ရပ္ျပစ္ရွစ္ပါးတြင္ အသညသတ္ျဗဟၼာမ်ားႏွင့္ အ႐ူပျဗဟၼာမ်ား ပါ၀င္ေၾကာင္းမွတ္သား နာၾကားရပါသည္။ အ႐ူပဘံုတြင္ ေသာတာပတၱိမဂ္ပုဂၢိဳလ္မွအပ က်န္အရိယာ၇-ေယာက္တို႔ ျဖစ္ႏိုင္ေၾကာင္းလည္း သိရပါသည္။ ဤသို႔ဆိုလွ်င္အ႐ူပျဗဟၼာမ်ားသည္ ရပ္ျပစ္ရွစ္ပါးစာရင္း တြင္ ၀င္သင့္မ၀င္သင့္ စဥ္းစားဖြယ္ျဖစ္လာပါသည္။ အရိယာပုဂၢိဳလ္မ်ား အေနျဖင့္လည္း အယူမွား မရွိေတာ့ေသာေၾကာင့္႐ုပ္တရားတမ်ိဳးတည္းကို ၿငီးေငြ႔မႈဟူေသာ အယူမွားေၾကာင့္ ျဖစ္သည္အ႐ူပဘံုတြင္ ဆက္လက္ျဖစ္တည္သင့္မသင့္ပါ စဥ္းစားမိပါသည္။ကၽြန္ေတာ့္ဘာသာ စဥ္းစားမိၿပီး အေျဖမရွာႏိုင္သည့္ အထက္ပါႏွစ္ခ်က္ကိုပရိယတၱိ ပညာရွင္မ်ားက ေျဖၾကားၾကမည္ဟု ေမွ်ာ္လင့္လ်က္…။
ေမာင္ေကာင္းစံ (ေတာင္ႀကီး)
ဤ၌ ရပ္ျပစ္-ဟူေသာ စကားလံုးအသံုးအႏႈန္းေၾကာင့္ သံသယ၀င္ျခင္းျဖစ္၏။၎ရပ္ျပစ္-ဟူေသာ စကားလံုးသည္ အကၡဏ-ဟူေသာစကားလံုးကို ဘာသာျပန္ဆိုထားျခင္းျဖစ္၏။ သာသာျပန္ဆိုရာ၌လည္း တိုက္႐ိုက္ဘာသာျပန္ မဟုတ္။တိုက္႐ိုက္ဘာသာျပန္လွ်င္ အခြင့္ေကာင္း (အခ်ိန္အခါကာလေကာင္း)မဟုတ္-ဟူေသာအနက္ထြက္၏။ ဘာအတြက္ အခြင့္ေကာင္းမဟုတ္သနည္း? ေလာကီစီပြားခ်မ္းသာအတြက္အခြင့္ေကာင္းမဟုတ္ျခင္းေလာ -ဟူမူ ျမတ္ေသာအက်င့္ကို က်င့္သံုးရန္
အခြင့္ေကာင္းမဟုတ္ျခင္းကို ဆိုလို၏။အဂုၤတၱိဳရ္ပါဠိေတာ္၊ အ႒ကနိပါတ္၊ ဂဟပတိ၀ဂ္တြင္ ၎အကၡဏသုတ္ ပါရွိ၏။
ဘုရားရွင္ ဤသို႔ အစခ်ီကာ ေဟာျပေတာ္မူ၏။---`ရဟန္းတို႔ `ေလာကသည္ ျပဳအပ္ေသာ အခြင့္ရွိ၏၊ ေလာကသည္ ျပဳအပ္ေသာအခြင့္္ရွိ၏´ ဟု အၾကားအျမင္ မရွိေသာ ပုထုဇဥ္သည္ ေျပာဆို၏၊ ထုိပုထုဇဥ္သည္
အခြင့္ဟုတ္သည္ကို လည္းေကာင္း၊ အခြင့္မဟုတ္သည္ကို လည္းေကာင္း သိကားမသိရွိေလ။ ရဟန္းတို႔ ျမတ္ေသာ အက်င့္ကုိ က်င့္သံုးရန္ အခြင့္အခါ
မဟုတ္ျခင္းတို႔သည္ ဤရွစ္မ်ဳိးတို႔တည္း။အဘယ္ရွစ္မ်ဳိးတို႔နည္းဟူမူ - ရဟန္းတို႔ ပူေဇာ္အထူးကို ခံေတာ္မူထုိက္ေသာ၊(ပ) ျမတ္စြာဘုရားသည္လည္း ေလာက၌ ပြင့္ထြန္းေတာ္မူ၏၊ ကိေလသာမီးၿငိမ္းျခင္းကို ရြက္ေဆာင္တတ္ေသာ၊ ကိေလသာ ၿငိမ္းျခင္းကို ျပဳတတ္ေသာ၊ေလးပါးေသာ မဂ္ဉာဏ္သို႔ ေရာက္ေစတတ္ေသာ၊ ျမတ္စြာဘုရားတို႔သာ အျပားအားျဖင့္သိေစအပ္ေသာ (သစၥာေလးပါး) တရားကိုလည္း ေဟာၾကားေတာ္မူအပ္၏၊ ဤပုဂၢဳိလ္သည္ကားငရဲဘံု၌ ျဖစ္၏။ ရဟန္းတို႔ ဤသည္ကား ျမတ္ေသာ အက်င့္ကုိ က်င့္သံုးရန္ပဌမအခြင့္အခါ မဟုတ္ျခင္းတည္း။ (၁)ရဟန္းတို႔ ေနာက္တစ္မ်ဳိးကား။ပ။ ဤပုဂၢဳိလ္သည္ကား တိရစၧာန္မ်ဳိး၌ ျဖစ္၏။ပ။ (၂)ရဟန္းတို႔ ေနာက္တစ္မ်ဳိးကား။ပ။ ဤပုဂၢဳိလ္သည္ကား ၿပိတၱာဘံု၌ ျဖစ္၏။ပ။ (၃)
ရဟန္းတို႔ ေနာက္တစ္မ်ဳိးကား။ပ။ ဤပုဂၢဳိလ္သည္ကား တစ္ခုေသာ ရွည္ေသာအသက္ရွိေသာ (အသညသတ္) ျဗဟၼာ့ဘံု၌ ျဖစ္၏။ပ။ (၄)ရဟန္းတို႔ ေနာက္တစ္မ်ဳိးကား။ပ။ ဤပုဂၢဳိလ္သည္ကား အစြန္အဖ်ားက်ေသာဇနပုဒ္တို႔၌ ျဖစ္ရ၏၊ ထုိပုဂၢဳိလ္သည္လည္း အလြန္အသိဉာဏ္ နည္းပါးကုန္ေသာလူ႐ုိင္းမ်ဳိးတို႔၌ ျဖစ္ရ၏၊ ယင္းအရပ္တို႔၌ ရဟန္း ရဟန္းမိန္းမ ဥပါသကာဥပါသိကာမတို႔၏ ျဖစ္ျခင္းသည္ မရွိ။ပ။ (၅)ရဟန္းတို႔ ေနာက္တစ္မ်ဳိးကား။ပ။ ဤပုဂၢဳိလ္သည္ကား မဇၩိမေဒသတို႔၌ ျဖစ္၏၊ထုိပုဂၢဳိလ္သည္လည္း `ေပးလွဴအပ္ေသာ အလွဴ၏ အက်ဳိးသည္ မရွိ၊
ယဇ္ႀကီးပူေဇာ္မႈသည္ မရွိ၊ ယဇ္ငယ္ပူေဇာ္မႈသည္ မရွိ၊ ေကာင္းမႈမေကာင္းမႈတို႔၏ အက်ဳိး၀ိပါက္သည္ မရွိ၊ ဤေလာကသည္ မရွိ၊ တစ္ပါးေသာ ေလာကသည္မရွိ၊ အမိသည္ မရွိ၊ အဖသည္ မရွိ၊ ေသ၍ တစ္ဖန္ျဖစ္ေသာ သတၱ၀ါတို႔သည္မရွိကုန္၊ ဤေလာကကိုလည္းေကာင္း၊ တမလြန္ေလာက ကိုလည္းေကာင္း၊ကိုယ္တုိင္ထူးေသာ ဉာဏ္ျဖင့္ မ်က္ေမွာက္ ျပဳ၍ ေဟာၾကားႏိုင္ကုန္ေသာအညီအၫြတ္ ေကာင္းေသာ အက်င့္ကို က်င့္ၾကကုန္ေသာ သမဏျဗာဟၼဏတို႔မည္သည္ ေလာက၌မရွိကုန္ ဟု မွားေသာ အယူ(အျမင္)ရွိသူ ျဖစ္၏။ပ။ (၆)ရဟန္းတို႔ ေနာက္တစ္မ်ဳိးကား။ပ။ ဤပုဂၢဳိလ္သည္ကား မဇၩိမေဒသတို႔၌ ျဖစ္၏၊ထုိပုဂၢဳိလ္သည္လည္း ပညာမရွိ၊ မိုက္မဲ၏၊ ဆြံ႕အ၏၊ ေကာင္းေသာ စကား,မေကာင္းေသာ စကား၏ အနက္ကို သိရန္ မစြမ္းႏိုင္။ ရဟန္းတို႔ ဤသည္ကား ျမတ္ေသာအက်င့္ကို က်င့္သံုးရန္ သတၱမ အခြင့္အခါ မဟုတ္ျခင္းတည္း။ (၇)
ရဟန္းတို႔ ေနာက္တစ္မ်ဳိးကား ပူေဇာ္အထူးကို ခံေတာ္မူထုိက္ေသာ၊ (ပ)ျမတ္စြာဘုရားသည္ ေလာက၌ မပြင့္ေပၚ။ ကိေလသာမီး ၿငိမ္းျခင္းကိုရြက္ေဆာင္တတ္ေသာ၊ (ပ) (သစၥာေလးပါး) တရားကိုလည္း မေဟာၾကားအပ္၊ဤပုဂၢဳိလ္သည္ကား မဇၩိမေဒသတို႔၌ ျဖစ္၏၊ ထုိပုဂၢဳိလ္သည္လည္း ပညာရွိ၏၊မမိုက္မဲ၊ မဆြံ႕အ၊ ေကာင္းေသာ စကား, မေကာင္းေသာ စကား၏ အနက္ကိုသိရန္စြမ္းႏိုင္၏။ ရဟန္းတို႔ ဤသည္ကား ျမတ္ေသာ အက်င့္ကို က်င့္သံုးရန္ အ႒မအခြင့္အခါ မဟုတ္ျခင္းတည္း။ ရဟန္းတို႔ ျမတ္ေသာ အက်င့္ကုိ က်င့္သံုးရန္အခြင့္အခါ မဟုတ္ျခင္းတို႔သည္ ဤရွစ္မ်ဳိးတို႔တည္း။ (၈)(အက်ဥ္းခ်ဳပ္ေဆာင္ပုဒ္ကား `ဘုရားပြင့္ခါ၊ ပါယ္သံုးရြာႏွင့္၊ ဒီဃာယုနတ္၊ျဖစ္လတ္ပစၥန္၊ မိစၧာဉာဏ္ရွိ၊ ဉာဏ္မရွိသား၊ ဉာဏ္ရွိျငားလည္း၊ ဘုရားမျဖစ္၊က်မ္းဂန္လွစ္သည္၊ ရပ္ျပစ္ရွစ္ပါး သ႐ုပ္တည္း´။)အထက္ပါ ပါဠိေတာ္ျမန္မာျပန္အတိုင္း အခြင့္အခါ (အခ်ိန္ကာလ) အထိမွတ္သားႏိုင္လွ်င္ သံသယျဖစ္စရာမရွိပါ။ ေရွးဆရာတို႔ကား ငရဲဘံု၊ၿပိတၱာဘံု-စသည္ျဖင့္ အရပ္ေဒသမ်ား မ်ားစြာပါ၀င္ေသာေၾကာင့္ရပ္ျပစ္ရွစ္ပါး-ဟု နားလည္လြယ္ေအာင္ ေဟာေျပာ ေရးသားခဲ့ၾကဟန္ရွိ၏။သုိ႔ရာတြင္ ရပ္ျပစ္ရွစ္ပါး-ဟူ၍ ဆိုျခင္းေၾကာင့္ အျပစ္ရွိေသာအရပ္ရွစ္မ်ိဳး-ဟု နားလည္ၾကကာ ငရဲဘံု၊ ၿပိတၱာဘံု-စေသာ ဒုဂၢတိဘံုတို႔ကိုအျပစ္ရွိေသာအရပ္ -ဟု သေဘာက်နားလည္ႏိုင္ၾကေသာ္လည္း အ႐ူပဘံုစေသာ သုဂတိမ်ားပါ၀င္လာျခင္းကို နားမလည္ႏိုင္ျဖစ္ၾက၏။ (ထုိသို႔တြက္လွ်င္ ၅-မွ-၈နံပါတ္အထိ လူ႔ဘံုႏွင့္ ဆိုင္၏။)အမွန္မွာ ဘံုတြင္မကပဲ ထိုဘံု၌ ျဖစ္ျခင္းအထိ မွတ္ယူရမည္ျဖစ္၏။ ငရဲဘံု,တိရိစၧာန္ဘံု, ၿပိတၱာဘံုတို႔၌ ျဖစ္ေသာသူတို႔သည္ ဒုဂၢတိအဟိတ္ပုဂၢိဳလ္မ်ားျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ဘုရားရွင္ ပြင့္ေတာ္မူေသာ အခိုက္ႏွင့္ႀကံဳသည့္တိုင္၊တရားေတာ္ကို နာၾကားခြင့္ ရသည့္တိုင္ ျမတ္ေသာအက်င့္ကို က်င့္သံုးခြင့္မရႏိုင္ၾကပါ။ အသညသတ္ႏွင့္ အ႐ူပျဗဟၼာမ်ားလည္း
ဘုရားရွင္ပြင့္ေတာ္မူရာကာလႏွင့္ ႀကံဳသည့္တိုင္ တရားနာခြင့္ မရသျဖင့္ျမတ္ေသာအက်င့္ကို က်င့္သံုးခြင့္ မရၾကကုန္။ (အေလာင္းေတာ္ဘုရားျဖစ္ခါနီးမွ ကပ္၍ အ႐ူပေရာက္သြားၾကေသာ အာဠာရ၊ ဥဒက-ရေသ့တို႔၏ အျဖစ္ကိုသတိရပါ။)အထူးသတိျပဳရန္မွာ ဤသုတ္သည္ ပုထုဇဥ္မ်ားအတြက္သာ ရည္ၫႊန္း၏။ ေသာတာပန္စေသာအရိယာပုဂၢိဳလ္မ်ားကား ေနာက္ထပ္တရားေဒသနာ နာၾကားခြင့္ မရသည့္တိုင္က်င့္သံုးတတ္ၿပီးျဖစ္၍ ျမတ္ေသာအက်င့္ကို က်င့္သံုးခြင့္မွမဆံုး႐ႈံးၾကကုန္။တနည္းအားျဖင့္ ဤအကၡဏသုတ္တြင္ ေလးနံပါတ္ အကၡဏအရ `အညတရံ ဒီဃာယုကံ ေဒ၀နိကာယံဥပပေႏၷာ ေဟာတိ´ `တစ္ခုေသာ ရွည္ေသာ အသက္ရွိေသာ (အသညသတ္) ျဗဟၼာ့ဘံု၌ျဖစ္၏´ဟူရာတြင္ `ဒီဃာယုက ေဒ၀နိကာယ= ရွည္ေသာ အသက္ရွိေသာ(အသက္တမ္းရွည္ၾကာေသာ) ျဗဟၼာဘံုအရ အသညသတ္ျဗဟၼာဘံုကို ယူရမည္ျဖစ္ေၾကာင္းအ႒ကထာဆရာ ဖြင့္ျပ၏။ (အညတရံ ေဒ၀နိကာယႏၲိ ဣဒံ အသညံ ေဒ၀နိကာယံ သႏၶာယ ၀ုတၱံ။)ထုိအ႒ကထာအလို အ႐ူပဘံု မပါ၀င္ပါ။ ထို႔ေၾကာင့္ ျမန္မာျပန္ ဆရာမ်ားကလည္းအသညသတ္ဘံုကိုသာ လက္သည္းကြင္းတြင္ထည့္၍ ဘာသာျပန္ျပၾက၏။ဒီဃနိကာယ္၊ သုတ္ပါေထယ်၊ သဂႌတိသုတ္အ႒ကထာတြင္ကား (အညတရႏၲိ အသညဘ၀ံ ၀ါအ႐ူပဘ၀ံ ၀ါ။) (တရားနာခြင့္ မရၾကေသာေၾကာင့္) အသညသတ္ေရာ အ႐ူပဘံုပါယူရမည္ျဖစ္ေၾကာင္း ဖြင့္ဆိုထား၏။ထူးျခားခ်က္မွာ ထိုသဂႌတိသုတ္တြင္ အသုရကာယ္ဘံုပါ ထည့္သြင္း၍ (ျမတ္ေသာအက်င့္ကို က်င့္ျခင္းငွါ အခြင့္မဟုတ္ေသာ) အကၡဏ ကိုးမ်ိဳး- ေဟာထား၏။အဂၤုတၱိဳရ္လာ အကၡဏသုတ္တြင္ကား အသုရကာယ္ဘံုကို ၿပိတၱာဘံု၌သြင္းယူရမည္ျဖစ္ေၾကာင္း အ႒ကထာ ဖြင့္ျပထား၏။ (ေပတၱိ၀ိသေယေန၀ အသုရကာေယာ
ဂဟိေတာတိ ေ၀ဒိတေဗၺာ။) ေ၀ေနယ်ဇၥၽာသယအားေလ်ာ္စြာ (၈-ပါးတစ္မ်ိဳး၊ကိုးပါးတစ္မ်ိဳး) ေဟာေတာ္မူသည္ဟု မွတ္သင့္ပါသည္။ ႐ွစ္မ်ိဳးေဟာရာ၌အသုရကာယ္ကို ၿပိတၱာဘံု၌ သြင္းယူေၾကာင္း၊ အ႐ူပဘံုကိုထည့္သြင္းယူၾကျခင္းမွာလည္း အမ်ားသေဘာက်ေသာ သမာန၀ါဒျဖစ္ေၾကာင္းမွတ္သားသင့္ ပါသည္။မွန္၏။ ဘုရားပြင့္ေနခိုက္ႏွင့္ ႀကံဳသည့္တိုင္ အ႐ူပဘံုသို႔ေရာက္ရွိသြားေသာ (ေရာက္ရွိေနေသာ) ပုထုဇဥ္ ပုဂၢိဳလ္သည္ မည္သို႔လွ်င္တရားနာခြင့္ ရႏိုင္ေတာ့မည္နည္း။ အသက္တမ္းလည္း ရွည္ၾကာလြန္းသျဖင့္ဘုရားရွင္ ပရိနိဗၺာန္မစံခင္ ထိုဘံုမွ စုေတကာ လူ႔ျပည္နတ္ျပည္တြင္ျဖစ္ဖို႔ရာလည္း ခဲယဥ္းလြန္း၏။ တရားမွနာခြင့္မရလွ်င္လည္း နည္းလမ္းတက်အားထုတ္ဖို႔၊ သစၥာသိဖို႔ မည္သို႔ ျဖစ္ႏိုင္ပါအံ့နည္း။ဒုတိယအခ်က္အေနျဖင့္ ေမးခြန္းရွင္သံသယျဖစ္သည္မွာ အ႐ူပဘံုသည္ သုဂတိဘံုျဖစ္ေသာ္လည္း အယူအဆမွားယြင္းမႈ တစ္စိတ္တစ္ေဒသ ပါ၀င္ေသာေၾကာင့္ေရာက္ရျခင္း ျဖစ္ရကား အျပည့္အ၀ မေကာင္းေသာသေဘာရွိ၏။ ထိုေၾကာင့္အရိယာပုဂၢိဳလ္မ်ား ျဖစ္သြားပါက ထိုဘံုမ်ားမွ အျခားပို၍ေကာင္းေသာဘံုမ်ားသို႔ ေျပာင္းေရႊ႕ခြင့္ မရႏိုင္ဘူးလား- ဟူ၍ ျဖစ္၏။အ႐ူပဘံုသို႔ လူ႔ဘ၀စသည္မွ အ႐ူပစ်ာန္ကို ရရွိေသာ တိဟိတ္ပုထုဇဥ္ပုဂၢိဳလ္လည္းေရာက္ရွိႏိုင္ေသာေၾကာင့္ အ႐ူပဘံုတြင္ တိဟိတ္ပုထုဇဥ္လည္း ရွိ၏။ထိုပုဂၢိဳလ္သည္ တရားနာခြင့္ မရေသာေၾကာင့္ အ႐ူပဘံု၌ အရိယာျဖစ္ဖြယ္ မရွိ။
လူ႔ဘ၀စသည္မွ ေသာတာပတၱိဖိုလ္ကို ရရွိထားေသာသူသည္လည္း အ႐ူပဘံုသို႔ေရာက္ရွိႏိုင္၏။ ထိုပုဂၢိဳလ္ကား ထိုအ႐ူပဘံုသို႔ ေရာက္ၿပီးမွပင္ဆက္လက္႐ႈပြားႏိုင္သျဖင့္ တရားသားတက္ကာ အထက္မဂ္ဖိုလ္မ်ား ရရွိႏိုင္၏။
သို႔ေသာ္လည္း နတ္ျပည္ရွိနတ္မ်ား အနာဂါမ္ျဖစ္ခဲ့ေသာ္ကာမဂုဏ္အာ႐ံုေတာႀကီးျဖစ္ေသာ ထိုနတ္ျပည္တြင္ ၾကာရွည္မေနႏိုင္ၾကပဲသုဒၶါ၀ါသျဗဟၼာ့ ျပည္သို႔ ေျပာင္းေရႊ႕ၾကသကဲ့သို႔ အ႐ူပဘံုမွ သက္တမ္းမေစ့မီေျပာင္းေရႊ႕ဖြယ္ မရွိပါ။ဤ၌ `ဘံုေျပာင္းဘံုခြာ သံေပါက္´ကဗ်ာေလးကို ေဖာ္ျပပါမည္။
၁။ အပါယ္ဘံုမွ၊ စုတိက်၊ ကာမသေႏၶျဖစ္။
၂။ လူ႔ဘံု နတ္ဘံု၊ ကုသိုလ္ကုန္၊ ဘယ္ဘံုမဆိုျဖစ္။
၃။ သုဒၶါ၀ါသ၊ စုတိက်၊ သုဒၶအထက္ျဖစ္။
၄။ အသညသတ္၊ စုတိျပတ္၊ ေကာင္းျမတ္ကာမ ျဖစ္။
၅။ ႂကြင္းဘံု႐ူပ၊ ကံကုန္က၊ ပါယၾကည္၍ျဖစ္။
၆။ အ႐ူပမွ၊ ထက္ဘံုႂကြႏွင့္၊ ကာမသုဂတိ၊ ဘံုမိမိ၊ စြဲဘိသေႏၶျဖစ္။
၁။ အပါယ္ေလးဘံုမွ စုတိက်ေသာ သတၱ၀ါမ်ားသည္ ကာမတစ္ဆယ့္တစ္ဘံု၌ ျဖစ္ႏိုင္၏။
(စ်ာန္မရႏိုင္ေသာေၾကာင့္ ျဗဟၼာ့ျပည္တို႔သို႔ မေရာက္ႏိုင္ၾကကုန္။)
၂။ လူ႔ဘံုႏွင့္ နတ္ျပည္ေျခာက္ထပ္မွ စုေတသူတို႔သည္ ၃၁-ဘံုအတြင္း
မည္သည့္ဘံုမွာ မဆို ကံအားေလ်ာ္စ်ာန္အားေလ်ာ္စြာ ျဖစ္ႏိုင္ၾကကုန္၏။
၃။ သုဒၶါ၀ါသဘံုတြင္ အနာဂါမ္ပုဂၢိဳလ္ႏွင့္ အရဟတၱမဂၢ႒ာန္၊ အရဟတၱဖလ႒ာန္
ပုဂၢိဳလ္မ်ားသာ ရွိေသာေၾကာင့္ ထိုဘံုမွ စုေတေသာ အနာဂါမ္ပုဂၢိဳလ္သည္
အထက္သုဒၶါ၀ါသဘံု ၌သာ ျဖစ္၏။
၄။ အသညသတ္ဘံုမွစုေတေသာ (သုဂတိအဟိတ္)ပုဂၢိဳလ္သည္ ကာမသုဂတိ ၇-ဘံု
တစ္ဘံုဘံုတြင္ ျဖစ္ႏိုင္၏။
၅။ သုဒၶါ၀ါသ ၅-ဘံုႏွင့္ အသညသတ္ဘံုမွတစ္ပါး ႂကြင္း႐ူပ ၁၄-ဘံုမွ စုေတေသာ
႐ူပျဗဟၼာမ်ားသည္ အပါယ္ေလးဘံုၾကဥ္ ၂၇-ဘံုတြင္ ျဖစ္ႏိုင္ၾက၏။
၆။ အ႐ူပဘံုမွ ျဗဟၼာမ်ားသည္ စုေတေသာအခါ မိမိဘံုတြင္လည္း ျပန္၍ျဖစ္ႏိုင္၏။
အထက္အ႐ူပဘံုသုိ႔လည္း ေျပာင္းႏိုင္၏။ ကာမသုဂတိ ၇-ဘံုတြင္လည္း ျဖစ္ႏိုင္၏။
သို႔ရာတြင္ အထက္ပါသံေပါက္လကၤာမွာ ပုထုဇဥ္ႏွင့္ အရိယာပုဂၢိဳလ္မ်ားေရာေႏွာျပထားျခင္းျဖစ္၏။ ျဗဟၼာျပည္ေရာက္ အရိယာမ်ားကား ကာမဘံုသို႔ျပန္မလာေတာ့ၿပီ။ ေသာတာပန္၊ သကဒါဂါမ္မ်ားပင္ ျဖစ္ေစကာကာမူ စ်ာနအနာဂါမ္(စ်ာန္ရေသာေၾကာင့္ ကာမဘံုသို႔ ျပန္မလာသူမ်ား) ဟု ေခၚ၏။ ထို႔ေၾကာင့္အ႐ူပဘံုမွ အရိယာမ်ား ထိုဘံု၌ ရဟႏၲာ မျဖစ္ခဲ့ေသာ္ အထက္ဘံု၌ျဖစ္ႏိုင္ပါသည္။ ႐ူပစ်ာန္ကို ျပန္လည္အားထုတ္မႈ မ႐ွိေသာေၾကာင့္႐ူပဘံုသို႔ကား မသြားေရာက္ႏိုင္ပါဟု မွတ္သားပါေလ။ဤမွ်ျဖင့္ ေမးခြန္းရွင္၏ သံသယမ်ား ေျပေပ်ာက္ေလာက္ၿပီဟု ယူဆပါသည္။ ယခုအခါဘုရားရွင္၏ သာသနာေတာ္လည္း မကြယ္ေသး၊ ဘုရားရွင္ေဟာေတာ္မူခဲ့သည့္အတိုင္းမွန္ကန္တိက်ေသာ တရားေတာ္တို႔ကို နာယူေလ့လာခြင့္ရရာ ျမန္မာျပည္တြင္လူျဖစ္ခြင့္ရေသာ မိမိတို႔သည္ ဗုဒၶဳပၸါဒ န၀မကၡဏ-ဟု ဆိုအပ္ေသာဘုရားပြင့္ရာ ကိုးခုေျမာက္ အခြင့္ေကာင္း´ႏွင့္ ႀကံဳႀကိဳက္ေနၾကပါသည္။မိမိတို႔သည္ `အခြင့္အေရးဆိုတာ ႏွစ္ခါမလာဘူး´ဟုမၾကာခဏေျပာဆိုေလ့ရွိၾကေသာ္လည္း တကယ့္အခြင့္ေကာင္း၊ အစစ္အမွန္အခြင့္အေရးတို႔ကိုကား မၾကာခဏ လက္လႊတ္လိုက္ၾကသည္သာ မ်ားပါသည္။ဤတြင္ `ခြင့္သာဆဲမွ၊ မခဲခ်င္လွ်င္၊ အလြဲနင့္ျပင္ ရွိေသးေလလိမ့္လား။ခြင့္သာခိုက္မွ၊ မလိုက္ခ်င္လွ်င္၊ အမိုက္နင့္ျပင္ ရွိေသးေလလိမ့္လား။ခြင့္သာတုန္းမွ၊ မ႐ုန္းခ်င္လွ်င္၊ အ႐ႈံးနင့္ျပင္ရွိေသးေလလိမ့္လား။´-ဟူေသာ လယ္တီဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး၏ ဆံုးမစာကိုသတိရမိပါသည္။ ႀကံဳခဲဘိေတာင္း အခြင့္ေကာင္းကို ေကာင္းေကာင္းႀကီးအသံုးခ်ႏိုင္ၾကပါေစ။
အရွင္ေကာ၀ိဒ (ေယာ)
ေမာင္ေကာင္းစံ (ေတာင္ႀကီး)
ဤ၌ ရပ္ျပစ္-ဟူေသာ စကားလံုးအသံုးအႏႈန္းေၾကာင့္ သံသယ၀င္ျခင္းျဖစ္၏။၎ရပ္ျပစ္-ဟူေသာ စကားလံုးသည္ အကၡဏ-ဟူေသာစကားလံုးကို ဘာသာျပန္ဆိုထားျခင္းျဖစ္၏။ သာသာျပန္ဆိုရာ၌လည္း တိုက္႐ိုက္ဘာသာျပန္ မဟုတ္။တိုက္႐ိုက္ဘာသာျပန္လွ်င္ အခြင့္ေကာင္း (အခ်ိန္အခါကာလေကာင္း)မဟုတ္-ဟူေသာအနက္ထြက္၏။ ဘာအတြက္ အခြင့္ေကာင္းမဟုတ္သနည္း? ေလာကီစီပြားခ်မ္းသာအတြက္အခြင့္ေကာင္းမဟုတ္ျခင္းေလာ -ဟူမူ ျမတ္ေသာအက်င့္ကို က်င့္သံုးရန္
အခြင့္ေကာင္းမဟုတ္ျခင္းကို ဆိုလို၏။အဂုၤတၱိဳရ္ပါဠိေတာ္၊ အ႒ကနိပါတ္၊ ဂဟပတိ၀ဂ္တြင္ ၎အကၡဏသုတ္ ပါရွိ၏။
ဘုရားရွင္ ဤသို႔ အစခ်ီကာ ေဟာျပေတာ္မူ၏။---`ရဟန္းတို႔ `ေလာကသည္ ျပဳအပ္ေသာ အခြင့္ရွိ၏၊ ေလာကသည္ ျပဳအပ္ေသာအခြင့္္ရွိ၏´ ဟု အၾကားအျမင္ မရွိေသာ ပုထုဇဥ္သည္ ေျပာဆို၏၊ ထုိပုထုဇဥ္သည္
အခြင့္ဟုတ္သည္ကို လည္းေကာင္း၊ အခြင့္မဟုတ္သည္ကို လည္းေကာင္း သိကားမသိရွိေလ။ ရဟန္းတို႔ ျမတ္ေသာ အက်င့္ကုိ က်င့္သံုးရန္ အခြင့္အခါ
မဟုတ္ျခင္းတို႔သည္ ဤရွစ္မ်ဳိးတို႔တည္း။အဘယ္ရွစ္မ်ဳိးတို႔နည္းဟူမူ - ရဟန္းတို႔ ပူေဇာ္အထူးကို ခံေတာ္မူထုိက္ေသာ၊(ပ) ျမတ္စြာဘုရားသည္လည္း ေလာက၌ ပြင့္ထြန္းေတာ္မူ၏၊ ကိေလသာမီးၿငိမ္းျခင္းကို ရြက္ေဆာင္တတ္ေသာ၊ ကိေလသာ ၿငိမ္းျခင္းကို ျပဳတတ္ေသာ၊ေလးပါးေသာ မဂ္ဉာဏ္သို႔ ေရာက္ေစတတ္ေသာ၊ ျမတ္စြာဘုရားတို႔သာ အျပားအားျဖင့္သိေစအပ္ေသာ (သစၥာေလးပါး) တရားကိုလည္း ေဟာၾကားေတာ္မူအပ္၏၊ ဤပုဂၢဳိလ္သည္ကားငရဲဘံု၌ ျဖစ္၏။ ရဟန္းတို႔ ဤသည္ကား ျမတ္ေသာ အက်င့္ကုိ က်င့္သံုးရန္ပဌမအခြင့္အခါ မဟုတ္ျခင္းတည္း။ (၁)ရဟန္းတို႔ ေနာက္တစ္မ်ဳိးကား။ပ။ ဤပုဂၢဳိလ္သည္ကား တိရစၧာန္မ်ဳိး၌ ျဖစ္၏။ပ။ (၂)ရဟန္းတို႔ ေနာက္တစ္မ်ဳိးကား။ပ။ ဤပုဂၢဳိလ္သည္ကား ၿပိတၱာဘံု၌ ျဖစ္၏။ပ။ (၃)
ရဟန္းတို႔ ေနာက္တစ္မ်ဳိးကား။ပ။ ဤပုဂၢဳိလ္သည္ကား တစ္ခုေသာ ရွည္ေသာအသက္ရွိေသာ (အသညသတ္) ျဗဟၼာ့ဘံု၌ ျဖစ္၏။ပ။ (၄)ရဟန္းတို႔ ေနာက္တစ္မ်ဳိးကား။ပ။ ဤပုဂၢဳိလ္သည္ကား အစြန္အဖ်ားက်ေသာဇနပုဒ္တို႔၌ ျဖစ္ရ၏၊ ထုိပုဂၢဳိလ္သည္လည္း အလြန္အသိဉာဏ္ နည္းပါးကုန္ေသာလူ႐ုိင္းမ်ဳိးတို႔၌ ျဖစ္ရ၏၊ ယင္းအရပ္တို႔၌ ရဟန္း ရဟန္းမိန္းမ ဥပါသကာဥပါသိကာမတို႔၏ ျဖစ္ျခင္းသည္ မရွိ။ပ။ (၅)ရဟန္းတို႔ ေနာက္တစ္မ်ဳိးကား။ပ။ ဤပုဂၢဳိလ္သည္ကား မဇၩိမေဒသတို႔၌ ျဖစ္၏၊ထုိပုဂၢဳိလ္သည္လည္း `ေပးလွဴအပ္ေသာ အလွဴ၏ အက်ဳိးသည္ မရွိ၊
ယဇ္ႀကီးပူေဇာ္မႈသည္ မရွိ၊ ယဇ္ငယ္ပူေဇာ္မႈသည္ မရွိ၊ ေကာင္းမႈမေကာင္းမႈတို႔၏ အက်ဳိး၀ိပါက္သည္ မရွိ၊ ဤေလာကသည္ မရွိ၊ တစ္ပါးေသာ ေလာကသည္မရွိ၊ အမိသည္ မရွိ၊ အဖသည္ မရွိ၊ ေသ၍ တစ္ဖန္ျဖစ္ေသာ သတၱ၀ါတို႔သည္မရွိကုန္၊ ဤေလာကကိုလည္းေကာင္း၊ တမလြန္ေလာက ကိုလည္းေကာင္း၊ကိုယ္တုိင္ထူးေသာ ဉာဏ္ျဖင့္ မ်က္ေမွာက္ ျပဳ၍ ေဟာၾကားႏိုင္ကုန္ေသာအညီအၫြတ္ ေကာင္းေသာ အက်င့္ကို က်င့္ၾကကုန္ေသာ သမဏျဗာဟၼဏတို႔မည္သည္ ေလာက၌မရွိကုန္ ဟု မွားေသာ အယူ(အျမင္)ရွိသူ ျဖစ္၏။ပ။ (၆)ရဟန္းတို႔ ေနာက္တစ္မ်ဳိးကား။ပ။ ဤပုဂၢဳိလ္သည္ကား မဇၩိမေဒသတို႔၌ ျဖစ္၏၊ထုိပုဂၢဳိလ္သည္လည္း ပညာမရွိ၊ မိုက္မဲ၏၊ ဆြံ႕အ၏၊ ေကာင္းေသာ စကား,မေကာင္းေသာ စကား၏ အနက္ကို သိရန္ မစြမ္းႏိုင္။ ရဟန္းတို႔ ဤသည္ကား ျမတ္ေသာအက်င့္ကို က်င့္သံုးရန္ သတၱမ အခြင့္အခါ မဟုတ္ျခင္းတည္း။ (၇)
ရဟန္းတို႔ ေနာက္တစ္မ်ဳိးကား ပူေဇာ္အထူးကို ခံေတာ္မူထုိက္ေသာ၊ (ပ)ျမတ္စြာဘုရားသည္ ေလာက၌ မပြင့္ေပၚ။ ကိေလသာမီး ၿငိမ္းျခင္းကိုရြက္ေဆာင္တတ္ေသာ၊ (ပ) (သစၥာေလးပါး) တရားကိုလည္း မေဟာၾကားအပ္၊ဤပုဂၢဳိလ္သည္ကား မဇၩိမေဒသတို႔၌ ျဖစ္၏၊ ထုိပုဂၢဳိလ္သည္လည္း ပညာရွိ၏၊မမိုက္မဲ၊ မဆြံ႕အ၊ ေကာင္းေသာ စကား, မေကာင္းေသာ စကား၏ အနက္ကိုသိရန္စြမ္းႏိုင္၏။ ရဟန္းတို႔ ဤသည္ကား ျမတ္ေသာ အက်င့္ကို က်င့္သံုးရန္ အ႒မအခြင့္အခါ မဟုတ္ျခင္းတည္း။ ရဟန္းတို႔ ျမတ္ေသာ အက်င့္ကုိ က်င့္သံုးရန္အခြင့္အခါ မဟုတ္ျခင္းတို႔သည္ ဤရွစ္မ်ဳိးတို႔တည္း။ (၈)(အက်ဥ္းခ်ဳပ္ေဆာင္ပုဒ္ကား `ဘုရားပြင့္ခါ၊ ပါယ္သံုးရြာႏွင့္၊ ဒီဃာယုနတ္၊ျဖစ္လတ္ပစၥန္၊ မိစၧာဉာဏ္ရွိ၊ ဉာဏ္မရွိသား၊ ဉာဏ္ရွိျငားလည္း၊ ဘုရားမျဖစ္၊က်မ္းဂန္လွစ္သည္၊ ရပ္ျပစ္ရွစ္ပါး သ႐ုပ္တည္း´။)အထက္ပါ ပါဠိေတာ္ျမန္မာျပန္အတိုင္း အခြင့္အခါ (အခ်ိန္ကာလ) အထိမွတ္သားႏိုင္လွ်င္ သံသယျဖစ္စရာမရွိပါ။ ေရွးဆရာတို႔ကား ငရဲဘံု၊ၿပိတၱာဘံု-စသည္ျဖင့္ အရပ္ေဒသမ်ား မ်ားစြာပါ၀င္ေသာေၾကာင့္ရပ္ျပစ္ရွစ္ပါး-ဟု နားလည္လြယ္ေအာင္ ေဟာေျပာ ေရးသားခဲ့ၾကဟန္ရွိ၏။သုိ႔ရာတြင္ ရပ္ျပစ္ရွစ္ပါး-ဟူ၍ ဆိုျခင္းေၾကာင့္ အျပစ္ရွိေသာအရပ္ရွစ္မ်ိဳး-ဟု နားလည္ၾကကာ ငရဲဘံု၊ ၿပိတၱာဘံု-စေသာ ဒုဂၢတိဘံုတို႔ကိုအျပစ္ရွိေသာအရပ္ -ဟု သေဘာက်နားလည္ႏိုင္ၾကေသာ္လည္း အ႐ူပဘံုစေသာ သုဂတိမ်ားပါ၀င္လာျခင္းကို နားမလည္ႏိုင္ျဖစ္ၾက၏။ (ထုိသို႔တြက္လွ်င္ ၅-မွ-၈နံပါတ္အထိ လူ႔ဘံုႏွင့္ ဆိုင္၏။)အမွန္မွာ ဘံုတြင္မကပဲ ထိုဘံု၌ ျဖစ္ျခင္းအထိ မွတ္ယူရမည္ျဖစ္၏။ ငရဲဘံု,တိရိစၧာန္ဘံု, ၿပိတၱာဘံုတို႔၌ ျဖစ္ေသာသူတို႔သည္ ဒုဂၢတိအဟိတ္ပုဂၢိဳလ္မ်ားျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ဘုရားရွင္ ပြင့္ေတာ္မူေသာ အခိုက္ႏွင့္ႀကံဳသည့္တိုင္၊တရားေတာ္ကို နာၾကားခြင့္ ရသည့္တိုင္ ျမတ္ေသာအက်င့္ကို က်င့္သံုးခြင့္မရႏိုင္ၾကပါ။ အသညသတ္ႏွင့္ အ႐ူပျဗဟၼာမ်ားလည္း
ဘုရားရွင္ပြင့္ေတာ္မူရာကာလႏွင့္ ႀကံဳသည့္တိုင္ တရားနာခြင့္ မရသျဖင့္ျမတ္ေသာအက်င့္ကို က်င့္သံုးခြင့္ မရၾကကုန္။ (အေလာင္းေတာ္ဘုရားျဖစ္ခါနီးမွ ကပ္၍ အ႐ူပေရာက္သြားၾကေသာ အာဠာရ၊ ဥဒက-ရေသ့တို႔၏ အျဖစ္ကိုသတိရပါ။)အထူးသတိျပဳရန္မွာ ဤသုတ္သည္ ပုထုဇဥ္မ်ားအတြက္သာ ရည္ၫႊန္း၏။ ေသာတာပန္စေသာအရိယာပုဂၢိဳလ္မ်ားကား ေနာက္ထပ္တရားေဒသနာ နာၾကားခြင့္ မရသည့္တိုင္က်င့္သံုးတတ္ၿပီးျဖစ္၍ ျမတ္ေသာအက်င့္ကို က်င့္သံုးခြင့္မွမဆံုး႐ႈံးၾကကုန္။တနည္းအားျဖင့္ ဤအကၡဏသုတ္တြင္ ေလးနံပါတ္ အကၡဏအရ `အညတရံ ဒီဃာယုကံ ေဒ၀နိကာယံဥပပေႏၷာ ေဟာတိ´ `တစ္ခုေသာ ရွည္ေသာ အသက္ရွိေသာ (အသညသတ္) ျဗဟၼာ့ဘံု၌ျဖစ္၏´ဟူရာတြင္ `ဒီဃာယုက ေဒ၀နိကာယ= ရွည္ေသာ အသက္ရွိေသာ(အသက္တမ္းရွည္ၾကာေသာ) ျဗဟၼာဘံုအရ အသညသတ္ျဗဟၼာဘံုကို ယူရမည္ျဖစ္ေၾကာင္းအ႒ကထာဆရာ ဖြင့္ျပ၏။ (အညတရံ ေဒ၀နိကာယႏၲိ ဣဒံ အသညံ ေဒ၀နိကာယံ သႏၶာယ ၀ုတၱံ။)ထုိအ႒ကထာအလို အ႐ူပဘံု မပါ၀င္ပါ။ ထို႔ေၾကာင့္ ျမန္မာျပန္ ဆရာမ်ားကလည္းအသညသတ္ဘံုကိုသာ လက္သည္းကြင္းတြင္ထည့္၍ ဘာသာျပန္ျပၾက၏။ဒီဃနိကာယ္၊ သုတ္ပါေထယ်၊ သဂႌတိသုတ္အ႒ကထာတြင္ကား (အညတရႏၲိ အသညဘ၀ံ ၀ါအ႐ူပဘ၀ံ ၀ါ။) (တရားနာခြင့္ မရၾကေသာေၾကာင့္) အသညသတ္ေရာ အ႐ူပဘံုပါယူရမည္ျဖစ္ေၾကာင္း ဖြင့္ဆိုထား၏။ထူးျခားခ်က္မွာ ထိုသဂႌတိသုတ္တြင္ အသုရကာယ္ဘံုပါ ထည့္သြင္း၍ (ျမတ္ေသာအက်င့္ကို က်င့္ျခင္းငွါ အခြင့္မဟုတ္ေသာ) အကၡဏ ကိုးမ်ိဳး- ေဟာထား၏။အဂၤုတၱိဳရ္လာ အကၡဏသုတ္တြင္ကား အသုရကာယ္ဘံုကို ၿပိတၱာဘံု၌သြင္းယူရမည္ျဖစ္ေၾကာင္း အ႒ကထာ ဖြင့္ျပထား၏။ (ေပတၱိ၀ိသေယေန၀ အသုရကာေယာ
ဂဟိေတာတိ ေ၀ဒိတေဗၺာ။) ေ၀ေနယ်ဇၥၽာသယအားေလ်ာ္စြာ (၈-ပါးတစ္မ်ိဳး၊ကိုးပါးတစ္မ်ိဳး) ေဟာေတာ္မူသည္ဟု မွတ္သင့္ပါသည္။ ႐ွစ္မ်ိဳးေဟာရာ၌အသုရကာယ္ကို ၿပိတၱာဘံု၌ သြင္းယူေၾကာင္း၊ အ႐ူပဘံုကိုထည့္သြင္းယူၾကျခင္းမွာလည္း အမ်ားသေဘာက်ေသာ သမာန၀ါဒျဖစ္ေၾကာင္းမွတ္သားသင့္ ပါသည္။မွန္၏။ ဘုရားပြင့္ေနခိုက္ႏွင့္ ႀကံဳသည့္တိုင္ အ႐ူပဘံုသို႔ေရာက္ရွိသြားေသာ (ေရာက္ရွိေနေသာ) ပုထုဇဥ္ ပုဂၢိဳလ္သည္ မည္သို႔လွ်င္တရားနာခြင့္ ရႏိုင္ေတာ့မည္နည္း။ အသက္တမ္းလည္း ရွည္ၾကာလြန္းသျဖင့္ဘုရားရွင္ ပရိနိဗၺာန္မစံခင္ ထိုဘံုမွ စုေတကာ လူ႔ျပည္နတ္ျပည္တြင္ျဖစ္ဖို႔ရာလည္း ခဲယဥ္းလြန္း၏။ တရားမွနာခြင့္မရလွ်င္လည္း နည္းလမ္းတက်အားထုတ္ဖို႔၊ သစၥာသိဖို႔ မည္သို႔ ျဖစ္ႏိုင္ပါအံ့နည္း။ဒုတိယအခ်က္အေနျဖင့္ ေမးခြန္းရွင္သံသယျဖစ္သည္မွာ အ႐ူပဘံုသည္ သုဂတိဘံုျဖစ္ေသာ္လည္း အယူအဆမွားယြင္းမႈ တစ္စိတ္တစ္ေဒသ ပါ၀င္ေသာေၾကာင့္ေရာက္ရျခင္း ျဖစ္ရကား အျပည့္အ၀ မေကာင္းေသာသေဘာရွိ၏။ ထိုေၾကာင့္အရိယာပုဂၢိဳလ္မ်ား ျဖစ္သြားပါက ထိုဘံုမ်ားမွ အျခားပို၍ေကာင္းေသာဘံုမ်ားသို႔ ေျပာင္းေရႊ႕ခြင့္ မရႏိုင္ဘူးလား- ဟူ၍ ျဖစ္၏။အ႐ူပဘံုသို႔ လူ႔ဘ၀စသည္မွ အ႐ူပစ်ာန္ကို ရရွိေသာ တိဟိတ္ပုထုဇဥ္ပုဂၢိဳလ္လည္းေရာက္ရွိႏိုင္ေသာေၾကာင့္ အ႐ူပဘံုတြင္ တိဟိတ္ပုထုဇဥ္လည္း ရွိ၏။ထိုပုဂၢိဳလ္သည္ တရားနာခြင့္ မရေသာေၾကာင့္ အ႐ူပဘံု၌ အရိယာျဖစ္ဖြယ္ မရွိ။
လူ႔ဘ၀စသည္မွ ေသာတာပတၱိဖိုလ္ကို ရရွိထားေသာသူသည္လည္း အ႐ူပဘံုသို႔ေရာက္ရွိႏိုင္၏။ ထိုပုဂၢိဳလ္ကား ထိုအ႐ူပဘံုသို႔ ေရာက္ၿပီးမွပင္ဆက္လက္႐ႈပြားႏိုင္သျဖင့္ တရားသားတက္ကာ အထက္မဂ္ဖိုလ္မ်ား ရရွိႏိုင္၏။
သို႔ေသာ္လည္း နတ္ျပည္ရွိနတ္မ်ား အနာဂါမ္ျဖစ္ခဲ့ေသာ္ကာမဂုဏ္အာ႐ံုေတာႀကီးျဖစ္ေသာ ထိုနတ္ျပည္တြင္ ၾကာရွည္မေနႏိုင္ၾကပဲသုဒၶါ၀ါသျဗဟၼာ့ ျပည္သို႔ ေျပာင္းေရႊ႕ၾကသကဲ့သို႔ အ႐ူပဘံုမွ သက္တမ္းမေစ့မီေျပာင္းေရႊ႕ဖြယ္ မရွိပါ။ဤ၌ `ဘံုေျပာင္းဘံုခြာ သံေပါက္´ကဗ်ာေလးကို ေဖာ္ျပပါမည္။
၁။ အပါယ္ဘံုမွ၊ စုတိက်၊ ကာမသေႏၶျဖစ္။
၂။ လူ႔ဘံု နတ္ဘံု၊ ကုသိုလ္ကုန္၊ ဘယ္ဘံုမဆိုျဖစ္။
၃။ သုဒၶါ၀ါသ၊ စုတိက်၊ သုဒၶအထက္ျဖစ္။
၄။ အသညသတ္၊ စုတိျပတ္၊ ေကာင္းျမတ္ကာမ ျဖစ္။
၅။ ႂကြင္းဘံု႐ူပ၊ ကံကုန္က၊ ပါယၾကည္၍ျဖစ္။
၆။ အ႐ူပမွ၊ ထက္ဘံုႂကြႏွင့္၊ ကာမသုဂတိ၊ ဘံုမိမိ၊ စြဲဘိသေႏၶျဖစ္။
၁။ အပါယ္ေလးဘံုမွ စုတိက်ေသာ သတၱ၀ါမ်ားသည္ ကာမတစ္ဆယ့္တစ္ဘံု၌ ျဖစ္ႏိုင္၏။
(စ်ာန္မရႏိုင္ေသာေၾကာင့္ ျဗဟၼာ့ျပည္တို႔သို႔ မေရာက္ႏိုင္ၾကကုန္။)
၂။ လူ႔ဘံုႏွင့္ နတ္ျပည္ေျခာက္ထပ္မွ စုေတသူတို႔သည္ ၃၁-ဘံုအတြင္း
မည္သည့္ဘံုမွာ မဆို ကံအားေလ်ာ္စ်ာန္အားေလ်ာ္စြာ ျဖစ္ႏိုင္ၾကကုန္၏။
၃။ သုဒၶါ၀ါသဘံုတြင္ အနာဂါမ္ပုဂၢိဳလ္ႏွင့္ အရဟတၱမဂၢ႒ာန္၊ အရဟတၱဖလ႒ာန္
ပုဂၢိဳလ္မ်ားသာ ရွိေသာေၾကာင့္ ထိုဘံုမွ စုေတေသာ အနာဂါမ္ပုဂၢိဳလ္သည္
အထက္သုဒၶါ၀ါသဘံု ၌သာ ျဖစ္၏။
၄။ အသညသတ္ဘံုမွစုေတေသာ (သုဂတိအဟိတ္)ပုဂၢိဳလ္သည္ ကာမသုဂတိ ၇-ဘံု
တစ္ဘံုဘံုတြင္ ျဖစ္ႏိုင္၏။
၅။ သုဒၶါ၀ါသ ၅-ဘံုႏွင့္ အသညသတ္ဘံုမွတစ္ပါး ႂကြင္း႐ူပ ၁၄-ဘံုမွ စုေတေသာ
႐ူပျဗဟၼာမ်ားသည္ အပါယ္ေလးဘံုၾကဥ္ ၂၇-ဘံုတြင္ ျဖစ္ႏိုင္ၾက၏။
၆။ အ႐ူပဘံုမွ ျဗဟၼာမ်ားသည္ စုေတေသာအခါ မိမိဘံုတြင္လည္း ျပန္၍ျဖစ္ႏိုင္၏။
အထက္အ႐ူပဘံုသုိ႔လည္း ေျပာင္းႏိုင္၏။ ကာမသုဂတိ ၇-ဘံုတြင္လည္း ျဖစ္ႏိုင္၏။
သို႔ရာတြင္ အထက္ပါသံေပါက္လကၤာမွာ ပုထုဇဥ္ႏွင့္ အရိယာပုဂၢိဳလ္မ်ားေရာေႏွာျပထားျခင္းျဖစ္၏။ ျဗဟၼာျပည္ေရာက္ အရိယာမ်ားကား ကာမဘံုသို႔ျပန္မလာေတာ့ၿပီ။ ေသာတာပန္၊ သကဒါဂါမ္မ်ားပင္ ျဖစ္ေစကာကာမူ စ်ာနအနာဂါမ္(စ်ာန္ရေသာေၾကာင့္ ကာမဘံုသို႔ ျပန္မလာသူမ်ား) ဟု ေခၚ၏။ ထို႔ေၾကာင့္အ႐ူပဘံုမွ အရိယာမ်ား ထိုဘံု၌ ရဟႏၲာ မျဖစ္ခဲ့ေသာ္ အထက္ဘံု၌ျဖစ္ႏိုင္ပါသည္။ ႐ူပစ်ာန္ကို ျပန္လည္အားထုတ္မႈ မ႐ွိေသာေၾကာင့္႐ူပဘံုသို႔ကား မသြားေရာက္ႏိုင္ပါဟု မွတ္သားပါေလ။ဤမွ်ျဖင့္ ေမးခြန္းရွင္၏ သံသယမ်ား ေျပေပ်ာက္ေလာက္ၿပီဟု ယူဆပါသည္။ ယခုအခါဘုရားရွင္၏ သာသနာေတာ္လည္း မကြယ္ေသး၊ ဘုရားရွင္ေဟာေတာ္မူခဲ့သည့္အတိုင္းမွန္ကန္တိက်ေသာ တရားေတာ္တို႔ကို နာယူေလ့လာခြင့္ရရာ ျမန္မာျပည္တြင္လူျဖစ္ခြင့္ရေသာ မိမိတို႔သည္ ဗုဒၶဳပၸါဒ န၀မကၡဏ-ဟု ဆိုအပ္ေသာဘုရားပြင့္ရာ ကိုးခုေျမာက္ အခြင့္ေကာင္း´ႏွင့္ ႀကံဳႀကိဳက္ေနၾကပါသည္။မိမိတို႔သည္ `အခြင့္အေရးဆိုတာ ႏွစ္ခါမလာဘူး´ဟုမၾကာခဏေျပာဆိုေလ့ရွိၾကေသာ္လည္း တကယ့္အခြင့္ေကာင္း၊ အစစ္အမွန္အခြင့္အေရးတို႔ကိုကား မၾကာခဏ လက္လႊတ္လိုက္ၾကသည္သာ မ်ားပါသည္။ဤတြင္ `ခြင့္သာဆဲမွ၊ မခဲခ်င္လွ်င္၊ အလြဲနင့္ျပင္ ရွိေသးေလလိမ့္လား။ခြင့္သာခိုက္မွ၊ မလိုက္ခ်င္လွ်င္၊ အမိုက္နင့္ျပင္ ရွိေသးေလလိမ့္လား။ခြင့္သာတုန္းမွ၊ မ႐ုန္းခ်င္လွ်င္၊ အ႐ႈံးနင့္ျပင္ရွိေသးေလလိမ့္လား။´-ဟူေသာ လယ္တီဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး၏ ဆံုးမစာကိုသတိရမိပါသည္။ ႀကံဳခဲဘိေတာင္း အခြင့္ေကာင္းကို ေကာင္းေကာင္းႀကီးအသံုးခ်ႏိုင္ၾကပါေစ။
အရွင္ေကာ၀ိဒ (ေယာ)
No comments:
Post a Comment