲ့အခါမွာ မတုန္မလႈပ္ခံႏိုင္ရည္ရွိဖို ့လိုပါတယ္။ စိတ္ညစ္ေန၊ စိတ္ဆင္းရဲေန၊ ဟိုလူ ဒီလူအၿပစ္ဖို႔ေနလို ့ အဆိုးေလာကဓံက ေပ်ာက္ပ်က္မသြားတဲ့အၿပင္ တစ္ပူေပၚႏွစ္ပူ ဆင့္ၿပီး ဆိုးသထက္ဆိုးလာဖို႔၊ ဆိုးတြင္းနက္သြားဖို ့ပဲရွိပါတယ္။

တကယ္ေတာ့ အေကာင္းေလာကဓံေတြနဲ႔ခ်ည္း ေတြ ့ၾကံဳေနရတဲ့ လူ၊ အဆိုးေလာကဓံေတြနဲ႔ခ်ည္း ေတြ ့ၾကံဳေနရတဲ ့လူ ရယ္လို ့ ေလာကမွာမရွိပါဘူး။ အေၿခအေန၊ အခ်ိန္အခါအားေလ်ာ္စြာ အေကာင္းေလာကဓံေရာ အဆိုးေလာကဓံေရာ ေရာေႏွာ ေပါင္းစပ္ၿပီး ခံစားေနၾကရတာပါ။

အေကာင္းေလာကဓံ ပိုမ်ားတဲ့လူ၊ အဆိုးေလာကဓံ ပိုမ်ားတဲ့လူရယ္လို ့ေတာ့ရွိမွာေပါ့။ ဒါကေတာ့ ကိုယ့္ရဲ ့အက်ိဳးကို ကိုယ္ခံစားရတာပါ။ ေကာင္းကံမ်ားမ်ား ၿပဳခဲ့တဲ့သူက အေကာင္းေလာကဓံ နဲ႔ ပိုမ်ားမ်ားေတြ ့ၾကံဳရၿပီး၊ ဆိုးကံမ်ားမ်ားၿပဳခဲ့တဲ့သူက အဆိုးေလာကဓံကို ပိုမ်ားမ်ား ခံစားရမွာပါပဲ။ ဘယ္သူမၿပဳ မိမိမႈပါ။


အဆိုးေလာကဓံေတြနဲ ့ေတြ ့ၾကံဳလာရင္ ငါ့ရဲ ့ဆိုးကံေတြ အက်ိဳးေပးတာလို ့ပဲ ႏွလံုးသြင္းၿပီး စိတ္ေၿဖသင့္ပါတယ္။ အဆိုးေလာကဓံအေပၚ စိတ္ဆင္းရဲမႈ၊ မေက်နပ္မႈေတြနဲ ့ တံု ့ၿပန္ၿပီး အခ်ိန္ၿဖဳန္းမေနပဲ ကိုယ္လုပ္စရာရွိတဲ ့အလုပ္ကို အရွိန္အဟုန္မပ်က္ ဆက္လုပ္ေနသင့္ပါတယ္။

အဆိုးေလာကဓံက ကိုယ့္ရဲ ့အလုပ္ကို အတိုင္းအတာတစ္ခုထိ အရွိန္တန္ ့သြားေစတယ္ဆိုရင္လည္း ရွိသေလာက္ အရွိန္ပဏာမနဲ႔ပဲ လုပ္ခြင့္ရသေလာက္ ဆက္လုပ္သင့္ပါတယ္။ အဆိုးေလာကဓံေၾကာင့္ေတာ့ ကိုယ္လုပ္ေနၿမဲအလုပ္ကို ရပ္တန္ ့မပစ္သင့္ပါဘူး။

ကိုယ္ေတြ ့ၾကံဳေနရတဲ့ အဆိုးေလာကဓံကို အေကာင္းဘက္ကေန လွည့္ေတြးတတ္မယ္ဆိုရင္လည္း စိတ္ခ်မ္းသာမႈကို ရႏိုင္ပါတယ္။ ဥပမာ-လူပ်ိဳၾကီးၿဖစ္ေနရတာကို အၿခံအရံမရွိၿခင္း (အယသ)အဆိုးေလာကဓံနဲ ့ ေတြ ့ၾကံဳေနရတယ္လို ့ ယူဆေနတယ္ ဆိုပါစို ့။

ေၾသာ္....ငါ့ဘ၀လူပ်ိဳၾကီးၿဖစ္ရတာ ကံေကာင္းလိုက္တာ၊ အိမ္ေထာင္သာက်ခဲ့ရင္ မိန္းမဒုကၡ၊ သားသမီးဒုကၡေတြ ခုေလာက္ဆို တစ္သီၾကီးခံစားေနရၿပီ၊ ေယာကၡမဒုကၡ၊ ေယာက္ဖဒုကၡေတြလည္း အဆစ္ပါခ်င္ ပါလာဦးမွာ၊ အခုေတာ့ ဒီဒုကၡေတြကင္းလို ့ ခ်မ္းသာလိုက္တာ....

သြားခ်င္ရာသြား၊ လုပ္ခ်င္ရာလုပ္နဲ ့ လြတ္လပ္လိုက္တာ၊ လႉစရာလည္း မငဲ့ကြက္လႉႏိုင္တယ္၊ တရားနာစရာ၊ တရားထိုင္စရာရွိလည္း ေနာက္ဆံမတင္းပဲ ထိုင္ႏိုင္တယ္။ ခုေနတုန္း ဘုန္းၾကီး၀တ္မယ္ဆိုလည္း ခ်က္ခ်င္း၀တ္လို ့ရတယ္။ ဟန္က်လိုက္တာ ငါ့ဘ၀အရေတာ္ေလၿခင္း လို႔ အဲဒီလို ႏွလံုးသြင္းလိုက္မယ္ဆိုရင္ လူပ်ိဳၾကီးၿဖစ္ေနရတဲ့ ကိုယ့္ဘ၀ကို ေက်နပ္ႏွစ္သက္ၿပီး စိတ္ခ်မ္းသာလာမွာ ေသခ်ာပါတယ္ ။

အဲဒီလိုမွ အေကာင္းဘက္ကေန ႏွလံုးမသြင္းတတ္ဘူးဆိုရင္ေတာ့ အထီးက်န္ဘ၀မို ့ အက်ည္းတန္လွပါတယ္အေမရဲ ့ ဆိုၿပီးအၿမဲတမ္းစိတ္ဆင္းရဲေနရမွာပါ။ သီတင္းကြ်တ္တိုင္း မ်က္ရည္၀ိုင္းရတာဟာ အဆိုးေလာကဓံကို အေကာင္းေတြးစိတ္ဓါတ္နဲ ့ ခံႏိုင္ရည္စြမ္းမရွိလို ့ပါ။

ေလာကမွာ ဘယ္အရာမွ မတည္ၿမဲဘူးဆိုတဲ့ အခ်က္ကို နက္နက္နဲနဲ သေဘာေပါက္ရင္ အဆိုးေလာကဓံေတြကို ခံႏိုင္ရည္ရွိဖို ့သိပ္မခက္ခဲလွပါဘူး။ အခုဆိုးေနေပမဲ့ အခ်ိန္တန္ရင္ ေကာင္းလာမွာပါ၊ ဘာမွမၿမဲတဲ့ ေလာကၾကီးမွာ အဆိုးေလာကဓံေတြဟာလည္း မၿမဲပါဘူး။ မုန္တိုင္းထန္ၿပီးရင္ ေလေၿပေလညင္း တိုက္ခတ္လာပါလိမ့္မယ္။ ဘာမွေတြးပူမေနနဲ႔ ဘာမွစိတ္ညစ္မေနနဲ႔လို ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အားေပးလိုက္ရံုပါပဲ။

ၿဖစ္ခ်င္တာၿဖစ္၊ စိတ္မညစ္နဲ ့၊ ေတာင္ေတြးေၿမာက္ေတြး စိတ္မေလးနဲ႔၊ ေတာင္ၾကံေၿမာက္ၾကံ မပူပန္နဲ႔၊ လူမွန္သမွ် ထိုက္တန္ေသာအက်ိဳးကို ရမည္သာ ဆိုတဲ့ ဘ၀ေဆာင္ပုဒ္ကေလးဟာ အဆိုးေလာကဓံေတြနဲ ့ ေတြ ့ၾကံဳေနရသူေတြကို အၿပံဳးမပ်က္ ခံႏိုင္ရည္ရွိေစတဲ့ စိတ္အားၿဖည့္ ေဆာင္ပုဒ္ကေလးပါပဲ။

တတ္သမွ်၊ စြမ္းသမွ် အမ်ိဳးမ်ိဳး ႏွလံုးသြင္းတဲ ့ၾကားက စိတ္ညစ္ေနေသးတယ္၊ စိတ္ဆင္းရဲေနေသးတယ္ ဆိုရင္ေတာ့ အၿဖစ္အပ်က္ကို အာရံုမၿပဳဘဲ စိတ္ကို အာရံုၿပဳၿပီး စိတ္ညစ္တယ္၊ စိတ္ညစ္တယ္၊ စိတ္ဆင္းရဲတယ္၊ စိတ္ဆင္းရဲတယ္ လို႔ သတိပဌာန္၀ိပသနာနည္းက်က် ထပ္ခါထပ္ခါ ရႈမွတ္ေနလိုက္ရပါမယ္။

သတိ၊ သမာဓိ၊ ဥာဏ္အား ေကာင္းလာတာနဲ ့အမွ် စိတ္ရဲ ့သဘာ၀၊ စိတ္ရဲ ့အၿဖစ္အပ်က္ေတြကို ေတြ႔ၿမင္လာၿပီး စိတ္ညစ္တာ၊ စိတ္ဆင္းရဲတာေတြလည္း တၿဖည္းၿဖည္းနဲ႔ လံုး၀ေပ်ာက္ကင္းသြားပါလိမ့္မယ္။ ၿငိမ္းေအးလွတဲ့ တရားအရသာနဲ ့အတူ စိတ္ခ်မ္းသာမႈကိုလည္း အၿပည့္အ၀ခံစားလာရပါလိမ့္မယ္။

စိတ္ထားတတ္ၿခင္း၊ တရားမွတ္ၿခင္းေၾကာင့္ လိုခ်င္တာမရတဲ ့ အဆိုးေလာကဓံ၊ ၿဖစ္ခ်င္တာမၿဖစ္တဲ့ အဆိုးေလာကဓံ၊ မလိုခ်င္တာရတဲ့ အဆိုးေလာကဓံ၊ မၿဖစ္ခ်င္တာၿဖစ္တဲ့ အဆိုးေလာကဓံေတြကို မတုန္မလႈပ္ခံႏိုင္ရည္ရွိသြားျပီဆိုရင္ ၿငိမ္းေအးေသာ ဘ၀ ပိုင္ရွင္ၿဖစ္ၾကမွာပါ။

ဘ၀ရဲ ့ေကာင္းက်ိဳးဆိုးက်ိဳးေတြဆိုတာ
ကိုယ္ၿဖစ္ခ်င္သလို
ၿဖစ္ေနတာမဟုတ္ပါဘူး။
သူၿဖစ္သင့္သလိုၿဖစ္ေနတာပါ။
မၿဖစ္သင့္ဘဲၿဖစ္ေနတဲ့
ေကာင္းက်ိဳး၊ ဆိုးက်ိဳးရယ္လို ့လည္း
တစ္ခုမွမရွိပါဘူး ။
ပစၥဳပန္အလုပ္၊ ပစၥဳပၸန္ကံေၾကာင့္
မၿဖစ္သင့္ဘူး ဆိုေတာင္မွ
အတိတ္အလုပ္၊ အတိတ္ကံေၾကာင့္ေတာ့
ၿဖစ္သင့္တာေတြခ်ည္းပါပဲ။
အတိတ္ကံကို ဘယ္သူၿမင္ႏိုင္မွာမို႔လဲ။

ဒီစိတ္အားၿဖည့္စာစုေလးကို ဖတ္ရသူအေပါင္း ၿငိမ္းေအးေသာ ဘ၀ပိုင္ရွင္မ်ားၿဖစ္ၾကပါေစ။

အရွင္ဆႏၵာဓိက ၏ ၿငိမ္းေအးေသာဘ၀ပိုင္ရွင္ စာအုပ္ေလးမွ ေဖာ္ၿပပါသည္။


အညာေႏြတမာေျမ

ဗုဒၶဘာသာဆိုတာ ဘာလဲ။

ဗုဒၶ ဆိုတာက တရားအားလံုးကို ဆရာမ႐ွိဘဲ ကိုယ္ပိုင္ဉာဏ္နဲ႕ သိတဲ့ဘုရား။ ဘာသာ ဆိုတာက အဲဒီဘုရား႐ွင္ သြန္သင္ျပသ ေဟာၾကားခဲ့တဲ့ တရားေတာ္။ အဲဒီလို ဗုဒၶဘာသာဆိုတဲ့ စကားႏွစ္လံုးကို ေပါင္းလိုက္ေတာ့ ဗုဒၶျမတ္စြာ ေဟာၾကားခဲ့တဲ့ တရားေတာ္ေတြလို႕ အဓိပၸာယ္ရတယ္။ အဲဒီဗုဒၶျမတ္စြာ ေဟာၾကားခဲ့တဲ့ တရားေတာ္အတိုင္း က်င့္ႀကံေနထိုင္တဲ့လူေတြကို ဗုဒၶဘာသာ (ဗုဒၶဘာသာ၀င္) ေတြလို႕ ေခၚတယ္။ ဗုဒၶေဂါတမဟာ လူေတြရဲ႕ ေကာင္းက်ိဳး ဆိုးက်ိဳးေတြ မဖန္တီးႏိုင္ရင္ ဘုရားကို
ဘာေၾကာင့္ ကိုးကြယ္ရသလဲ။

ေဂါတမဘုရား႐ွင္ဟာ လူေတြရဲ႕ ေကာင္းက်ိဳးဆိုးက်ိဳးကို သူ႕ရဲ႕ တန္ခိုးဣဒၶိပါဒ္နဲ႕ မဖန္တီး မျပဳလုပ္ႏိုင္ပါဘူး။ ေဂါတမဗုဒၶဟာ တို႕ကို မçစလိမ့္မယ္၊ ကယ္တင္လိမ့္မယ္ဆိုတဲ့ ယံုၾကည္ခ်က္နဲ႕ ကိုးကြယ္ဖို ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ဘုရား႐ွင္ဟာ ဒီျပင္လူေတြ မေတြ႕ မသိေသးတဲ့ တရားေတြကို အမွားနဲ႕အမွန္ ခြဲျခားသိျမင္ခဲ့တယ္။ မေကာင္းက်ိဳးကို ေပးတတ္တဲ့ အကုသိုလ္အမွားတရားနဲ႕ ေကာင္းက်ိဳးကိုေပးတတ္တဲ့ ကုသိုလ္ အမွန္တရားေတြကို ခြဲျခားၿပီး ေဟာၾကားခဲ့တယ္။ ဒီလို ႀကံစည္ေျပာဆို လုပ္ေဆာင္မႈဟာ ေကာင္းတဲ့ဘ၀ကို ေရာက္ေစႏိုင္တဲ့ သုဂတိလမ္းေကာင္း၊ ဒီလို ႀကံစည္ေျပာဆို လုပ္ေဆာင္မႈဟာ မေကာင္းတဲ့ဘ၀ ေရာက္ေစႏိုင္တဲ့ ဒုဂၢတိ လမ္းဆိုး ျဖစ္တယ္လို႕ လမ္းေကာင္းနဲ႕ လမ္းဆိုး၊ လမ္းမွန္နဲ႕ လမ္းမွားကို ကြဲကြဲျပားျပား
ျပတ္ျပတ္သားသား ၫႊန္ၾကားခဲ့တယ္။ အဲဒီလို ေကာင္းဆိုးလမ္းမ်ားကို ၫႊန္ၾကားခဲ့တဲ့ လမ္းၫႊန္ ပုဂၢိဳလ္ျမတ္ႀကီး တစ္ပါးအေနနဲ႕ ကိုးကြယ္ ဆည္းကပ္ ၀တ္ျပဳပူေဇာ္ၾကျခင္း ျဖစ္တယ္။ တစ္ဘ၀အတြက္ သိသင့္ သိထိုက္တဲ့ အသိပညာ အတတ္ပညာေတြကို သြန္သင္ျပသတဲ့ ဆရာ ဆရာမေတြရဲ႕ ဂုဏ္ေက်းဇူးကို ေလးစားျမတ္ႏိုး ႐ွိခိုးပူေဇာ္တဲ့ သေဘာသာျဖစ္တယ္။ ဗုဒၶဘာသာ ကိုးကြယ္မႈဟာ ေၾကာက္႐ြံ႕တဲ့သေဘာ၊ ကိုယ္လိုခ်င္တဲ့အက်ိဳးကို ရေအာင္ မçစ ေစလိုတဲ့သေဘာ လံုး၀မပါဘူးဆိုတာကို အထူးသတိျပဳထားရမယ္။
-------------------------------
ကြၽန္ေတာ္ ဆရာဦးေသာင္းလြင္ေရးတဲ့ မိ႐ိုးဖလာလြန္ ဗုဒၶဘာသာ စာအုပ္ထဲက
ေကာက္ႏုတ္တင္ျပျခင္းပါခင္ဗ်ာ။

source: myanmarcupid

ပထမေရႊက်င္ဆရာေတာ္ၾကီးရဲ့ ဩ၀ါဒ

ပထမေရႊက်င္ဆရာေတာ္ၾကီးရဲ့ ဩ၀ါဒကုိ ျပန္လည္မွ်ေ၀ပါတယ္၊ အဆုံးအမ လမ္းညြႊန္မႈကုိ လက္ခံနိဳင္သည့္ ေသာ၀စႆတာ မဂၤလာနဲ႔ ျပည့္စုံနိဳင္ပါေစလုိ႔ ဆႏၵမြန္ျပဳပါတယ္။ ။

၁။ ယစ္မသည္ ဥအတြက္အေသခံသည္။
၂။ စာမရီသားေကာင္သည္ အၿမီးအတြက္ အေသခံသည္။
၃။ ရဟန္းသည္ သီလအတြက္ အေသခံသည္။
၄။ သစ္ပင္အားနည္းလွ်င္ ေလမုန္တုိင္း တုိက္လွဲသည္။
၅။ ရဟန္းသမာဓိနည္းလွ်င္ ကိေလသာမုန္တုိင္း တုိက္လွဲသည္။
၆။ စိတ္သည္ ေတာေမ်ာက္က့ဲသို႔ ေလာ္လည္ဧ။္ ။ အလုိမလုိက္ရာ။
၇။ ကာလကုိ လူ-မစားလွ်င္ လူကုိ ကာလ စားသည္။
၈။ သည္းခံၿခင္း လက္နက္္ေဆာင္လွ်င္ ေဒါသမီး မေလာင္။
၉။ တုတ္လက္နက္ေဆာင္လွ်င္ ေခြးေဟာင္သည္။
၁၀။ ဦးေခါင္းေၿပာင္ရိတ္ၿခင္းသည္ မာနကုိလည္း ရိတ္သည္မည္ဧ။္ ။

၁၁။ ဦးခ်ဳိက်ဳိးေသာ ႏြားသည္ မာနလည္းက်ဳိးသည္။
၁၂။ ေၿမြဆုိး ပါးပ်ဥ္းေထာင္လွ်င္ လူရုိက္ခံရသည္။
၁၃။ ရန္မေထာင္မွ ရန္ေအာင္သည္။ ရန္ေထာင္ ရန္ေလွာင္မိတတ္သည္။
၁၄။ ရန္မလုိမွ ရန္ၿပိဳသည္။ ရန္လုိ ရန္ပုိတတ္လွသည္။
၁၅။ သေလးႏွံ အဆံမရွိခင္ ေထာင္သည္။ အဆံၿပည့္လွ်င္ ညြတ္သည္။
၁၆။ ဂါရ၀ကင္းသူ ဂုဏ္သတင္းမၿပဴ။ ႏြားစာငုတ္တုိႏွင့္တူသည္။
၁၇။ သူတစ္ပါးေလွကုိ ဖာႏုိင္လွ်က္ မိမိေလွကုိ မဖာလွ်င္ ေရနစ္တတ္သည္။
၁၈။ ဥေဒါင္းငွက္ အက ေကာင္းေသာ္လည္း စအုိေပၚ၍ အဆုိအမည္ခံရသည္။
၁၉။ ေရကန္၌ ေမွာ္ကုိဖယ္၍ ေသာက္ေရခတ္ရသည္။
၂၀။ မသူေတာ္၌ အၿပစ္ကုိဖယ္၍ ဂုဏ္ေကာင္းရွာရသည္။

၂၁။ တုံးတတားေလွ်ာက္စဥ္ အရပ္တစ္ပါးမၾကည့္ႏွင့္ ေခ်ာက္သုိ႔က်လိမ့္မည္။
၂၂။ သံသရာတံတားေလွ်က္စဥ္ သူတစ္ပါးအၿပစ္မၾကည့္ႏွင့္ သံသရာေခ်ာက္သုိ႔ က်လိမ့္မည္။
၂၃။ တရားပြဲကား လူက်ဲတဲ၊ ရပ္ရြာေပ်ာ္ပြဲ တသဲသဲ။
၂၄။ ရုိေသစြာ ခစားလွ်င္ မင္းခစားပင္ မင္းကုိႏုိင္သည္။
၂၅။ အဆင္းလွလွ်င္ အိမ္သူဇနီးပင္ လင္ကုိႏုိင္သည္။
၂၆။ က်င့္၀တ္မခၽႊတ္လွ်င္ တပည့္ပင္ ဆရာကုိႏုိင္သည္။
၂၇။ ၿမင္းႏုိင္လုိ ဇက္ဆြဲ၊ ေလွႏုိင္လုိ တက္ဆြဲ၊ ဆရာႏုိင္လုိ က်င့္၀တ္ရုိေသၿမဲ။
၂၈။ အၿပစ္ၿပ၍ ဆုံးမသူကုိ ေရႊအုိးေပးသူဟု ဆည္းကပ္ရမည္။
၂၉။ ပန္းပဲဆရာ အထုမခံေသာ သံတုံး လက္နက္မၿဖစ္။
၃၀။ ေက်ာက္ဆစ္ဆရာ အၿဖတ္မခံေသာ ေက်ာက္တုံး အရုပ္မၿဖစ္။

၃၁။ ဆရာေကာင္းအဆုံးအမ မခံေသာတပည့္ သူေကာင္းမၿဖစ္။
၃၂။ ေရနက္ရာသုိ႔ ေၿပး၀င္ေသာ ငါး က်ီးငွက္အစာမၿဖစ္။
၃၃။ အဆုံးအမသုိ႔ ေၿပး၀င္ေသာတပည့္ မာရ္နတ္အစာမၿဖစ္။
၃၄။ ႏြားေက်ာင္းသားသည္ ႏြား-ၿခင္မကုိက္ေအာင္ မီးခုိးတုိက္သည္။
၃၅။ ဆရာသည္ တပည့္ ကိေလသာၿခင္ မကုိက္ေအာင္ တရားမီးခုိးတုိက္သည္။
၃၆။ ေၿမေခြးသည္ ၿခေသၤ႔စားၾကြင္းၿဖင့္ မာန္တက္သည္။
၃၇။ ပုထုဇဥ္သည္ အရိယာစားၾကြင္းၿဖင့္ မာန္တက္သည္။
၃၈။ ဖားငယ္သည္ ေဆာင့္ေၾကာင့္ထုိင္လွ်က္ ၿခေသၤ့မာန္တက္လွ်က္ က်ီးခ်ီေသာအခါ ပီယတ္ပီယတ္ၿမည္သည္။
၃၉။ ပုထုဇဥ္သည္ လာတ္ေပါလၽွင္ သူေဌးမာန္တက္လွ်က္ ဖ်ားနာေသာအခါ တအင္အင္ညည္းသည္။
၄၀။ ၾကာပင္ေအာက္ကဖား ၾကာ၀တ္ဆံမစား ရႊံ႔စားသည္။
ပိတုံးကား အေ၀းမွၾကာ၀တ္ဆံ လာစားသည္။

၄၁။ သာသနာတြင္းသား သာသနာ၀တ္ဆံမစားလွ်င္ ပိတုံးအား ရွက္သင့္သည္။
၄၂။ သစ္ပင္ၾကီးသည္ ခုတ္လွဲသူကုိ မလွဲမခ်င္း အရိပ္ၿဖင့္ ေအးေစဧ။္ ။
၄၃။ နံ႔သာတုံးသည္ မီးရႈိ႕သူကုိ မကၽႊမ္္းမၿခင္း အနံ႔ၿဖင့္ ေမႊးေစဧ။္ ။
၄၄။ သူေတာ္ေကာင္းသည္ ညွင္းဆဲသူကုိေသာ္လည္း မေသမခ်င္း အက်ဳိးေဆာင္ဧ။္ ။
၄၅။ ေတာမီးသည္သစ္ရြက္ေၿခာက္ကုိ ေလာင္လြယ္ဧ။္ ။ သစ္ရြက္စိုကုိ မတတ္ႏုိင္။
၄၆။ မသူေတာ္မီးသည္ ေမတၱာခန္းသူကုိ ေလာင္လြယ္ဧ။္ ။ ေမတၱာၿဖန္းသူကုိ မတတ္ႏုိင္။
၄၇။ ေဆးဆရာသည္ လူနာႏွင့္ၿပိဳင္၍ အသက္မထြက္ေကာင္း။
၄၈။ အေကာင္းသည္ အရူးႏွင့္ၿပိဳင္၍ အ၀တ္မလစ္ေကာင္း။
၄၉။ သူေတာ္ေကာင္းသည္ မသူေတာ္ႏွင့္ၿပိဳင္၍ ေဒါသမၿဖစ္ေကာင္း။
၅၀။ က်ားေၾကာက္၍ ေၿပးစဥ္ ေခြးေဟာင္သည္ကုိ အေရးမယူရ။

၅၁။ ငရဲေၾကာက္၍ သီလေစာင့္စဥ္ မသူေတာ္ညွင္းသည္ကုိ အေရးမယူရ။
၅၂။ ရန္သူကုိ မီးခဲ ကုိင္ပစ္လွ်င္ မိမိလက္ ေရွးဦးစြာ ေလာင္ဧ။္ ။
၅၃။ ရန္သူကုိ အမ်က္ထြက္လွ်င္ မိမိဂုဏ္ ေရွးဦးစြာ ပ်က္၏ ။
၅၄။ ရန္သူလာဆဲ၍ ၿပန္ဆဲလွ်င္ မိမိလည္း အရွက္ကြဲ၏ ။
၅၅။ မာရ္နတ္ပစ္ေသာ လက္နက္သည္ သည္းခံေသာ ဘုရားေရွ့၌ ပန္းကုံးအသြင္ၿဖင့္ အဖူးအေမွ်ာ္၀င္ဧ။္ ။
၅၆။ သမုဒၵရာေရ မီးေၾကာင့္ မကၽႊမ္း၊ ၿမင္းမုိရ္ေတာင္ ေလေၾကာင့္ မလႈပ္၊ ေက်ာက္ခဲ ေရေၾကာင့္ မေၾက၊ သူေတာ္ေကာင္း မသူေတာ္ေၾကာင့္ မတုန္လႈပ္။
၅၇။ မသူေတာ္ အမ်က္ေၾကာင့္ သူေတာ္ေကာင္းဂုဏ္ပ်က္မခံ။
၅၈။ သူေတာ္ေကာင္း အမ်က္ထြက္လွ်င္ မသူေတာ္ အလုိၿပည့္သည္။
၅၉။ ရန္သူညွင္းဆဲၿခင္းသည္ မိမိ၏ ေရွးကံ ေရွးဥစၥာပင္တည္း။
၆၀။ မိမိကံေၾကာင့္ မိမိ ဒုကၡေတြ႔သည္ ဘယ္သူမၿပဳ မိမိမႈ။

၆၁။ ညဥ့္အခါ သားကုိ ေခြးထင္၍ သတ္ေသာ အဘသည္ သား၏ ရန္သူေလာ။
၆၂။ သစ္ပင္မွ က်ေသလွ်င္ သစ္ပင္သည္ ထုိသူ၏ ရန္သူေလာ။
၆၃။ စစ္သူရဲသည္ ၿပင္ပရန္သူကုိ ႏုိင္ေသာ္လည္း အတြင္း ရန္သူမွ ရႈံး၏ ။
၆၄။ အမ်က္ထြက္သူကုိ အမ်က္မထြက္သူ အၿမဲ ႏုိင္၏ ။
၆၅။ မေကာင္းေၿပာသူကုိ အေကာင္းေၿပာသူ အၿမဲ ႏုိင္၏ ။
၆၆။ ေစးႏွဲသူကုိ ေပးကမ္းသူ အၿမဲ ႏုိင္၏ ။
၆၇။ မုသားဆုိသူကုိ သစၥာဆုိသူ အၿမဲ ႏုိင္၏ ။
၆၈။ သိၾကားမင္း လက္နက္ကား မုိးၾကိဳး။
၆၈။ ယမမင္း လက္နက္ကား မ်က္ေစာင္း။
၆၉။ ေ၀ႆ၀ဏ္ လက္နက္ကား အစြယ္။
၇၀။ မသူေတာ္လက္နက္ကား ေဒါသ။

၇၁။ သူေတာ္ေကာင္း လက္နက္ကား ခႏၱီ။(သည္းခံၿခင္း)
၇၂။ ဗီလုံးငွက္ေသာ္လည္း ကၽြဲေၿခရာခြက္ကုိ အမွီရလွ်င္ ဂဠဳန္ႏွင့္တူ၏ အႏၱရာယ္မရွိ။
၇၃။ ပုထုဇဥ္ေသာ္လည္း သီလရွိလွ်င္ အရိယာႏွင့္တူ၏ ။ အပါယ္မေရာက္။
၇၄။ ေရရွိမွ ၾကာပြားသည္ သီလရွိမွ သမာဓိ မ်ားသည္။
၇၅။ ဗဟုႆုတရွိလွ်က္ သီလမရွိလွ်င္ ေရမတည္ေသာ ကန္ႏွင့္တူ၏ ။
၇၆။ ပညာရွိလွ်က္ သီလမရွိလွ်င္ အသီးမရွိေသာ သစ္ပင္ႏွင့္တူ၏ ။
၇၇။ သီလရွိမွ ဒါနႏွင့္ ဘာ၀နာအက်ဳိးေပးသန္သည္။
၇၈။ ပင္လယ္ကူးလုိလွ်င္ ေလွသေဘၤာတည္။ နတ္ၿပည္တက္လုိလွ်င္ သီလေလွကားေထာင္။
၇၉။ ပင္လယ္ကူးလုိလွ်င္ သေဘၤာလုံေအာင္ဖာ။သံသရာကူးလုိလွ်င္ သီလလုံေအာင္ဖာ။
၈၀။ ေလာကီဥစၥာေစာင့္လွ်င္ တစ္သက္ခ်မ္းသာဧ။္ ။

၈၁။ သီလေစာင့္လွ်င္ ဘ၀အဆက္ဆက္ ခ်မ္းသာဧ။္ ။
၈၂။ ဆီမီးသည္ လင္းခုိက္ လူလယ္တင့္၏ ။ ၿငိမ္းလွ်င္ ေမွာင္၏ ။ ေညွာ္နံ႔ထြက္၏ ။
၈၃။ သီလသည္ ေစာင့္ထိန္းခုိက္ လူလယ္တင့္၏ ။ ပ်က္လွ်င္ ေမွာက္၏ ။ ေညွာ္န႔ံထြက္၏ ။
၈၄။ ေတာအုပ္၌ မိဘကင္းေသာ သားသမီး က်ားစာၿဖစ္၏ ။
၈၅။ သာသနာ၌ ဩ၀ါဒကင္းေသာ ရဟန္း မာရ္နတ္အစာၿဖစ္၏ ။
၈၆။ ေပါက္ဖက္ေသာ္လည္း ၿမေလးပန္းမွီ၍ လူဦးေခါင္းထက္ ေရာက္သည္။
၈၇။ ေၿမေခြးေသာ္လည္း ၿခေသၤ့မင္းခစား၍ က်ားမကုိက္ႏုိင္။
၈၈။ သူကန္းေသာ္လည္း ေၿခသံနားေထာင္လွ်က္ လုိရာအရပ္ ေရာက္ေသးသည္။
၈၉။ ၿခေသၤ့သည္ က်ားကုိႏုိင္၏ ကုိယ္တြင္း ေခြးေလးသန္းကုိ မႏုိင္။
၉၀။ မသူေတာ္သည္ သူေတာ္ေကာင္းကုိႏုိင္၏ ။ ကုိယ္တြင္းအကုသုိလ္ကုိ မႏုိင္။

၉၁။ က်င္ၾကီးသည္ ေႏြးသည္ၿဖစ္ေစ ေအးသည္ၿဖစ္ေစ အဆင္းလွသည္ၿဖစ္ေစ မလွသည္ၿဖစ္ေစ ရြံဘြယ္သာတည္း။
၉၂။ မသူေတာ္သည္ အမ်က္ထြက္သည္ၿဖစ္ေစ မထြက္သည္ၿဖစ္ေစ စကားလွသည္ၿဖစ္ေစ မလွသည္ၿဖစ္ေစ ရြံဘြယ္သာတည္း။
၉၃။ မီးခဲသည္ ပူေသာအခါ လက္ေလာင္၏ ေအးေသာအခါ လက္မဲ၏ ။
၉၄။ မသူေတာ္သည္ ေဒါသအခါ ေၾကာက္စရာ ေလာဘအခါ ရြံစရာၿဖစ္၏ ။
၉၅။ ေခြးရူးကုိက္လွ်င္ ထုိသူရူး၏ ။ ထုိသူကုိက္လွ်င္ ေနာက္လူ ရူး၏ ။
၉၆။ ေခြးရူးသည္ လူေကာင္းအဆက္ဆက္ကုိ ရူးေစ၏ ။
၉၇။ မသူေတာ္သည္ လူေကာင္းအဆက္ဆက္ကုိ ယုတ္မာေစ၏ ။
၉၈။ ပဒုမၼာၾကာရုိးသည္ ထက္ပုိင္းၿပတ္ေသာ္လည္း အမွ်င္မၿပတ္။
၉၉။ သူေတာ္ေကာင္းသည္ အဆက္ၿပတ္ေသာ္လည္း ေမတၱာမၿပတ္။
၁၀၀။ အဆင္းမီွ၍ အက်င့္ပ်က္လွ်င္ ထုိအဆင္းသည္ ရြံဘြယ္တည္း
၁၀၁။ပညာမွီ၍ မာန္တက္လွ်င္ ထုိပညာသည္ ရြံဘြယ္တည္း။
မွတ္ခ်က္ ။ ။ forward mail မွကူးယူေဖာ္ျပပါသည္။

Angina ႏွလံုးလား၊ ေက်ာက္ကပ္လား
September 09, 2010 8:01 AM
ကၽြန္ေတာ့္ အသက္ ၃၀ ထဲမွာပါ။ စိတ္ဖိစီးမႈမ်ားတဲ့ အလုပ္လုပ္ေနပါတယ္။ အေျခခံစိတ္က သိပ္မေပ်ာ္တတ္ပါ။ ေဒါသ ႀကီးပါတယ္။ အဆိုးဆံုးက အလိုမက် ျဖစ္ေလ႔ရွိတာပါ။ တစ္ရက္ကို ကြမ္းအယာ၂၀ ေလာက္ ၀ါးပါတယ္။ အရက္ကေတာ့ causal drinker အဆင့္ပါ။ လုပ္ငန္းခြင္မွာေရာ စီးပြားေရးပါ ေအာင္ျမင္ပါတယ္။ အိမ္ေထာင္ရွိၿပီး သားသမီးမရွိပါ။ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္လေလာက္ကစၿပီး အသက္ရွဴရတာ သိပ္အားမရပါ။ ရွိဳက္ၿပီး ရွဴရပါတယ္။

ေသြးအားနည္းေနတာေၾကာင့္ folic acid ေသာက္ပါတယ္။ အသက္ရွဴရတာ ပံုမွန္ျဖစ္သြားေပမယ့္ ေက်ာဘယ္ဘက္ ႏွလံုးေနရာမွာ ေအာင့္လာပါတယ္။ အရင္လိုလည္း အပင္ပန္း သိပ္မခံႏိုင္ပါ။ ႏွလံုးခုန္သံကို တစ္ခါတစ္ခါ ျပန္ၾကားရပါတယ္။ လက္ေမာင္းရင္းေတာ့ မေအာင့္ပါ။ တစ္ခါတစ္ခါ ဘယ္ျခမ္းခါးေနရာမွာ ေအာင့္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ႏွလံုးေရာဂါ စေနၿပီလားလို႔ သံသယ ၀င္မိပါတယ္။ ငယ္ငယ္တုန္းက ေက်ာက္ကပ္ ျဖစ္ဖူးထားတာေၾကာင့္ ေက်ာက္ကပ္ ျပန္ျဖစ္သလားလို႔လည္း ထင္ပါတယ္။
၁။ ႏွလံုးေရာဂါ ပထမဆင့္ရဲ႕ လကၡဏာေတြကို သိခ်င္ပါတယ္။
၂။ ႏွလံုးျဖစ္ရင္ ကုလို႔ ေပ်ာက္မေပ်ာက္လည္း သိခ်င္ပါတယ္
၃။ ေက်ာက္ကပ္ေရာဂါ လကၡဏာေတြလည္း သိခြင္႔ရရင္ သိခ်င္ပါတယ္။

ပဌမဆံုး ေဒါသစိတ္နဲ႔ စပါမယ္။ ေဒါသျဖစ္တာ ေနာ္မယ္ပါ။ ထိန္းႏိုင္ေလ ေကာင္းေလေပါ့။ တခုသတိရွိဘို႔က ထူးျပီး စိတ္တိုလာသလား။ ဒါနဲ႔အတူ ႏွလံုးခုန္ႏွဳန္း အရင္ကထက္ မ်ား-ျမန္သလား။ မေမာ-မပမ္း၊ ေဒါသ မထြက္ခ်ိန္မွာ တမိနစ္ ၇၀-၈၀ က ပံုမွန္ပါ။ စိတ္မေပ်ာ္တတ္တာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို သိေနရင္ အေတာ္ေကာင္းပါတယ္။

ေသြးအားနည္းတာ အမ်ာဒအားျဖင့္ သံဓါတ္နည္းလို႔ ျဖစ္ပါတယ္။ ေဖါလစ္အက္စစ္လည္းလိုတယ္။ ပိုလိုမွာက သံဓါတ္ပါ။ အသက္ရွဴမ၀တာ ေသြးအားနည္းလို႔လဲ ျဖစ္တတ္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေယာက္်ားေတြမွာ ေသြးအားနည္းတာ ရွားပါတယ္။ ေသြးစစ္ၾကည့္ပါအံုး Hb နည္းေနသလား ၁၃-၁၄ ရွိရင္ ေဆးေသာက္ဘို႔ မလိုပါ။

“ေက်ာက္ကပ္ရွိတယ္” ဆိုတာ ေက်ာက္တည္တာကို ဗမာေတြက အရပ္ေခၚေခၚၾကတာ မ်ားတယ္။ ေက်ာက္မဟုတ္ရင္ ေက်ာက္ကပ္ေရာင္တာကိုလည္း ေခၚၾကေသးတယ္။ လကၡဏာေတြလည္း မတူပါ။ ေက်ာက္တည္ရင္ နာမယ္၊ ဓါတ္မွန္ ရိုက္ရင္ ေပၚမယ္။ ေရာင္တာဆိုရင္ ကိုယ္ေရာင္ (မ်က္ႏွာ၊ ေျခ-လက္) နဲ႔ တြဲ ျဖစ္တတ္တယ္။ ေသြးတိုးနဲ႔လည္း တြဲတတ္တယ္။ ဆီးစစ္ရင္ အနယ္-အမံႈပါတယ္။ ေသြးလည္းတခ်ိဳ႕မွာ ပါတတ္တယ္။

“ေက်ာဘက္ ႏွလံုးေနရာ” ဆိုတာ သိပ္မေရရာဘူး။ လူက ၀သလား၊ ပိန္သလား၊ မပိန္ဘဲလည္း ျဖစ္တတ္တဲ့ တီဘီ မဟုတ္တာကို ရွင္းထုတ္သင့္တယ္။ ဓါတ္မွန္ ရိုက္ဘူးသလား။ အသက္ရွဴတာနဲ႔ ေနာက္ေက်ာနာတာ ၂ ခု ျဖစ္ေနလို႔ပါ။

ႏွလံုးေရာဂါ - အမ်ိဳးမ်ိဳးရွိတယ္။ ႏွလံုး-ေသြးေၾကာက်ဥ္းေရာဂါ၊ ႏွလံု-းၾကြက္သားၾကီေရာဂါ၊ ႏွလံုး-အလုပ္ မလုပ္ေတာ့တာ၊ ေသြးတိုးက ဆက္ျဖစ္ရတာ၊ ႏွလံုးေရာင္တာ၊ ႏွလံုး-အဆို႔ရွင္ေတြ ေရာဂါရတာေတြ ျဖစ္တယ္။ ႏွလံုးခုန္ မမွန္တာ (ေႏွးတာ၊ ျမန္တာ) လည္း ရွိေသးတယ္။ ခံစားရတာေတြက လံုး၀မတူၾကဘူး။ ေမာတာ၊ ရင္တံုတာေတြက အမ်ားဆံုးျဖစ္တယ္။ ဘယ္ဟာ ျဖစ္ျဖစ္ ကုလို႔ ရတာေတြသာ ျဖစ္ပါတယ္။

ႏွလံုး-ေသြးေၾကာက်ဥ္းေရာဂါ Angina ဆိုတာ အသက္ရလာသူ၊ ၀သူ၊ (ကိုလက္စေထာ) မ်ားသူေတြမွာ ျဖစ္တယ္။ ေဆးလိပ္ေသာက္ရင္၊ ေသြးတိုးရွိရင္၊ အလုပ္ မလုပ္ရသူေတြမွာ အျဖစ္မ်ားတယ္။ Angina က စိတ္ဖိအားမ်ားတာနဲ႔ တဆက္ထဲ ျဖစ္တတ္တယ္။ ျဖစ္ရင္ ရင္ပတ္ တည့္တည့္ ရင္ညြန္႔ရိုးေအာက္မွာ နာတာ။ အဖိခံထားရသလို၊ အညွစ္ခံရသလို၊ ပူေလာင္သလို၊ တင္းၾကပ္ေနသလို နာတာမ်ိဳး ျဖစ္တယ္။ ဗိုက္အလည္ေခါင္၊ ေနာက္ေက်ာ၊ လည္ပင္း ေမးရိုး၊ ပခံုး၊ ကူးျပီးနာတာလဲ ရွိတယ္။ ေဇာေခ်ြးျပန္ေအာင္ နာတယ္။ အန္မယ္။ တခါနာရင္ ၃-၅ မိနစ္ ၾကာတယ္။ စကၠန္႔ပိုင္းသာ နာတာမ်ိဳးက ဒါမဟုတ္ပါ။ ၁၅-၂၀ မိနစ္အတြင္း အေရးေပၚ ကုသမႈခံဘို႔လိုတယ္။

အၾကံေပးခ်င္တာကေတာ့ Medical chack up လုပ္ပါ။ အဆန္းအျပားေတြ မလိုေသးပါ။ Physician ဆီမွာ အရင္လုပ္ပါ။ ထင္မွတ္ထားတာ မွန္သမွ် စနစ္တက် ဖယ္ထုတ္လိုက္ရင္ ပူစရာေတြ တခုျပီးတခု ရွင္းသြားပါလိမ့္မယ္။ ေတြ႔တာ ရွိရင္ ကုလိုက္ယံုဘဲေပါ့။

လိုေသးရင္ ေမးပါ။ အားမနာပါနဲ႔။

က်န္းမာ-ခ်မ္းသာပါေစ။

Dr. တင့္ေဆြ
၉-၉-၂၀၁၀

Gua Sha မက္ကေလာင္

20 Sep 10, 22:12
ငွက္ဖ်ား-မက္ကေလာင္-ေသြးလြန္တုပ္ေကြး ဆက္စပ္မႈေလး သိခ်င္ပါတယ္ ဆရာ။

ကိုယ္ မကြ်မ္းက်င္တာကို ဆရာမလုပ္ သင့္သလို၊ ကိုယ္သိတာနဲ႔ မတူရင္ အျပစ္တင္ မေစာသင့္ဘူး။ MBBS လို ပညာသာ သင္ထားသူေတြက “မက္ကေလာင္” အပါအ၀င္ တျခား-တျခား ေဆးနည္းေတြကို ေထာက္ျပတဲ့အခါ ေဒါသ၊ အာဃာတ လြတ္ေအာင္ ဆင္ျခင္ရပါတယ္။ သိပၸံဘာသာအရ လက္ဆုပ္လက္ကိုင္ မျပႏိုင္ေပမဲ့ ျငင္းပယ္လို႔ မရတာေတြ တပံုတေခါင္း ရွိတယ္။ အေမးကို ေျဖရာမွာ တျခားပုဂၢိဳလ္ေတြ ေထာက္ျပ-သတိေပးတာနဲ႔ က်ားကူပါရေစ။

1. အဖ်ားက်ေအာင္ လုပ္တဲ့ နည္းေတြထဲက အႏၱရာယ္ အႀကီးဆုံုးကေတာ့ မက္ကေလာင္ ေဖာက္တာပဲ။ ႏွစ္စဥ္ မက္ကေလာင္ ေဖာက္တာကေန ပိုးဝင္ၿပီးေတာ့ အသက္ ဆံုး႐ႈံးသြားတဲ့ ကေလးေတြ မနည္းလွဘူး။ (Dr. Junior)
2. ျမင္းနီပ်ံ အမွတ္တံဆိပ္၊ မက္ကေလာင္ အဖ်ားျဖတ္ေဆးႀကီး၊ နမ့္ခမ္ၿမိဳ႕၊ ရွမ္းျပည္နယ္ (ေျမာက္ပိုင္း)၊ ျခေသၤ့ကမၻာ ငွက္ဖ်ား မက္ကေလာင္ ျဖတ္ေဆး တို႔ကိုလဲ မွတ္ပံုတင္ထားျခင္းမရွိ၍ ပိတ္ပင္လိုက္ေၾကာင္း က်န္းမာေရး ဝန္ႀကီးဌာနက ေၾကညာထားသည္။ (လွ်ပ္တစ္ျပက္ ဂ်ာနယ္ Vol2 No.53 မွတ္ပံုတင္ထားျခင္းမရွိေသာ ေဆးဝါးမ်ား)
3. ေသြးလြန္တုပ္ေကြးနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး မိဘေတြရဲ႕ အဓိကမွားယြင္းမႈကို သိခ်င္ပါတယ္။ မက္ကေလာင္ ေဖာက္တာပါ။ ကေလးရဲ႕ လက္ထိပ္ကေလးေတြကို အပ္နဲ႔ေဖာက္ေပးလိုက္ရင္ လန္းသြားမယ္ ဆိုၾကတယ္။ အရမ္း မွားယြင္းပါတယ္။ ေသြးဆိပ္တက္ၿပီး ေသဆံုးႏိုင္ပါတယ္။ ေနာက္ မွားယြင္းေနတဲ့ အခ်က္ တစ္ခ်က္ကေတာ့ ေသြးလြန္တုပ္ေကြးျဖစ္ရင္ ေသြးသြင္းၾကတာပါ။ ေသြးလြန္တုပ္ေကြးဆိုတာ ေသြးေၾကာနံရံေတြကို ေသြးရည္ၾကည္ေတြ စိမ့္ထြက္ေစတယ္။ ဒါေပမယ့္ ငါးရက္ ေက်ာ္ရင္ ေသြးေၾကာထဲ အလိုလို ျပန္၀င္လာတယ္။ မသိဘဲ အျပင္ကေန ေသြးေတြကို ထပ္ထည့္ရင္ သာမန္ထက္ လြန္ကဲတဲ့အတြက္ ႐ုတ္တရက္ ႏွလံုးခုန္ရပ္သြားတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေသြးလြန္တုပ္ေကြးျဖစ္တိုင္း အရမ္း ေသြးမသြင္းရပါဘူး။ ခႏၶာကိုယ္ထဲက အရည္ အျပင္ကို ဘယ္ေလာက္ ထြက္သြားလဲဆိုတာ ခ်ိန္ဆၿပီး မွန္းရပါမယ္။ အရမ္းမလုပ္ပါနဲ႔။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ကေလး ေဆး႐ံုႀကီးမွာ ခႏၶာကိုယ္က ေရဘယ္ေလာက္ စိမ့္ထြက္သြားလဲဆိုတာ တိုင္းတာတဲ့စက္ေတြ ရွိပါတယ္။ (ျမန္မာတိုင္း (မ္) အတြဲအမွတ္ ၂၄၊ အမွတ္ ၄၇၀)
4. ''အပူႀကီးရင္ အပူခ်ေပးဖို႔ လိုတယ္။ အပူခ်ဖို႔က ပါရာစီတေမာက လြဲလို႔ ဘာမႇမသုံးသင့္ဘူး။ အကုိက္အခဲ ေပ်ာက္ေဆး သုံးရင္ ေသြးယိုတာ ျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္။ မက္ကေလာင္ ေဖာက္တာလည္း မလုပ္သင့္ဘူး။ မက္ကေလာင္က ပိုး၀င္ၿပီး ေသြးဆိပ္ တက္ၿပီး ဆုံးႏုိင္ပါတယ္'' ဟု အဆိုပါ ကေလးအထူးကု ဆရာ၀န္ႀကီးကေျပာ ၾကားခဲ့သည္။ (Eleven Media Group)

“မက္ကေလာင္” လုပ္တာ ဘာေကာင္းသလဲ။ လက္ေတြ႔ စမ္းသူေတြက “ေရာဂါ သက္သာတယ္” လို႔ ေျပာၾကတာေတြ အေသအျခာ ရွိမွာပါ။ ပူေအာင္ လုပ္ေပးရင္ နာတာကို သက္သာေစတယ္လို႔ ေဆးပညာက လက္ခံပါတယ္။ သုေတသန လုပ္ရင္ ရာႏႈန္းမ်ားမ်ား သက္သာတယ္ ဆိုယံုနဲ႔ေတာ့ မရေသးပါ။ အပူခ်ိန္ကိုေတာ့ ျပဒါးတိုင္နဲ႔ တိုင္းလို႔ရေပမဲ့ နာ-မနာကို တိုင္းစရာ မရွိပါ။ သက္သာတယ္လို႔ ေျပာတာက စိတ္ရဲ႕အဆံုးအျဖတ္တခု ျဖစ္တယ္။ အနည္းဆံုးေတာ့ “ငါ ကုသမႈတခု ခံယူလိုက္ျပီ၊ သူမ်ားေတြ ဒါလုပ္ရင္ သက္သာတယ္လို႔ ၾကားဘူးတယ္။” ဆိုတဲ့ ယံုၾကည္မႈကေနပါ သက္သာရာ ရေစႏိုင္ေသးတယ္။ သက္သာတယ္ ထင္မွတ္-လက္ခံရင္ ကုသမႈရဲ႕ ရည္ရြယ္ခ်က္ ျပည့္တယ္လို႔ ေျပာရေတာ့မွာပါ။ မက္ကေလာင္ ျခစ္လို႔-ေဖါက္လို႔၊ လူရဲ႕ေသြးမွာ ဘာေတြ ထူးျခား ေျပာင္းလဲေစသလဲ၊ ဘာ့ေၾကာင့္လဲ၊ စတာေတြပါ ေလ့လာရပါအံုးမယ္။

“ေသြးထြက္ေအာင္ ေဖါက္-ျခစ္တဲ့အတြက္ကေတာ့ ေသြးလြန္-တုပ္ေကြးမွာ ပိုဆိုးေစမွာ အမွန္ပါ။” ေရာဂါ ေၾကာင့္လား၊ ဒါ့ေၾကာင့္လား အခြဲရ ခက္တယ္။ ေသြးထြက္ခ်င္ေနသူဆို ေသြးပိုထြက္ေစပါမယ္။ တျခားပိုးေတြ ၀င္ႏိုင္တာလဲ ပါတယ္။ ဒါနဲ႔တင္ ျပီးျပီလို႔ ထင္မွတ္ေစအံုးမယ္။ ကိုယ့္ေဆးပညာ မဟုတ္လို႔ အျပစ္ေျပာတာ မဟုတ္ပါ။ Artesunate, Artemether ေဆးေတြဟာ တရုပ္တိုင္းရင္းေဆးက လာတာေပမဲ့ ငွက္ဖ်ားေဆးေကာင္းေတြလို႔ ေဆးပညာရွင္ေတြကပါ သုေတသနလုပ္၊ လက္ခံျပီး၊ တကမာၻလံုး သံုးေနၾကပါတယ္။

မက္ကေလာင္နည္းကို Folk medicine “သာမန္လူေတြ၊ ေဒသခံလူေတြရဲ႕ေဆးနည္း” လို႔ ဆိုႏိုင္ပါတယ္။ တရုပ္လို Gua Sha, Pinyin ေခၚတယ္။ Scrape away fever “အဖ်ားကို ျခစ္ထုတ္ျပစ္နည္း” လို႔ ဆိုပါတယ္။ ဗီယက္နမ္ ေတြကေတာ့ Scrape wind “ေလကို ျခစ္ထုတ္တာ” နဲ႔၊ အင္ဒိုနီးရွား မွာလဲ Scraping technique “ျခစ္နည္း” ဘဲ ေခၚတယ္။

တကယ္တန္း တရုပ္ေတြလုပ္တဲ့ မက္ကေလာင္နည္းကေတာ့ (ေၾကြ) ဇြန္း နဲ႔ ျဖစ္ျဖစ္ ပိုက္ဆံေစ့-အေဟာင္း နဲ႔ ျဖစ္ျဖစ္၊ တိရစၧာန္ (ကြ်ဲ) အရိုး-ခ်ိဳနဲ႔ ျဖစ္ျဖစ္၊ ေက်ာက္စိမ္း နဲ႔ ျဖစ္ျဖစ္၊ အေရျပားကို ဆက္တိုက္ ျခစ္ေပးတယ္။ အေရျပားကို ထိတဲ့ ေနရာက အသြား ခပ္တံုးတံုး ျဖစ္ရတယ္။ ဆီတခုခုနဲ႔ သုတ္ျပီးမွ ခပ္တင္းတင္းဖိျပီး၊ ၾကြက္သား ေအာက္ဖက္ဆီကို ဖိ-ျခစ္ ေပးရတယ္။ တကယ္လို႔ ပင္ပန္းႏြမ္းလွ်တဲ့ လူနာဆိုရင္ ခ်င္း(ဂ်င္း) ျမစ္ကို ေခါင္ရည္မွာ စိမ္ျပီး၊ ခါးရိုးမွာ အထက္ကေန ေအာက္ဆီ လိမ္းေပးတယ္။ အပ္စိုက္နည္းမွာ ပါတဲ့ Acupuncture meridians မ်ဥ္းေတြအရ လုပ္ရတယ္။ မ်ဥ္းေတြဟာ ၄-၆ လကၼ အရွည္ ရွိရတယ္။ အေရျပားေအာက္က ေသြးေၾကာမွ်ဥ္ ေသးေသးေလးေတြကေန Petechiae ေသြးျခည္ဥ လာလိမ့္မယ္။ မ်ားတဲ့ေနရာမွာ Ecchymosis အေရျပား ေအာက္မွာ ပိုၾကီးတဲ့ ေသြးယိုတာ ျဖစ္လာမယ္။

၂-၄ ရက္ၾကာမွာ ေမွးမွိန္သြားပါမယ္။ နာတယ္ ထင္ရေပမဲ့ မနာဘူးတဲ့။ ေရာဂါ သက္သာတယ္လို႔ ခံစားလာမယ္တဲ့။ အဖ်ား၊ ေခါင္းကိုက္၊ နာတာ၊ ၾကြက္သား-အေၾကာ ထိခိုက္တာ၊ အပူဒဏ္-အေအးဒဏ္ေၾကာင့္ အားယုတ္တာ၊ အစာမေက်၊ ေခ်ာင္းဆိုး၊ ရင္ၾကပ္၊ ပန္းနာ၊ ဆီးလမ္းနာ၊ ေမြးလမ္းနာ၊ အစာဆိပ္ သင့္တာေတြအတြက္ ဒီေဆးကုနည္းကို သံုးရပါသတဲ့။

ေနာက္တနည္းကို Ba Sha ေခၚတယ္။ Pull out fever “အဖ်ားထုတ္ပစ္နည္း” ပါ။ အေရျပားကို ေသြးျခည္ဥေအာင္ အထိ ကုပ္ဆြဲေပးနည္း ျဖစ္တယ္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ အရြတ္ေၾကာ၊ နဖူး-အလယ္ေခါင္ ေနရာေတြမွာ လုပ္ၾကတယ္။

၂၀၀၁ က ရိုက္တဲ့ The Treatment ရုပ္ရွင္တကား ရွိတယ္။ အေမရိကား ေရာက္ေနတဲ့ ကေလးေတြဆီ လာလယ္တံုး၊ ေျမးကေလး ကိုယ္ပူေတာ့ တရုပ္အဖိုးကေန Gua Sha နည္းနဲ႔ ကုေပးတယ္။ ကေလးမွာ ေသြးျခည္ဥေနတဲ့ အျခစ္ရာ အစင္းအစင္းေတြ ေတြ႔ေတာ့ Child abuse “ကေလးကို တလြဲလုပ္တယ္” လို႔ အထင္မွားခံရျပီး၊ ဒုကၡ အၾကီးအက်ယ္ ေရာက္ၾကရတယ္။

ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္ ငွက္ဖ်ားကို ငွက္ဖ်ားေဆး မေသာက္ဘဲ၊ လိုအပ္ရင္ မထိုးဘဲနဲ႔ေတာ့ ဟိုနည္း-ဒီနည္း မလုပ္ေစလိုပါ။ ဦးေႏွာက္ထဲ ပိုးေရာက္ရင္ ေက်ာက္စိမ္းနဲ႔ ျခစ္လို႔လဲ ရေတာ့မွာ မဟုတ္ပါ။ ေသြးလြန္တုပ္ေကြး ျဖစ္ေနခ်ိန္မွာလည္း လက္ေရွာင္ၾက ေစခ်င္ပါတယ္။

Dr. တင့္ေဆြ
၂၁-၉-၂၀၁၀
http://dts-medicaleducation.blogspot.com/2010/09/gua-sha.html မွကူးယူးေဖာ္ျပပါသည္။

အဂၤလိပ္စာသင္တန္း(အဆင့္ျမင့္)

ကိုယ္ပြား လူ၀င္စားမ်ား
"လူသားမ်ား အိုမင္းလာေသာ္ ခႏၶာမေသ ဇီ၀ိန္မေႁခြေသးဘဲ သူ၏ ပဋိသေႏၶ၀ိညာဥ္က ခႏၶာသစ္သို႔ကပ္ၿပီး ၀င္စြဲ၍ လူသားအျဖစ္ ေမြးဖြားလာေလေၾကာင္း၊ အဘိုးအိုက သူ၏ ပဋိသေႏၶ၀ိညာဥ္ ၀င္စားခဲ့ေသာ လူသားကေလးကို ခ်ီေပြ႕ထိန္းေက်ာင္းလ ေပးလ်က္ရွိေၾကာင္း၊ မေသေသးသူ သက္ႀကီးရြယ္အိုမ်ားက လူ၀င္စား၍ ပဋိသေႏၶ လူသားအျဖစ္ ျပန္ျဖစ္လ်က္ရွိေၾကာင္း..." တို႔ကို အမ်ားအားျဖင့္ လက္ခံယံုၾကည္သူေတြ မ်ားစြာ ရွိပါသည္။ ဤအျဖစ္မ်ဳိးကို "သုတၱန္ေဒသနာမွာ ဒီဘ၀မွာ လူမေသေသးေသာ္လည္း အေၾကာင္းကံဆိုက္လာရင္ ပဋိသေႏၶစိတ္ ျဖစ္ေပၚၿပီး လူသားကေလးအျဖစ္ ေမြးဖြားလာပါသည္" ဟု ပါရွိသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ "အဘိုးအိုက သူ၀င္စားခဲ့ေသာ (ပဋိသေႏၶ-ေမြးဖြားၿပီးေသာ) ေျမးငယ္ကေလးကို ျပန္၍ ခ်ီေပြ႕ယုယ ထိန္းေက်ာင္းေပးပါသည္" ဟူ၍ တခ်ဳိ႕ပညာရွင္မ်ားက ဆိုၾကပါသည္။ ကြၽန္ေတာ္ သိရွိသေလာက္ကေတာ့ "ဘုရားေဟာ အဘိဓမၼာ တရားေတာ္တြင္ ကမၼ၊ ကမၼနိမိတ္၊ ဂတိနိမိတ္ ထင္ရွားျဖစ္ေပၚလာမွ စုတိစိတ္က် ခႏၶာကုိယ္ ေသဆံုးခ်ဳပ္ၿငိမ္းၿပီး ပဋိသေႏၶစိတ္လည္း ကာလမျခားဘဲ ဆက္စပ္လ်က္ ျဖစ္ေပၚလာသည္၊ ဘ၀သစ္ ခႏၶာသစ္ ျဖစ္ေပၚလာသည္" ဟူ၍သာ ျဖစ္ေနပါသည္။ သို႔ျဖစ္ပါ၍ မႏွံ႕စပ္ မကြၽမ္းက်င္ေသးေသာ ဉာဏ္ရွိေနသူ ကြၽန္ေတာ့္အား က်မ္းဂန္အေထာက္အထားမ်ားျဖင့္ ေျဖၾကားရွင္းလင္း ေပးပါရန္
႐ိုေသေလးျမတ္စြာ အႏူးအညြတ္ ေလွ်ာက္ထားတင္ျပအပ္ပါသည္။ အေျဖကို ဓမၼရံသီမဂၢဇင္းတြင္ ထည့္သြင္းေပးေစလိုပါသည္။
ေမာင္သိန္းဦး (ေခးနင္း) လား႐ိႈး-(ရွမ္း-ေျမာက္)
အထက္ပါေမးခြန္းစာသည္ ေအာက္တိုဘာလ ၂၀၀၈-ေလာက္ကတည္းက ဓမၼရံသီမဂၢဇင္းတုိက္သို႔ ေရာက္ရွိၿပီး စာေရးသူလက္ထဲသို႔ ကူးလာသည္မွာလည္းျကာလွေပၿပီ။ မေျဖဘဲထားမည္ဟုလည္း စိတ္ကူးမိပါသည္။ ေမးခြန္းရွင္ေမာင္သိန္းဦးသည္ ေျပာျပလာသူ (တခ်ဳိ႕ပညာရွင္) တို႔ကို "သုတၱန္ေဒသနာမွာ အေၾကာင္းဆုိက္လာလွ်င္ လူအိုႀကီးက မေသေသးဘဲ လူကေလးအျဖစ္ ပဋိသေႏၶျဖစ္ေၾကာင္း" ဆိုေလရာ "ဘယ္သုတၱန္နည္း"၊ "ဘယ္က်မ္းမွာပါသည့္ သုတၱန္နည္း"၊ "ဘယ္သူ႔အား ေဟာျပထားသည့္သုတၱန္နည္း"၊ "ေထရ၀ါဒပိဋကတ္လာ သုတၱန္လား"၊ "မဟာယာန ပိဋကတ္ေခၚ ၀ိဘာသာက်မ္းမ်ားႏွင့္ ေထြေထြရာရာ က်မ္းေတြထဲမွာပါသည့္ သုတၱန္လား" စသည္ျဖင့္ ေစ့ေစ့စပ္စပ္ ျပန္လည္ေမးစစ္သင့္ပါသည္။
ထိုသို႔ ေမးသင့္သည္ကို မေမးေသာေၾကာင့္ အားမလိုအားမရ ျဖစ္မိပါသည္။ ေျဖဆိုရန္လည္းလက္တြန္႔ေနမိပါသည္။ သို႔ေသာ္ ေမာင္သိန္းဦး၏စာထဲတြင္ "ထိုသို႔ ပဋိသေႏၶစိတ္ ျဖစ္ေပၚေၾကာင္းကို လက္ခံယံုၾကည္သူေတြ မ်ားစြာရွိပါသည္" ဟူ၍လည္း ပါရွိေနျပန္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေျဖသင့္ေသာစာဟူ၍လည္း ယူဆရျပန္ပါသည္။ဤသို႔ျဖင့္ ေျဖရအံ့ေလာ-မေျဖဘဲထားရအံ့ေလာဟူ၍ ထားေနလိုက္ရာ တစ္လနီးပါးမွ်ပင္ ၾကာသြားပါသည္။ လိုရင္းအေျဖခ်ဳပ္မွာ-ေမာင္သိန္းဦး သိထားသည့္အတိုင္းသာ အမွန္ျဖစ္သည္။ သုတၱန္ႏွင္ အဘိဓမၼာတို႔သည္ အက်ဥ္းႏွင့္အက်ယ္မွ်သာ ကြာပါသည္။ အဘိဓမၼာတြင္ ခႏၶာကိုယ္၌ ျဖစ္ေပၚခ်ဳပ္ပ်က္သမွ် တရားစဥ္တို႔ကို အျပည့္အစံု၊ အႂကြင္းအက်န္မရွိ သိျမင္ေလာက္ေအာင္ ေစ့ေစ့စပ္စပ္ ေဟာျပထားပါသည္။ ႐ုပ္ရွင္ကားႀကီး တစ္ခုလံုး ျပသထားျခင္းႏွင့္ တူ၏။ သုတၱန္တြင္ကား တရားနာယူသူအေနျဖင့္ သိျမင္ႏိုင္ေလာက္သည့္ တကြက္ေကာင္း တစ္ခ်က္ေကာင္းတို႔ကို အထူးျပဳ၍ ထင္ရွားေအာင္ ေကာက္ႏႈတ္ဆြဲထုတ္ ေဟာျပထားသည္။ အကယ္ဒမီဆုရကြက္ကို ေရြးထုတ္ျပသျခင္းႏွင့္ တူ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ အျပည့္အစံုေဟာျပထားသည္ အဘိဓမၼာေဒသနာတို႔တြင္ မပါလွ်င္ မည္သည့္သုတၱန္မွာမွ ပါႏိုင္မည္ မဟုတ္ေပ။ တခ်ဳိ႕ပညာရွင္ဆိုသူတို႔က ေမာင္သိန္းဦးႏွင့္ ယံုလြယ္သူမ်ားကို လိမ္ေနၾကသည္ဟူ၍သာ သိမွတ္ၾကပါ။ ေနာင္အခါမွာ ေျပာလာလွ်င္ ျပန္၍ ေမးပါ။ က်မ္းစာအုပ္ကိုပါ ျပခုိင္းပါ။ ၎ကျပလွ်င္ က်မ္းအမည္၊ စာမ်က္ႏွာနံပါတ္၊ သုတ္အမည္ စသည္တို႔ကို မိတၱဴကူး၍ျဖစ္ေစ၊ ေရးကူး၍ျဖစ္ေစ မဂၢဇင္းတုိက္သို႔ ပို႔ေပးေစလိုပါသည္။ ဤကား လိုရင္းတည္း။ေမးခြန္းရွင္ ေမာင္သိန္းဦးက အထက္ပါအတိုင္း ေဟာျပလာသူတို႔ကို ပညာရွင္ဟူ၍ပင္ ထင္ထားရွာေသးသည္။ ေမာင္သိန္းဦးထင္သည့္အတိုင္း ပညာရွင္မ်ားမဟုတ္ေၾကာင္းကို ဆက္လက္ ရွင္းျပရပါဦးမည္။ ၎တို႔သည္ ပစၥဳပၸန္ကမၼ၀ါဒ ဗုဒၶဘာသာအမည္ခံ သာသနာဖ်က္ဂိုဏ္းႀကီးထဲက ပိဋကတ္ေဒသနာတို႔ကို ဖ်က္ဆီးေနၾကသူမ်ားသာလွ်င္ ျဖစ္ၾကပါသည္။
၎ဂိုဏ္းႀကီးကို တည္ေထာင္သူမွာ ဓမၼ၀ိဟာရီ ရွင္ဉာဏ-မိုးျပာ(အမည္ေပါင္း ၁၂-မ်ဳိးခန္႔ရွိသူ) ျဖစ္၍ ၁၉၈၃-ခုႏွစ္မွာ စတင္တည္ေထာင္သည္။ ယခုအခါ ဂိုဏ္းသက္တမ္း ၂၅-ႏွစ္ေက်ာ္ ရွိၿပီျဖစ္၍ ဂိုဏ္း၀င္မ်ားႏွင့္လက္ခံသူမ်ားလည္း မ်ားစြာရွိေနၾကၿပီ ျဖစ္ပါသည္။ ၎ဂုိဏ္းႀကီးက ထုတ္ေ၀ထားသည့္ ခြင့္ျပဳခ်က္အမွတ္ မပါေသာစာအုပ္ေပါင္း ၆၀-ေက်ာ္တို႔တြင္လူ႔အျမင့္ဆံုး ဂုဏ္ရည္သိကၡာကို ေပးစြမ္းႏိုင္ေသာ အသိအျမင္ (ဥတၱရိမႏုႆဓမၼဒႆန) ေရွ႕ေနာက္ဘ၀ အယူမွားမ်ားအေၾကာင္း သဲလြန္စမ်ားႏွင့္ ဦးေႏွာက္၏ မွားယြင္းေဖာက္ျပန္မႈမ်ား" (ဥတၱရိမႏုႆ ဓမၼစာစဥ္-၂) ဟူ၍လည္းတစ္အုပ္ပါရွိသည္။
၎စာအုပ္၏ (စာ-၃၇-၄၄) တို႔၌ -
(၁) ၀င္စားမည့္သူ မေသဘဲ လူ၀င္စားမႈမ်ဳိး
(၂) လူတစ္ေယာက္ေသၿပီး ႏွစ္ေယာက္၀င္စားမႈမ်ဳိး
(၃) လူ၀င္စား ကုိယ္၀န္အျဖစ္ေရာက္မွ ၀င္စားမည့္သူ ေသမႈမ်ဳိးဟု အစခ်ီကာ
(၁) ဧရာ၀တီျမစ္႐ိုး ရြာတစ္ရြာမွ မိန္းမတစ္ေယာက္အေၾကာင္း (လင္ေနာက္
လုိက္သြား။ ၎ကပင္ ရြာထဲမွာ လူ၀င္စားျဖစ္။ ၎မိန္းမသည္ လင္ႏွင့္အတူ အသက္ရွင္လ်က္ ေနထုိင္ဆဲ။)
(၂) ၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႕က ေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းေန ေက်ာင္းထုိင္ဘုန္းႀကီး တစ္ပါးအေၾကာင္း (ဘြဲ႕ေတာ္ ဦးဉာေဏာ။ သက္ရွိေက်ာင္းထိုင္။ တစ္ေန႔တြင္၎ထံသို႔ မိခင္ႏွင့္ကေလးငယ္ ေရာက္လာ။ ကေလးက 'သူဟာ အရင္ကဒီေက်ာင္းမွာ ေက်ာင္းထုိင္ဆရာေတာ္' ဟု ေျပာျပ။ ဘြဲ႕ေမးေတာ့ ဦးဉာေဏာဟု ေျဖ။ အသက္ရွင္လ်က္ရွိသူက ၀င္စားသည္ဟူ၏။)
(၃) အဂၤလိပ္အစိုးရလက္ထက္ ထီးလင္းၿမိဳ႕ ေတာေခါင္းတစ္ေယာက္အေၾကာင္း။ (ထင္းခုတ္သမားေတြက ဓားျဖင့္၀ိုင္းခုတ္တာခံရ။ မေသ။ ေဆး႐ံုေရာက္။ အသက္ရွင္ေနသူပင္။ ထီးလင္းၿမိဳ႕မွာ ကေလးတစ္ေယာက္ ေမြးလာ။ ဓားဒဏ္ရာေတြႏွင့္ ေမြး။ ထိုကေလးက ေတာေခါင္း၀င္စားဟု ေျပာ။)
(၄) အဂၤလိပ္အေျပး ဂ်ပန္အ၀င္ေခတ္။ ၿမိဳင္ၿမိဳ႕နယ္၊ ေခါင္းကြဲရြာ၌ဓားျပတိုက္ၾကရာ ဓားျပဗိုလ္ က်ဆံုး။ (အမ်ဳိးသမီးတစ္ေယာက္က ထုိအေလာင္းကိုေတြ႕။ ထိုအမ်ဳိးသမီးက ကေလးေမြး။ ကေလးသည္ 'သူကဓားျပဗိုလ္' ဟု ေျပာ။) စသည္ျဖင့္ အမ်ားအျပား ပါရွိၾကသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေမာင္သိန္းဦး၏ ေရးစာပါ ပညာရွင္မ်ားဟူသည္ အဆိုပါဂိုဏ္း၀င္ မိစၦာဒိ႒ိက=အယူမွားရွိသူမ်ားသာ ဟူ၍ အတိအက် ေဖာ္ျပလိုက္ရပါသည္။
၎ဂိုဏ္းႀကီးက လက္ရွိပိဋကတ္ေတာ္တို႔ႏွင့္ လက္ရွိသံဃာေတာ္တို႔ကို ဖ်က္ဆီးထားခ်က္မ်ားအရ ၎တို႔ကို ေစာဒနာထားၾကသည့္ စြဲဆိုခ်က္မ်ား သက္ဆုိင္ရာသို႔ ေရာက္ရွိေနၾကၿပီ ျဖစ္ပါသည္။ စဲြဆိုခ်က္ ျပဳစုသူမ်ားတြြင္ ဤစာေရးသူလည္း အပါအ၀င္ျဖစ္၍ သိရျခင္းပင္တည္း။ တရားစစ္ တရားမွန္တို႔ကို ဖ်က္ဆီးေနၾကသူ (ပညာရွင္) မ်ားအတြက္ အေျဖသစ္မ်ားႏွင့္ ရလဒ္သစ္မ်ား ထြက္ေပၚလာၾကေတာ့မည္။
ေမာင္သိန္းဦးသိရွိထားတိုင္း မွန္ကန္ေၾကာင္းတို႔ကိုလိုရင္းတိုက်ဥ္းေျဖရွင္းျပခဲ့ၿပီး ျဖစ္ပါသည္။ အက်ယ္သိလိုပါက သၿဂႋဳဟ္ဘာသာဋီကာက်မ္း (၀ီထိမုတ္ပိုင္း) စသည္တို႔မွာ ဖတ္႐ႈႏိုင္ပါသည္။ ပ႒ာန္းအရေကာက္က်မ္း စသည္တို႔မွာလည္း ဖတ္႐ႈႏုိင္ပါသည္။ တစ္ေခါက္မွ်၊ တစ္မ်က္ႏွာမွ် ဖတ္ၾကည့္ၿပီး နားမလည္ဟုဆိုကာ မဖတ္ဘဲေနလွ်င္ေတာ့ မတတ္ႏိုင္ပါ။ ႀကိဳးစားဖတ္မွွ နားလည္ႏိုင္မည္။ ေရွးဘ၀ျဖစ္စဥ္ သံသရာတစ္ခြင္မွာ ဘုရားရွင္၏ တရားမ်ားကို နာၾကားခြင့္ အလြန္နည္းခဲ့ပါသည္။ အရပ္သူအရပ္သားတို႔၏ စကားမ်ားကိုသာ ၾကားနာခြင့္ မ်ားခဲ့ပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အရပ္စကားမ်ားကိုို နားလည္လြယ္သကဲ့သို႔ ဘုရား၏ စကားမ်ားကိုမူကား လြယ္လြယ္ျဖင့္ နားလည္မည္ မဟုတ္ေပ။ အၾကားမ်ားကနားလည္မည္။ အၾကားနည္းေလ၊အဖတ္နည္းေလ၊မသိေလ ျဖစ္မည္။
၂၀၀၉-ခုႏွစ္၊ ဇူလိုင္လ၊ ဓမၼရတနာမဂၢဇင္း

Cambridge-English Vocabulary in Use Elementary)

အဂၤလိပ္စာေလ့လာေနေသာမိတ္ေဆြမ်ားအတြက္

English Vocabulary - Spoken English Course Lucknow

သီလႏွင့္ ဘာ၀နာ
သမထျဖစ္ေစ၊ ၀ိပႆနာျဖစ္ေစ ဘာ၀နာတစ္မ်ိဳးမ်ိဳး အားထုတ္မည့္ပုဂၢိဳလ္သည္
သီလလံုျခံဳျပီးသူ ျဖစ္ရမည္။ သီလ၀ိသုဒၶိျဖစ္မွသာ စိတၱ၀ိသုဒၶိ၊
ဒိ႒ိ၀ိသုဒၶိတို႔ ျဖစ္ႏိုင္သည္။ သီလမစင္ၾကယ္ဘဲ ဘာ၀နာအားထုတ္လွ်င္
မည္သည့္ဉာဏ္မွ်မရႏိုင္ ဟူေသာ ဖတ္တရား၊ နာတရားတို႔သည္ ကၽြန္မနားတြင္စြဲကာ
လက္ခံယံုၾကည္ၿပီးလည္း ျဖစ္ပါသည္။
သို႔ေသာ္ လယ္တီဆရာေတာ္ၾကီး၏ ေဗာဓိပကၡိယဒီပနီတြင္ `ေသာတာပတၱိမဂ္၏
ေ႐ွ႕အဖို႔၌ သီလ၀ိသုဒၶိ စေသာ ပဋိပတ္က်င့္စဥ္မ်ားကို ျပဆိုရျခင္းမွာ
ေနယ်ပုဂၢိဳလ္၊ ပဒပရမပုဂၢိဳလ္ ႏွစ္မ်ိဳးတို႔၏ အက်ိဳးငွါ ထားေတာ္မူအပ္ေသာ
က်င့္စဥ္ျဖစ္သည္။ အနာထပိဏ္ ၀ိသာခါတို႔သည္ ေသာတာပတၱိမဂ္၏ ေ႐ွ႕အဖို႔၌
သီလ၀ိသုဒၶိ၊ စိတၱ၀ိသုဒၶိ အစ႐ွိေသာ ပဋိပတ္က်င့္စဥ္မ်ားကို
က်င့္ၾကသည္မ႐ွိကုန္ၿပီ´ ဟု ဖတ္႐ႈရပါသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ သီလ၀ိသုဒၶိသည္ မည္သို႔ေသာပုဂၢိဳလ္မ်ားအတြက္
မည္သို႔လိုအပ္သည္ကို ႐ွင္းလင္းစြာသိလိုပါသည္။
ေဒၚ၀င္း၀င္းသူ

၀ိသုဒၶိက်င့္စဥ္မ်ား လို,မလို ျပဆိုခ်က္
`ေလးမ်ိဳးေသာ ပုဂၢိဳလ္တို႔တြင္ ဥဂၣါဋိတညဴပုဂၢိဳလ္မ်ိဳး,
၀ိပဥၥိတညဴပုဂၢိဳလ္မ်ိဳးတို႔ုသည္ ၀ိသာခါ, အနာထပိဏ္ တို႔ကဲ့သို႔
တရားေဒသနာကို ၾကားနာကာမၽွျဖင့္ပင္ ေသာတာပတၱိဉာဏ္ စသည္ကို ရႏိုင္ၾကကုန္၏၊
သီလ၀ိသုဒၶိ, စိတၱ၀ိသုဒၶိ အစ႐ွိေသာ ပဋိပတ္က်င့္စဥ္မ်ားကို ေ႐ွးအဖို႔၌
က်င့္ၾကသည္မ႐ွိကုန္ၿပီ၊ ခပ္သိမ္းေသာ နတ္ျဗဟၼာတို႔ ကၽြတ္ၾကရာ၌လည္း ဤနည္းတူ
သိၾကေလ။
ထို႔ေၾကာင့္ ေသာတာပတၱိမဂ္၏ ေ႐ွ႕အဖို႔၌ က်မ္းဂန္တို႔တြင္ ယခု႐ွိၾကေသာ
သီလ၀ိသုဒၶိ, စိတၱ၀ိသုဒၶိ အစ႐ွိေသာ ပဋိပတ္က်င့္စဥ္မ်ားသည္ကား
ေနယ်ပုဂၢိဳလ္, ပဒပရမပုဂၢိဳလ္ ႏွစ္မ်ိဳးတို႔၏အက်ိဳးငွါ ထားေတာ္မူအပ္ေသာ
ပဋိပတ္က်င့္စဥ္ျဖစ္သည္ဟူ၍ မွတ္အပ္၏။
အထက္မဂ္, အထက္ဖိုလ္တို႔၏ ေရွး၌မူကား ပုဂၢိဳလ္သံုးမ်ိဳးႏွင့္ပင္ ဆိုင္၏၊
ရဟႏၲာျဖစ္ၿပီးေသာ ကာလ၌လည္း ထိုအက်င့္တို႔ႏွင့္ ျပည့္စံုၿပီးျဖစ္ၾက၍
ဒိ႒ဓမၼသုခ ၀ိဟာရကိစၥ၌ ထိုအက်င့္တို႔ကို္ အသံုးခ်ၾကကုန္၏။´
အထက္ပါ ေကာက္ႏႈတ္ခ်က္သည္ ေမးခြန္းရွင္ၫႊန္းဆိုေသာ ေဗာဓိပကၡိယဒီပနီမွ
ေကာက္ႏႈတ္ခ်က္ျဖစ္၏။ လယ္တီဆရာေတာ္ႀကီး၏ ဆိုလိုခ်က္မွာ ဥဂၣါတိတညဴ,
၀ိပၪၥိတညဴ, ေနယ်, ပဒပရမ-ဟု ပုဂၢိဳလ္ေလးမ်ိဳးရွိရာတြင္ ဥဂၣါတိတညဴ,
၀ိပၪၥိတညဴ-ပုဂၢိဳလ္ ႏွစ္မ်ိဳးအတြက္ သီလ၀ိသုဒၶိ,စိတၱ၀ိသုဒၶိစေသာ
ပဋိပတ္က်င့္စဥ္မ်ား အစဥ္အတိုင္း က်င့္ေနစရာ မလိုအပ္ဘဲ ေနယ်, ပဒပရမ-ဟူေသာ
ပုဂၢိဳလ္ႏွစ္မ်ိဳးသာ အစဥ္အတိုင္းက်င့္ႏိုင္မွ တရားရႏိုင္သည္ဟု ျဖစ္၏။
သီလ,သမာဓိ, ပညာ-ဟု သိကၡာသံုးရပ္ရွိရာတြင္ ဘုရားရွင္လက္ထက္က
သရဏာနိဥပါသကာ, မဟာနာမသာကီ၀င္-စေသာ ေရွ႕ပိုင္းက သီလမစင္ၾကယ္ေသာ
ပုဂၢိဳလ္မ်ား တရားရမႈႏွင့္ စပ္၍ ေရွးဆရာေတာ္ႀကီးမ်ား ေျဖရွင္းၾကရာတြင္
အခ်ိဳ႕က ပစၧိမဘ၀ိကျဖစ္ေသာေၾကာင့္ဟု အေၾကာင္းျပၿပီး၊ အခ်ိဳ႕က
ဥဂၣါဋိတညဴပုဂၢိဳလ္မ်ိဳးျဖစ္ေသာေ

ၾကာင့္ဟု အေၾကာင္းျပၾက၏။ မဟာစည္ဆရာေတာ္ကား
`ေ႐ွးအဖို႔က သီလ မစင္ၾကယ္ျခင္းမွာ ရဟန္းတုိ႔အားသာ အႏၲရာယ္ျဖစ္၍ လူတို႔အား
အႏၲရာယ္မျဖစ္´ဟု ဆံုးျဖတ္ေတာ္မူ၏။
ထိုကိစၥႏွင့္ ပတ္သက္၍ မဟာစည္ဆရာေတာ္ဘုရား ၀ိနိစၧယသဂၤဟ-က်မ္းတြင္
အျပည့္အစံု ေျဖရွင္းျပထားၿပီး ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ထိုေျဖရွင္းခ်က္မ်ားကို
ေကာက္ႏႈတ္ေဖာ္ျပပါမည္။
မဂ္ဖိုလ္မရေအာင္ တားျမစ္တတ္ေသာ ကမၼႏၲရာယ္, ကိေလသႏၲရာယ္, ၀ိပါကႏၲရာယ္,
အရိယူပ၀ါဒႏၲရာယ္, အာဏာ၀ီတိကၠမႏၲရာယ္-ဟု အႏၲရာယ္ငါးပါးရွိရာ
အာဏာ၀ီတိကၠမႏၲရာယ္ကို ဖြင့္ျပရာ၌-
`(၅) အာဏာ၀ီတိကၠမႏၲရာယ္။ ။ရဟန္းမွာသိလ်က္ လြန္က်ဴးေသာ အာပတ္ ၇-ပါးသည္
အာဏာ ၀ီထိကၠမႏၲရာယ္မည္၏။ သဂၢႏၲရာယ္, မဂၢႏၲရာယ္ ၂-ပါးလံုး ျဖစ္၏၊
သို႕ေသာ္၀ိနည္းႏွင့္အညီ ကုစားၿပီးေသာအခါ ၎အႏၲရာယ္မွ လြတ္ကင္းေလ၏။
ေတပိ ယာ၀ ဘိကၡဳဘာ၀ံ ၀ါ ပဋိဇာနာတိ န ၀ု႒ာတိ ၀ါ န ေဒေသတိ ၀ါ၊ တာ၀ေဒ၀၊ န
တေတာ ပရံ။ (မ-႒-၂-၉)
`ယာ၀ေဒ၀၊ အၾကင္မွ်ေလာက္ ကာလပတ္လံုး။ ဘိကၡဳဘာ၀ံ ၀ါ ပဋိဇာနာတိ၊ ပါရာဇိကသို႔
ေရာက္လ်က္ ရဟန္းအျဖစ္ကို ၀န္ခံ၍ေသာ္လဲ ေနျငားအံ့။ န ၀ု႒ာတိ ၀ါ၊
ဂ႐ုကအာပတ္မွ ထေျမာက္ေအာင္ေသာ္လဲ မျပဳျငားအံ့။ န ေဒေသတိ ၀ါ၊
လဟုကအာပတ္ကိုေသာ္လဲ မေျပာၾကားျငားအံ့။ တာ၀ေဒ၀၊ ထုိကာလအတြင္း၌သာလွ်င္။
ေတပိ အာပတိၱကၡႏၶာ၊ ထုိအာပတ္အဖုိ႔ ၇-ပါး တုိ႔သည္လည္း။ အႏၲရာယိကာ၊
နတ္႐ြာမဂ္ဖုိလ္ ၏အႏၲရာယ္ကုိ ျပဳတတ္ကုန္၏။ တေတာ၊ ထုိကာလမွ။ ပရံ၊ ေနာက္၌။
၀ါ၊ လူ, သာမေဏဟု ၀န္ခံေသာ ကာလ, အဗၻာန္သြင္းၿပီးေသာ ကာလ, ေဒသနာ
ေျပာၾကားၿပီးေသာ ကာလ၌။ နအႏၲရာယိကာ၊ အႏၲရာယ္ကို မျပဳတတ္ကုန္ၿပီ။
အထက္ပါ အႏၲရာယ္ငါးပါးႏွင့္ တုိက္ဆုိင္၍ ၾကည့္လွ်င္ လူတို႔၏
သာမန္သီလပ်က္မႈသည္ မဂ္ဖုိလ္၏ အႏၲရာယ္ကို ျပဳတတ္ေသာ အႏၲရာယိက ဓမၼတုိ႔၌
မ၀င္ေၾကာင္း ထင္႐ွား၏၊ ထုိ႔ေၾကာင့္ပင္လွ်င္ ေ႐ွးအဖုိ႔က သီလမစင္ၾကယ္ေသာ
သႏၲတိအမတ္ႀကီး, အရိယမည္ေသာသူ, ခါးပိုက္ႏိႈက္ သူခိုးတဦး, သာကီ၀င္
မင္းမ်ိဳးျဖစ္ေသာ သရဏာနိ ဥပါသကာ-ဤသို႔အစ႐ွိေသာ သူတို႔သည္ မဂ္ဖုိလ္ကို
ရၾကေပသည္။
အမတ္ႀကီး ရဟႏၲာျဖစ္ပံု။ ။ေအာင္ပဲြရသည့္အတြက္ သႏၲတိအမတ္ႀကီးအား
ေကာသလမင္းႀကီးက ၇-ရက္ပတ္လံုး မင္းအျဖစ္ကို ေပး၏၊ အမတ္ႀကီးသည္
၇-ရက္ပတ္လံုး အရက္မူးလ်က္ မင္း၏စည္းစိမ္ကို ခံစား ေပ်ာ္ပါး၍ ေနရ၏။
၇-ရက္ေျမာက္ေသာေန႔၌ အေႃခြအရံတုိ႔ႏွင့္တကြ ေရဆိပ္သို႔ ထြက္သြားစဥ္
ျမတ္စြာဘုရားႏွင့္ ေတြ႕၍ ဆင္ေပၚမွ ေခါင္းညိတ္လ်က္ အ႐ုိအေသေပး၏၊ ထုိအခါမွာ
ျမတ္စြာဘုရားက `ဤအမတ္ႀကီးသည္ ယေန႔ပင္ ငါ၏ထံ၌ ဂါထာတပုဒ္ကို
ၾကားနာၿပီးလွ်င္ ရဟႏၲာျဖစ္လိမ့္မည္၊ လူ၀တ္လူစားႏွင့္ပင္
ပရိနိဗၺာန္ျပဳလိ့မ္မည္´ ဟု မိန္႔ေတာ္မူ၏၊ ထုိစကားကို ၾကား၍ တိတိၳတို႔က
ဤသို႔ ကဲ့ရဲ႕ၾက၏ `ဤမွ်ေလာက္ အရက္မူးေနတဲ့သူဟာ ယေန႔ပင္ တရားနာၿပီး
လူ၀တ္လူစားႏွင့္ ပရိနိဗၺာန္ျပဳလိမ့္မည္-တဲ့၊ ဟုတ္ႏိုင္ပါမည္ေလာ၊
ေဂါတမဘုရားကို ယေန႔ပင္ မုသာ၀ါဒျဖင့္ ႏွိမ္ရေပေတာ့မည္´
ဟုကဲ့ရဲ႕ေျပာဆုိၾက၏၊ ထုိေန႔ ညေနခင္း၌ အမတ္ႀကီး၏ ခ်စ္လွစြာေသာ
မိန္းမငယ္သည္ အမတ္ႀကီးအား ေဖ်ာ္ေျဖေနစဥ္မွာပင္ လတ္တေလာ ေသဆံုး႐ွာေလ၏၊
ထိုအခါ အမတ္ႀကီးမွာ ေျဖမဆည္ႏုိင္ေအာင္ အလြန္ျပင္းထန္ေသာ ပူပန္ေသာက ျဖစ္၍
ထုိေသာကကို ၿငိမ္းေစရန္ ဘုရားထံသို႔ သြားေရာက္ေလရာ ျမတ္စြာဘုရားက
ေအာက္ပါဂါထာကုိ ေဟာေတာ္မူ၏---
ယံ ပုေဗၺ တံ ၀ိေသာေသဟိ၊ ပစၦာ ေတ မာဟု ကိဥၥနံ။
မေဇၩ ေစ ေနာ ဂေဟႆသိ၊ ဥပသေႏၲာ စရိႆသိ။ (သုတၱနိပါတ္ ၄၂၅)
ပုေဗၺ၊ ေ႐ွးလြန္ခဲ့ၿပီး ခ်ဳပ္ခဲ့ၿပီးေသာ ႐ုပ္နာမ္သခၤါရတုိ႔၌။ ယံ ေယ
ကိေလသာ၊ အၾကင္ကိေလသာ တုိ႔သည္။ ဥပၸေဇၨယံ်ဳ၊ ျဖစ္ႏုိင္ကုန္၏,
ျဖစ္ထုိက္ကုန္၏။ တံ ကိေလေသ၊ အတိတ္သခၤါရတို႔ကုိ စြဲ၍ျဖစ္ထုိက္ေသာ
ထုိကိေလသာတုိ႔ကုိ။ ၀ိေသာေသဟိ၊ ေျခာက္ေသြ႕ပါေစေလာ့။ (၀ိေသာေဓဟိဟု
ဒႏၲဇစတုတၳကၡရာႏွင့္ ႐ွိေသာပါဌ္မွာ သုကၡာေပဟိ ၀ိသုကၡာေပဟိ ဟုဖြင့္ေသာ
နိေဒၵသပါဠိေတာ္ႏွင့္ မညီ။) ပစၦာ၊ ေနာက္ ျဖစ္လတံ့ေသာ ႐ုပ္နာမ္သခၤါရတုိ႔၌။
ေတ၊ သင့္အား။ ကိဥၥနံ၊ ရာဂစေသာေၾကာင့္ၾကမႈသည္။ မာ အာဟု၊ မျဖစ္ေစလင့္။
မေဇၩ၊ အလယ္ ပိုင္း ႐ုပ္နာမ္ ပစၥဳပၸန္ သခၤါရတုိ႔ကို။ ေစ ေနာ ဂေဟႆသိ၊ အကယ္၍
တဏွာဒိ႒ိတို႔ျဖင့္ မစြဲယူျငားအံ့။ ဧ၀ံ သတိ၊ ဤသို႔ ျဖစ္လတ္ေသာ္။ တြံ၊
သင္သည္။ ဥပသေႏၲာ၊ ကိေလသာ အပူမီး ၿငိမ္းေအးၿပီးသည္ ျဖစ္၍။ စရိႆသိ၊
ေနထုိင္ရေပလတံ့။ (နိေဒၵသပါဠိေတာ္ႏွင့္အညီပင္)
သႏၲတိ အမတ္ႀကီးသည္ ဤဂါထာကုိ ၾကားနာရ၍ ရဟႏၲာျဖစ္ၿပီးလွ်င္ ျမတ္စြာဘုရား၏
အမိန္႔ေတာ္အတုိင္း လူတို႔၏ယံုမွားကို ပယ္ေဖ်ာက္ရန္
ထန္းခုနစ္ဆင့္ခန္႔ျမင့္ေသာ အရပ္သုိ႔ တန္ခိုးျဖင့္ ပ်ံတက္ၿပီးလွ်င္
လူ၀တ္လူစားႏွင့္ပင္ ပရိနိဗၺာန္ျပဳေလသည္ဟု ဓမၼပဒ-စသည္တုိ႕၌ဆုိ၏။
ဂါထာကုိ ၾကားနာၿပီးလွ်င္ ရဟႏၲာျဖစ္သည္ဟုဆုိေသာ ဤအရာ၌၎၊ အလားတူျဖစ္ေသာ
တပါးေသာ အရာတုိ႔၌၎ ႐ုပ္နာမ္တုိ႔ကုိ မ႐ႈမမွတ္ပဲ တရားနာ႐ံုမွ်ျဖင့္
မဂ္ဖုိလ္ကို ရသည္ဟူ၍ကား မမွတ္အပ္၊ တရားနာစဥ္မွာ ႐ုပ္နာမ္တုိ႔ကုိ ႐ႈမွတ္၍
၀ိပႆနာဉာဏ္, မဂ္ဖိုလ္ဉာဏ္ အစဥ္အားျဖင့္သာလွ်င္ ေသာတာပန္, သကဒါဂါမ္,
အနာဂါမ္, ရဟႏၲာ ျဖစ္သြားသည္ဟူ၍သာ မွတ္အပ္၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္
သတိပ႒ာန္သုတ္အဖြင့္ အ႒ကထာတုိ႔၌ ေအာက္ပါအတုိင္း မိန္႔ဆိုေတာ္မူသည္---
ယသၼာ ပန ကာယေ၀ဒနာ-စိတၱ ဓေမၼသု ကိဥိၥ ဓမံၼ အနာမသိတြာ ဘာ၀နာ နာမ နတိၳ။ တသၼာ
ေတပိ ဣမိနာ၀ မေဂၢန ေသာကပရိေဒေ၀ သမတိကၠႏၲာတိ ေ၀ဒိတဗၺာ။ (ဒီ၊ ႒၊ ၂။ ၃၃၉)
အဓိပၸါယ္ကား။ ။ဂါထာကိုနာရ၍ သႏၲတိအမတ္ႀကီး ရဟႏၲာျဖစ္သည္, ပဋာစာရာလဲ
ေသာတာပန္ ျဖစ္သည္ကား မွန္ေပ၏၊ သို႔ေသာ္လဲ ႐ုပ္အေပါင္း ကာယ, ေ၀ဒနာ, စိတ္,
သေဘာ ဟူေသာ ဤ ၄-မ်ိဳးထဲက တခုခုကိုမွ် မ႐ႈပဲ ၀ိပႆနာပညာ, မဂ္ပညာတုိ႔ကုိ
ပြါးေစျခင္း ဘာ၀နာ မည္သည္ မ႐ွိေခ်၊ ထုိ႔ေၾကာင့္ ၎အမတ္ႀကီးႏွင့္
ပဋာစာရာတို႔ သည္လည္း ဤကာယ, ေ၀ဒနာ, စိတ္, သေဘာတုိ႔ကို မွတ္မႈ သတိတည္းဟူေသာ
သတိပ႒ာန္ မဂ္ျဖင့္သာလွ်င္ အရဟတၱဖုိလ္, ေသာတာပတိၱဖိုလ္တို႔သို႔
ေရာက္ၿပီးလွ်င္ ေသာက, ပရိေဒ၀တို႔ကုိ အၿပီးတိုင္ လြန္ေျမာက္သြားၾကသည္ဟု
သိရမည္ ဟူလို။
အထက္ပါ၀တၳဳ၌ `၇-ရက္ပတ္လံုး တရားနာခါနီးအထိ အရက္မူးေနသည္´ဟု ဆုိေသာေၾကာင့္
ေ႐ွးအဖုိ႔က သီလ၀ိသုဒိၶမျပည့္စံုပဲ မဂ္ဖုိလ္သို႔ေရာက္သြားေၾကာင္း
ထင္႐ွား၏၊ ပစိၧမဘ၀ိက ျဖစ္ေသာေၾကာင့္သာ ဤသို႔ေရာက္ႏိုင္သည္ဟူ၍လဲ
မဆုိအပ္ေပ၊ အဘယ့္ေၾကာင့္နည္း ဟူမူ- ပစၧိမဘ၀ိကပင္ျဖစ္ေသာ္လဲ
ရဟန္းျဖစ္ပါမူကား ေ႐ွးအဖုိ႔က သီလ မစင္ၾကယ္မႈသည္ မဂၢႏၲရာယ္ ျဖစ္သည့္အတြက္
မဂ္ဖုိလ္သို႔ မေရာက္ႏုိင္ေသာေၾကာင့္ေပတည္း။ ဤအနက္ကို ပစိၧမဘ၀ိက ဥတိၱယ
ရဟန္းအား ဆံုးမပံုျဖင့္ သိအပ္၏။
အ႐ွင္ဥတိၱယကုိ ဆံုးမပံု။ ။တသၼာတိဟ တြံ ဥတိၱယ (ပ) သတိပ႒ာေန ဘာေ၀ယ်ာသိ။
(ဤသို႔ စသည္ သတိပ႒ာနသံယုတ္ သံ၊၃။ ၁၄၄)
ဥတိၱယ၊ ဥတိၱယရဟန္း။ တသၼာ၊ တရား အားထုတ္လိုပါသည္ အက်ဥ္းအားျဖင့္
ေဟာေတာ္မူပါဟု သင္က ထုိသို႔ေတာင္းပန္ေသာေၾကာင့္။ တြံ၊ သင္သည္။ ကုသေလသု
ဓေမၼသု၊ ကုသိုလ္တရားတို႔တြင္။ အာဒိေမ၀၊ အစကိုသာလွ်င္။ ၀ိေသာေဓဟိ၊
သုဓ္သင္ေလဦး။ ကုသလာနံ ဓမၼာနံ၊ ကုသိုလ္တရားတို႔၏။ အာဒိ၊ ေ႐ွးဦးစြာ
သုဓ္သင္ရမည့္ အစဟူသည္။ ေကာ၊ အဘယ္ပါနည္း ဟူမူ။ သု၀ိသုဒံၶ၊ ေကာင္းစြာ
စင္ၾကယ္ေသာ။ သီလဥၥ၊ ပါတိေမာကၡသံ၀ရ သီလသည္၎။ ဥဇုကာ၊ ေျဖာင့္မတ္ေသာ။ ဒိ႒ိ
စ၊ ကံႏွင့္ ကံ၏ အက်ိဳး႐ွိသည္ဟု ယံုၾကည္ ယူဆေသာ သမၼာဒိ႒ိသည္၎။ အာဒိ၊
ေ႐ွးဦးစြာ သုဓ္သင္ရမည့္ အစေပတည္း။ ဥတိၱယ၊ ဥတိၱယရဟန္း။ ယေတာေခါ၊
အၾကင္အခါ၌ကား။ ေတ၊ သင္၏။ သီလဥၥ၊ ပါတိေမာက္ သီလသည္လည္း။ သု၀ိသုဒံၶ၊
ေကာင္းစြာ စင္ၾကယ္သည္။ ဘ၀ိႆတိ၊ ျဖစ္လတံ့။ ဒိ႒ိ စ၊ ကမၼႆကတာ
သမၼာဒိ႒ိသည္လည္း။ ဥဇုကာ၊ ေျဖာင့္မတ္သည္။ ဘ၀ိႆတိ၊ ျဖစ္လတံ့။ ဥတိၱယ၊
ဥတိၱယရဟန္း။ တေတာ၊ ထုိအခါ၌။ တြံ၊ သင္သည္။ သီလံ နိႆာယ၊ ပါတိေမာက္သီလကို
မွီ၍။ သီေလ ပတိ႒ာယ၊ ပါတိေမာက္သီလ၌ တည္၍။ စတၱာေရာ သတိပ႒ာေန၊ ေလးပါးေသာ
သတိပ႒ာန္တုိ႔ကို။ ဘာေ၀ယ်ာသိ၊ ပြါးေစေလာ့။
ဤပါဠိေတာ္၌ သီလဟု သာမည ေဟာေသာ္လဲ စ်ာန၀ိဘင္း ပါဠိေတာ္ႏွင့္
ကခၤါဋီကာသစ္တုိ႔၌ ဖြင့္ျပသည္ႏွင့္အညီ ပါတိေမာက္သီလဟုေဖာ္၍
အနက္ျပန္လိုက္သည္၊ ဤၾသ၀ါဒ၌ `ပါတိေမာက္သီလ စင္ၾကယ္ေသာ အခါမွာ
သတိပ႒ာန္တုိ႔ကုိ ပြါးေလ´ ဟူ၍သာ ဆံုးမ၏၊ မည္မွ် ၾကာျမင့္စြာ
စင္ၾကယ္ေစႏွင့္ရမည္- ဟူ၍ကား မဆံုးမေခ်၊ ဤအခ်က္ကို ေလးနက္စြာ
သတိျပဳမိပါေစ၊ ထုိ႔ျပင္ သတိပ႒ာန္တပါးပါးကုိသာ ပြါးေစရမည္ဟုမေဟာမူ၍
သတိပ႒ာန္ေလးပါးတုိ႔ကို ပြါးေစရန္ ညႊန္ၾကားေတာ္မူေသာေၾကာင့္ သတိပ႒ာန္
ေလးပါးလံုးကုိ ေရာႁပြမ္း ပြါးေစျခင္းကိုလဲ `ဘုရား၏ အဆံုးအမေတာ္ပင္´ ဟု
သိအပ္၏။
အ႐ွင္ဥတိၱယမေထရ္သည္ အထက္ပါအဆံုးအမအတုိင္းအားထုတ္၍ မၾကာမီပင္ ရဟႏၲာျဖစ္
သြားေၾကာင္း ထုိပါဠိေတာ္၌ လာ၏၊ သို႔ျဖစ္၍ ဤမေထရ္သည္ ပစိၦမဘ၀ိကပင္တည္း၊
သို႔ေသာ္လဲ ရဟန္း၏ သီလမစင္ၾကယ္မႈသည္ အႏၲရာယ္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္
၎ကိုေ႐ွးဦးစြာ သုဓ္သင္ေစရန္ ဆံုးမေတာ္မူသည္၊ နိယတမိစၦာဒိ႒ိအျဖစ္သို႔
ေရာက္လွ်င္ အႏၲရာယ္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ဒိ႒ိကိုလဲ ေျဖာင့္မတ္ေစရန္
ဆံုးမေတာ္မူသည္၊ သို႔ျဖစ္၍ ဤမေထရ္အား ဆံုးမပံုႏွင့္ သႏၲတိအမတ္ႀကီး၏
၀တၳဳတုိ႔ကို စပ္၍ၾကည့္လွ်င္ `ပစၧိမဘ၀ိက ပင္ျဖစ္ေသာ္လဲ ရဟန္း၏
သီလပ်က္မႈသည္ မဂ္ဖုိလ္၏ အႏၲရာယ္ကို ျပဳတတ္၏၊ လူ၏ သီလပ်က္မႈသည္ကား
အႏၲရာယ္ကုိ မျပဳတတ္´ဟူေသာ အနက္သည္ ထင္႐ွားလွေပ၏၊ ထုိ႔ေၾကာင့္
`ပစိၦမဘ၀ိကျဖစ္၍သာ ေ႐ွးအဖုိ႔က သီလမစင္ၾကယ္ပဲ မဂ္ကို ရႏုိင္သည္´ဟူ၍ကား
မဆုိအပ္သည္သာတည္း။
ငါးမွ်ားေနသူ တရားထူးရပံု။ ။တေန႔သ၌ ျမတ္စြာဘုရားသည္ အရိယမည္ေသာ
ငါးမွ်ားသမား၏ ဥပနိႆယကို ျမင္ေတာ္မူ၍ သာ၀တိၳၿမိဳ႕၏ ေျမာက္တံခါးအနီး႐ြာ၌
ဆြမ္းခံၿပီးလွ်င္ ရဟန္းသံဃာႏွင့္တကြ ျပန္ႂကြလာေတာ္မူေလ၏၊ ထုိအခါ၌
ငါးမွ်ားခ်ိတ္ျဖင့္ ငါးမွ်ားလ်က္ေနေသာ အရိယသည္ သံဃာေတာ္ႏွင့္တကြ
ဘုရားကိုျမင္၍ ငါးမွ်ားတံကို ခ်ၿပီးလွ်င္ ရပ္လ်က္ေန၏၊ သင္အဘယ္
အမည္႐ွိသနည္းဟု ျမတ္စြာဘုရားက ေမးေတာ္မူလွ်င္ `အရိယ မည္ပါသည္´ဟု
ေလွ်ာက္ထား၏၊ ထုိအခါ `သင္ကဲ့သို႔ ၫွဥ္းဆဲ သတ္ျဖတ္တတ္ေသာ သူသည္ အရိယ မမည္၊
အရိယာဟူသည္မွာ မၫွဥ္းဆဲတတ္´ ဟု မိန္႔ေတာ္မူၿပီးလွ်င္ ေအာက္ပါ ဂါထာကို
ေဟာေတာ္မူ၏---
န ေတန အရိေယာ ေဟာတိ၊ ေယန ပါဏာနိ ဟႎသတိ။
အဟႎသာ သဗၺပါဏာနံ၊ အရိေယာတိ ပ၀ုစၥတိ။ (ဓမၼပဒ-၂၇၀)
ေယန၊ အၾကင္ ေဒါသ စေသာ အေၾကာင္းေၾကာင့္။ ပါဏာနိ၊ သတၱ၀ါတုိ႔ကုိ။ ဟႎသတိ၊
ၫွဥ္းဆဲသတ္ျဖတ္၏။ ေတန၊ ထုိေဒါသ စေသာအေၾကာင္းေၾကာင့္။ န အရိေယာ၊ အရိယာ
မမည္သည္။ ေဟာတိ၊ ျဖစ္၏၊ သဗၺပါဏာနံ၊ ခပ္သိမ္းေသာ သတၱ၀ါတို႔ကုိ။ အဟႎသာ၊
ၫွဥ္းဆဲမႈကင္းျခင္းေၾကာင့္။ အရိေယာတိ၊ အရိယာဟူ၍။ ပ၀ုစၥတိ၊ ေခၚဆိုအပ္၏။
ဤေဒသနာေတာ္ အဆံုး၌ ငါးမွ်ားသမား အရိယသည္ ေသာတာပန္ ျဖစ္သြားသည္ဟု ဓမၼပဒ
အ႒ကထာ (၂-၂၅၀) ၌ ဆုိ၏။
ဂဏၭိေဘဒက ေစာရ၀တၳဳ။ ။တေန႔သ၌ ေဇတ၀န္ေက်ာင္းေတာ္တြင္ ျမတ္စြာဘုရား
တရားေဟာစဥ္ ပရိသတ္ထဲ၌ ခါးပိုက္ႏိႈက္သူခိုး ၂-ဦးလဲ ပါ၀င္လ်က္႐ွိေလ၏၊
ထုိႏွစ္ဦးတုိ႔တြင္ တေယာက္ေသာသူသည္ တရားကို ႐ုိေသစြာနာ၍ ေသာတာပန္
ျဖစ္ေလ၏။ အျခားတေယာက္မွာ ႏိႈက္ခြၽတ္ခိုးယူခဲ့၍ ငါးပဲမွ် ရခဲ့၏၊ ထုိသူက
အိမ္သို႔ေရာက္ေသာအခါ သူ႕မိတ္ေဆြကို ဤသို႔ ေျပာင္ေလွာင္၏ `မိတ္ေဆြ သင့္မွာ
အလြန္လိမၼာတဲ့ အတြက္ ထမင္းဖိုးကိုမွ် မရခဲ့တာပဲ´ ဟု ဆုိ၏။ ထုိအခါ
ေသာတာပန္ျဖစ္ၿပီးေသာ သူက ဤသုိ႔သင့္ေတာ္စြာ ဆင္ျခင္ေလ၏ `သူ မသိ႐ွာလုိ႔
သူ႕ကိုယ္သူ လူလိမၼာပညာ႐ွိဟု ထင္မွတ္ေန႐ွာေပသည္´ ဟူ၍ ေအာက္ေမ့ၿပီးလွ်င္
ထုိအေၾကာင္းကို ျမတ္စြာဘုရားအား ေလွ်ာက္ေလ၏၊ ျမတ္စြာဘုရားက
ေအာက္ပါဂါထာကို ေဟာေတာ္မူေလသည္---
ေယာ ဗာေလာ မညတိ ဗာလ်ံ၊ ပ႑ိေတာ ၀ါပိ ေတန ေသာ။
ဗာေလာ၀ ပ႑ိတမာနီ၊ သ ေ၀ ဗာေလာတိ ၀ုစၥတိ။ (ဓမၼပဒ-၆၃)
ေယာ ဗာေလာ၊ မလိမၼာေသာ အၾကင္သူသည္။ ဗာလ်ံ၊ မိမိ၏ မသိ မလိမၼာျခင္းကို။
မညတိ၊ သိ၏။ ေသာ၊ ထုိသူသည္။ ေတန၊ ထုိသို႔ မသိ မလိမၼာေသးသည္ကို
သိျခင္းေၾကာင့္။ ပ႑ိေတာ ၀ါပိ၊ ပညာ႐ွိေသာ္လဲ ျဖစ္ႏုိင္ေသး၏။ ေယာ ပန၊
အၾကင္သူသည္ကား၊ ဗာေလာ၀၊ မသိ မလိမၼာသူျဖစ္ပါလ်က္။ ပ႑ိတမာနီ၊ ငါ ပညာ႐ွိဟု
ထင္မွတ္၏။ ေသာ၊ ပညာ႐ွိ မဟုတ္ပါပဲလ်က္ ပညာ႐ွိဟု အထင္ေရာက္ေသာ ထုိသူကို။
ေ၀၊ စင္စစ္။ ဗာေလာတိ၊ လူမိုက္ဟူ၍။ ၀ုစၥတိ၊ ေခၚဆုိအပ္၏။
အဓိပၸါယ္ကား။ ။မသိမလိမၼာေသာ လူမိုက္ပင္ျဖစ္ေစကာမူ `ငါ မသိတတ္ဘူး
မိုက္တယ္´ ဟု သိလွ်င္ ေတာ္ေသး၏။ ကိုယ့္ထက္ တတ္သိ လိမၼာေသာ သူတို႔၏
အဆံုးအမကို နာခံ၍ လူလိမၼာ ပညာ႐ွိတေယာက္ ျဖစ္ႏုိင္ေသး၏၊ မတတ္သိ မလိမၼာေသာ
လူမိုက္ျဖစ္ပါလ်က္ `ငါဟာ ပညာ႐ွိပဲ ငါသိတယ္ နားလည္တယ္´ ဟု ထင္မွားလ်က္
ေနေသာသူသည္ကား လူမိုက္အစစ္ေပတည္း၊ မိမိေလာက္ တတ္သိနားလည္တဲ့လူ မ႐ွိဘူးဟု
ေအာက္ေမ့လ်က္ မည္သူ၏ ၾသ၀ါဒကိုမွ် မနာခံေသာေၾကာင့္ ထုိသို႔ေသာသူမွာ
လူမိုက္ ဘ၀မွ တက္လမ္းမ႐ွိၿပီ၊ လူလိမၼာ ပညာ႐ွိ မျဖစ္ႏုိင္ေတာ့ၿပီ၊
ထုိ႕ေၾကာင့္ ထုိလူမ်ိဳးကို `လူမိုက္အစစ္´ ဟု ေခၚရမည္ဟူလုိ။
သရဏာနိဥပါသကာ။ ။သာကီ၀င္မင္းမ်ိဳး ဦးသရဏာနိ ေသဆံုးသြားေသာအခါ
ျမတ္စြာဘုရားက ၎ဦးသရဏာနိသည္ ေသာတာပန္ျဖစ္၍ အပါယ္မွလြတ္ေျမာက္ေၾကာင္း
မိန္႔ၾကားေတာ္မူ၏၊ ထုိအခါသာကီ၀င္ မင္းမ်ိဳးမ်ားက ဤသို႔ ကဲ့ရဲ႕ေျပာဆုိၾက၏၊
ကဲ့ရဲ႕ပံု သံယုတ္ပါဠိေတာ္ကား---
`အစၦရိယံ ၀တ (ပ) မဇၨပါနံ အပါယီတိ။ (ေ႐ွ႕သုတ္) သရဏာနိ သေကၠာ သိကၡာယ
အပရိပူရကာရီတိ။ (ေနာက္သုတ္၌ အထူး)
အံ့စရာေကာင္းပါေပရဲ႕ ေမာင္တုိ႔၊ ထူးဆန္းပါေပရဲ႕ ေမာင္တုိ႔၊ ယခု
ဒီလူေတြထဲမွာ ဘယ္သူဟာ ေသာတာပန္ မျဖစ္ပဲ ေနပါေတာ့မလဲ၊ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုလွ်င္
ေသဆံုးသြားေလတဲ့ ဦးသရဏာနိကုိ ျမတ္စြာဘုရားက မိန္႔ၾကားေတာ္မူသည္မွာ
ဦးသရဏာနိဟာ ေသာတာပန္ႀကီးတဲ့၊ အပါယ္မက်ေတာ့ဘူးတဲ့၊ မဂ္ျဖင့္
ခိုင္ၿမဲေနၿပီတဲ့၊ အထက္မဂ္မ်ားကို ဧကန္ေရာက္ေတာ့မတဲ့ ေမာင္တုိ႔၊
သာကီ၀င္မင္းမ်ိဳး ဦးသရဏာနိဟာ အက်င့္သိကၡာဘက္မွာ အားနည္းေနတာပဲ၊
ေသရည္အရက္ကို ေသာက္စားေနတာပဲ၊ သီလသိကၡာကုိ ျပည့္စံုေအာင္
က်င့္ေလ့မ႐ွိဘူး၊ ဒါေတာင္မွ ေသာတာပန္ ျဖစ္ေသးသတဲ့ ေမာင္တို႔ဟူ၍
ကဲ့ရဲ႕ေျပာဆို ၾက၏။ ထုိအေၾကာင္းကို မဟာနာမ္မင္းက ေလွ်ာက္ထားေလရာ
ျမတ္စြာဘုရားက ပုဂိၢဳလ္အမ်ိဳးမ်ိဳး ႐ွိေၾကာင္းကုိ က႐ုဏာျဖင့္ ေ၀ဘန္၍
ေဟာေတာ္မူ၏၊ ေဟာပံုအက်ယ္ကုိ အလုို႐ွိပါလွ်င္ ေသာတာပတိၱ သံယုတ္ သရဏာနိ၀ဂ္
(သံ-၃-၃၂၆-၃၃၁) မွာ ၾကည့္႐ႈပါေလ။
ထုိ႔ျပင္ ေက်ာက္စရစ္ သစ္ငုတ္ထူထပ္ေသာ က်တ္တီးျပင္ လယ္ေျမညံ့၌ ပုပ္ေဆြးေသာ
မ်ိဳးေစ့, မေအာင္ျမင္ေသာ မ်ိဳးေစ့ကုိ စိုက္ပ်ိဳးလွ်င္ ထုိမ်ိဳးေစ့မွ
အပင္မေပါက္ႏုိင္, မႀကီးပြါးႏုိင္သကဲ့သုိ႔ ထုိ႔အတူပင္ မမွန္ေသာ
တရားနည္းလမ္းအတုိင္း က်င့္မႈ, အားထုတ္မႈျဖင့္ မဂ္ဖိုလ္နိဗၺာန္ကို
မရႏုိင္ဟူ၍၎, အေကာင္းဆံုးေျမလယ္၌ ေအာင္ျမင္ေနေသာ မ်ိဳးေစ့ကို
စိုက္ပ်ိဳးလွ်င္ ထုိမ်ိဳးေစ့မွ ထြားက်ိဳင္းစြာ အပင္ေပါက္၍
စည္ပင္ႀကီးပြါးႏုိင္သကဲ့၎ ထုိ႔အတူပင္ သမၼာသမၺဳဒၶ ဘုရားေဟာအပ္ေသာ
တရားနည္းလမ္းအမွန္အတုိင္း က်င့္မႈ အားထုတ္မႈျဖင့္ မဂ္ဖိုလ္နိဗၺာန္ကုိ
ဧကန္ ရႏုိင္သည္ဟူ၍၎ ေဟာေတာ္မူၿပီးလွ်င္ နည္းလမ္းမွန္အတုိင္း အားထုတ္ေသာ
သရဏာနိဥပါသကာကုိ အဘယ့္ေၾကာင့္ ေသာတာပန္ မျဖစ္ေစႏိုင္ပဲ ႐ွိအံ့နည္းဟု
ေအာက္ပါအတုိင္း ေဒသနာေတာ္ကို အဆံုးသတ္ေတာ္ မူေလသည္----
ကိမဂႍ ပန သရဏာနႎ သကံၠ၊ သရဏာနိ မဟာနာမ သေကၠာ မရဏကာေလ သိကၡာယ ပရိပူရကာရီတိ။
သရဏာနႎ သကံၠ၊ သာကီ၀င္မ်ိဳး သရဏာနိ ဥပါသကာကို။ ကိမဂႍ ပန၊
အဘယ့္ေၾကာင္းေၾကာင့္ ေသာတာပန္မျဖစ္ေစႏိုင္ပဲ႐ွိအံ့နည္း။ မဟာနာမ၊
အုိ-မဟာနာမ္။ သရဏာနိ သေကၠာ၊ သာကီ၀င္မ်ိဳး သရဏာနိ ဥပါသကာသည္။ မရဏကာေလ၊
ေသခါနီးကာလ၌။ သိကၡာယ၊ သီလအက်င့္၌။ ပရိပူရကာရီ၊ အျပည့္အစံု ျပဳက်င့္ေလ၏။
ဣတိ၊ ဤသို႔ ေဟာေတာ္မူ၏။
ဤသုတ္ျဖင့္ `သရဏာနိ ဥပါသကာသည္ ေ႐ွးအဖုိ႔က သီလမစင္ၾကယ္´ ဟူ၍၎၊
`ေသခါနီးကာလက်မွ ေသာတာပန္ျဖစ္၍ သီလသိကၡာ ျပည့္စံုသြားသည္´ ဟူ၍၎
ထင္႐ွားသိရ၏။
ဆုိခဲ့ၿပီးေသာ အရိယမည္ေသာသူ, ခါးပိုက္ႏိႈက္သမား, သရဏာနိ ဥပါသကာတို႔သည္ကား
ေသာတာပန္မွ်သာ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ပစိၦမဘ၀ိက မဟုတ္ကုန္၊ ထုိ႔ေၾကာင့္
`ပစိၦမဘ၀ိကျဖစ္၍ ေ႐ွးအဖုိ႔က သီလ မစင္ၾကယ္ၾကပဲ မဂ္ဖုိလ္ကို ရႏုိင္သည္ဟူ၍
ဆုိဘြယ္ကား မ႐ွိေတာ့ၿပီ၊ သို႔ေသာ္လဲ အခ်ိဳ႕က ဤသို႔ ဆုိျပန္ေသး၏၊
`အရိယ-စေသာ ထုိသူတို႔မွာ ဥဂၣဋိတညဴ, ၀ိပဥိၥတညဴ ပုဂိၢဳလ္မ်ား
ျဖစ္ေသာေၾကာင့္သာ ထုိသို႔ ျဖစ္ႏုိင္ၾကသည္၊ ေနယ်ပုဂိၢဳလ္တုိ႔မွာကား
ေ႐ွးအဖုိ႔က ၾကာျမင့္စြာ သီလစင္ၾကယ္မွသာလွ်င္ မဂ္ဖုိလ္ကုိ ရႏုိင္သည္´ဟု
ဆုိၾကျပန္ေသး၏၊ ထိုစကားသည္လည္း ပါဠိ, အ႒ကထာ, ဋီကာတုိ႔၌ မ႐ွိေသာေၾကာင့္
ထင္ျမင္ခ်က္မွ်ျဖင့္ ေျပာဆုိအပ္ေသာ စကားမ်ားသာတည္း။ ေနယ်ပုဂိၢဳလ္၏
အားထုတ္စဥ္ကုိ ေအာက္တြင္ ၾကည့္ပါေလာ့---
ကတေမာ စ ပုဂၢေလာ ေနေယ်ာ၊ (ပ) အယံ ၀ုစၥတိ ပုဂၢေလာ ေနေယ်ာ။ (ပုဂၢလပညတ္ ပါဠိ-၁၄၇)
ေနေယ်ာ၊ ေနယ်ပုဂိၢဳလ္သည္။ ကတေမာ စ ပုဂၢေလာ၊ အဘယ္ပုဂိၢဳလ္ပါနည္းဟူမူ။
ဥေဒၵသေတာ၊ ကမၼ႒ာန္းဆုိင္ရာ ပါဠိကို သင္ယူလ်က္။ ပရိပုစၦေတာ၊
အနက္အဓိပၸါယ္ကို ေမးျမန္းလ်က္။ ေယာနိေသာ မနသိကေရာေတာ၊ သင့္ေလ်ာ္စြာ
ႏွလံုးသြင္းလ်က္။ ကလ်ာဏမိေတၱ၊ ညႊန္ျပဆံုးမႏုိင္ေသာ မိတ္ေဆြေကာင္းတို႔ကုိ။
ေသ၀ေတာ၊ မွီ၀ဲလ်က္။ ဘဇေတာ၊ ခ်ဥ္းလ်က္။ ပယိ႐ုပါသေတာ၊ ဆည္းကပ္လ်က္။ ဧ၀ံ
အႏုပုေဗၺန၊ ဤသို႔ေသာအစဥ္ျဖင့္။ ယႆ ပုဂၢလႆ၊ အၾကင္ပုဂိၢဳလ္၏။ ဓမၼာဘိသမေယာ၊
သစၥာေလးပါးတရား ကို သိျခင္းသည္။ ေဟာတိ၊ ျဖစ္၏။ အယံ ပုဂၢေလာ၊
ဤပုဂိၢဳလ္ကို။ ေနေယ်ာ၊ ေနယ်ပုဂိၢဳလ္ဟူ၍။ ၀ုစၥတိ၊ ေခၚဆုိအပ္၏။
ဤပါဠိေတာ္၌ မည္သည့္ဘ၀ႏွင့္မဆုိ ကမၼ႒ာန္းကို သင္ယူျခင္းသည္ ဥေဒၵသမည္၏၊
၎နည္း၌ နားမလည္ေသာ အနက္အဓိပၸါယ္ကို ေမးျခင္းသည္ ပရိပုစၧာမည္၏၊
နည္းလမ္းက်က် ႏွလံုးသြင္း အားထုတ္ျခင္းသည္ ေယာနိေသာမနသိကာရမည္၏။
အားထုတ္စဥ္၌ ယံုမွားမႈ ျဖစ္ေသာ အခါ ထုိယံုမွားမႈကို ပယ္ေဖ်ာက္ရန္ ၀ီရိယ,
သဒၶါ, ဆႏၵ ယုတ္ေလ်ာ့ေသာအခါ ၎တုိ႔ကုိ တုိးတက္ေစရန္ ဤသို႔ စေသာ အက်ိဳးအတြက္
နည္းေပးလမ္းျပ ဆံုးမ ေဟာေျပာႏုိင္ေသာ ဆရာသမားတုိ႔ထံသို႔ သြားေရာက္
ေမးျမန္းျခင္း, နည္းသစ္ခံယူျခင္း စသည္တုိ႔သည္ ကလ်ာဏမိတၱေသ၀န, ဘဇန,
ပယိ႐ူပါသန မည္ကုန္၏၊
ဤအစဥ္ျဖင့္ အားထုတ္၍ မဂ္ဖိုလ္ကို ရေသာသူသည္ ေနယ်ပုဂိၢဳလ္မည္၏။ ဤမွ်သာ
ဆိုေခ်သည္၊ တရားအားမထုတ္မီက မည္၍ မည္မွ် ၾကာေအာင္ သီလကို စင္ၾကယ္ေစရမည္
ဟူ၍ကား မဆုိေခ်။
ဥဂၣဋိတၫုႆ (ပ) အဓိပညာသိကၡာ စ။ (ေနတိၱအ႒ကထာ ၂၁၂-၂၁၃)
ဥဂၣဋိတၫုႆ၊ ဥဂၣဋိတၫူအား။ သမထပုဗၺဂၤမာ၊ သမထေ႐ွ႕သြား႐ွိေသာ။ ၀ိပႆနာ၊
၀ိပႆနာသည္။ သပၸါေယာ၊ ေလ်ာက္ပတ္၏။ ေနယ်ႆ၊ ေနယ်အား။ ၀ိပႆနာ ပုဗၺဂၤေမာ၊
၀ိပႆနာ ေ႐ွ႕သြား႐ွိ ေသာ။ သမေထာ၊ သမထသည္။ သပၸါေယာ၊ ေလ်ာက္ပတ္၏။
၀ိပဥိၥတၫုႆ၊ ၀ိပဥိၥတၫူအား။ ယုဂနဒၶါ၊ အစံုဖြဲ႔အပ္ေသာ။ သမထ ၀ိပႆနာ၊
သမထ၀ိပႆနာသည္။ သပၸါယာ၊ ေလ်ာက္ပတ္၏။ ဥဂၣဋိတၫုႆ၊ ဥဂၣဋိတၫူအား။ အဓိပညာသိကၡာ၊
အဓိပညာသိကၡာ သည္။ သပၸါယာ၊ ေလ်ာက္ပတ္၏။ ၀ိပဥိၥတၫုႆ၊ ၀ိပဥိၥတၫူအား။
အဓိစိတၱသိကၡာ စ၊ အဓိစိတၱသိကၡာသည္၎င္း။ အဓိပညာသိကၡာ စ၊ အဓိပညာ သိကၡာသည္၎။
သပၸါယာ၊ ေလ်ာက္ပတ္ကုန္၏။ ေနယ် ႆ၊ ေနယ်ပုဂိၢဳလ္အား။ အဓိသီလသိကၡာ စ၊
အဓိသီလသိကၡာသည္၎။ အဓိစိတၱသိကၡာ စ၊ အဓိစိတၱသိကၡာသည္၎။ အဓိပညာသိကၡာ စ၊
အဓိပညာသိကၡာသည္၎။ သပၸါယာ၊ ေလ်ာက္ပတ္ကုန္၏။
ဤအ႒ကထာ၌လည္း သင့္ေလ်ာ္သည္ကိုသာ ျပဆုိ၏၊ ထုိသင့္ေလ်ာ္ေသာ သိကၡာတုိ႔ကို
မုခ် ျပည့္စံုေစရမည္ဟု ျပလုိရင္းမဟုတ္၊ ထုိ႔ေၾကာင့္ `ေနယ်ပုဂိၢဳလ္အား
သိကၡာ ၃-ပါးလံုး သင့္ေလ်ာ္သည္´ ဟု ဆုိရာ၌ `ေနယ်ပုဂိၢဳလ္တုိင္း
သီလႏွင့္သမထစ်ာန္တုိ႔ကုိ ေ႐ွးအဖုိ႔ကပင္ မုခ်ျပည့္စံုေစရမည္´ ဟူ၍ကား
မယူအပ္သည္ သာတည္း၊ ထုိသို႔ယူခဲ့လွ်င္ ၀ိပဥိၥတၫူႏွင့္
ေနယ်ပုဂိၢဳလ္ဟူသမွ်ကိုလဲ `ေ႐ွးအဖုိ႔ကပင္ စ်ာန္ရခ်ည္း´ဟူ၍ ဆုိရလိမ့္မည္၊
ထုိသို႔ကား မျဖစ္ႏုိင္သည္သာတည္း။ ထုိ႔ျပင္ ဥဂၣဋိတညဴ, ၀ိပဥိၥတညဴတို႔၏ အရာ၌
သီလ သိကၡာကို ေလ်ာက္ပတ္သည္ဟု မဆုိေသာေၾကာင့္ ဥဂၣဋိတညဴ, ၀ိပဥိၥတညဴ
ျဖစ္ထုိက္ေသာ ရဟန္း၏ အာပတ္ကိုလဲ `အာဏာ၀ီတိကၠမႏၲရာယ္ မျဖစ္´ဟု
ဆုိရလိမ့္မည္၊ သို႔ေသာ္ ရဟန္း၏ သစိတၱကအာပတ္ဟူသမွ်သည္ အႏၲရာယ္ျပဳတတ္သည္
ခ်ည္းသာတည္း၊ သို႔ျဖစ္၍ `ေနယ်ပုဂိၢဳလ္အား သီလ, သမထ ၂-ပါးလံုးပင္
ေ႐ွးအဖုိ႔က ျပည့္စံုပါလွ်င္ ၀ိပႆနာပညာ, မဂ္ပညာတို႔အား အထူးေက်းဇူးမ်ား
တတ္ေသာေၾကာင့္သာလွ်င္ သိကၡာ ၃-ပါးလံုး သင့္ေလ်ာ္သည္ဟု ျပဆုိေတာ္မူသည္´
ဟူေသာ ဤအနက္ အဓိပၸါယ္ကုိသာ မွတ္ယူအပ္၏။
သင့္ေလ်ာ္ပံုကား။ ။ဥဂၣဋိတညဴအား အက်ဥ္းခ်ဳပ္တရားကို နာၾကားစဥ္အတြင္း၌
အလြန္လ်င္ျမန္စြာ ၀ိပႆနာဉာဏ္, မဂ္ဉာဏ္မ်ား ျဖစ္ေပၚၾက၏၊ ထုိ႔ေၾကာင့္
သမထစ်ာန္ကို အႀကိမ္ႀကိမ္ ၀င္စားခြင့္ မရၿပီ၊ အႀကိမ္ႀကိမ္ ၀င္စား၍
အားေပးရန္လဲ မလုိၿပီ၊ ဥဂၣဋိတညဴ, ၀ိပဥိၥတညဴ ၂-ပါးလံုးတို႔အား
တရားနာစဥ္တြင္ ၀ိပႆနာဉာဏ္, မဂ္ဉာဏ္မ်ား ျဖစ္ေပၚလာၾကေသာေၾကာင့္ မိမိသီလကို
ဆင္ျခင္၍ အားေပးရန္မလုိၿပီ၊ ေဟာေသာ ပုဂိၢဳလ္ႏွင့္ ေဟာအပ္ေသာ တရား၌
ၾကည္ၫုိေသာသဒၶါျဖင့္ပင္ ပါေမာဇၨ, ပီတိစသည္ကုိ ျဖစ္ေစလ်က္ အားတက္ေစႏုိင္၏၊
သို႔ျဖစ္၍ `ဥဂၣဋိတညဴအား သီလသမထတုိ႔ကုိ, ၀ိပဥိၥတညဴအား သီလကို
အထူးေက်းဇူးမ်ားသည္၊ အထူးသင့္ေလ်ာ္သည္´ဟု မဆုိအပ္ကုန္ၿပီ။
ေနယ်သည္ကား ၾကာျမင့္စြာ အားထုတ္ရေသာေၾကာင့္ ရံခါ မိမိ၏သီလကုိ ဆင္ျခင္မိ၏၊
ခြၽတ္ယြင္းသည္ကုိ ေတြ႕လွ်င္ ႏွလံုးမသာျဖစ္၏၊ ကုကၠဳစၥအားႀကီးေသာ
အခ်ိဳ႕သူမွာ ထုိအခုိက္၌ စင္ၾကယ္ေသာ္လဲ ေ႐ွးက လြန္က်ဴးမိသည္ကုိ သတိရ၍
စိတ္ပူပန္တတ္ေသး၏၊ မပယ္ေဖ်ာက္ႏုိင္လွ်င္ ထုိႏွလံုးမသာမႈ
စိတ္ပူပန္မႈေၾကာင့္ ၀ိပႆနာ ပ်က္တတ္၏၊ ႐ွည္ျမင့္စြာေသာ ကာလပတ္လံုးျဖစ္ေစ,
ကမၼ႒ာန္း၀င္သည္မွ စ၍ျုဖစ္ေစ သီလစင္ၾကယ္သည္ကို ေတြ႕ျမင္ရလွ်င္ကား
စိတ္ႏွလံုး႐ႊင္သာ ၀မ္းေျမာက္ျခင္း ျဖစ္တတ္၏၊ အားရေက်နပ္ျခင္း ပါေမာဇၨ,
ပီတိတုိ႔ ျဖစ္တတ္ကုန္၏၊ စိတ္ေအးခ်မ္းမႈ ပႆဒိၶျဖစ္တတ္၏၊ စိတ္ခ်မ္းသာမႈ သုခ
ျဖစ္တတ္၏၊ စိတ္ခ်မ္းသာျခင္းေၾကာင့္ သမာဓိ, ပညာတုိ႔ ထက္သန္စြာ
ျဖစ္တတ္ကုန္၏၊ ထုိ႔ေၾကာင့္ ေ႐ွးအဖုိ႔ ၾကာျမင့္စြာကျဖစ္ေစ,
ကမၼ႒ာန္း၀င္ေသာကာမွျဖစ္ေစ အစျပဳ၍ စင္ၾကယ္ေသာသီလသည္ ေနယ်ပုဂိၢဳလ္အား
အထူးေက်းဇူးမ်ားေပ၏။
သမထ၏ ေက်းဇူးမ်ားပံု။ ။ယႆ ဟိ သမာဓိပိ (ပ) ဗဟူပကာရာ သမာပတိၱ။ (မ-႒-၁-၃၁၈)
ျမန္မာျပန္။ ။အၾကင္ေယာဂီအား ၀ိပႆနာသမာဓိလဲ ႏုေသး၏၊ ၀ိပႆနာပညာလဲ ႏုေသး၏၊
ထုိေယာဂီအား ႐ႈမွတ္မႈ ၀ိပႆနာကို ျဖစ္ေစ၍ အလြန္ၾကာျမင့္စြာ ထုိင္ေနလွ်င္
ကိုယ္ပင္ပန္း၏၊ ကိုယ္တြင္း၌ မီးထသကဲ့သုိ႔ ျဖစ္တတ္၏၊ (မီးေလာင္သကဲ့သို႔
တကိုယ္လံုး ပူတတ္သည္ဟူလုိ၊) လက္ကတီးၾကားတုိ႔မွ ေခြၽးမ်ားထြက္တတ္ကုန္၏။
(တကိုယ္လံုးမွလဲ ေခြၽးက်တတ္သည္ပင္၊) ဦးေခါင္းထက္မွ အခုိးအေငြ႕
ေထာင္းေထာင္းထေနသကဲ့သို႔ ျဖစ္တတ္၏၊ စိတ္သည္ မခ်ဳပ္တည္းႏုိင္ေအာင္
ပင္ပန္းတုန္လႈပ္တတ္၏၊ ထုိအခါ၌ ထုိေယာဂီသည္ တဖန္ စ်ာန္သမာပတ္ကို၀င္စား၍
ထိုကိုယ္စိတ္ပင္ပန္းမႈကို သိမ္ေမြ႕ႏူးညံ့ေစလ်က္ သက္သာၿငိမ္းေစၿပီးလွ်င္
႐ႈမွတ္မႈ ၀ိပႆနာကို တဖန္ ျဖစ္ေစျပန္၏၊ ထုိေယာဂီအား တဖန္ ၾကာျမင့္စြာ
႐ႈမွတ္လ်က္ ထုိင္ေနျပန္လွ်င္နည္းတူပင္ ကိုယ္စိတ္ပင္ပန္းျပန္၏၊
ထုိအခါထုိေယာဂီသည္ တဖန္စ်ာန္သမာပတ္ကုိ ၀င္စား၍ နည္းတူပင္ ျပဳရျပန္၏၊
သို႔ျဖစ္၍ စ်ာန္သမာပတ္သည္ ၀ိပႆနာအား ေက်းဇူးမ်ားေပ၏။
ဤအ႒ကထာ၌ မိန္႔ဆိုသည့္အတုိင္းပင္ ေ႐ွးအဖုိ႔က သမထစ်ာန္ကို ရၿပီးေသာ
ေနယ်ပုဂိၢဳလ္သည္ `ၾကာျမင့္စြာ ႐ႈမွတ္လ်က္ ေနျခင္းေၾကာင့္
ကိုယ္စိတ္ပင္ပန္းမႈ ျဖစ္ေပၚတုိင္း´ စ်ာန္ကို ၀င္စား၍ အပန္းေျပေစၿပီးလွ်င္
တဖန္ ႐ႈမွတ္ရေလသည္၊ ဤသို႔ ႐ႈမွတ္၍ ၀ိပႆနာ သမာဓိ, ပညာတို႔ကို
ရင့္က်က္ေစရ၏၊ သမာဓိ, ပညာရင့္ေသာကာလ၌ကား ကိုယ္စိတ္၏ ပင္ပန္းမႈ မ႐ွိၿပီ၊
တေန႔လံုး တညဥ့္လံုးေသာ္လဲ အစဥ္မျပတ္ တစပ္တည္း ႐ႈမွတ္ႏုိင္ေလ၏၊
ထုိ႔ေၾကာင့္ သမထစ်ာန္သည္လည္း ေနယ်ပုဂိၢဳလ္အား အထူးပင္ ေက်းဇူးမ်ားေပ၏။
ယခုအခါကာလ ၀ိပႆနာယာနိကေယာဂီတုိ႔သည္လည္း အထက္ပါအတုိင္း ကိုယ္စိတ္၏
ပင္ပန္းမႈကို အမ်ားအားျဖင့္ေတြ႕ရတတ္၏၊ ထုိအခါ စ်ာန္မ႐ွိေသာေၾကာင့္
႐ႈမွတ္ေနက် ႏိုင္နင္းေသာ မွတ္စဥ္အတုိင္းသာ ႐ႈမွတ္လ်က္
အပန္းေျဖေစၿပီးလွ်င္ ၀ိပႆနာရင့္သန္ျခင္းသို႔ ေရာက္ေစၾကရေလေတာ့သည္။
ဤသို႔ျဖစ္၍ ျပခဲ့သည့္အတုိင္း သီလ, သမထတုိ႔သည္
အထူးေက်းဇူးမ်ားၾကေသာေၾကာင့္ သာလွ်င္ `ေနယ်-အား သိကၡာ ၃-ပါးလံုး
သင့္ေလ်ာ္သည္´ ဟု ေနတိၱအ႒ကထာ၌ ဆုိေလသည္၊ ေ႐ွးအဖုိ႔ ႐ွည္ျမင့္စြာေသာ ကာလက
မုခ်ျပည့္စံုေစအပ္ေသာေၾကာင့္ ဆုိသည္ကား မဟုတ္ဟူ၍ ၿမဲၿမံစြာ မွတ္သားအပ္၏။
ထုိ႔ျပင္ ျပခဲ့ၿပီးေသာ သရဏာနိ ဥပါသကာကိုလဲ `ေသခါနီး၌ ႏွလံုးသြင္း
အားထုတ္၍ ေသာတာပန္ျဖစ္သြားေသာ `ေနယ်ပုဂိၢဳလ္´ဟူ၍သာ ဆုိထုိက္၏၊
မည္သူေဟာအပ္ေသာ မည္သည့္တရားကို နာၾကား၍ ေသာတာပန္ျဖစ္သည္ဟု
ပါဠိ,အ႒ကထာတုိ႔၌ မဆိုအပ္ေသာေၾကာင့္ `ဥဂၣဋိတၫူ, ၀ိပဥိၥတၫူ´ဟူ၍ကား
မဆုိႏုိင္သည္သာတည္း၊ ထုိ႔ေၾကာင့္ `ေနယ်ပုဂိၢဳလ္တုိ႔မွာ ေ႐ွးအဖုိ႔က
ၾကာျမင့္စြာ သီလစင္ၾကယ္မွသာလွ်င္ မဂ္ဖုိလ္ကို ရႏုိင္သည္´ ဟု ဆုိေသာ
စကားမွာ ထင္ျမင္ခ်က္မွ်ျဖင့္ ဆုိအပ္ေသာ စကားသာတည္း။
ယခုဘ၀တြင္ မဂ္ဖိုလ္သို႔ မေရာက္ႏိုင္ေသာ သူအားေသာ္လဲ ေ႐ွးအဖုိ႔က
သီလမစင္ၾကယ္ပဲ ၀ိပႆနာဉာဏ္ အလံုးစံု ျဖစ္ႏုိင္ေသး၏၊ ျဖစ္ႏုိင္ပံုကို
တမၺဒါဌိက၏ ၀တၳဳျဖင့္ သိအပ္၏။
လူသတ္ဗိုလ္ႀကီးႏွင့္ အႏုေလာမဉာဏ္။ ။ရာဇႃဂိဳဟ္ႃမိဳ႕၌ ႏႈတ္ခမ္းေမြး
နီေသာေၾကာင့္ တမၺဒါဌိကဟု တြင္ေသာသူကို ဘုရင္မင္းျမတ္က ခုိးသူသတ္
ဗိုလ္မႉးအျဖစ္ ခန္႔ထား၏၊ ဖမ္းဆီး၍ရေသာ ဓားျမ သူခိုး လူဆုိးဟူသမွ်ကို
တမၺဒါဌိကအား သတ္ေစ၏၊ ေန႔စဥ္ေန႔တုိင္း တေယာက္, ႏွစ္ေယာက္, သံုးေယာက္
စသည္ကို သတ္ျဖတ္လ်က္ တမၺဒါဌိကသည္ ၅၅-ႏွစ္ပတ္လံုး မင္းမႈထမ္းေန၏၊
၅၅-ႏွစ္ၾကာေသာအခါ ထုိရာထူးမွ ႏႈတ္ထြက္ရ၏၊ ႏႈတ္ထြက္ေသာေန႔မွာပင္
ခိုးသူသတ္ဗိုလ္မႉး ျဖစ္စဥ္က သံုးေဆာင္ခြင့္မရေသာအရာတုိ႔ကုိ
သံုးေဆာင္လုိေသာေၾကာင့္ ႏြားႏို႔ႏွင့္ေရာေသာ ယာဂုကို က်ိဳေစ၏၊ နံ႔သာျဖင့္
လိမ္းက်ံ၏၊ ျမတ္ေလးပန္းကိုပန္၏၊ အသစ္စက္စက္ အ၀တ္မ်ားကို ၀တ္ဆင္၏၊ ထုိသို႔
ခ်ယ္လွယ္ျပဳျပင္ၿပီးလွ်င္ ႏြားႏို႔ယာဂုကုိေသာက္ရန္
အဆင္သင့္ထုိင္လ်က္႐ွိ၏၊ ထုိအခါမွာ အ႐ွင္သာရိပုၾတာသည္
သနားေတာ္မူေသာေၾကာင့္ ဆြမ္းရပ္ေတာ္မူေလ၏၊ တမၺဒါဌိကသည္ မေထရ္ကုိ ျမင္လွ်င္
၀မ္းေျမာက္လ်က္ ပင့္ေလ်ာက္၍ ထုိင္ေနေစၿပီးလွ်င္ မိမိစားေသာက္မည့္ ယာဂုကို
ဆက္ကပ္၏၊ ယာဂုဘုဥ္းေပးၿပီးလွ်င္ အ႐ွင္သာရိပုၾတာက အႏုေမာဒနာတရားေဟာ၏၊
၅၅-ႏွစ္ပတ္လံုး ျပဳခဲ့ေသာ မေကာင္းမႈကို သတိရ၍ တမၺဒါဌိကမွာ
စိတ္မၿငိမ္မသက္ပဲ ႐ွိေန၏။
ထုိအခါ အ႐ွင္သာရိပုၾတာက သိေတာ္မူ၍ ဒါယကာ-ထုိမေကာင္းမႈေတြကုိ
သင့္အလုိအတုိင္း ျပဳသေလာ၊ သို႔မဟုတ္ သူတပါးက ခုိင္း၍ ျပဳသေလာဟု ေမး၏၊
ဘုရင္မင္းျမတ္က ခုိင္း၍ ျပဳရပါသည္ဟု ေလွ်ာက္ေသာအခါ ဒါယကာသို႔ျဖစ္လွ်င္
သင္၏ မေကာင္းမႈ ဟုတ္ပါမည္ေလာဟု ေမးေတာ္မူ၏၊ ထုိအခါ တမၺဒါဌိကသည္
ဘုရင္မင္းျမတ္၏ မေကာင္းမႈ ခ်ည္သားတည္း၊ ငါ့မွာ မေကာင္းမႈ မ႐ွိဟု
ေအာက္ေမ့ၿပီးလွ်င္ စိတ္ေအးခ်မ္းစြာႏွင့္ တရားနာႏိုင္ ႏွလံုးသြင္းႏိုင္၍
အႏုေလာမခႏိၲေခၚေသာ သခၤါ႐ုေပကၡာဉာဏ္သို႔ ေရာက္သြားေလ၏။
ေသာ ေထေရ အႏုေမာဒနံ ကေထေႏၲ ဧကဂၢစိေတၱာ ဟုတြာ ဓမံၼ သုဏေႏၲာ ေသာတာပတိၱ မဂၢႆ
ၾသရေတာ အႏုေလာမိကံ ခႏၲႎ နိဗၺေတၱသိ။ (ဓမၼပဒ -႒-၁-၄၀၇)
ေထေရ၊ အ႐ွင္သာရိပုၾတာမေထရ္သည္။ အႏုေမာဒနံ ကေထေႏၲ၊ အႏုေမာဒနာတရားကုိ
ေဟာေတာ္မူစဥ္။ ေသာ၊ ထုိတမၺဒါဌိကသည္။ ဧကဂၢစိေတၱာ ဟုတြာ၊ တည္ၾကည္ေသာ
စိတ္႐ွိသည္ျဖစ္၍။ ဓမံၼသုဏေႏၲာ၊ တရားကုိ နာလ်က္။ ေသာတာပတိၱမဂၢႆ ၾသရေတာ၊
ေသာတာ ပတိၱမဂ္၏ ဤမွာဘက္ေအာက္ဘက္၌။ အႏုေလာမိကံ၊ မဂ္ဉာဏ္အား ေလ်ာ္ေသာ။
ခႏၲႎ၊ သခၤါ႐ုေပကၡာဉာဏ္ကို။ နိဗၺေတၱသိ၊ ျဖစ္ေစၿပီ။ (၀ိပႆနာဉာဏ္ သာမန္ကိုလဲ
အႏုေလာမိက ခႏိၲဟု ေခၚႏုိင္၏၊ သို႔ေသာ္လဲ ဤ၌ ေသာတာပတိၱမဂၢႆ ၾသရေတာဟု
ဆုိေသာေၾကာင့္ မဂ္ႏွင့္နီးကပ္ေသာ သခၤါ႐ုေပကၡာကုိသာ ယူသင့္ေပသည္)။
တရားေဟာၿပီး၍ ႂကြသြားေတာ္မူေသာ အ႐ွင္သာရိပုၾတာကို လုိက္၍ ပုိ႔ၿပီးေနာက္
အျပန္တြင္ ရန္ႃငဳိး႐ွိေသာ ဘီလူးမက ႏြားမေယာင္ေဆာင္၍ ေ၀ွ႕သတ္ေသာေၾကာင့္
တမၺဒါဌိကသည္ ေသ၍ တုသိတာနတ္ျပည္၌ ျဖစ္ေလ၏၊ ထုိအခါ တရားသဘင္၌ ရဟန္းတုိ႔သည္
ဤသို႔ ေဆြးေႏြးေျပာဆုိၾက၏၊ `တမၺဒါဌိကသည္ ၅၅-ႏွစ္ပတ္လံုး
အလြန္ၾကမ္းၾကဳတ္ေသာ အမႈကုိျပဳ၏၊ ယေန႔ပင္ ထုိအမႈမွ လြတ္၏၊ ယေန႔ပင္
အ႐ွင္သာရိပုၾတာအား ဆြမ္းလႉ၏၊ ယေန႔ပင္ ေသ႐ွာေလၿပီ၊ အဘယ္မွာ ျဖစ္႐ွာေလသည္
မသိ´ ဟု ဆုိၾကကုန္၏၊ ထုိစကားႏွင့္ စပ္၍ ျမတ္စြာဘုရားက ေအာက္ပါ ဂါထာကုိ
ေဟာေတာ္မူ၏။
သုဘာသိတံ သုဏိတြာန၊ နဂေရ ေစာရဃာတေကာ။
အႏုေလာမခႏႎၲ လဒၶါန၊ ေမာဒတိ တိဒိ၀ံ ဂေတာ။ (ဓမၼပဒ-႒-၁-၄၀၇)
နဂေရ၊ ရာဇႃဂဳိဟ္ႃမိဳ႕၌။ ေစာရဃာတေကာ၊ ခုိးသူသတ္ဗိုလ္ႀကီး တမၺဒါဌိကသည္။
သုဘာသိတံ၊ အ႐ွင္သာရိပုၾတာ ေကာင္းစြာ ေဟာအပ္ေသာ တရားစကားကို။ သုဏိတြာန၊
နာၾကားရ၍။ အႏုေလာမခႏႎၲ၊ မဂ္ဉာဏ္အားေလ်ာ္ေသာ သခၤါ႐ုေပကၡာဉာဏ္ကို။ လဒၶါန၊
ရၿပီး၍။ တိဒိ၀ံ ဂေတာ၊ နတ္ျပည္သို႔ ေရာက္လ်က္၊ ေမာဒတိ၊ ၀မ္းေျမာက္ရေလ၏။
ထုိအခါ ရဟန္းတုိ႔က မေက်နပ္၍ `အ႐ွင္ဘုရား-သူျပဳအပ္ေသာ အကုသိုလ္က
အလြန္ႀကီးမားပါသည္၊ အႏုေမာဒနာတရားက အာမႀကီးလွပါ၊ ဤမွ်ေလာက္ျဖင့္
ဉာဏ္အထူးကို အဘယ့္ေၾကာင့္ ျဖစ္ေစႏိုင္ပါသနည္း´ ဟု ေမးေလွ်ာက္ၾကျပန္၏၊
ထုိအခါ ျမတ္စြာဘုရားက `ရဟန္းတုိ႔-ငါဘုရား၏ တရားေတာ္ကို နည္းသည္,
မ်ားသည္ဟု စံခ်ိန္မထုိးၾကေလႏွင့္၊ တခြန္းတည္းပင္ ျဖစ္ေသာလဲ
အကိ်ဳးစီးပြါးႏွင့္ဆုိင္ေသာ စကားသည္ ျမင့္ျမတ္သည္သာ´ ဟု
မိန္႔ေတာ္မူၿပီးလွ်င္ ေအာက္ပါဂါထာကုိ ေဟာေတာ္မူ၏။
သဟႆ မပိ ေစ ၀ါစာ၊ အနတၳပဒသံဟိတာ။
ဧကံ အတၳပဒံ ေသေယ်ာ၊ ယံ သုတြာ ဥပသမၼတိ။ (ဓမၼပဒ-၁၀၀)
အနတၳပဒသံဟိတာ၊ အကိ်ဳးကို မျပတတ္ေသာ ပုဒ္တို႔ျဖင့္ ဖြဲ႕စပ္ဆုိ အပ္ေသာ။
၀ါစာ၊ စကားသည္။ သဟႆံ ေစပိ၊ တေထာင္ ႏွစ္ေထာင္စသည္ ေထာင္သခၤ်ာ
အပိုင္းအျခားအားျဖင့္ မ်ားျပားေစကာမူ။ ပါပိကာ ဧ၀၊ ယုတ္ညံ့သည္သာတည္း။ ယံ၊
အၾကင္ပုဒ္ကို။ သုတြာ၊ ၾကားနာရ၍။ ဥပသမၼတိ၊ ကိေလသာၿငိမ္း၏။ တာဒိသံ၊
ထုိသို႔သေဘာ႐ွိေသာ။ အတၳပဒံ၊ ခႏၶာ, အာယတန, ဓာတ္, သတိပ႒ာန္စေသာအက်ိဳးကို
ျပတတ္ေသာပုဒ္သည္။ ဧကံပိ၊ တခြန္းတည္း, တပုဒ္တည္းပင္ ျဖစ္ေသာ္လဲ။ ေသေယ်ာ၊
ျမင့္ျမတ္ေပ၏။
ဤတမၺဒါဌိကသည္ကား မ်က္ေမွာက္ဘ၀၌ မဂ္ဖုိလ္ကို မရေသာေၾကာင့္ ေနယ်ပုဂိၢဳလ္မွ်
မမည္ေသး၊ ဥဂၣဋိတၫူ, ၀ိပဥိၥတၫူဟု ဆုိရန္ကား အလွ်င္းပင္ မ႐ွိၿပီ၊
သို႔ပါလ်က္ ေ႐ွးအဖုိ႔ ၾကာျမင့္စြာက သီလစင္ၾကယ္ျခင္း မ႐ွိေသးပဲ
တမၺဒါဌိကအား ပဋိပဒါဉာဏဒႆန၀ိသုဒိၶ၏ ဆံုးခါနီးျဖစ္ေသာ သခၤါ႐ုေပကၡာဉာဏ္
ျဖစ္ေပၚသည္မွာ အဘယ့္ေၾကာင့္နည္းဟု စဥ္းစားရာ၏၊ လူတို႔၏ ေ႐ွးအဖုိ႔က
သီလပ်က္မႈသည္ အႏၲရာယ္ မျပဳတတ္ေသာေၾကာင့္ပင္ မဟုတ္ပါေလာ။
မ်က္ေမွာက္ဘ၀တြင္ မဂ္ဖိုလ္ကို မရျခင္းမွာကား အေၾကာင္း ၂-ပါး ႐ွိ၏၊ ထုိ
၂-ပါးတုိ႔တြင္ ပါပမိတၱတာ= ယုတ္ညံ့ေသာ မိတ္ေဆြကုိ မွီ၀ဲျခင္းတည္းဟူေသာ
အေၾကာင္းေၾကာင့္ အဇာတသတ္မင္း မဂ္ဖုိလ္ကို မရေလသည္၊ `အ႐ွင္ေဒ၀ဒတ္
စကားကိုနာခံ၍ ျပဳမိေသာ ပိတုဃာတက ကမၼႏၲရာယ္ေၾကာင့္ မဂ္ဖုိလ္ကုိ မရ´ဟူလုိ၊
အႏၲရာယ္႐ွိေသာသူအား မဂ္ဖိုလ္သာမဟုတ္ေသး ဥဒယဗၺယဉာဏ္မ်ားလဲ မျဖစ္ေပၚေတာ့
သည္သာတည္း။
က်င့္မႈေဟာမႈလုိ၍ တရားထူး မရ။ ။က်င့္မႈ ေဟာမႈလုိျခင္းဟူေသာ `ကိရိယ
ပရိဟာနိ´ေၾကာင့္ မဂ္ဖိုလ္မရသည္လဲ႐ွိ၏၊ မဇိၩမပဏၰာသ ကရႏၵကသုတ္၌ လာေသာ
ေပႆ-မည္ေသာသူသည္ ႏွလံုးသြင္း အားထုတ္မႈ လုိျခင္းေၾကာင့္ မဂ္ဖုိလ္ကို
မရေလသည္၊ ထုိသူသည္ အတၱႏၲပစေသာ ပုဂိၢဳလ္ ၄-မ်ိဳးတို႔ကို အက်ယ္ေ၀ဘန္၍ေဟာေသာ
တရားတုိ႔ကုိ အဆံုးတုိင္ေအာင္ နာလွ်င္ ေသာတာပန္ျဖစ္ထုိက္ပါလ်က္
တရားမဆံုးမီ ထသြားေသာေၾကာင့္ မဂ္ဖိုလ္မွ ဆံုး႐ံႈးေစရေခ်သည္၊ ယခုကာလ၌
မဂ္ဖုိလ္ကို ရထုိက္ေသာ သူတို႔တြင္ နည္းလမ္းမွန္ကို ရပါလ်က္
အလွ်င္းအားမထုတ္၍ ျဖစ္ေစ, အားထုတ္ခ်ိန္ မျပည့္စံု၍ျဖစ္ေစ မဂ္ဖိုလ္ကိုမရပဲ
တဘ၀ ဆံုးသြားရေသာ သူမ်ားမွာ ၎ေပႆ-မည္ေသာ သူကဲ့သို႔ပင္ `ကိရိယပရိဟာနိ=
ႏွလံုးသြင္းအားထုတ္မႈ လုိျခင္းေၾကာင့္ အက်ိဳး စီးပြါးမွ
ဆံုး႐ံႈးၾကရ႐ွာေလသည္။
ထုိ႔ျပင္- ဓနဥၥာနီပုဏၰားႀကီးအား ေသခါနီး၌ အ႐ွင္ သာရိပုၾတာက ၀ိပႆနာကုိ
မေဟာမူ၍ သမထကုိသာ ေဟာ၏၊ ထုိ႔ေၾကာင့္ ပုဏၰားႀကီးသည္ သမထစ်ာန္ကိုပြါးေစ၍
ေသေလလွ်င္ျဗဟၼာ့ျပည္သို႔ ေရာက္ေလ၏၊ အကယ္၍ ၀ိပႆနာကို ေဟာခဲ့ပါလွ်င္
ပုဏၰားႀကီးသည္ လူ႕ဘ၀၌ပင္ မဂ္ဖုိလ္ကုိ ရေလရာ၏၊ သို႔ျဖစ္၍ ဤဓနဥၥာနီ၏
မဂ္ဖိုလ္ကုိ မရျခင္းမွာ ေဟာေျပာမႈ လုိျခင္းေၾကာင့္ပင္တည္း၊
ထုိ႔ေၾကာင့္ပင္ ျမတ္စြာဘုရားက အ႐ွင္သာရိပုၾတာအား အျပစ္တင္ၿပီး
ျဗဟၼာ့ျပည္သို႔ လုိက္၍ တရားေဟာရန္ မိန္႔ေတာ္မူေလသည္၊
အ႐ွင္သာရိပုၾတာသည္လည္း ခ်က္ျခင္းႂကြသြား၍ တရားေဟာရျပန္ေလသည္၊ ထုိအခါမွစ၍
အ႐ွင္သာရိပုၾတာသည္ တရားေဟာလွ်င္ သစၥာေလးပါးႏွင့္ မကင္းမူ၍သာ
ေဟာေတာ္မူသတတ္၊ ယခုကာလ၌ မဂ္ဖိုလ္ကို ရထုိက္သူျဖစ္ပါလ်က္ ၀ိပႆနာ
နည္းမွန္ကို မရေသာေၾကာင့္ မဂ္ဖိုလ္မမွီး အခ်ည္းႏွီး ဘ၀ဆံုးသြားရသူမ်ားမွာ
ဤဓနဥၥာနီကဲ့သို႔ပင္ `ကိရိယပရိဟာနိ=ေဟာေျပာမႈ လုိျခင္း´ေၾကာင့္
အက်ိဳးစီးပြါးမွ ဆံုး႐ံႈးၾကရ႐ွာေလသည္။
တမၺဒါဌိက၏ မဂ္ဖိုလ္မရျခင္းမွာ ႏွလံုးသြင္း အားထုတ္မႈ လုိျခင္းတည္းဟူေသာ
`ကိရိယပရိဟာနိ´ေၾကာင့္သာလွ်င္တည္း၊ သခၤါ႐ုေပကၡာဉာဏ္တုိင္ေအာင္
ေရာက္သည္ကုိ ေထာက္ဆ၍ `ေဟာေျပာမႈလဲ မလုိပါ၊ ပါပမိတၱႏွင့္ စပ္၍ျဖစ္ေသာ
အႏၲရာယ္လဲ မ႐ွိ´ ဟု သိအပ္၏။
ဤမွ်ေလာက္ေသာ ၀တၳဳသာဓကျဖင့္ ပစိၧမဘ၀ိက, ဥဂၣဋိတၫူ, ၀ိပဥိၥတၫူ
ပုဂိၢဳလ္ဟုတ္ျခင္း, မဟုတ္ျခင္း တုိ႔သည္ အေၾကာင္းမွန္ မဟုတ္ကုန္၊
ေ႐ွးအဖို႔က သီလ မစင္ၾကယ္ျခင္းမွာ ရဟန္းတုိ႔အားသာ အႏၲရာယ္ျဖစ္၍ လူတို႔အား
အႏၲရာယ္မျဖစ္ဟူေသာ ဤအခ်က္သည္သာလွ်င္ အေၾကာင္းမွန္ဟု
ဆံုးျဖတ္ႏုိင္ေလာက္ေပၿပီ၊ သို႔ေသာ္လည္း သီလ၀ိသုဒိၶမ႐ွိလွ်င္ ၀ိပႆနာဉာဏ္,
မဂ္ဉာဏ္ကို မျဖစ္ႏုိင္ရာေသာေၾကာင့္ သႏၲတိအမတ္ႀကီးစသည္တုိ႔၏
သီလ၀ိသုဒိၶျဖစ္ပံုကို ဤသို႔မွတ္အပ္၏။
တရားနာခါနီးမွာ ျဖစ္ေစ တရားနာစဥ္မွာ ျဖစ္ေစ မိမိတုိ႔ ျပဳလုပ္ၿမဲျဖစ္ေသာ
မေကာင္းမႈမ်ိဳးကို မျပဳလုပ္ေတာ့ပါဘူးဟု ႀကံစည္ဆံုးျဖတ္ျခင္း ျဖစ္ခဲ့ပါမူ
ထုိႀကံစည္ ဆံုးျဖတ္မႈျဖင့္ပင္ သီလ၀ိသုဒိၶ ၿပီးသည္ဟု မွတ္အပ္၏၊
ႀကံစည္ဆံုးျဖတ္မႈ မ႐ွိခဲ့ပါမူကား ႐ႈမွတ္မႈ ဘာ၀နာ စိတၱဳပၸါဒ္ျဖင့္
သီလ၀ိသုဒိၶၿပီးသည္ ဟူ၍သာ ဆုိရန္ ႐ွိေတာ့ေပသည္။´ (၀ိနယ၀ိနိစၧယသဂၤဟက်မ္းမွ)
သီလကၡန္ပါဠိေတာ္၊ ေသာဏဒ႑သုတ္တြင္ --
`ပုဏၰား ပညာကို သီလျဖင့္ ေဆးေၾကာရ၏၊ သီလကို ပညာျဖင့္ ေဆးေၾကာရ၏။ အႀကင္
ပုဂၢိဳလ္၌ သီလရွိ၏၊ ထိုပုဂၢိဳလ္၌ ပညာရွိ၏။ အႀကင္ပုဂၢိဳလ္၌ ပညာရွိ၏၊
ထိုပုဂၢိဳလ္၌ သီလရွိ၏။ သီလရွိေသာသူအား ပညာရွိ၏၊ ပညာရွိေသာ သူအား သီလရွိ၏၊
သီလႏွင့္ ပညာကို ေလာက၌ အျမတ္ဆံုးဟု ဆိုအပ္၏။ ပုဏၰား လက္ (တစ္ဖက္) ျဖင့္
လက္ (တစ္ဖက္) ကို ေဆးေၾကာရာသကဲ့သို႔ လည္းေကာင္း၊ ေျခ (တစ္ဖက္) ျဖင့္ ေျခ
(တစ္ဖက္) ကို ေဆးေၾကာရာသကဲ့သို႔ လည္းေကာင္း ပုဏၰား ဤအတူပင္ ပညာကို
သီလျဖင့္ ေဆးေၾကာရ၏၊ သီလကို ပညာျဖင့္ ေဆးေၾကာရ၏။ အႀကင္ ပုဂၢိဳလ္၌ သီလ
ရွိ၏၊ ထိုပုဂၢိဳလ္၌ ပညာ ရွိ၏။ အႀကင္ ပုဂၢိဳလ္၌ ပညာရွိ၏၊ ထိုပုဂၢိဳလ္၌
သီလရွိ၏။ သီလရွိေသာ သူအား ပညာရွိ၏၊ ပညာရွိေသာ သူအား သီလရွိ၏၊ သီလႏွင့္
ပညာကို ေလာက၌ အျမတ္ဆံုးဟု ဆိုအပ္၏။´-ဟု ေဟာေျပာခ်က္ရွိ၏။
ထိုပါဠိေတာ္၏ အဖြင့္အ႒ကထာတြင္ -`ပညာကို သီလျဖင့္ ေဆးေၾကာရ၏၊ သီလကို
ပညာျဖင့္ ေဆးေၾကာရ၏။´ ဟူေသာအပိုဒ္ကို ဖြင့္ရာ၌ `အဘယ္သို႔လွ်င္ သီလျဖင့္
ပညာကို ေဆးေၾကာႏိုင္ပါသနည္း။ အၾကင္ပုထုဇဥ္ပုဂၢိဳလ္၏ သီလသည္
အႏွစ္ေျခာက္ဆယ္, အႏွစ္ရွစ္ဆယ္တို႔ပတ္လံုး မက်ိဳးမျပတ္တည္၏။ ထိုပုထုဇဥ္သည္
ေသခါနီးအခါ၌လည္း ကိေလသာအားလံုးတို႔ကို ပယ္သတ္၍ သီလျဖင့္ ပညာကို ေဆးေၾကာ၍
အရဟတၱဖိုလ္ကို ယူႏိုင္၏။ အဘယ္ပုဂၢိဳလ္ကဲ့သို႔နည္းဟူမူကား--
ကႏၵရသာလပရိ၀ုဏ္၌ေနေသာ ၀ါေတာ္ေျခာက္ဆယ္ရၿပီးေသာ မဟာေထရ္ကဲ့သို႔တည္း။
(အက်ယ္ဆိုရလွ်င္ မေထရ္သည္ ေသရာေညာင္ေစာင္း၌ လဲေလ်ာင္း၍
အားႀကီးေသာေ၀ဒနာေၾကာင့္ ၿငီးတြားေနစဥ္ တိႆမည္ေသာ မဟာရာဇာသည္ `မေထရ္ကို
ဖူးျမင္အံ့´ဟု ႀကံ၍ ေက်ာင္းသို႔သြားကာ ပရိ၀ုဏ္တံခါး၌ ရပ္တည္၍
ထိုညည္းသံကို ၾကားရလွ်င္ `ဤအသံကား အဘယ္သူ၏ အသံနည္း´ဟု ေမးေလ၏။ `မေထရ္၏
ညည္းသံပါ။´ဟု ေျပာၾကားကုန္လတ္ေသာ္ `ရဟန္းအျဖစ္အားျဖင့္
၀ါေတာ္ေျခာက္ဆယ္ရၿပီး ျဖစ္ပါလ်က္ ေ၀ဒနာကို သိမ္းဆည္းေၾကာင္း
ကမၼ႒ာန္းကိုမွ်လည္း မျပဳအပ္ေသး၊ ယခုအခါ၌ ထိုမေထရ္ကို ရွိမခိုးေတာ့အံ့´ဟု
ေျပာဆို၍ ျပန္လွည့္ကာ မဟာေဗာဓိကို ရွိခိုးျခင္းငွါ သြားေလ၏။
ထိုအခါတြင္ အလုပ္အေကၽြးရဟန္းငယ္သည္ `အရွင္ဘုရား တပည့္ေတာ္တို႔ကို
အဘယ္ေၾကာင့္ အရွက္ရေစပါကုန္သနည္း၊ သဒၶါတရားေကာင္းေသာ မင္းေသာ္မွလည္း
အရွင္ဘုရားတို႔၏ ညည္းသံကို ၾကားရျခင္းေၾကာင့္ ျပန္သြားပါၿပီ´ဟု မေထရ္ကို
ေလွ်ာက္ထားေလ၏။
`ထိုသို႔ျဖစ္လွ်င္ ငါ့အား တရားႏွလံုးသြင္းခြင့္ကို ျပဳၾကကုန္ေလာ့´ဟု
ေျပာဆို၍ ေ၀ဒနာကို ခြါကာ အရဟတၱဖိုလ္သို႔ ေရာက္၍ `ငါ့ရွင္၊ လိုက္သြားေလာ့၊
ယခုအခါ မဟာရာဇာကို ငါတို႔ကို ရွိခိုးေစေလာ့´ ဟု ရဟန္းငယ္အား အမွတ္သညာ
ေပးေလ၏။
ရဟန္းငယ္သည္ လိုက္သြားၿပီးလွ်င္ `ယခုအခါ မေထရ္ကို ရွိခိုးကုန္ေတာ့တဲ့´ဟု
ေျပာဆိုေလ၏။ တိႆဘုရင္သည္ မိေက်ာင္းကဲ့သို႔ ၀မ္းလ်ားေမွာက္ကာ မေထရ္ကို
ရွိခိုးလ်က္ `တပည့္ေတာ္သည္ အရွင္ဘုရား၏ ရဟႏၲာ၏အျဖစ္ကို
ရွိခိုးသည္မဟုတ္ပါ၊ ပုထုဇဥ္အျဖစ္၌တည္၍ ေစာင့္ေရွာက္အပ္ေသာ သီလကိုသာ
ရွိခိုးပါ၏´ ေျပာဆိုေလွ်ာက္ထားေလ၏။
ဤသို႔လွ်င္ သီလျဖင့္ ၀ိပႆနာစေသာ ပညာကို ေဆးေၾကာသည္ မည္၏။)
(အဘယ္သို႔လွ်င္ ပညာျဖင့္ သီလကို ေဆးေၾကာပါသနည္း။)
အၾကင္ပုဂၢိဳလ္၏ ကိုယ္တြင္း၌ ေစာင့္စည္းေၾကာင္း သီလမရွိ၊ ထိုသို႔
သီလသံ၀ရပင္ မရွိပါေသာ္လည္း ဥဂၣတိတညဴပုဂၢိဳလ္၏ အျဖစ္ေၾကာင့္ ေလးပါဒရွိေသာ
ဂါထာ၏အဆံုး၌ ၀ိပႆနာပညာျဖင့္ သီလကို ေဆးေၾကာ၍ ပဋိသမၻိဒါတို႔ႏွင့္တကြ
အရတၱဖိုလ္သို႔ ေရာက္ႏိုင္၏။ ဤပုဂၢိဳလ္သည္ ပညာျဖင့္ သီလကို ေဆးေၾကာသည္
မည္၏။ အဘယ္သူကဲ့သို႔နည္းဟူမူကား-- သႏၲတိအမတ္ႀကီးကဲ့သို႔တည္း။ (ဒီ-႒၊၁၊
၂၆၀)
`အထက္ပါ အ႒ကထာဖြင့္ဆိုခ်က္အရ လယ္တီဆရာေတာ္ႀကီး၏ --`ေလးမ်ိဳးေသာ
ပုဂၢိဳလ္တို႔တြင္ ဥဂၣါဋိတညဴပုဂၢိဳလ္မ်ိဳး,
၀ိပဥၥိတညဴပုဂၢိဳလ္မ်ိဳးတို႔ုသည္ ၀ိသာခါ, အနာထပိဏ္ တို႔ကဲ့သို႔
တရားေဒသနာကို ၾကားနာကာမၽွျဖင့္ပင္ ေသာတာပတၱိဉာဏ္ စသည္ကို ရႏိုင္ၾကကုန္၏၊
သီလ၀ိသုဒၶိ, စိတၱ၀ိသုဒၶိ အစ႐ွိေသာ ပဋိပတ္က်င့္စဥ္မ်ားကို ေ႐ွးအဖို႔၌
က်င့္ၾကသည္မ႐ွိကုန္ၿပီ၊ ခပ္သိမ္းေသာ နတ္ျဗဟၼာတို႔ ကၽြတ္ၾကရာ၌လည္း ဤနည္းတူ
သိၾကေလ။´ ဟူေသာ ေရးသားခ်က္သည္ က်မ္းဂန္လြတ္ မိမိ၏ထင္ျမင္ခ်က္သက္သက္ျဖင့္
ေရးသားျခင္းမဟုတ္ဟု မွတ္ပါေလ။´
မည္သို႔ပင္ျဖစ္ေစ သီလကို စင္ၾကယ္ႏိုင္သမွ် စင္ၾကယ္ေအာင္ႀကိဳးစား၍
အားထုတ္ပါမွ သမာဓိရလြယ္ကာ ပညာစခန္းသို႔ တက္လွမ္းဖို႔
လြယ္ကူႏိုင္မည္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ မဟာနာမ္ သာကီ၀င္-စသည္တို႔၏ အျဖစ္မ်ိဳးႏွင့္
ခ်ိန္ထိုးႏိႈင္းယွဥ္ကာ ကိုယ္က်င့္သီလကို အေလးမထားပဲ အားမထုတ္သင့္သလို၊
မိမိ အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းအလုပ္က မုဆိုးတံငါ-စသည့္ အလုပ္မ်ိဳးျဖစ္သျဖင့္
သီလမစင္ၾကယ္ႏိုင္သည့္တိုင္ သမာဓိ ပညာအရာမွာ အထံုပါႏိုင္ရန္
ႀကိဳးစားအားထုတ္သင့္သည္ဟု အႀကံျပဳလိုပါသည္။
အရွင္ေကာ၀ိဒ (ေယာ)