သီလႏွင့္ ဘာ၀နာ
သမထျဖစ္ေစ၊ ၀ိပႆနာျဖစ္ေစ ဘာ၀နာတစ္မ်ိဳးမ်ိဳး အားထုတ္မည့္ပုဂၢိဳလ္သည္
သီလလံုျခံဳျပီးသူ ျဖစ္ရမည္။ သီလ၀ိသုဒၶိျဖစ္မွသာ စိတၱ၀ိသုဒၶိ၊
ဒိ႒ိ၀ိသုဒၶိတို႔ ျဖစ္ႏိုင္သည္။ သီလမစင္ၾကယ္ဘဲ ဘာ၀နာအားထုတ္လွ်င္
မည္သည့္ဉာဏ္မွ်မရႏိုင္ ဟူေသာ ဖတ္တရား၊ နာတရားတို႔သည္ ကၽြန္မနားတြင္စြဲကာ
လက္ခံယံုၾကည္ၿပီးလည္း ျဖစ္ပါသည္။
သို႔ေသာ္ လယ္တီဆရာေတာ္ၾကီး၏ ေဗာဓိပကၡိယဒီပနီတြင္ `ေသာတာပတၱိမဂ္၏
ေ႐ွ႕အဖို႔၌ သီလ၀ိသုဒၶိ စေသာ ပဋိပတ္က်င့္စဥ္မ်ားကို ျပဆိုရျခင္းမွာ
ေနယ်ပုဂၢိဳလ္၊ ပဒပရမပုဂၢိဳလ္ ႏွစ္မ်ိဳးတို႔၏ အက်ိဳးငွါ ထားေတာ္မူအပ္ေသာ
က်င့္စဥ္ျဖစ္သည္။ အနာထပိဏ္ ၀ိသာခါတို႔သည္ ေသာတာပတၱိမဂ္၏ ေ႐ွ႕အဖို႔၌
သီလ၀ိသုဒၶိ၊ စိတၱ၀ိသုဒၶိ အစ႐ွိေသာ ပဋိပတ္က်င့္စဥ္မ်ားကို
က်င့္ၾကသည္မ႐ွိကုန္ၿပီ´ ဟု ဖတ္႐ႈရပါသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ သီလ၀ိသုဒၶိသည္ မည္သို႔ေသာပုဂၢိဳလ္မ်ားအတြက္
မည္သို႔လိုအပ္သည္ကို ႐ွင္းလင္းစြာသိလိုပါသည္။
ေဒၚ၀င္း၀င္းသူ
၀ိသုဒၶိက်င့္စဥ္မ်ား လို,မလို ျပဆိုခ်က္
`ေလးမ်ိဳးေသာ ပုဂၢိဳလ္တို႔တြင္ ဥဂၣါဋိတညဴပုဂၢိဳလ္မ်ိဳး,
၀ိပဥၥိတညဴပုဂၢိဳလ္မ်ိဳးတို႔ုသည္ ၀ိသာခါ, အနာထပိဏ္ တို႔ကဲ့သို႔
တရားေဒသနာကို ၾကားနာကာမၽွျဖင့္ပင္ ေသာတာပတၱိဉာဏ္ စသည္ကို ရႏိုင္ၾကကုန္၏၊
သီလ၀ိသုဒၶိ, စိတၱ၀ိသုဒၶိ အစ႐ွိေသာ ပဋိပတ္က်င့္စဥ္မ်ားကို ေ႐ွးအဖို႔၌
က်င့္ၾကသည္မ႐ွိကုန္ၿပီ၊ ခပ္သိမ္းေသာ နတ္ျဗဟၼာတို႔ ကၽြတ္ၾကရာ၌လည္း ဤနည္းတူ
သိၾကေလ။
ထို႔ေၾကာင့္ ေသာတာပတၱိမဂ္၏ ေ႐ွ႕အဖို႔၌ က်မ္းဂန္တို႔တြင္ ယခု႐ွိၾကေသာ
သီလ၀ိသုဒၶိ, စိတၱ၀ိသုဒၶိ အစ႐ွိေသာ ပဋိပတ္က်င့္စဥ္မ်ားသည္ကား
ေနယ်ပုဂၢိဳလ္, ပဒပရမပုဂၢိဳလ္ ႏွစ္မ်ိဳးတို႔၏အက်ိဳးငွါ ထားေတာ္မူအပ္ေသာ
ပဋိပတ္က်င့္စဥ္ျဖစ္သည္ဟူ၍ မွတ္အပ္၏။
အထက္မဂ္, အထက္ဖိုလ္တို႔၏ ေရွး၌မူကား ပုဂၢိဳလ္သံုးမ်ိဳးႏွင့္ပင္ ဆိုင္၏၊
ရဟႏၲာျဖစ္ၿပီးေသာ ကာလ၌လည္း ထိုအက်င့္တို႔ႏွင့္ ျပည့္စံုၿပီးျဖစ္ၾက၍
ဒိ႒ဓမၼသုခ ၀ိဟာရကိစၥ၌ ထိုအက်င့္တို႔ကို္ အသံုးခ်ၾကကုန္၏။´
အထက္ပါ ေကာက္ႏႈတ္ခ်က္သည္ ေမးခြန္းရွင္ၫႊန္းဆိုေသာ ေဗာဓိပကၡိယဒီပနီမွ
ေကာက္ႏႈတ္ခ်က္ျဖစ္၏။ လယ္တီဆရာေတာ္ႀကီး၏ ဆိုလိုခ်က္မွာ ဥဂၣါတိတညဴ,
၀ိပၪၥိတညဴ, ေနယ်, ပဒပရမ-ဟု ပုဂၢိဳလ္ေလးမ်ိဳးရွိရာတြင္ ဥဂၣါတိတညဴ,
၀ိပၪၥိတညဴ-ပုဂၢိဳလ္ ႏွစ္မ်ိဳးအတြက္ သီလ၀ိသုဒၶိ,စိတၱ၀ိသုဒၶိစေသာ
ပဋိပတ္က်င့္စဥ္မ်ား အစဥ္အတိုင္း က်င့္ေနစရာ မလိုအပ္ဘဲ ေနယ်, ပဒပရမ-ဟူေသာ
ပုဂၢိဳလ္ႏွစ္မ်ိဳးသာ အစဥ္အတိုင္းက်င့္ႏိုင္မွ တရားရႏိုင္သည္ဟု ျဖစ္၏။
သီလ,သမာဓိ, ပညာ-ဟု သိကၡာသံုးရပ္ရွိရာတြင္ ဘုရားရွင္လက္ထက္က
သရဏာနိဥပါသကာ, မဟာနာမသာကီ၀င္-စေသာ ေရွ႕ပိုင္းက သီလမစင္ၾကယ္ေသာ
ပုဂၢိဳလ္မ်ား တရားရမႈႏွင့္ စပ္၍ ေရွးဆရာေတာ္ႀကီးမ်ား ေျဖရွင္းၾကရာတြင္
အခ်ိဳ႕က ပစၧိမဘ၀ိကျဖစ္ေသာေၾကာင့္ဟု အေၾကာင္းျပၿပီး၊ အခ်ိဳ႕က
ဥဂၣါဋိတညဴပုဂၢိဳလ္မ်ိဳးျဖစ္ေသာေ
သမထျဖစ္ေစ၊ ၀ိပႆနာျဖစ္ေစ ဘာ၀နာတစ္မ်ိဳးမ်ိဳး အားထုတ္မည့္ပုဂၢိဳလ္သည္
သီလလံုျခံဳျပီးသူ ျဖစ္ရမည္။ သီလ၀ိသုဒၶိျဖစ္မွသာ စိတၱ၀ိသုဒၶိ၊
ဒိ႒ိ၀ိသုဒၶိတို႔ ျဖစ္ႏိုင္သည္။ သီလမစင္ၾကယ္ဘဲ ဘာ၀နာအားထုတ္လွ်င္
မည္သည့္ဉာဏ္မွ်မရႏိုင္ ဟူေသာ ဖတ္တရား၊ နာတရားတို႔သည္ ကၽြန္မနားတြင္စြဲကာ
လက္ခံယံုၾကည္ၿပီးလည္း ျဖစ္ပါသည္။
သို႔ေသာ္ လယ္တီဆရာေတာ္ၾကီး၏ ေဗာဓိပကၡိယဒီပနီတြင္ `ေသာတာပတၱိမဂ္၏
ေ႐ွ႕အဖို႔၌ သီလ၀ိသုဒၶိ စေသာ ပဋိပတ္က်င့္စဥ္မ်ားကို ျပဆိုရျခင္းမွာ
ေနယ်ပုဂၢိဳလ္၊ ပဒပရမပုဂၢိဳလ္ ႏွစ္မ်ိဳးတို႔၏ အက်ိဳးငွါ ထားေတာ္မူအပ္ေသာ
က်င့္စဥ္ျဖစ္သည္။ အနာထပိဏ္ ၀ိသာခါတို႔သည္ ေသာတာပတၱိမဂ္၏ ေ႐ွ႕အဖို႔၌
သီလ၀ိသုဒၶိ၊ စိတၱ၀ိသုဒၶိ အစ႐ွိေသာ ပဋိပတ္က်င့္စဥ္မ်ားကို
က်င့္ၾကသည္မ႐ွိကုန္ၿပီ´ ဟု ဖတ္႐ႈရပါသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ သီလ၀ိသုဒၶိသည္ မည္သို႔ေသာပုဂၢိဳလ္မ်ားအတြက္
မည္သို႔လိုအပ္သည္ကို ႐ွင္းလင္းစြာသိလိုပါသည္။
ေဒၚ၀င္း၀င္းသူ
၀ိသုဒၶိက်င့္စဥ္မ်ား လို,မလို ျပဆိုခ်က္
`ေလးမ်ိဳးေသာ ပုဂၢိဳလ္တို႔တြင္ ဥဂၣါဋိတညဴပုဂၢိဳလ္မ်ိဳး,
၀ိပဥၥိတညဴပုဂၢိဳလ္မ်ိဳးတို႔ုသည္ ၀ိသာခါ, အနာထပိဏ္ တို႔ကဲ့သို႔
တရားေဒသနာကို ၾကားနာကာမၽွျဖင့္ပင္ ေသာတာပတၱိဉာဏ္ စသည္ကို ရႏိုင္ၾကကုန္၏၊
သီလ၀ိသုဒၶိ, စိတၱ၀ိသုဒၶိ အစ႐ွိေသာ ပဋိပတ္က်င့္စဥ္မ်ားကို ေ႐ွးအဖို႔၌
က်င့္ၾကသည္မ႐ွိကုန္ၿပီ၊ ခပ္သိမ္းေသာ နတ္ျဗဟၼာတို႔ ကၽြတ္ၾကရာ၌လည္း ဤနည္းတူ
သိၾကေလ။
ထို႔ေၾကာင့္ ေသာတာပတၱိမဂ္၏ ေ႐ွ႕အဖို႔၌ က်မ္းဂန္တို႔တြင္ ယခု႐ွိၾကေသာ
သီလ၀ိသုဒၶိ, စိတၱ၀ိသုဒၶိ အစ႐ွိေသာ ပဋိပတ္က်င့္စဥ္မ်ားသည္ကား
ေနယ်ပုဂၢိဳလ္, ပဒပရမပုဂၢိဳလ္ ႏွစ္မ်ိဳးတို႔၏အက်ိဳးငွါ ထားေတာ္မူအပ္ေသာ
ပဋိပတ္က်င့္စဥ္ျဖစ္သည္ဟူ၍ မွတ္အပ္၏။
အထက္မဂ္, အထက္ဖိုလ္တို႔၏ ေရွး၌မူကား ပုဂၢိဳလ္သံုးမ်ိဳးႏွင့္ပင္ ဆိုင္၏၊
ရဟႏၲာျဖစ္ၿပီးေသာ ကာလ၌လည္း ထိုအက်င့္တို႔ႏွင့္ ျပည့္စံုၿပီးျဖစ္ၾက၍
ဒိ႒ဓမၼသုခ ၀ိဟာရကိစၥ၌ ထိုအက်င့္တို႔ကို္ အသံုးခ်ၾကကုန္၏။´
အထက္ပါ ေကာက္ႏႈတ္ခ်က္သည္ ေမးခြန္းရွင္ၫႊန္းဆိုေသာ ေဗာဓိပကၡိယဒီပနီမွ
ေကာက္ႏႈတ္ခ်က္ျဖစ္၏။ လယ္တီဆရာေတာ္ႀကီး၏ ဆိုလိုခ်က္မွာ ဥဂၣါတိတညဴ,
၀ိပၪၥိတညဴ, ေနယ်, ပဒပရမ-ဟု ပုဂၢိဳလ္ေလးမ်ိဳးရွိရာတြင္ ဥဂၣါတိတညဴ,
၀ိပၪၥိတညဴ-ပုဂၢိဳလ္ ႏွစ္မ်ိဳးအတြက္ သီလ၀ိသုဒၶိ,စိတၱ၀ိသုဒၶိစေသာ
ပဋိပတ္က်င့္စဥ္မ်ား အစဥ္အတိုင္း က်င့္ေနစရာ မလိုအပ္ဘဲ ေနယ်, ပဒပရမ-ဟူေသာ
ပုဂၢိဳလ္ႏွစ္မ်ိဳးသာ အစဥ္အတိုင္းက်င့္ႏိုင္မွ တရားရႏိုင္သည္ဟု ျဖစ္၏။
သီလ,သမာဓိ, ပညာ-ဟု သိကၡာသံုးရပ္ရွိရာတြင္ ဘုရားရွင္လက္ထက္က
သရဏာနိဥပါသကာ, မဟာနာမသာကီ၀င္-စေသာ ေရွ႕ပိုင္းက သီလမစင္ၾကယ္ေသာ
ပုဂၢိဳလ္မ်ား တရားရမႈႏွင့္ စပ္၍ ေရွးဆရာေတာ္ႀကီးမ်ား ေျဖရွင္းၾကရာတြင္
အခ်ိဳ႕က ပစၧိမဘ၀ိကျဖစ္ေသာေၾကာင့္ဟု အေၾကာင္းျပၿပီး၊ အခ်ိဳ႕က
ဥဂၣါဋိတညဴပုဂၢိဳလ္မ်ိဳးျဖစ္ေသာေ
`ေ႐ွးအဖို႔က သီလ မစင္ၾကယ္ျခင္းမွာ ရဟန္းတုိ႔အားသာ အႏၲရာယ္ျဖစ္၍ လူတို႔အား
အႏၲရာယ္မျဖစ္´ဟု ဆံုးျဖတ္ေတာ္မူ၏။
ထိုကိစၥႏွင့္ ပတ္သက္၍ မဟာစည္ဆရာေတာ္ဘုရား ၀ိနိစၧယသဂၤဟ-က်မ္းတြင္
အျပည့္အစံု ေျဖရွင္းျပထားၿပီး ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ထိုေျဖရွင္းခ်က္မ်ားကို
ေကာက္ႏႈတ္ေဖာ္ျပပါမည္။
မဂ္ဖိုလ္မရေအာင္ တားျမစ္တတ္ေသာ ကမၼႏၲရာယ္, ကိေလသႏၲရာယ္, ၀ိပါကႏၲရာယ္,
အရိယူပ၀ါဒႏၲရာယ္, အာဏာ၀ီတိကၠမႏၲရာယ္-ဟု အႏၲရာယ္ငါးပါးရွိရာ
အာဏာ၀ီတိကၠမႏၲရာယ္ကို ဖြင့္ျပရာ၌-
`(၅) အာဏာ၀ီတိကၠမႏၲရာယ္။ ။ရဟန္းမွာသိလ်က္ လြန္က်ဴးေသာ အာပတ္ ၇-ပါးသည္
အာဏာ ၀ီထိကၠမႏၲရာယ္မည္၏။ သဂၢႏၲရာယ္, မဂၢႏၲရာယ္ ၂-ပါးလံုး ျဖစ္၏၊
သို႕ေသာ္၀ိနည္းႏွင့္အညီ ကုစားၿပီးေသာအခါ ၎အႏၲရာယ္မွ လြတ္ကင္းေလ၏။
ေတပိ ယာ၀ ဘိကၡဳဘာ၀ံ ၀ါ ပဋိဇာနာတိ န ၀ု႒ာတိ ၀ါ န ေဒေသတိ ၀ါ၊ တာ၀ေဒ၀၊ န
တေတာ ပရံ။ (မ-႒-၂-၉)
`ယာ၀ေဒ၀၊ အၾကင္မွ်ေလာက္ ကာလပတ္လံုး။ ဘိကၡဳဘာ၀ံ ၀ါ ပဋိဇာနာတိ၊ ပါရာဇိကသို႔
ေရာက္လ်က္ ရဟန္းအျဖစ္ကို ၀န္ခံ၍ေသာ္လဲ ေနျငားအံ့။ န ၀ု႒ာတိ ၀ါ၊
ဂ႐ုကအာပတ္မွ ထေျမာက္ေအာင္ေသာ္လဲ မျပဳျငားအံ့။ န ေဒေသတိ ၀ါ၊
လဟုကအာပတ္ကိုေသာ္လဲ မေျပာၾကားျငားအံ့။ တာ၀ေဒ၀၊ ထုိကာလအတြင္း၌သာလွ်င္။
ေတပိ အာပတိၱကၡႏၶာ၊ ထုိအာပတ္အဖုိ႔ ၇-ပါး တုိ႔သည္လည္း။ အႏၲရာယိကာ၊
နတ္႐ြာမဂ္ဖုိလ္ ၏အႏၲရာယ္ကုိ ျပဳတတ္ကုန္၏။ တေတာ၊ ထုိကာလမွ။ ပရံ၊ ေနာက္၌။
၀ါ၊ လူ, သာမေဏဟု ၀န္ခံေသာ ကာလ, အဗၻာန္သြင္းၿပီးေသာ ကာလ, ေဒသနာ
ေျပာၾကားၿပီးေသာ ကာလ၌။ နအႏၲရာယိကာ၊ အႏၲရာယ္ကို မျပဳတတ္ကုန္ၿပီ။
အထက္ပါ အႏၲရာယ္ငါးပါးႏွင့္ တုိက္ဆုိင္၍ ၾကည့္လွ်င္ လူတို႔၏
သာမန္သီလပ်က္မႈသည္ မဂ္ဖုိလ္၏ အႏၲရာယ္ကို ျပဳတတ္ေသာ အႏၲရာယိက ဓမၼတုိ႔၌
မ၀င္ေၾကာင္း ထင္႐ွား၏၊ ထုိ႔ေၾကာင့္ပင္လွ်င္ ေ႐ွးအဖုိ႔က သီလမစင္ၾကယ္ေသာ
သႏၲတိအမတ္ႀကီး, အရိယမည္ေသာသူ, ခါးပိုက္ႏိႈက္ သူခိုးတဦး, သာကီ၀င္
မင္းမ်ိဳးျဖစ္ေသာ သရဏာနိ ဥပါသကာ-ဤသို႔အစ႐ွိေသာ သူတို႔သည္ မဂ္ဖုိလ္ကို
ရၾကေပသည္။
အမတ္ႀကီး ရဟႏၲာျဖစ္ပံု။ ။ေအာင္ပဲြရသည့္အတြက္ သႏၲတိအမတ္ႀကီးအား
ေကာသလမင္းႀကီးက ၇-ရက္ပတ္လံုး မင္းအျဖစ္ကို ေပး၏၊ အမတ္ႀကီးသည္
၇-ရက္ပတ္လံုး အရက္မူးလ်က္ မင္း၏စည္းစိမ္ကို ခံစား ေပ်ာ္ပါး၍ ေနရ၏။
၇-ရက္ေျမာက္ေသာေန႔၌ အေႃခြအရံတုိ႔ႏွင့္တကြ ေရဆိပ္သို႔ ထြက္သြားစဥ္
ျမတ္စြာဘုရားႏွင့္ ေတြ႕၍ ဆင္ေပၚမွ ေခါင္းညိတ္လ်က္ အ႐ုိအေသေပး၏၊ ထုိအခါမွာ
ျမတ္စြာဘုရားက `ဤအမတ္ႀကီးသည္ ယေန႔ပင္ ငါ၏ထံ၌ ဂါထာတပုဒ္ကို
ၾကားနာၿပီးလွ်င္ ရဟႏၲာျဖစ္လိမ့္မည္၊ လူ၀တ္လူစားႏွင့္ပင္
ပရိနိဗၺာန္ျပဳလိ့မ္မည္´ ဟု မိန္႔ေတာ္မူ၏၊ ထုိစကားကို ၾကား၍ တိတိၳတို႔က
ဤသို႔ ကဲ့ရဲ႕ၾက၏ `ဤမွ်ေလာက္ အရက္မူးေနတဲ့သူဟာ ယေန႔ပင္ တရားနာၿပီး
လူ၀တ္လူစားႏွင့္ ပရိနိဗၺာန္ျပဳလိမ့္မည္-တဲ့၊ ဟုတ္ႏိုင္ပါမည္ေလာ၊
ေဂါတမဘုရားကို ယေန႔ပင္ မုသာ၀ါဒျဖင့္ ႏွိမ္ရေပေတာ့မည္´
ဟုကဲ့ရဲ႕ေျပာဆုိၾက၏၊ ထုိေန႔ ညေနခင္း၌ အမတ္ႀကီး၏ ခ်စ္လွစြာေသာ
မိန္းမငယ္သည္ အမတ္ႀကီးအား ေဖ်ာ္ေျဖေနစဥ္မွာပင္ လတ္တေလာ ေသဆံုး႐ွာေလ၏၊
ထိုအခါ အမတ္ႀကီးမွာ ေျဖမဆည္ႏုိင္ေအာင္ အလြန္ျပင္းထန္ေသာ ပူပန္ေသာက ျဖစ္၍
ထုိေသာကကို ၿငိမ္းေစရန္ ဘုရားထံသို႔ သြားေရာက္ေလရာ ျမတ္စြာဘုရားက
ေအာက္ပါဂါထာကုိ ေဟာေတာ္မူ၏---
ယံ ပုေဗၺ တံ ၀ိေသာေသဟိ၊ ပစၦာ ေတ မာဟု ကိဥၥနံ။
မေဇၩ ေစ ေနာ ဂေဟႆသိ၊ ဥပသေႏၲာ စရိႆသိ။ (သုတၱနိပါတ္ ၄၂၅)
ပုေဗၺ၊ ေ႐ွးလြန္ခဲ့ၿပီး ခ်ဳပ္ခဲ့ၿပီးေသာ ႐ုပ္နာမ္သခၤါရတုိ႔၌။ ယံ ေယ
ကိေလသာ၊ အၾကင္ကိေလသာ တုိ႔သည္။ ဥပၸေဇၨယံ်ဳ၊ ျဖစ္ႏုိင္ကုန္၏,
ျဖစ္ထုိက္ကုန္၏။ တံ ကိေလေသ၊ အတိတ္သခၤါရတို႔ကုိ စြဲ၍ျဖစ္ထုိက္ေသာ
ထုိကိေလသာတုိ႔ကုိ။ ၀ိေသာေသဟိ၊ ေျခာက္ေသြ႕ပါေစေလာ့။ (၀ိေသာေဓဟိဟု
ဒႏၲဇစတုတၳကၡရာႏွင့္ ႐ွိေသာပါဌ္မွာ သုကၡာေပဟိ ၀ိသုကၡာေပဟိ ဟုဖြင့္ေသာ
နိေဒၵသပါဠိေတာ္ႏွင့္ မညီ။) ပစၦာ၊ ေနာက္ ျဖစ္လတံ့ေသာ ႐ုပ္နာမ္သခၤါရတုိ႔၌။
ေတ၊ သင့္အား။ ကိဥၥနံ၊ ရာဂစေသာေၾကာင့္ၾကမႈသည္။ မာ အာဟု၊ မျဖစ္ေစလင့္။
မေဇၩ၊ အလယ္ ပိုင္း ႐ုပ္နာမ္ ပစၥဳပၸန္ သခၤါရတုိ႔ကို။ ေစ ေနာ ဂေဟႆသိ၊ အကယ္၍
တဏွာဒိ႒ိတို႔ျဖင့္ မစြဲယူျငားအံ့။ ဧ၀ံ သတိ၊ ဤသို႔ ျဖစ္လတ္ေသာ္။ တြံ၊
သင္သည္။ ဥပသေႏၲာ၊ ကိေလသာ အပူမီး ၿငိမ္းေအးၿပီးသည္ ျဖစ္၍။ စရိႆသိ၊
ေနထုိင္ရေပလတံ့။ (နိေဒၵသပါဠိေတာ္ႏွင့္အညီပင္)
သႏၲတိ အမတ္ႀကီးသည္ ဤဂါထာကုိ ၾကားနာရ၍ ရဟႏၲာျဖစ္ၿပီးလွ်င္ ျမတ္စြာဘုရား၏
အမိန္႔ေတာ္အတုိင္း လူတို႔၏ယံုမွားကို ပယ္ေဖ်ာက္ရန္
ထန္းခုနစ္ဆင့္ခန္႔ျမင့္ေသာ အရပ္သုိ႔ တန္ခိုးျဖင့္ ပ်ံတက္ၿပီးလွ်င္
လူ၀တ္လူစားႏွင့္ပင္ ပရိနိဗၺာန္ျပဳေလသည္ဟု ဓမၼပဒ-စသည္တုိ႕၌ဆုိ၏။
ဂါထာကုိ ၾကားနာၿပီးလွ်င္ ရဟႏၲာျဖစ္သည္ဟုဆုိေသာ ဤအရာ၌၎၊ အလားတူျဖစ္ေသာ
တပါးေသာ အရာတုိ႔၌၎ ႐ုပ္နာမ္တုိ႔ကုိ မ႐ႈမမွတ္ပဲ တရားနာ႐ံုမွ်ျဖင့္
မဂ္ဖုိလ္ကို ရသည္ဟူ၍ကား မမွတ္အပ္၊ တရားနာစဥ္မွာ ႐ုပ္နာမ္တုိ႔ကုိ ႐ႈမွတ္၍
၀ိပႆနာဉာဏ္, မဂ္ဖိုလ္ဉာဏ္ အစဥ္အားျဖင့္သာလွ်င္ ေသာတာပန္, သကဒါဂါမ္,
အနာဂါမ္, ရဟႏၲာ ျဖစ္သြားသည္ဟူ၍သာ မွတ္အပ္၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္
သတိပ႒ာန္သုတ္အဖြင့္ အ႒ကထာတုိ႔၌ ေအာက္ပါအတုိင္း မိန္႔ဆိုေတာ္မူသည္---
ယသၼာ ပန ကာယေ၀ဒနာ-စိတၱ ဓေမၼသု ကိဥိၥ ဓမံၼ အနာမသိတြာ ဘာ၀နာ နာမ နတိၳ။ တသၼာ
ေတပိ ဣမိနာ၀ မေဂၢန ေသာကပရိေဒေ၀ သမတိကၠႏၲာတိ ေ၀ဒိတဗၺာ။ (ဒီ၊ ႒၊ ၂။ ၃၃၉)
အဓိပၸါယ္ကား။ ။ဂါထာကိုနာရ၍ သႏၲတိအမတ္ႀကီး ရဟႏၲာျဖစ္သည္, ပဋာစာရာလဲ
ေသာတာပန္ ျဖစ္သည္ကား မွန္ေပ၏၊ သို႔ေသာ္လဲ ႐ုပ္အေပါင္း ကာယ, ေ၀ဒနာ, စိတ္,
သေဘာ ဟူေသာ ဤ ၄-မ်ိဳးထဲက တခုခုကိုမွ် မ႐ႈပဲ ၀ိပႆနာပညာ, မဂ္ပညာတုိ႔ကုိ
ပြါးေစျခင္း ဘာ၀နာ မည္သည္ မ႐ွိေခ်၊ ထုိ႔ေၾကာင့္ ၎အမတ္ႀကီးႏွင့္
ပဋာစာရာတို႔ သည္လည္း ဤကာယ, ေ၀ဒနာ, စိတ္, သေဘာတုိ႔ကို မွတ္မႈ သတိတည္းဟူေသာ
သတိပ႒ာန္ မဂ္ျဖင့္သာလွ်င္ အရဟတၱဖုိလ္, ေသာတာပတိၱဖိုလ္တို႔သို႔
ေရာက္ၿပီးလွ်င္ ေသာက, ပရိေဒ၀တို႔ကုိ အၿပီးတိုင္ လြန္ေျမာက္သြားၾကသည္ဟု
သိရမည္ ဟူလို။
အထက္ပါ၀တၳဳ၌ `၇-ရက္ပတ္လံုး တရားနာခါနီးအထိ အရက္မူးေနသည္´ဟု ဆုိေသာေၾကာင့္
ေ႐ွးအဖုိ႔က သီလ၀ိသုဒိၶမျပည့္စံုပဲ မဂ္ဖုိလ္သို႔ေရာက္သြားေၾကာင္း
ထင္႐ွား၏၊ ပစိၧမဘ၀ိက ျဖစ္ေသာေၾကာင့္သာ ဤသို႔ေရာက္ႏိုင္သည္ဟူ၍လဲ
မဆုိအပ္ေပ၊ အဘယ့္ေၾကာင့္နည္း ဟူမူ- ပစၧိမဘ၀ိကပင္ျဖစ္ေသာ္လဲ
ရဟန္းျဖစ္ပါမူကား ေ႐ွးအဖုိ႔က သီလ မစင္ၾကယ္မႈသည္ မဂၢႏၲရာယ္ ျဖစ္သည့္အတြက္
မဂ္ဖုိလ္သို႔ မေရာက္ႏုိင္ေသာေၾကာင့္ေပတည္း။ ဤအနက္ကို ပစိၧမဘ၀ိက ဥတိၱယ
ရဟန္းအား ဆံုးမပံုျဖင့္ သိအပ္၏။
အ႐ွင္ဥတိၱယကုိ ဆံုးမပံု။ ။တသၼာတိဟ တြံ ဥတိၱယ (ပ) သတိပ႒ာေန ဘာေ၀ယ်ာသိ။
(ဤသို႔ စသည္ သတိပ႒ာနသံယုတ္ သံ၊၃။ ၁၄၄)
ဥတိၱယ၊ ဥတိၱယရဟန္း။ တသၼာ၊ တရား အားထုတ္လိုပါသည္ အက်ဥ္းအားျဖင့္
ေဟာေတာ္မူပါဟု သင္က ထုိသို႔ေတာင္းပန္ေသာေၾကာင့္။ တြံ၊ သင္သည္။ ကုသေလသု
ဓေမၼသု၊ ကုသိုလ္တရားတို႔တြင္။ အာဒိေမ၀၊ အစကိုသာလွ်င္။ ၀ိေသာေဓဟိ၊
သုဓ္သင္ေလဦး။ ကုသလာနံ ဓမၼာနံ၊ ကုသိုလ္တရားတို႔၏။ အာဒိ၊ ေ႐ွးဦးစြာ
သုဓ္သင္ရမည့္ အစဟူသည္။ ေကာ၊ အဘယ္ပါနည္း ဟူမူ။ သု၀ိသုဒံၶ၊ ေကာင္းစြာ
စင္ၾကယ္ေသာ။ သီလဥၥ၊ ပါတိေမာကၡသံ၀ရ သီလသည္၎။ ဥဇုကာ၊ ေျဖာင့္မတ္ေသာ။ ဒိ႒ိ
စ၊ ကံႏွင့္ ကံ၏ အက်ိဳး႐ွိသည္ဟု ယံုၾကည္ ယူဆေသာ သမၼာဒိ႒ိသည္၎။ အာဒိ၊
ေ႐ွးဦးစြာ သုဓ္သင္ရမည့္ အစေပတည္း။ ဥတိၱယ၊ ဥတိၱယရဟန္း။ ယေတာေခါ၊
အၾကင္အခါ၌ကား။ ေတ၊ သင္၏။ သီလဥၥ၊ ပါတိေမာက္ သီလသည္လည္း။ သု၀ိသုဒံၶ၊
ေကာင္းစြာ စင္ၾကယ္သည္။ ဘ၀ိႆတိ၊ ျဖစ္လတံ့။ ဒိ႒ိ စ၊ ကမၼႆကတာ
သမၼာဒိ႒ိသည္လည္း။ ဥဇုကာ၊ ေျဖာင့္မတ္သည္။ ဘ၀ိႆတိ၊ ျဖစ္လတံ့။ ဥတိၱယ၊
ဥတိၱယရဟန္း။ တေတာ၊ ထုိအခါ၌။ တြံ၊ သင္သည္။ သီလံ နိႆာယ၊ ပါတိေမာက္သီလကို
မွီ၍။ သီေလ ပတိ႒ာယ၊ ပါတိေမာက္သီလ၌ တည္၍။ စတၱာေရာ သတိပ႒ာေန၊ ေလးပါးေသာ
သတိပ႒ာန္တုိ႔ကို။ ဘာေ၀ယ်ာသိ၊ ပြါးေစေလာ့။
ဤပါဠိေတာ္၌ သီလဟု သာမည ေဟာေသာ္လဲ စ်ာန၀ိဘင္း ပါဠိေတာ္ႏွင့္
ကခၤါဋီကာသစ္တုိ႔၌ ဖြင့္ျပသည္ႏွင့္အညီ ပါတိေမာက္သီလဟုေဖာ္၍
အနက္ျပန္လိုက္သည္၊ ဤၾသ၀ါဒ၌ `ပါတိေမာက္သီလ စင္ၾကယ္ေသာ အခါမွာ
သတိပ႒ာန္တုိ႔ကုိ ပြါးေလ´ ဟူ၍သာ ဆံုးမ၏၊ မည္မွ် ၾကာျမင့္စြာ
စင္ၾကယ္ေစႏွင့္ရမည္- ဟူ၍ကား မဆံုးမေခ်၊ ဤအခ်က္ကို ေလးနက္စြာ
သတိျပဳမိပါေစ၊ ထုိ႔ျပင္ သတိပ႒ာန္တပါးပါးကုိသာ ပြါးေစရမည္ဟုမေဟာမူ၍
သတိပ႒ာန္ေလးပါးတုိ႔ကို ပြါးေစရန္ ညႊန္ၾကားေတာ္မူေသာေၾကာင့္ သတိပ႒ာန္
ေလးပါးလံုးကုိ ေရာႁပြမ္း ပြါးေစျခင္းကိုလဲ `ဘုရား၏ အဆံုးအမေတာ္ပင္´ ဟု
သိအပ္၏။
အ႐ွင္ဥတိၱယမေထရ္သည္ အထက္ပါအဆံုးအမအတုိင္းအားထုတ္၍ မၾကာမီပင္ ရဟႏၲာျဖစ္
သြားေၾကာင္း ထုိပါဠိေတာ္၌ လာ၏၊ သို႔ျဖစ္၍ ဤမေထရ္သည္ ပစိၦမဘ၀ိကပင္တည္း၊
သို႔ေသာ္လဲ ရဟန္း၏ သီလမစင္ၾကယ္မႈသည္ အႏၲရာယ္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္
၎ကိုေ႐ွးဦးစြာ သုဓ္သင္ေစရန္ ဆံုးမေတာ္မူသည္၊ နိယတမိစၦာဒိ႒ိအျဖစ္သို႔
ေရာက္လွ်င္ အႏၲရာယ္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ဒိ႒ိကိုလဲ ေျဖာင့္မတ္ေစရန္
ဆံုးမေတာ္မူသည္၊ သို႔ျဖစ္၍ ဤမေထရ္အား ဆံုးမပံုႏွင့္ သႏၲတိအမတ္ႀကီး၏
၀တၳဳတုိ႔ကို စပ္၍ၾကည့္လွ်င္ `ပစၧိမဘ၀ိက ပင္ျဖစ္ေသာ္လဲ ရဟန္း၏
သီလပ်က္မႈသည္ မဂ္ဖုိလ္၏ အႏၲရာယ္ကို ျပဳတတ္၏၊ လူ၏ သီလပ်က္မႈသည္ကား
အႏၲရာယ္ကုိ မျပဳတတ္´ဟူေသာ အနက္သည္ ထင္႐ွားလွေပ၏၊ ထုိ႔ေၾကာင့္
`ပစိၦမဘ၀ိကျဖစ္၍သာ ေ႐ွးအဖုိ႔က သီလမစင္ၾကယ္ပဲ မဂ္ကို ရႏုိင္သည္´ဟူ၍ကား
မဆုိအပ္သည္သာတည္း။
ငါးမွ်ားေနသူ တရားထူးရပံု။ ။တေန႔သ၌ ျမတ္စြာဘုရားသည္ အရိယမည္ေသာ
ငါးမွ်ားသမား၏ ဥပနိႆယကို ျမင္ေတာ္မူ၍ သာ၀တိၳၿမိဳ႕၏ ေျမာက္တံခါးအနီး႐ြာ၌
ဆြမ္းခံၿပီးလွ်င္ ရဟန္းသံဃာႏွင့္တကြ ျပန္ႂကြလာေတာ္မူေလ၏၊ ထုိအခါ၌
ငါးမွ်ားခ်ိတ္ျဖင့္ ငါးမွ်ားလ်က္ေနေသာ အရိယသည္ သံဃာေတာ္ႏွင့္တကြ
ဘုရားကိုျမင္၍ ငါးမွ်ားတံကို ခ်ၿပီးလွ်င္ ရပ္လ်က္ေန၏၊ သင္အဘယ္
အမည္႐ွိသနည္းဟု ျမတ္စြာဘုရားက ေမးေတာ္မူလွ်င္ `အရိယ မည္ပါသည္´ဟု
ေလွ်ာက္ထား၏၊ ထုိအခါ `သင္ကဲ့သို႔ ၫွဥ္းဆဲ သတ္ျဖတ္တတ္ေသာ သူသည္ အရိယ မမည္၊
အရိယာဟူသည္မွာ မၫွဥ္းဆဲတတ္´ ဟု မိန္႔ေတာ္မူၿပီးလွ်င္ ေအာက္ပါ ဂါထာကို
ေဟာေတာ္မူ၏---
န ေတန အရိေယာ ေဟာတိ၊ ေယန ပါဏာနိ ဟႎသတိ။
အဟႎသာ သဗၺပါဏာနံ၊ အရိေယာတိ ပ၀ုစၥတိ။ (ဓမၼပဒ-၂၇၀)
ေယန၊ အၾကင္ ေဒါသ စေသာ အေၾကာင္းေၾကာင့္။ ပါဏာနိ၊ သတၱ၀ါတုိ႔ကုိ။ ဟႎသတိ၊
ၫွဥ္းဆဲသတ္ျဖတ္၏။ ေတန၊ ထုိေဒါသ စေသာအေၾကာင္းေၾကာင့္။ န အရိေယာ၊ အရိယာ
မမည္သည္။ ေဟာတိ၊ ျဖစ္၏၊ သဗၺပါဏာနံ၊ ခပ္သိမ္းေသာ သတၱ၀ါတို႔ကုိ။ အဟႎသာ၊
ၫွဥ္းဆဲမႈကင္းျခင္းေၾကာင့္။ အရိေယာတိ၊ အရိယာဟူ၍။ ပ၀ုစၥတိ၊ ေခၚဆိုအပ္၏။
ဤေဒသနာေတာ္ အဆံုး၌ ငါးမွ်ားသမား အရိယသည္ ေသာတာပန္ ျဖစ္သြားသည္ဟု ဓမၼပဒ
အ႒ကထာ (၂-၂၅၀) ၌ ဆုိ၏။
ဂဏၭိေဘဒက ေစာရ၀တၳဳ။ ။တေန႔သ၌ ေဇတ၀န္ေက်ာင္းေတာ္တြင္ ျမတ္စြာဘုရား
တရားေဟာစဥ္ ပရိသတ္ထဲ၌ ခါးပိုက္ႏိႈက္သူခိုး ၂-ဦးလဲ ပါ၀င္လ်က္႐ွိေလ၏၊
ထုိႏွစ္ဦးတုိ႔တြင္ တေယာက္ေသာသူသည္ တရားကို ႐ုိေသစြာနာ၍ ေသာတာပန္
ျဖစ္ေလ၏။ အျခားတေယာက္မွာ ႏိႈက္ခြၽတ္ခိုးယူခဲ့၍ ငါးပဲမွ် ရခဲ့၏၊ ထုိသူက
အိမ္သို႔ေရာက္ေသာအခါ သူ႕မိတ္ေဆြကို ဤသို႔ ေျပာင္ေလွာင္၏ `မိတ္ေဆြ သင့္မွာ
အလြန္လိမၼာတဲ့ အတြက္ ထမင္းဖိုးကိုမွ် မရခဲ့တာပဲ´ ဟု ဆုိ၏။ ထုိအခါ
ေသာတာပန္ျဖစ္ၿပီးေသာ သူက ဤသုိ႔သင့္ေတာ္စြာ ဆင္ျခင္ေလ၏ `သူ မသိ႐ွာလုိ႔
သူ႕ကိုယ္သူ လူလိမၼာပညာ႐ွိဟု ထင္မွတ္ေန႐ွာေပသည္´ ဟူ၍ ေအာက္ေမ့ၿပီးလွ်င္
ထုိအေၾကာင္းကို ျမတ္စြာဘုရားအား ေလွ်ာက္ေလ၏၊ ျမတ္စြာဘုရားက
ေအာက္ပါဂါထာကို ေဟာေတာ္မူေလသည္---
ေယာ ဗာေလာ မညတိ ဗာလ်ံ၊ ပ႑ိေတာ ၀ါပိ ေတန ေသာ။
ဗာေလာ၀ ပ႑ိတမာနီ၊ သ ေ၀ ဗာေလာတိ ၀ုစၥတိ။ (ဓမၼပဒ-၆၃)
ေယာ ဗာေလာ၊ မလိမၼာေသာ အၾကင္သူသည္။ ဗာလ်ံ၊ မိမိ၏ မသိ မလိမၼာျခင္းကို။
မညတိ၊ သိ၏။ ေသာ၊ ထုိသူသည္။ ေတန၊ ထုိသို႔ မသိ မလိမၼာေသးသည္ကို
သိျခင္းေၾကာင့္။ ပ႑ိေတာ ၀ါပိ၊ ပညာ႐ွိေသာ္လဲ ျဖစ္ႏုိင္ေသး၏။ ေယာ ပန၊
အၾကင္သူသည္ကား၊ ဗာေလာ၀၊ မသိ မလိမၼာသူျဖစ္ပါလ်က္။ ပ႑ိတမာနီ၊ ငါ ပညာ႐ွိဟု
ထင္မွတ္၏။ ေသာ၊ ပညာ႐ွိ မဟုတ္ပါပဲလ်က္ ပညာ႐ွိဟု အထင္ေရာက္ေသာ ထုိသူကို။
ေ၀၊ စင္စစ္။ ဗာေလာတိ၊ လူမိုက္ဟူ၍။ ၀ုစၥတိ၊ ေခၚဆုိအပ္၏။
အဓိပၸါယ္ကား။ ။မသိမလိမၼာေသာ လူမိုက္ပင္ျဖစ္ေစကာမူ `ငါ မသိတတ္ဘူး
မိုက္တယ္´ ဟု သိလွ်င္ ေတာ္ေသး၏။ ကိုယ့္ထက္ တတ္သိ လိမၼာေသာ သူတို႔၏
အဆံုးအမကို နာခံ၍ လူလိမၼာ ပညာ႐ွိတေယာက္ ျဖစ္ႏုိင္ေသး၏၊ မတတ္သိ မလိမၼာေသာ
လူမိုက္ျဖစ္ပါလ်က္ `ငါဟာ ပညာ႐ွိပဲ ငါသိတယ္ နားလည္တယ္´ ဟု ထင္မွားလ်က္
ေနေသာသူသည္ကား လူမိုက္အစစ္ေပတည္း၊ မိမိေလာက္ တတ္သိနားလည္တဲ့လူ မ႐ွိဘူးဟု
ေအာက္ေမ့လ်က္ မည္သူ၏ ၾသ၀ါဒကိုမွ် မနာခံေသာေၾကာင့္ ထုိသို႔ေသာသူမွာ
လူမိုက္ ဘ၀မွ တက္လမ္းမ႐ွိၿပီ၊ လူလိမၼာ ပညာ႐ွိ မျဖစ္ႏုိင္ေတာ့ၿပီ၊
ထုိ႕ေၾကာင့္ ထုိလူမ်ိဳးကို `လူမိုက္အစစ္´ ဟု ေခၚရမည္ဟူလုိ။
သရဏာနိဥပါသကာ။ ။သာကီ၀င္မင္းမ်ိဳး ဦးသရဏာနိ ေသဆံုးသြားေသာအခါ
ျမတ္စြာဘုရားက ၎ဦးသရဏာနိသည္ ေသာတာပန္ျဖစ္၍ အပါယ္မွလြတ္ေျမာက္ေၾကာင္း
မိန္႔ၾကားေတာ္မူ၏၊ ထုိအခါသာကီ၀င္ မင္းမ်ိဳးမ်ားက ဤသို႔ ကဲ့ရဲ႕ေျပာဆုိၾက၏၊
ကဲ့ရဲ႕ပံု သံယုတ္ပါဠိေတာ္ကား---
`အစၦရိယံ ၀တ (ပ) မဇၨပါနံ အပါယီတိ။ (ေ႐ွ႕သုတ္) သရဏာနိ သေကၠာ သိကၡာယ
အပရိပူရကာရီတိ။ (ေနာက္သုတ္၌ အထူး)
အံ့စရာေကာင္းပါေပရဲ႕ ေမာင္တုိ႔၊ ထူးဆန္းပါေပရဲ႕ ေမာင္တုိ႔၊ ယခု
ဒီလူေတြထဲမွာ ဘယ္သူဟာ ေသာတာပန္ မျဖစ္ပဲ ေနပါေတာ့မလဲ၊ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုလွ်င္
ေသဆံုးသြားေလတဲ့ ဦးသရဏာနိကုိ ျမတ္စြာဘုရားက မိန္႔ၾကားေတာ္မူသည္မွာ
ဦးသရဏာနိဟာ ေသာတာပန္ႀကီးတဲ့၊ အပါယ္မက်ေတာ့ဘူးတဲ့၊ မဂ္ျဖင့္
ခိုင္ၿမဲေနၿပီတဲ့၊ အထက္မဂ္မ်ားကို ဧကန္ေရာက္ေတာ့မတဲ့ ေမာင္တုိ႔၊
သာကီ၀င္မင္းမ်ိဳး ဦးသရဏာနိဟာ အက်င့္သိကၡာဘက္မွာ အားနည္းေနတာပဲ၊
ေသရည္အရက္ကို ေသာက္စားေနတာပဲ၊ သီလသိကၡာကုိ ျပည့္စံုေအာင္
က်င့္ေလ့မ႐ွိဘူး၊ ဒါေတာင္မွ ေသာတာပန္ ျဖစ္ေသးသတဲ့ ေမာင္တို႔ဟူ၍
ကဲ့ရဲ႕ေျပာဆို ၾက၏။ ထုိအေၾကာင္းကို မဟာနာမ္မင္းက ေလွ်ာက္ထားေလရာ
ျမတ္စြာဘုရားက ပုဂိၢဳလ္အမ်ိဳးမ်ိဳး ႐ွိေၾကာင္းကုိ က႐ုဏာျဖင့္ ေ၀ဘန္၍
ေဟာေတာ္မူ၏၊ ေဟာပံုအက်ယ္ကုိ အလုို႐ွိပါလွ်င္ ေသာတာပတိၱ သံယုတ္ သရဏာနိ၀ဂ္
(သံ-၃-၃၂၆-၃၃၁) မွာ ၾကည့္႐ႈပါေလ။
ထုိ႔ျပင္ ေက်ာက္စရစ္ သစ္ငုတ္ထူထပ္ေသာ က်တ္တီးျပင္ လယ္ေျမညံ့၌ ပုပ္ေဆြးေသာ
မ်ိဳးေစ့, မေအာင္ျမင္ေသာ မ်ိဳးေစ့ကုိ စိုက္ပ်ိဳးလွ်င္ ထုိမ်ိဳးေစ့မွ
အပင္မေပါက္ႏုိင္, မႀကီးပြါးႏုိင္သကဲ့သုိ႔ ထုိ႔အတူပင္ မမွန္ေသာ
တရားနည္းလမ္းအတုိင္း က်င့္မႈ, အားထုတ္မႈျဖင့္ မဂ္ဖိုလ္နိဗၺာန္ကို
မရႏုိင္ဟူ၍၎, အေကာင္းဆံုးေျမလယ္၌ ေအာင္ျမင္ေနေသာ မ်ိဳးေစ့ကို
စိုက္ပ်ိဳးလွ်င္ ထုိမ်ိဳးေစ့မွ ထြားက်ိဳင္းစြာ အပင္ေပါက္၍
စည္ပင္ႀကီးပြါးႏုိင္သကဲ့၎ ထုိ႔အတူပင္ သမၼာသမၺဳဒၶ ဘုရားေဟာအပ္ေသာ
တရားနည္းလမ္းအမွန္အတုိင္း က်င့္မႈ အားထုတ္မႈျဖင့္ မဂ္ဖိုလ္နိဗၺာန္ကုိ
ဧကန္ ရႏုိင္သည္ဟူ၍၎ ေဟာေတာ္မူၿပီးလွ်င္ နည္းလမ္းမွန္အတုိင္း အားထုတ္ေသာ
သရဏာနိဥပါသကာကုိ အဘယ့္ေၾကာင့္ ေသာတာပန္ မျဖစ္ေစႏိုင္ပဲ ႐ွိအံ့နည္းဟု
ေအာက္ပါအတုိင္း ေဒသနာေတာ္ကို အဆံုးသတ္ေတာ္ မူေလသည္----
ကိမဂႍ ပန သရဏာနႎ သကံၠ၊ သရဏာနိ မဟာနာမ သေကၠာ မရဏကာေလ သိကၡာယ ပရိပူရကာရီတိ။
သရဏာနႎ သကံၠ၊ သာကီ၀င္မ်ိဳး သရဏာနိ ဥပါသကာကို။ ကိမဂႍ ပန၊
အဘယ့္ေၾကာင္းေၾကာင့္ ေသာတာပန္မျဖစ္ေစႏိုင္ပဲ႐ွိအံ့
အုိ-မဟာနာမ္။ သရဏာနိ သေကၠာ၊ သာကီ၀င္မ်ိဳး သရဏာနိ ဥပါသကာသည္။ မရဏကာေလ၊
ေသခါနီးကာလ၌။ သိကၡာယ၊ သီလအက်င့္၌။ ပရိပူရကာရီ၊ အျပည့္အစံု ျပဳက်င့္ေလ၏။
ဣတိ၊ ဤသို႔ ေဟာေတာ္မူ၏။
ဤသုတ္ျဖင့္ `သရဏာနိ ဥပါသကာသည္ ေ႐ွးအဖုိ႔က သီလမစင္ၾကယ္´ ဟူ၍၎၊
`ေသခါနီးကာလက်မွ ေသာတာပန္ျဖစ္၍ သီလသိကၡာ ျပည့္စံုသြားသည္´ ဟူ၍၎
ထင္႐ွားသိရ၏။
ဆုိခဲ့ၿပီးေသာ အရိယမည္ေသာသူ, ခါးပိုက္ႏိႈက္သမား, သရဏာနိ ဥပါသကာတို႔သည္ကား
ေသာတာပန္မွ်သာ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ပစိၦမဘ၀ိက မဟုတ္ကုန္၊ ထုိ႔ေၾကာင့္
`ပစိၦမဘ၀ိကျဖစ္၍ ေ႐ွးအဖုိ႔က သီလ မစင္ၾကယ္ၾကပဲ မဂ္ဖုိလ္ကို ရႏုိင္သည္ဟူ၍
ဆုိဘြယ္ကား မ႐ွိေတာ့ၿပီ၊ သို႔ေသာ္လဲ အခ်ိဳ႕က ဤသို႔ ဆုိျပန္ေသး၏၊
`အရိယ-စေသာ ထုိသူတို႔မွာ ဥဂၣဋိတညဴ, ၀ိပဥိၥတညဴ ပုဂိၢဳလ္မ်ား
ျဖစ္ေသာေၾကာင့္သာ ထုိသို႔ ျဖစ္ႏုိင္ၾကသည္၊ ေနယ်ပုဂိၢဳလ္တုိ႔မွာကား
ေ႐ွးအဖုိ႔က ၾကာျမင့္စြာ သီလစင္ၾကယ္မွသာလွ်င္ မဂ္ဖုိလ္ကုိ ရႏုိင္သည္´ဟု
ဆုိၾကျပန္ေသး၏၊ ထိုစကားသည္လည္း ပါဠိ, အ႒ကထာ, ဋီကာတုိ႔၌ မ႐ွိေသာေၾကာင့္
ထင္ျမင္ခ်က္မွ်ျဖင့္ ေျပာဆုိအပ္ေသာ စကားမ်ားသာတည္း။ ေနယ်ပုဂိၢဳလ္၏
အားထုတ္စဥ္ကုိ ေအာက္တြင္ ၾကည့္ပါေလာ့---
ကတေမာ စ ပုဂၢေလာ ေနေယ်ာ၊ (ပ) အယံ ၀ုစၥတိ ပုဂၢေလာ ေနေယ်ာ။ (ပုဂၢလပညတ္ ပါဠိ-၁၄၇)
ေနေယ်ာ၊ ေနယ်ပုဂိၢဳလ္သည္။ ကတေမာ စ ပုဂၢေလာ၊ အဘယ္ပုဂိၢဳလ္ပါနည္းဟူမူ။
ဥေဒၵသေတာ၊ ကမၼ႒ာန္းဆုိင္ရာ ပါဠိကို သင္ယူလ်က္။ ပရိပုစၦေတာ၊
အနက္အဓိပၸါယ္ကို ေမးျမန္းလ်က္။ ေယာနိေသာ မနသိကေရာေတာ၊ သင့္ေလ်ာ္စြာ
ႏွလံုးသြင္းလ်က္။ ကလ်ာဏမိေတၱ၊ ညႊန္ျပဆံုးမႏုိင္ေသာ မိတ္ေဆြေကာင္းတို႔ကုိ။
ေသ၀ေတာ၊ မွီ၀ဲလ်က္။ ဘဇေတာ၊ ခ်ဥ္းလ်က္။ ပယိ႐ုပါသေတာ၊ ဆည္းကပ္လ်က္။ ဧ၀ံ
အႏုပုေဗၺန၊ ဤသို႔ေသာအစဥ္ျဖင့္။ ယႆ ပုဂၢလႆ၊ အၾကင္ပုဂိၢဳလ္၏။ ဓမၼာဘိသမေယာ၊
သစၥာေလးပါးတရား ကို သိျခင္းသည္။ ေဟာတိ၊ ျဖစ္၏။ အယံ ပုဂၢေလာ၊
ဤပုဂိၢဳလ္ကို။ ေနေယ်ာ၊ ေနယ်ပုဂိၢဳလ္ဟူ၍။ ၀ုစၥတိ၊ ေခၚဆုိအပ္၏။
ဤပါဠိေတာ္၌ မည္သည့္ဘ၀ႏွင့္မဆုိ ကမၼ႒ာန္းကို သင္ယူျခင္းသည္ ဥေဒၵသမည္၏၊
၎နည္း၌ နားမလည္ေသာ အနက္အဓိပၸါယ္ကို ေမးျခင္းသည္ ပရိပုစၧာမည္၏၊
နည္းလမ္းက်က် ႏွလံုးသြင္း အားထုတ္ျခင္းသည္ ေယာနိေသာမနသိကာရမည္၏။
အားထုတ္စဥ္၌ ယံုမွားမႈ ျဖစ္ေသာ အခါ ထုိယံုမွားမႈကို ပယ္ေဖ်ာက္ရန္ ၀ီရိယ,
သဒၶါ, ဆႏၵ ယုတ္ေလ်ာ့ေသာအခါ ၎တုိ႔ကုိ တုိးတက္ေစရန္ ဤသို႔ စေသာ အက်ိဳးအတြက္
နည္းေပးလမ္းျပ ဆံုးမ ေဟာေျပာႏုိင္ေသာ ဆရာသမားတုိ႔ထံသို႔ သြားေရာက္
ေမးျမန္းျခင္း, နည္းသစ္ခံယူျခင္း စသည္တုိ႔သည္ ကလ်ာဏမိတၱေသ၀န, ဘဇန,
ပယိ႐ူပါသန မည္ကုန္၏၊
ဤအစဥ္ျဖင့္ အားထုတ္၍ မဂ္ဖိုလ္ကို ရေသာသူသည္ ေနယ်ပုဂိၢဳလ္မည္၏။ ဤမွ်သာ
ဆိုေခ်သည္၊ တရားအားမထုတ္မီက မည္၍ မည္မွ် ၾကာေအာင္ သီလကို စင္ၾကယ္ေစရမည္
ဟူ၍ကား မဆုိေခ်။
ဥဂၣဋိတၫုႆ (ပ) အဓိပညာသိကၡာ စ။ (ေနတိၱအ႒ကထာ ၂၁၂-၂၁၃)
ဥဂၣဋိတၫုႆ၊ ဥဂၣဋိတၫူအား။ သမထပုဗၺဂၤမာ၊ သမထေ႐ွ႕သြား႐ွိေသာ။ ၀ိပႆနာ၊
၀ိပႆနာသည္။ သပၸါေယာ၊ ေလ်ာက္ပတ္၏။ ေနယ်ႆ၊ ေနယ်အား။ ၀ိပႆနာ ပုဗၺဂၤေမာ၊
၀ိပႆနာ ေ႐ွ႕သြား႐ွိ ေသာ။ သမေထာ၊ သမထသည္။ သပၸါေယာ၊ ေလ်ာက္ပတ္၏။
၀ိပဥိၥတၫုႆ၊ ၀ိပဥိၥတၫူအား။ ယုဂနဒၶါ၊ အစံုဖြဲ႔အပ္ေသာ။ သမထ ၀ိပႆနာ၊
သမထ၀ိပႆနာသည္။ သပၸါယာ၊ ေလ်ာက္ပတ္၏။ ဥဂၣဋိတၫုႆ၊ ဥဂၣဋိတၫူအား။ အဓိပညာသိကၡာ၊
အဓိပညာသိကၡာ သည္။ သပၸါယာ၊ ေလ်ာက္ပတ္၏။ ၀ိပဥိၥတၫုႆ၊ ၀ိပဥိၥတၫူအား။
အဓိစိတၱသိကၡာ စ၊ အဓိစိတၱသိကၡာသည္၎င္း။ အဓိပညာသိကၡာ စ၊ အဓိပညာ သိကၡာသည္၎။
သပၸါယာ၊ ေလ်ာက္ပတ္ကုန္၏။ ေနယ် ႆ၊ ေနယ်ပုဂိၢဳလ္အား။ အဓိသီလသိကၡာ စ၊
အဓိသီလသိကၡာသည္၎။ အဓိစိတၱသိကၡာ စ၊ အဓိစိတၱသိကၡာသည္၎။ အဓိပညာသိကၡာ စ၊
အဓိပညာသိကၡာသည္၎။ သပၸါယာ၊ ေလ်ာက္ပတ္ကုန္၏။
ဤအ႒ကထာ၌လည္း သင့္ေလ်ာ္သည္ကိုသာ ျပဆုိ၏၊ ထုိသင့္ေလ်ာ္ေသာ သိကၡာတုိ႔ကို
မုခ် ျပည့္စံုေစရမည္ဟု ျပလုိရင္းမဟုတ္၊ ထုိ႔ေၾကာင့္ `ေနယ်ပုဂိၢဳလ္အား
သိကၡာ ၃-ပါးလံုး သင့္ေလ်ာ္သည္´ ဟု ဆုိရာ၌ `ေနယ်ပုဂိၢဳလ္တုိင္း
သီလႏွင့္သမထစ်ာန္တုိ႔ကုိ ေ႐ွးအဖုိ႔ကပင္ မုခ်ျပည့္စံုေစရမည္´ ဟူ၍ကား
မယူအပ္သည္ သာတည္း၊ ထုိသို႔ယူခဲ့လွ်င္ ၀ိပဥိၥတၫူႏွင့္
ေနယ်ပုဂိၢဳလ္ဟူသမွ်ကိုလဲ `ေ႐ွးအဖုိ႔ကပင္ စ်ာန္ရခ်ည္း´ဟူ၍ ဆုိရလိမ့္မည္၊
ထုိသို႔ကား မျဖစ္ႏုိင္သည္သာတည္း။ ထုိ႔ျပင္ ဥဂၣဋိတညဴ, ၀ိပဥိၥတညဴတို႔၏ အရာ၌
သီလ သိကၡာကို ေလ်ာက္ပတ္သည္ဟု မဆုိေသာေၾကာင့္ ဥဂၣဋိတညဴ, ၀ိပဥိၥတညဴ
ျဖစ္ထုိက္ေသာ ရဟန္း၏ အာပတ္ကိုလဲ `အာဏာ၀ီတိကၠမႏၲရာယ္ မျဖစ္´ဟု
ဆုိရလိမ့္မည္၊ သို႔ေသာ္ ရဟန္း၏ သစိတၱကအာပတ္ဟူသမွ်သည္ အႏၲရာယ္ျပဳတတ္သည္
ခ်ည္းသာတည္း၊ သို႔ျဖစ္၍ `ေနယ်ပုဂိၢဳလ္အား သီလ, သမထ ၂-ပါးလံုးပင္
ေ႐ွးအဖုိ႔က ျပည့္စံုပါလွ်င္ ၀ိပႆနာပညာ, မဂ္ပညာတို႔အား အထူးေက်းဇူးမ်ား
တတ္ေသာေၾကာင့္သာလွ်င္ သိကၡာ ၃-ပါးလံုး သင့္ေလ်ာ္သည္ဟု ျပဆုိေတာ္မူသည္´
ဟူေသာ ဤအနက္ အဓိပၸါယ္ကုိသာ မွတ္ယူအပ္၏။
သင့္ေလ်ာ္ပံုကား။ ။ဥဂၣဋိတညဴအား အက်ဥ္းခ်ဳပ္တရားကို နာၾကားစဥ္အတြင္း၌
အလြန္လ်င္ျမန္စြာ ၀ိပႆနာဉာဏ္, မဂ္ဉာဏ္မ်ား ျဖစ္ေပၚၾက၏၊ ထုိ႔ေၾကာင့္
သမထစ်ာန္ကို အႀကိမ္ႀကိမ္ ၀င္စားခြင့္ မရၿပီ၊ အႀကိမ္ႀကိမ္ ၀င္စား၍
အားေပးရန္လဲ မလုိၿပီ၊ ဥဂၣဋိတညဴ, ၀ိပဥိၥတညဴ ၂-ပါးလံုးတို႔အား
တရားနာစဥ္တြင္ ၀ိပႆနာဉာဏ္, မဂ္ဉာဏ္မ်ား ျဖစ္ေပၚလာၾကေသာေၾကာင့္ မိမိသီလကို
ဆင္ျခင္၍ အားေပးရန္မလုိၿပီ၊ ေဟာေသာ ပုဂိၢဳလ္ႏွင့္ ေဟာအပ္ေသာ တရား၌
ၾကည္ၫုိေသာသဒၶါျဖင့္ပင္ ပါေမာဇၨ, ပီတိစသည္ကုိ ျဖစ္ေစလ်က္ အားတက္ေစႏုိင္၏၊
သို႔ျဖစ္၍ `ဥဂၣဋိတညဴအား သီလသမထတုိ႔ကုိ, ၀ိပဥိၥတညဴအား သီလကို
အထူးေက်းဇူးမ်ားသည္၊ အထူးသင့္ေလ်ာ္သည္´ဟု မဆုိအပ္ကုန္ၿပီ။
ေနယ်သည္ကား ၾကာျမင့္စြာ အားထုတ္ရေသာေၾကာင့္ ရံခါ မိမိ၏သီလကုိ ဆင္ျခင္မိ၏၊
ခြၽတ္ယြင္းသည္ကုိ ေတြ႕လွ်င္ ႏွလံုးမသာျဖစ္၏၊ ကုကၠဳစၥအားႀကီးေသာ
အခ်ိဳ႕သူမွာ ထုိအခုိက္၌ စင္ၾကယ္ေသာ္လဲ ေ႐ွးက လြန္က်ဴးမိသည္ကုိ သတိရ၍
စိတ္ပူပန္တတ္ေသး၏၊ မပယ္ေဖ်ာက္ႏုိင္လွ်င္ ထုိႏွလံုးမသာမႈ
စိတ္ပူပန္မႈေၾကာင့္ ၀ိပႆနာ ပ်က္တတ္၏၊ ႐ွည္ျမင့္စြာေသာ ကာလပတ္လံုးျဖစ္ေစ,
ကမၼ႒ာန္း၀င္သည္မွ စ၍ျုဖစ္ေစ သီလစင္ၾကယ္သည္ကို ေတြ႕ျမင္ရလွ်င္ကား
စိတ္ႏွလံုး႐ႊင္သာ ၀မ္းေျမာက္ျခင္း ျဖစ္တတ္၏၊ အားရေက်နပ္ျခင္း ပါေမာဇၨ,
ပီတိတုိ႔ ျဖစ္တတ္ကုန္၏၊ စိတ္ေအးခ်မ္းမႈ ပႆဒိၶျဖစ္တတ္၏၊ စိတ္ခ်မ္းသာမႈ သုခ
ျဖစ္တတ္၏၊ စိတ္ခ်မ္းသာျခင္းေၾကာင့္ သမာဓိ, ပညာတုိ႔ ထက္သန္စြာ
ျဖစ္တတ္ကုန္၏၊ ထုိ႔ေၾကာင့္ ေ႐ွးအဖုိ႔ ၾကာျမင့္စြာကျဖစ္ေစ,
ကမၼ႒ာန္း၀င္ေသာကာမွျဖစ္ေစ အစျပဳ၍ စင္ၾကယ္ေသာသီလသည္ ေနယ်ပုဂိၢဳလ္အား
အထူးေက်းဇူးမ်ားေပ၏။
သမထ၏ ေက်းဇူးမ်ားပံု။ ။ယႆ ဟိ သမာဓိပိ (ပ) ဗဟူပကာရာ သမာပတိၱ။ (မ-႒-၁-၃၁၈)
ျမန္မာျပန္။ ။အၾကင္ေယာဂီအား ၀ိပႆနာသမာဓိလဲ ႏုေသး၏၊ ၀ိပႆနာပညာလဲ ႏုေသး၏၊
ထုိေယာဂီအား ႐ႈမွတ္မႈ ၀ိပႆနာကို ျဖစ္ေစ၍ အလြန္ၾကာျမင့္စြာ ထုိင္ေနလွ်င္
ကိုယ္ပင္ပန္း၏၊ ကိုယ္တြင္း၌ မီးထသကဲ့သုိ႔ ျဖစ္တတ္၏၊ (မီးေလာင္သကဲ့သို႔
တကိုယ္လံုး ပူတတ္သည္ဟူလုိ၊) လက္ကတီးၾကားတုိ႔မွ ေခြၽးမ်ားထြက္တတ္ကုန္၏။
(တကိုယ္လံုးမွလဲ ေခြၽးက်တတ္သည္ပင္၊) ဦးေခါင္းထက္မွ အခုိးအေငြ႕
ေထာင္းေထာင္းထေနသကဲ့သို႔ ျဖစ္တတ္၏၊ စိတ္သည္ မခ်ဳပ္တည္းႏုိင္ေအာင္
ပင္ပန္းတုန္လႈပ္တတ္၏၊ ထုိအခါ၌ ထုိေယာဂီသည္ တဖန္ စ်ာန္သမာပတ္ကို၀င္စား၍
ထိုကိုယ္စိတ္ပင္ပန္းမႈကို သိမ္ေမြ႕ႏူးညံ့ေစလ်က္ သက္သာၿငိမ္းေစၿပီးလွ်င္
႐ႈမွတ္မႈ ၀ိပႆနာကို တဖန္ ျဖစ္ေစျပန္၏၊ ထုိေယာဂီအား တဖန္ ၾကာျမင့္စြာ
႐ႈမွတ္လ်က္ ထုိင္ေနျပန္လွ်င္နည္းတူပင္ ကိုယ္စိတ္ပင္ပန္းျပန္၏၊
ထုိအခါထုိေယာဂီသည္ တဖန္စ်ာန္သမာပတ္ကုိ ၀င္စား၍ နည္းတူပင္ ျပဳရျပန္၏၊
သို႔ျဖစ္၍ စ်ာန္သမာပတ္သည္ ၀ိပႆနာအား ေက်းဇူးမ်ားေပ၏။
ဤအ႒ကထာ၌ မိန္႔ဆိုသည့္အတုိင္းပင္ ေ႐ွးအဖုိ႔က သမထစ်ာန္ကို ရၿပီးေသာ
ေနယ်ပုဂိၢဳလ္သည္ `ၾကာျမင့္စြာ ႐ႈမွတ္လ်က္ ေနျခင္းေၾကာင့္
ကိုယ္စိတ္ပင္ပန္းမႈ ျဖစ္ေပၚတုိင္း´ စ်ာန္ကို ၀င္စား၍ အပန္းေျပေစၿပီးလွ်င္
တဖန္ ႐ႈမွတ္ရေလသည္၊ ဤသို႔ ႐ႈမွတ္၍ ၀ိပႆနာ သမာဓိ, ပညာတို႔ကို
ရင့္က်က္ေစရ၏၊ သမာဓိ, ပညာရင့္ေသာကာလ၌ကား ကိုယ္စိတ္၏ ပင္ပန္းမႈ မ႐ွိၿပီ၊
တေန႔လံုး တညဥ့္လံုးေသာ္လဲ အစဥ္မျပတ္ တစပ္တည္း ႐ႈမွတ္ႏုိင္ေလ၏၊
ထုိ႔ေၾကာင့္ သမထစ်ာန္သည္လည္း ေနယ်ပုဂိၢဳလ္အား အထူးပင္ ေက်းဇူးမ်ားေပ၏။
ယခုအခါကာလ ၀ိပႆနာယာနိကေယာဂီတုိ႔သည္လည္း အထက္ပါအတုိင္း ကိုယ္စိတ္၏
ပင္ပန္းမႈကို အမ်ားအားျဖင့္ေတြ႕ရတတ္၏၊ ထုိအခါ စ်ာန္မ႐ွိေသာေၾကာင့္
႐ႈမွတ္ေနက် ႏိုင္နင္းေသာ မွတ္စဥ္အတုိင္းသာ ႐ႈမွတ္လ်က္
အပန္းေျဖေစၿပီးလွ်င္ ၀ိပႆနာရင့္သန္ျခင္းသို႔ ေရာက္ေစၾကရေလေတာ့သည္။
ဤသို႔ျဖစ္၍ ျပခဲ့သည့္အတုိင္း သီလ, သမထတုိ႔သည္
အထူးေက်းဇူးမ်ားၾကေသာေၾကာင့္ သာလွ်င္ `ေနယ်-အား သိကၡာ ၃-ပါးလံုး
သင့္ေလ်ာ္သည္´ ဟု ေနတိၱအ႒ကထာ၌ ဆုိေလသည္၊ ေ႐ွးအဖုိ႔ ႐ွည္ျမင့္စြာေသာ ကာလက
မုခ်ျပည့္စံုေစအပ္ေသာေၾကာင့္ ဆုိသည္ကား မဟုတ္ဟူ၍ ၿမဲၿမံစြာ မွတ္သားအပ္၏။
ထုိ႔ျပင္ ျပခဲ့ၿပီးေသာ သရဏာနိ ဥပါသကာကိုလဲ `ေသခါနီး၌ ႏွလံုးသြင္း
အားထုတ္၍ ေသာတာပန္ျဖစ္သြားေသာ `ေနယ်ပုဂိၢဳလ္´ဟူ၍သာ ဆုိထုိက္၏၊
မည္သူေဟာအပ္ေသာ မည္သည့္တရားကို နာၾကား၍ ေသာတာပန္ျဖစ္သည္ဟု
ပါဠိ,အ႒ကထာတုိ႔၌ မဆိုအပ္ေသာေၾကာင့္ `ဥဂၣဋိတၫူ, ၀ိပဥိၥတၫူ´ဟူ၍ကား
မဆုိႏုိင္သည္သာတည္း၊ ထုိ႔ေၾကာင့္ `ေနယ်ပုဂိၢဳလ္တုိ႔မွာ ေ႐ွးအဖုိ႔က
ၾကာျမင့္စြာ သီလစင္ၾကယ္မွသာလွ်င္ မဂ္ဖုိလ္ကို ရႏုိင္သည္´ ဟု ဆုိေသာ
စကားမွာ ထင္ျမင္ခ်က္မွ်ျဖင့္ ဆုိအပ္ေသာ စကားသာတည္း။
ယခုဘ၀တြင္ မဂ္ဖိုလ္သို႔ မေရာက္ႏိုင္ေသာ သူအားေသာ္လဲ ေ႐ွးအဖုိ႔က
သီလမစင္ၾကယ္ပဲ ၀ိပႆနာဉာဏ္ အလံုးစံု ျဖစ္ႏုိင္ေသး၏၊ ျဖစ္ႏုိင္ပံုကို
တမၺဒါဌိက၏ ၀တၳဳျဖင့္ သိအပ္၏။
လူသတ္ဗိုလ္ႀကီးႏွင့္ အႏုေလာမဉာဏ္။ ။ရာဇႃဂိဳဟ္ႃမိဳ႕၌ ႏႈတ္ခမ္းေမြး
နီေသာေၾကာင့္ တမၺဒါဌိကဟု တြင္ေသာသူကို ဘုရင္မင္းျမတ္က ခုိးသူသတ္
ဗိုလ္မႉးအျဖစ္ ခန္႔ထား၏၊ ဖမ္းဆီး၍ရေသာ ဓားျမ သူခိုး လူဆုိးဟူသမွ်ကို
တမၺဒါဌိကအား သတ္ေစ၏၊ ေန႔စဥ္ေန႔တုိင္း တေယာက္, ႏွစ္ေယာက္, သံုးေယာက္
စသည္ကို သတ္ျဖတ္လ်က္ တမၺဒါဌိကသည္ ၅၅-ႏွစ္ပတ္လံုး မင္းမႈထမ္းေန၏၊
၅၅-ႏွစ္ၾကာေသာအခါ ထုိရာထူးမွ ႏႈတ္ထြက္ရ၏၊ ႏႈတ္ထြက္ေသာေန႔မွာပင္
ခိုးသူသတ္ဗိုလ္မႉး ျဖစ္စဥ္က သံုးေဆာင္ခြင့္မရေသာအရာတုိ႔ကုိ
သံုးေဆာင္လုိေသာေၾကာင့္ ႏြားႏို႔ႏွင့္ေရာေသာ ယာဂုကို က်ိဳေစ၏၊ နံ႔သာျဖင့္
လိမ္းက်ံ၏၊ ျမတ္ေလးပန္းကိုပန္၏၊ အသစ္စက္စက္ အ၀တ္မ်ားကို ၀တ္ဆင္၏၊ ထုိသို႔
ခ်ယ္လွယ္ျပဳျပင္ၿပီးလွ်င္ ႏြားႏို႔ယာဂုကုိေသာက္ရန္
အဆင္သင့္ထုိင္လ်က္႐ွိ၏၊ ထုိအခါမွာ အ႐ွင္သာရိပုၾတာသည္
သနားေတာ္မူေသာေၾကာင့္ ဆြမ္းရပ္ေတာ္မူေလ၏၊ တမၺဒါဌိကသည္ မေထရ္ကုိ ျမင္လွ်င္
၀မ္းေျမာက္လ်က္ ပင့္ေလ်ာက္၍ ထုိင္ေနေစၿပီးလွ်င္ မိမိစားေသာက္မည့္ ယာဂုကို
ဆက္ကပ္၏၊ ယာဂုဘုဥ္းေပးၿပီးလွ်င္ အ႐ွင္သာရိပုၾတာက အႏုေမာဒနာတရားေဟာ၏၊
၅၅-ႏွစ္ပတ္လံုး ျပဳခဲ့ေသာ မေကာင္းမႈကို သတိရ၍ တမၺဒါဌိကမွာ
စိတ္မၿငိမ္မသက္ပဲ ႐ွိေန၏။
ထုိအခါ အ႐ွင္သာရိပုၾတာက သိေတာ္မူ၍ ဒါယကာ-ထုိမေကာင္းမႈေတြကုိ
သင့္အလုိအတုိင္း ျပဳသေလာ၊ သို႔မဟုတ္ သူတပါးက ခုိင္း၍ ျပဳသေလာဟု ေမး၏၊
ဘုရင္မင္းျမတ္က ခုိင္း၍ ျပဳရပါသည္ဟု ေလွ်ာက္ေသာအခါ ဒါယကာသို႔ျဖစ္လွ်င္
သင္၏ မေကာင္းမႈ ဟုတ္ပါမည္ေလာဟု ေမးေတာ္မူ၏၊ ထုိအခါ တမၺဒါဌိကသည္
ဘုရင္မင္းျမတ္၏ မေကာင္းမႈ ခ်ည္သားတည္း၊ ငါ့မွာ မေကာင္းမႈ မ႐ွိဟု
ေအာက္ေမ့ၿပီးလွ်င္ စိတ္ေအးခ်မ္းစြာႏွင့္ တရားနာႏိုင္ ႏွလံုးသြင္းႏိုင္၍
အႏုေလာမခႏိၲေခၚေသာ သခၤါ႐ုေပကၡာဉာဏ္သို႔ ေရာက္သြားေလ၏။
ေသာ ေထေရ အႏုေမာဒနံ ကေထေႏၲ ဧကဂၢစိေတၱာ ဟုတြာ ဓမံၼ သုဏေႏၲာ ေသာတာပတိၱ မဂၢႆ
ၾသရေတာ အႏုေလာမိကံ ခႏၲႎ နိဗၺေတၱသိ။ (ဓမၼပဒ -႒-၁-၄၀၇)
ေထေရ၊ အ႐ွင္သာရိပုၾတာမေထရ္သည္။ အႏုေမာဒနံ ကေထေႏၲ၊ အႏုေမာဒနာတရားကုိ
ေဟာေတာ္မူစဥ္။ ေသာ၊ ထုိတမၺဒါဌိကသည္။ ဧကဂၢစိေတၱာ ဟုတြာ၊ တည္ၾကည္ေသာ
စိတ္႐ွိသည္ျဖစ္၍။ ဓမံၼသုဏေႏၲာ၊ တရားကုိ နာလ်က္။ ေသာတာပတိၱမဂၢႆ ၾသရေတာ၊
ေသာတာ ပတိၱမဂ္၏ ဤမွာဘက္ေအာက္ဘက္၌။ အႏုေလာမိကံ၊ မဂ္ဉာဏ္အား ေလ်ာ္ေသာ။
ခႏၲႎ၊ သခၤါ႐ုေပကၡာဉာဏ္ကို။ နိဗၺေတၱသိ၊ ျဖစ္ေစၿပီ။ (၀ိပႆနာဉာဏ္ သာမန္ကိုလဲ
အႏုေလာမိက ခႏိၲဟု ေခၚႏုိင္၏၊ သို႔ေသာ္လဲ ဤ၌ ေသာတာပတိၱမဂၢႆ ၾသရေတာဟု
ဆုိေသာေၾကာင့္ မဂ္ႏွင့္နီးကပ္ေသာ သခၤါ႐ုေပကၡာကုိသာ ယူသင့္ေပသည္)။
တရားေဟာၿပီး၍ ႂကြသြားေတာ္မူေသာ အ႐ွင္သာရိပုၾတာကို လုိက္၍ ပုိ႔ၿပီးေနာက္
အျပန္တြင္ ရန္ႃငဳိး႐ွိေသာ ဘီလူးမက ႏြားမေယာင္ေဆာင္၍ ေ၀ွ႕သတ္ေသာေၾကာင့္
တမၺဒါဌိကသည္ ေသ၍ တုသိတာနတ္ျပည္၌ ျဖစ္ေလ၏၊ ထုိအခါ တရားသဘင္၌ ရဟန္းတုိ႔သည္
ဤသို႔ ေဆြးေႏြးေျပာဆုိၾက၏၊ `တမၺဒါဌိကသည္ ၅၅-ႏွစ္ပတ္လံုး
အလြန္ၾကမ္းၾကဳတ္ေသာ အမႈကုိျပဳ၏၊ ယေန႔ပင္ ထုိအမႈမွ လြတ္၏၊ ယေန႔ပင္
အ႐ွင္သာရိပုၾတာအား ဆြမ္းလႉ၏၊ ယေန႔ပင္ ေသ႐ွာေလၿပီ၊ အဘယ္မွာ ျဖစ္႐ွာေလသည္
မသိ´ ဟု ဆုိၾကကုန္၏၊ ထုိစကားႏွင့္ စပ္၍ ျမတ္စြာဘုရားက ေအာက္ပါ ဂါထာကုိ
ေဟာေတာ္မူ၏။
သုဘာသိတံ သုဏိတြာန၊ နဂေရ ေစာရဃာတေကာ။
အႏုေလာမခႏႎၲ လဒၶါန၊ ေမာဒတိ တိဒိ၀ံ ဂေတာ။ (ဓမၼပဒ-႒-၁-၄၀၇)
နဂေရ၊ ရာဇႃဂဳိဟ္ႃမိဳ႕၌။ ေစာရဃာတေကာ၊ ခုိးသူသတ္ဗိုလ္ႀကီး တမၺဒါဌိကသည္။
သုဘာသိတံ၊ အ႐ွင္သာရိပုၾတာ ေကာင္းစြာ ေဟာအပ္ေသာ တရားစကားကို။ သုဏိတြာန၊
နာၾကားရ၍။ အႏုေလာမခႏႎၲ၊ မဂ္ဉာဏ္အားေလ်ာ္ေသာ သခၤါ႐ုေပကၡာဉာဏ္ကို။ လဒၶါန၊
ရၿပီး၍။ တိဒိ၀ံ ဂေတာ၊ နတ္ျပည္သို႔ ေရာက္လ်က္၊ ေမာဒတိ၊ ၀မ္းေျမာက္ရေလ၏။
ထုိအခါ ရဟန္းတုိ႔က မေက်နပ္၍ `အ႐ွင္ဘုရား-သူျပဳအပ္ေသာ အကုသိုလ္က
အလြန္ႀကီးမားပါသည္၊ အႏုေမာဒနာတရားက အာမႀကီးလွပါ၊ ဤမွ်ေလာက္ျဖင့္
ဉာဏ္အထူးကို အဘယ့္ေၾကာင့္ ျဖစ္ေစႏိုင္ပါသနည္း´ ဟု ေမးေလွ်ာက္ၾကျပန္၏၊
ထုိအခါ ျမတ္စြာဘုရားက `ရဟန္းတုိ႔-ငါဘုရား၏ တရားေတာ္ကို နည္းသည္,
မ်ားသည္ဟု စံခ်ိန္မထုိးၾကေလႏွင့္၊ တခြန္းတည္းပင္ ျဖစ္ေသာလဲ
အကိ်ဳးစီးပြါးႏွင့္ဆုိင္ေသာ စကားသည္ ျမင့္ျမတ္သည္သာ´ ဟု
မိန္႔ေတာ္မူၿပီးလွ်င္ ေအာက္ပါဂါထာကုိ ေဟာေတာ္မူ၏။
သဟႆ မပိ ေစ ၀ါစာ၊ အနတၳပဒသံဟိတာ။
ဧကံ အတၳပဒံ ေသေယ်ာ၊ ယံ သုတြာ ဥပသမၼတိ။ (ဓမၼပဒ-၁၀၀)
အနတၳပဒသံဟိတာ၊ အကိ်ဳးကို မျပတတ္ေသာ ပုဒ္တို႔ျဖင့္ ဖြဲ႕စပ္ဆုိ အပ္ေသာ။
၀ါစာ၊ စကားသည္။ သဟႆံ ေစပိ၊ တေထာင္ ႏွစ္ေထာင္စသည္ ေထာင္သခၤ်ာ
အပိုင္းအျခားအားျဖင့္ မ်ားျပားေစကာမူ။ ပါပိကာ ဧ၀၊ ယုတ္ညံ့သည္သာတည္း။ ယံ၊
အၾကင္ပုဒ္ကို။ သုတြာ၊ ၾကားနာရ၍။ ဥပသမၼတိ၊ ကိေလသာၿငိမ္း၏။ တာဒိသံ၊
ထုိသို႔သေဘာ႐ွိေသာ။ အတၳပဒံ၊ ခႏၶာ, အာယတန, ဓာတ္, သတိပ႒ာန္စေသာအက်ိဳးကို
ျပတတ္ေသာပုဒ္သည္။ ဧကံပိ၊ တခြန္းတည္း, တပုဒ္တည္းပင္ ျဖစ္ေသာ္လဲ။ ေသေယ်ာ၊
ျမင့္ျမတ္ေပ၏။
ဤတမၺဒါဌိကသည္ကား မ်က္ေမွာက္ဘ၀၌ မဂ္ဖုိလ္ကို မရေသာေၾကာင့္ ေနယ်ပုဂိၢဳလ္မွ်
မမည္ေသး၊ ဥဂၣဋိတၫူ, ၀ိပဥိၥတၫူဟု ဆုိရန္ကား အလွ်င္းပင္ မ႐ွိၿပီ၊
သို႔ပါလ်က္ ေ႐ွးအဖုိ႔ ၾကာျမင့္စြာက သီလစင္ၾကယ္ျခင္း မ႐ွိေသးပဲ
တမၺဒါဌိကအား ပဋိပဒါဉာဏဒႆန၀ိသုဒိၶ၏ ဆံုးခါနီးျဖစ္ေသာ သခၤါ႐ုေပကၡာဉာဏ္
ျဖစ္ေပၚသည္မွာ အဘယ့္ေၾကာင့္နည္းဟု စဥ္းစားရာ၏၊ လူတို႔၏ ေ႐ွးအဖုိ႔က
သီလပ်က္မႈသည္ အႏၲရာယ္ မျပဳတတ္ေသာေၾကာင့္ပင္ မဟုတ္ပါေလာ။
မ်က္ေမွာက္ဘ၀တြင္ မဂ္ဖိုလ္ကို မရျခင္းမွာကား အေၾကာင္း ၂-ပါး ႐ွိ၏၊ ထုိ
၂-ပါးတုိ႔တြင္ ပါပမိတၱတာ= ယုတ္ညံ့ေသာ မိတ္ေဆြကုိ မွီ၀ဲျခင္းတည္းဟူေသာ
အေၾကာင္းေၾကာင့္ အဇာတသတ္မင္း မဂ္ဖုိလ္ကို မရေလသည္၊ `အ႐ွင္ေဒ၀ဒတ္
စကားကိုနာခံ၍ ျပဳမိေသာ ပိတုဃာတက ကမၼႏၲရာယ္ေၾကာင့္ မဂ္ဖုိလ္ကုိ မရ´ဟူလုိ၊
အႏၲရာယ္႐ွိေသာသူအား မဂ္ဖိုလ္သာမဟုတ္ေသး ဥဒယဗၺယဉာဏ္မ်ားလဲ မျဖစ္ေပၚေတာ့
သည္သာတည္း။
က်င့္မႈေဟာမႈလုိ၍ တရားထူး မရ။ ။က်င့္မႈ ေဟာမႈလုိျခင္းဟူေသာ `ကိရိယ
ပရိဟာနိ´ေၾကာင့္ မဂ္ဖိုလ္မရသည္လဲ႐ွိ၏၊ မဇိၩမပဏၰာသ ကရႏၵကသုတ္၌ လာေသာ
ေပႆ-မည္ေသာသူသည္ ႏွလံုးသြင္း အားထုတ္မႈ လုိျခင္းေၾကာင့္ မဂ္ဖုိလ္ကို
မရေလသည္၊ ထုိသူသည္ အတၱႏၲပစေသာ ပုဂိၢဳလ္ ၄-မ်ိဳးတို႔ကို အက်ယ္ေ၀ဘန္၍ေဟာေသာ
တရားတုိ႔ကုိ အဆံုးတုိင္ေအာင္ နာလွ်င္ ေသာတာပန္ျဖစ္ထုိက္ပါလ်က္
တရားမဆံုးမီ ထသြားေသာေၾကာင့္ မဂ္ဖိုလ္မွ ဆံုး႐ံႈးေစရေခ်သည္၊ ယခုကာလ၌
မဂ္ဖုိလ္ကို ရထုိက္ေသာ သူတို႔တြင္ နည္းလမ္းမွန္ကို ရပါလ်က္
အလွ်င္းအားမထုတ္၍ ျဖစ္ေစ, အားထုတ္ခ်ိန္ မျပည့္စံု၍ျဖစ္ေစ မဂ္ဖိုလ္ကိုမရပဲ
တဘ၀ ဆံုးသြားရေသာ သူမ်ားမွာ ၎ေပႆ-မည္ေသာ သူကဲ့သို႔ပင္ `ကိရိယပရိဟာနိ=
ႏွလံုးသြင္းအားထုတ္မႈ လုိျခင္းေၾကာင့္ အက်ိဳး စီးပြါးမွ
ဆံုး႐ံႈးၾကရ႐ွာေလသည္။
ထုိ႔ျပင္- ဓနဥၥာနီပုဏၰားႀကီးအား ေသခါနီး၌ အ႐ွင္ သာရိပုၾတာက ၀ိပႆနာကုိ
မေဟာမူ၍ သမထကုိသာ ေဟာ၏၊ ထုိ႔ေၾကာင့္ ပုဏၰားႀကီးသည္ သမထစ်ာန္ကိုပြါးေစ၍
ေသေလလွ်င္ျဗဟၼာ့ျပည္သို႔ ေရာက္ေလ၏၊ အကယ္၍ ၀ိပႆနာကို ေဟာခဲ့ပါလွ်င္
ပုဏၰားႀကီးသည္ လူ႕ဘ၀၌ပင္ မဂ္ဖုိလ္ကုိ ရေလရာ၏၊ သို႔ျဖစ္၍ ဤဓနဥၥာနီ၏
မဂ္ဖိုလ္ကုိ မရျခင္းမွာ ေဟာေျပာမႈ လုိျခင္းေၾကာင့္ပင္တည္း၊
ထုိ႔ေၾကာင့္ပင္ ျမတ္စြာဘုရားက အ႐ွင္သာရိပုၾတာအား အျပစ္တင္ၿပီး
ျဗဟၼာ့ျပည္သို႔ လုိက္၍ တရားေဟာရန္ မိန္႔ေတာ္မူေလသည္၊
အ႐ွင္သာရိပုၾတာသည္လည္း ခ်က္ျခင္းႂကြသြား၍ တရားေဟာရျပန္ေလသည္၊ ထုိအခါမွစ၍
အ႐ွင္သာရိပုၾတာသည္ တရားေဟာလွ်င္ သစၥာေလးပါးႏွင့္ မကင္းမူ၍သာ
ေဟာေတာ္မူသတတ္၊ ယခုကာလ၌ မဂ္ဖိုလ္ကို ရထုိက္သူျဖစ္ပါလ်က္ ၀ိပႆနာ
နည္းမွန္ကို မရေသာေၾကာင့္ မဂ္ဖိုလ္မမွီး အခ်ည္းႏွီး ဘ၀ဆံုးသြားရသူမ်ားမွာ
ဤဓနဥၥာနီကဲ့သို႔ပင္ `ကိရိယပရိဟာနိ=ေဟာေျပာမႈ လုိျခင္း´ေၾကာင့္
အက်ိဳးစီးပြါးမွ ဆံုး႐ံႈးၾကရ႐ွာေလသည္။
တမၺဒါဌိက၏ မဂ္ဖိုလ္မရျခင္းမွာ ႏွလံုးသြင္း အားထုတ္မႈ လုိျခင္းတည္းဟူေသာ
`ကိရိယပရိဟာနိ´ေၾကာင့္သာလွ်င္
ေရာက္သည္ကုိ ေထာက္ဆ၍ `ေဟာေျပာမႈလဲ မလုိပါ၊ ပါပမိတၱႏွင့္ စပ္၍ျဖစ္ေသာ
အႏၲရာယ္လဲ မ႐ွိ´ ဟု သိအပ္၏။
ဤမွ်ေလာက္ေသာ ၀တၳဳသာဓကျဖင့္ ပစိၧမဘ၀ိက, ဥဂၣဋိတၫူ, ၀ိပဥိၥတၫူ
ပုဂိၢဳလ္ဟုတ္ျခင္း, မဟုတ္ျခင္း တုိ႔သည္ အေၾကာင္းမွန္ မဟုတ္ကုန္၊
ေ႐ွးအဖို႔က သီလ မစင္ၾကယ္ျခင္းမွာ ရဟန္းတုိ႔အားသာ အႏၲရာယ္ျဖစ္၍ လူတို႔အား
အႏၲရာယ္မျဖစ္ဟူေသာ ဤအခ်က္သည္သာလွ်င္ အေၾကာင္းမွန္ဟု
ဆံုးျဖတ္ႏုိင္ေလာက္ေပၿပီ၊ သို႔ေသာ္လည္း သီလ၀ိသုဒိၶမ႐ွိလွ်င္ ၀ိပႆနာဉာဏ္,
မဂ္ဉာဏ္ကို မျဖစ္ႏုိင္ရာေသာေၾကာင့္ သႏၲတိအမတ္ႀကီးစသည္တုိ႔၏
သီလ၀ိသုဒိၶျဖစ္ပံုကို ဤသို႔မွတ္အပ္၏။
တရားနာခါနီးမွာ ျဖစ္ေစ တရားနာစဥ္မွာ ျဖစ္ေစ မိမိတုိ႔ ျပဳလုပ္ၿမဲျဖစ္ေသာ
မေကာင္းမႈမ်ိဳးကို မျပဳလုပ္ေတာ့ပါဘူးဟု ႀကံစည္ဆံုးျဖတ္ျခင္း ျဖစ္ခဲ့ပါမူ
ထုိႀကံစည္ ဆံုးျဖတ္မႈျဖင့္ပင္ သီလ၀ိသုဒိၶ ၿပီးသည္ဟု မွတ္အပ္၏၊
ႀကံစည္ဆံုးျဖတ္မႈ မ႐ွိခဲ့ပါမူကား ႐ႈမွတ္မႈ ဘာ၀နာ စိတၱဳပၸါဒ္ျဖင့္
သီလ၀ိသုဒိၶၿပီးသည္ ဟူ၍သာ ဆုိရန္ ႐ွိေတာ့ေပသည္။´ (၀ိနယ၀ိနိစၧယသဂၤဟက်မ္းမွ)
သီလကၡန္ပါဠိေတာ္၊ ေသာဏဒ႑သုတ္တြင္ --
`ပုဏၰား ပညာကို သီလျဖင့္ ေဆးေၾကာရ၏၊ သီလကို ပညာျဖင့္ ေဆးေၾကာရ၏။ အႀကင္
ပုဂၢိဳလ္၌ သီလရွိ၏၊ ထိုပုဂၢိဳလ္၌ ပညာရွိ၏။ အႀကင္ပုဂၢိဳလ္၌ ပညာရွိ၏၊
ထိုပုဂၢိဳလ္၌ သီလရွိ၏။ သီလရွိေသာသူအား ပညာရွိ၏၊ ပညာရွိေသာ သူအား သီလရွိ၏၊
သီလႏွင့္ ပညာကို ေလာက၌ အျမတ္ဆံုးဟု ဆိုအပ္၏။ ပုဏၰား လက္ (တစ္ဖက္) ျဖင့္
လက္ (တစ္ဖက္) ကို ေဆးေၾကာရာသကဲ့သို႔ လည္းေကာင္း၊ ေျခ (တစ္ဖက္) ျဖင့္ ေျခ
(တစ္ဖက္) ကို ေဆးေၾကာရာသကဲ့သို႔ လည္းေကာင္း ပုဏၰား ဤအတူပင္ ပညာကို
သီလျဖင့္ ေဆးေၾကာရ၏၊ သီလကို ပညာျဖင့္ ေဆးေၾကာရ၏။ အႀကင္ ပုဂၢိဳလ္၌ သီလ
ရွိ၏၊ ထိုပုဂၢိဳလ္၌ ပညာ ရွိ၏။ အႀကင္ ပုဂၢိဳလ္၌ ပညာရွိ၏၊ ထိုပုဂၢိဳလ္၌
သီလရွိ၏။ သီလရွိေသာ သူအား ပညာရွိ၏၊ ပညာရွိေသာ သူအား သီလရွိ၏၊ သီလႏွင့္
ပညာကို ေလာက၌ အျမတ္ဆံုးဟု ဆိုအပ္၏။´-ဟု ေဟာေျပာခ်က္ရွိ၏။
ထိုပါဠိေတာ္၏ အဖြင့္အ႒ကထာတြင္ -`ပညာကို သီလျဖင့္ ေဆးေၾကာရ၏၊ သီလကို
ပညာျဖင့္ ေဆးေၾကာရ၏။´ ဟူေသာအပိုဒ္ကို ဖြင့္ရာ၌ `အဘယ္သို႔လွ်င္ သီလျဖင့္
ပညာကို ေဆးေၾကာႏိုင္ပါသနည္း။ အၾကင္ပုထုဇဥ္ပုဂၢိဳလ္၏ သီလသည္
အႏွစ္ေျခာက္ဆယ္, အႏွစ္ရွစ္ဆယ္တို႔ပတ္လံုး မက်ိဳးမျပတ္တည္၏။ ထိုပုထုဇဥ္သည္
ေသခါနီးအခါ၌လည္း ကိေလသာအားလံုးတို႔ကို ပယ္သတ္၍ သီလျဖင့္ ပညာကို ေဆးေၾကာ၍
အရဟတၱဖိုလ္ကို ယူႏိုင္၏။ အဘယ္ပုဂၢိဳလ္ကဲ့သို႔နည္းဟူမူကား
ကႏၵရသာလပရိ၀ုဏ္၌ေနေသာ ၀ါေတာ္ေျခာက္ဆယ္ရၿပီးေသာ မဟာေထရ္ကဲ့သို႔တည္း။
(အက်ယ္ဆိုရလွ်င္ မေထရ္သည္ ေသရာေညာင္ေစာင္း၌ လဲေလ်ာင္း၍
အားႀကီးေသာေ၀ဒနာေၾကာင့္ ၿငီးတြားေနစဥ္ တိႆမည္ေသာ မဟာရာဇာသည္ `မေထရ္ကို
ဖူးျမင္အံ့´ဟု ႀကံ၍ ေက်ာင္းသို႔သြားကာ ပရိ၀ုဏ္တံခါး၌ ရပ္တည္၍
ထိုညည္းသံကို ၾကားရလွ်င္ `ဤအသံကား အဘယ္သူ၏ အသံနည္း´ဟု ေမးေလ၏။ `မေထရ္၏
ညည္းသံပါ။´ဟု ေျပာၾကားကုန္လတ္ေသာ္ `ရဟန္းအျဖစ္အားျဖင့္
၀ါေတာ္ေျခာက္ဆယ္ရၿပီး ျဖစ္ပါလ်က္ ေ၀ဒနာကို သိမ္းဆည္းေၾကာင္း
ကမၼ႒ာန္းကိုမွ်လည္း မျပဳအပ္ေသး၊ ယခုအခါ၌ ထိုမေထရ္ကို ရွိမခိုးေတာ့အံ့´ဟု
ေျပာဆို၍ ျပန္လွည့္ကာ မဟာေဗာဓိကို ရွိခိုးျခင္းငွါ သြားေလ၏။
ထိုအခါတြင္ အလုပ္အေကၽြးရဟန္းငယ္သည္ `အရွင္ဘုရား တပည့္ေတာ္တို႔ကို
အဘယ္ေၾကာင့္ အရွက္ရေစပါကုန္သနည္း၊ သဒၶါတရားေကာင္းေသာ မင္းေသာ္မွလည္း
အရွင္ဘုရားတို႔၏ ညည္းသံကို ၾကားရျခင္းေၾကာင့္ ျပန္သြားပါၿပီ´ဟု မေထရ္ကို
ေလွ်ာက္ထားေလ၏။
`ထိုသို႔ျဖစ္လွ်င္ ငါ့အား တရားႏွလံုးသြင္းခြင့္ကို ျပဳၾကကုန္ေလာ့´ဟု
ေျပာဆို၍ ေ၀ဒနာကို ခြါကာ အရဟတၱဖိုလ္သို႔ ေရာက္၍ `ငါ့ရွင္၊ လိုက္သြားေလာ့၊
ယခုအခါ မဟာရာဇာကို ငါတို႔ကို ရွိခိုးေစေလာ့´ ဟု ရဟန္းငယ္အား အမွတ္သညာ
ေပးေလ၏။
ရဟန္းငယ္သည္ လိုက္သြားၿပီးလွ်င္ `ယခုအခါ မေထရ္ကို ရွိခိုးကုန္ေတာ့တဲ့´ဟု
ေျပာဆိုေလ၏။ တိႆဘုရင္သည္ မိေက်ာင္းကဲ့သို႔ ၀မ္းလ်ားေမွာက္ကာ မေထရ္ကို
ရွိခိုးလ်က္ `တပည့္ေတာ္သည္ အရွင္ဘုရား၏ ရဟႏၲာ၏အျဖစ္ကို
ရွိခိုးသည္မဟုတ္ပါ၊ ပုထုဇဥ္အျဖစ္၌တည္၍ ေစာင့္ေရွာက္အပ္ေသာ သီလကိုသာ
ရွိခိုးပါ၏´ ေျပာဆိုေလွ်ာက္ထားေလ၏။
ဤသို႔လွ်င္ သီလျဖင့္ ၀ိပႆနာစေသာ ပညာကို ေဆးေၾကာသည္ မည္၏။)
(အဘယ္သို႔လွ်င္ ပညာျဖင့္ သီလကို ေဆးေၾကာပါသနည္း။)
အၾကင္ပုဂၢိဳလ္၏ ကိုယ္တြင္း၌ ေစာင့္စည္းေၾကာင္း သီလမရွိ၊ ထိုသို႔
သီလသံ၀ရပင္ မရွိပါေသာ္လည္း ဥဂၣတိတညဴပုဂၢိဳလ္၏ အျဖစ္ေၾကာင့္ ေလးပါဒရွိေသာ
ဂါထာ၏အဆံုး၌ ၀ိပႆနာပညာျဖင့္ သီလကို ေဆးေၾကာ၍ ပဋိသမၻိဒါတို႔ႏွင့္တကြ
အရတၱဖိုလ္သို႔ ေရာက္ႏိုင္၏။ ဤပုဂၢိဳလ္သည္ ပညာျဖင့္ သီလကို ေဆးေၾကာသည္
မည္၏။ အဘယ္သူကဲ့သို႔နည္းဟူမူကား-- သႏၲတိအမတ္ႀကီးကဲ့သို႔တည္း။ (ဒီ-႒၊၁၊
၂၆၀)
`အထက္ပါ အ႒ကထာဖြင့္ဆိုခ်က္အရ လယ္တီဆရာေတာ္ႀကီး၏ --`ေလးမ်ိဳးေသာ
ပုဂၢိဳလ္တို႔တြင္ ဥဂၣါဋိတညဴပုဂၢိဳလ္မ်ိဳး,
၀ိပဥၥိတညဴပုဂၢိဳလ္မ်ိဳးတို႔ုသည္ ၀ိသာခါ, အနာထပိဏ္ တို႔ကဲ့သို႔
တရားေဒသနာကို ၾကားနာကာမၽွျဖင့္ပင္ ေသာတာပတၱိဉာဏ္ စသည္ကို ရႏိုင္ၾကကုန္၏၊
သီလ၀ိသုဒၶိ, စိတၱ၀ိသုဒၶိ အစ႐ွိေသာ ပဋိပတ္က်င့္စဥ္မ်ားကို ေ႐ွးအဖို႔၌
က်င့္ၾကသည္မ႐ွိကုန္ၿပီ၊ ခပ္သိမ္းေသာ နတ္ျဗဟၼာတို႔ ကၽြတ္ၾကရာ၌လည္း ဤနည္းတူ
သိၾကေလ။´ ဟူေသာ ေရးသားခ်က္သည္ က်မ္းဂန္လြတ္ မိမိ၏ထင္ျမင္ခ်က္သက္သက္ျဖင့္
ေရးသားျခင္းမဟုတ္ဟု မွတ္ပါေလ။´
မည္သို႔ပင္ျဖစ္ေစ သီလကို စင္ၾကယ္ႏိုင္သမွ် စင္ၾကယ္ေအာင္ႀကိဳးစား၍
အားထုတ္ပါမွ သမာဓိရလြယ္ကာ ပညာစခန္းသို႔ တက္လွမ္းဖို႔
လြယ္ကူႏိုင္မည္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ မဟာနာမ္ သာကီ၀င္-စသည္တို႔၏ အျဖစ္မ်ိဳးႏွင့္
ခ်ိန္ထိုးႏိႈင္းယွဥ္ကာ ကိုယ္က်င့္သီလကို အေလးမထားပဲ အားမထုတ္သင့္သလို၊
မိမိ အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းအလုပ္က မုဆိုးတံငါ-စသည့္ အလုပ္မ်ိဳးျဖစ္သျဖင့္
သီလမစင္ၾကယ္ႏိုင္သည့္တိုင္ သမာဓိ ပညာအရာမွာ အထံုပါႏိုင္ရန္
ႀကိဳးစားအားထုတ္သင့္သည္ဟု အႀကံျပဳလိုပါသည္။
အရွင္ေကာ၀ိဒ (ေယာ)
No comments:
Post a Comment